Geachte lezer,
Hartelijk dank voor uw aanwezigheid bij het voorwoord van mijn boek: **Dromen en bedrogen werkelijkheden**. Ik ben blij dat u interesse toont in mijn biografisch werk en ik hoop dat het u zal raken, prikkelen en verrijken. Of u mij nu kent of niet, ik waardeer uw aandacht en deel graag mijn werk met u. Ik wil beginnen met een woord van dankbaarheid aan mijn lezers die lang op dit boek hebben gewacht. Uw steun en geduld hebben me aangemoedigd om met passie en toewijding aan deze biografie te werken.
**Dromen en bedrogen werkelijkheden in een verborgen wereld**. Het is een titel die me doet nadenken over de vele ervaringen die ik heb gehad in mijn leven. Soms voelt het alsof mijn dromen en realiteit zijn samengesmolten tot één geheel. Ik denk aan mijn geliefde en kinderen, die mij in deze wereld houvast geven en mij helpen om te blijven geloven in de waarheid van het bestaan.
Maar soms voelt het alsof ik in een verborgen wereld leef, waarin dromen en bedrog de werkelijkheid beïnvloeden en veranderen. Herinneringen uit het verleden, ervaringen die mij hebben geraakt, kunnen zich vermengen met de werkelijkheid en het moeilijk maken om te onderscheiden wat echt is en wat niet. Maar misschien is dat juist wel de schoonheid van het leven. Dat we in staat zijn om te dromen en onze eigen werkelijkheid te creëren. Dat we ons kunnen laten inspireren door de verborgen wereld en de verhalen die we in ons hoofd bedenken. Als filosofisch denker vind ik het fascinerend om na te denken over deze thema’s. Hoe ons bewustzijn ons kan misleiden en hoe we kunnen leren om onze dromen en bedrogen werkelijkheden te doorzien. Het is een zoektocht naar de waarheid, die ons leidt naar nieuwe inzichten en die ons helpt om de wereld om ons heen beter te begrijpen.
Soms voel ik me verloren in deze zoektocht. Dan verlang ik terug naar de simpliciteit van het leven met mijn geliefde en kinderen. Naar de realiteit die we samen delen en die mij rust geeft. Maar dan denk ik aan de verborgen wereld die altijd om ons heen is, en dan word ik opnieuw geïnspireerd om verder te zoeken naar de waarheid.
**Dromen en bedrogen werkelijkheden in een verborgen wereld**. Het is een thema dat mij blijft fascineren en dat mij inspireert om te blijven zoeken naar nieuwe inzichten in mijn eigen leven en in de wereld om mij heen.
Ik hoop dat u door deze inleiding geïnspireerd bent geraakt om verder te lezen en te ontdekken hoe we kunnen leren omgaan met onrecht op een manier die ons helpt te groeien en te genezen, niet alleen voor onszelf, maar ook voor degenen om ons heen.
Graag waarschuw ik u voor de inhoud van mijn biografisch materiaal. Dit boek bevat gevoelige onderwerpen en ik wil u erop wijzen dat het niet mijn bedoeling is om te kwetsen. Ik beroep me op het recht om mijn mening te uiten na het onrecht dat mij is aangedaan. Maar ik wil u verzekeren dat elke gebeurtenis die ik beschrijf volledig waar is en niet aangescherpt is om lezers te lokken.
Elke gebeurtenis speelde zich af in een ver verleden en kan ik formeel om zijn. Toch heb ik ervoor gekozen om mijn waarheid kenbaar te maken en vasthoudend te zijn. Dit schrijven is het eindresultaat van veel tijd en energie die ik erin heb gestoken. Het is bedoeld om oplossingen te bieden voor de situaties die ik heb meegemaakt. Daarom probeer ik steeds de zaak wetenschappelijk te benaderen vanuit een sentiment analytische hoek.
Ik begrijp dat mijn verhaal mogelijk gevoelig kan liggen, maar ik hoop dat het ook kan bijdragen aan inzicht en begrip. Ik wil u daarom vragen om dit boek met respect te lezen en de privacy van de betrokkenen te respecteren. Ook het copyright van dit werk dient te worden gewaardeerd.
Met vriendelijke groet,
JEAN PASCAL SALOMEZ
Conceptversie Bijgewerkt op 20-11-2023 om 14.35 uur
Het definitieve formaat telt momenteel 167 pagina’s en wijkt af van de conceptversie. Het definitieve formaat is alleen bestemd voor uitgevers die interesse hebben.
Deze biografie is ontstaan door de vele bijzondere gebeurtenissen die mijn leven hebben beïnvloed op manieren die ik nooit had kunnen voorzien. Hoewel sommige mensen in mijn leven een negatieve invloed hebben gehad op mijn ontwikkeling, ben ik vastbesloten om mijn persoonlijke visie op mijn levensverhaal te delen, om anderen te laten zien dat er altijd hoop is, zelfs in de meest uitdagende omstandigheden.
Mijn leven is een samenstelling van ups en downs, overwinningen en tegenslagen, triomfen en mislukkingen. Elk hoofdstuk heeft me gevormd tot wie ik vandaag ben en heeft me geholpen te groeien en te leren. Soms was de weg die ik moest afleggen bezaaid met obstakels en hindernissen, maar ik bleef vastberaden en bleef vechten voor mijn dromen en doelen. Ik heb een aantal mensen in mijn leven gehad die me niet goed gezind waren en me naar beneden haalden. Ze probeerden me klein te houden en me te ontmoedigen om mijn volledige potentieel te bereiken. Het was niet altijd gemakkelijk om hun negativiteit en kritiek te negeren, maar ik wist dat ik niet mocht opgeven. Ik liet me niet ontmoedigen en zette door, en uiteindelijk heb ik geleerd dat de enige persoon die kan bepalen wat ik kan bereiken, ikzelf ben. Een wijsheid met een waarheidsgehalte zo oud als de straat, zo zegt een gezegde in ons contreien.
Heb je ooit wraak willen nemen op iemand die je onrecht heeft aangedaan? Het kan een natuurlijke reactie zijn, maar vaak is het niet de beste oplossing. Ik weet hoe het voelt om vast te zitten in een hopeloze situatie, alsof je een gekookte kikker bent die zich niet bewust is van het langzaam opwarmende water. Maar ik heb ontdekt dat er een betere manier is om met leed om te gaan en een constructievere en doelgerichte levensstijl te leiden. In mijn boek zal ik deze ervaringen en inzichten delen en laten zien hoe je zielerust kunt vinden en een rustige omgeving kunt creëren om te kunnen eten, slapen, schijten en neuken – de vier dingen die we als mens nodig hebben.
Mijn levensverhaal is er een van veerkracht, doorzettingsvermogen en hoop. Ik heb obstakels overwonnen die anderen zouden hebben doen stoppen en ik ben er als een beter en sterker persoon uitgekomen. Ik ben trots op wie ik ben en op alles wat ik heb bereikt, en ik wil anderen inspireren om hetzelfde te doen. Dus, dit is mijn verhaal, mijn reis. Het is er een van veel vallen en opstaan, van pijn en vreugde, van verlies en overwinning. Maar het is ook een verhaal van hoop en inspiratie, en ik hoop dat het anderen zal helpen om hun eigen pad te vinden en te volgen.
Daarnaast beschrijf ik in mijn verhaal de ervaring van het gezin met het jeugdrechtsysteem. Als gevolg van de afwezigheid van mijn ouders en de onstabiele thuissituatie werden mijn broers en ik regelmatig door de politie meegenomen. Dit zorgde voor verdere problemen en uitdagingen in ons leven. Het was een moeilijke tijd en het heeft me gedwongen om op jonge leeftijd volwassen te worden.
Een ander belangrijk thema dat door mijn verhaal loopt, is het belang van een ondersteunend en veilig gezinsleven. Helaas was dit niet iets wat ik in mijn eigen leven heb ervaren. In plaats daarvan moest ik op straat leven en op zoek gaan naar andere manieren om te overleven. Ik beschrijf hoe ik opgroeide zonder ouderlijke liefde en hoe dit heeft geleid tot geestelijk letsel door het gebrek aan hulp in urgente situaties, zoals seksuele mishandeling en psychisch letsel.
Daarnaast beschrijf ik ook de avonturen die ik had met mijn vrienden, zoals het verkennen van een verlaten terrein en botsingen met andere jongeren, en de problemen die hierdoor ontstonden, zoals vernieling en contact met de politie. Deze ervaringen hebben me gevormd en hebben me geleerd om uitdagende situaties op een gezonde en positieve manier aan te pakken.
Hoewel sommige familieleden mijn welzijn ernstig op de proef hebben gesteld door middel van incest, mishandeling, laster, oplichting, moedwillige nalatigheid en diefstal van persoonlijke eigendommen, wil ik benadrukken dat ik niet vanuit haat en rancune handel. Het is belangrijk voor mij om eerlijk te zijn over mijn ervaringen en om aan te geven dat bepaald gedrag niet langer getolereerd wordt in mijn leven.
Vanuit psychoanalyse en existentieel perspectief,
Bekijken we leed en ons emotioneel affectief.
Onbewuste krachten en verdrongen herinneringen,
Beïnvloeden onze gedachten, gevoelens en overwinningen.
De wet van oorzaak en gevolg, een universele wet,
Stelt dat elke gebeurtenis een oorzaak heeft gezet.
Bewust of onbewust, elke actie heeft effect,
Op ons leven en onze omgeving, hetgeen dat ons rechtstreeks treft.
Emotionele pijn zo intens, ons verstand sluit het uit,
Vervreemding van onszelf en anderen, eenzaamheid sluipt erin, fluistert het gefluister.
Maar we moeten blijven vechten, met veerkracht en vastberadenheid,
Om betekenisvolle relaties aan te gaan en verder te gaan in deze wereld van dualiteit.
Het kan een natuurlijke reactie zijn om wraak te nemen wanneer je onrecht is aangedaan. Veel mensen dragen namelijk wrok en bedenken wraakzuchtige plannen als vergelding voor wat hun is aangedaan. Hoewel wraak voor sommigen goed kan voelen, is het meestal strafbaar en niet altijd de beste oplossing. Als je er middenin zit, kan het voelen alsof je in een hopeloze situatie zit. Ik noem dit een soort pre-dood-ervaring die ons uiteindelijk kan aanzetten tot een constructievere en doelgerichte levensstijl. Een vergelijking die hiervoor kan worden gebruikt is het verhaal van de gekookte kikker.
Wanneer je een kikker in een pan met warm water gooit, springt hij er snel uit. Maar als je een kikker in koud water doet en deze langzaam opwarmt, blijft hij zitten tot hij gekookt is. De kikker beseft niet dat de omstandigheden steeds gevaarlijker worden en dat hij zichzelf kan redden door te springen. Mensen kunnen zich soms ook niet bewust zijn van hoe een situatie langzaam verslechtert en lijden hierdoor onnodig. Het is beter om niet te lang te blijven zitten met leed en actief te werken aan het probleem in plaats van er alleen maar over na te denken of te klagen. Door dit te doen, kun je zielerust vinden en een rustige omgeving creëren om te kunnen eten, slapen, schijten en neuken, de vier dingen die we als mens nodig hebben.
De kern van waarheid in elke mening is een belangrijk uitgangspunt om te onthouden wanneer we omgaan met verschillende standpunten en meningen van anderen. Het is waar dat iedereen zijn of haar eigen perspectief heeft op hoe ze beslissingen moeten nemen en wat de beste benadering is om dit te doen.
Sommige mensen zijn van mening dat je niet genoeg in jezelf kunt graven door simpelweg na te denken over een beslissing. Ze geloven dat je dieper moet gaan en jezelf moet onderzoeken om te begrijpen wat je echt wilt en nodig hebt. Dit kan inhouden dat je mediteert, in gesprek gaat met anderen of zelfs hulp zoekt bij een professional om je te helpen je gedachten en gevoelens te begrijpen.
Aan de andere kant zijn er mensen die van mening zijn dat je niet ongedocumenteerd op pad kunt gaan en dat je altijd baat hebt bij een weloverwogen beslissing. Ze geloven dat het belangrijk is om alle beschikbare informatie te verzamelen, zoals onderzoek, statistieken en feedback van anderen, voordat je een beslissing neemt. Door deze benadering kunnen ze alle mogelijke gevolgen en risico’s in kaart brengen en een beslissing nemen op basis van deze gegevens. Ten slotte zijn er mensen die geloven dat als je een goed doordacht levensplan hebt dat in de knel komt, je snel actie moet ondernemen voordat onverwachte gebeurtenissen zich voordoen. Ze begrijpen dat het leven onvoorspelbaar is en dat je soms snel moet handelen om de richting van je leven te veranderen. Deze benadering vereist flexibiliteit en de bereidheid om risico’s te nemen, maar kan ook leiden tot snellere resultaten en nieuwe kansen.
Er zijn verschillende benaderingen als het gaat om het nemen van beslissingen en geen enkele benadering is perfect. Het is belangrijk om te begrijpen dat iedereen zijn of haar eigen unieke perspectief heeft en dat we van elkaar kunnen leren door open te staan voor verschillende meningen en standpunten. Door te erkennen dat elke mening een kern van waarheid bevat, kunnen we betere beslissingen nemen en een meer gebalanceerd en vervullend leven leiden.
In mijn geval werd ik op vroege leeftijd geconfronteerd met een aantal zeer moeilijke omstandigheden die mijn leven drastisch veranderden. Mijn beide ouders overleden kort na elkaar, waardoor ik een onvoorstelbaar verdriet en verlies ervaarde. Ik was nog jong en begreep niet goed hoe ik hiermee om moest gaan. Mijn familieleven was al niet gemakkelijk geweest, omdat mijn vader ziek was en mijn moeder niet in staat was om voor ons te zorgen. Hierdoor kreeg ik weinig ondersteuning bij mijn schoolwerk en andere dagelijkse activiteiten. Ik begon me te gedragen op een manier die niet goed was voor mij. Ik realiseer me nu dat dit gedrag voortkwam uit een gevoel van hopeloosheid en gebrek aan perspectief. Ik dacht dat er geen toekomst voor mij was, omdat ik weinig steun en begeleiding kreeg van mijn familie of school. Maar in plaats van op te geven, besloot ik uiteindelijk om mijn eigen weg te vinden en te werken aan mijn toekomstige leven.
Mijn geboortestad is Ieper, een middelgrote Belgische stad, in de provincie West Vlaanderen, een stad met een enorme geschiedenis dat ver terug gaat, tot in de middeleeuwen. Ieper, een stad gelegen net voor de West-Vlaamse heuvelen, kent weinig natuurlijke plassen en meren. De aanwezige plassen zijn voornamelijk kunstmatig, ontstaan uit kraters van bominslagen tijdens de wereldoorlogen. Dit kenmerk is typerend voor de regio en verklaart de afwezigheid van watersporten zoals pleziervaart.De stad heeft veel oorlogen doorstaan, waardoor het platteland vaak werd verwoest. In de middeleeuwen werd de bevolking beschermd door water naar de stad te leiden. Grote plassen zoals “Dikkebus Vijver” en “Zillebeke Vijver” zijn niet van natuurlijke oorsprong, maar werden in 1295 en 1320 respectievelijk uitgegraven om de stad van water te voorzien en de stad te beschermen tegen oorlogsdreigingen. Het water uit deze vijvers werd afgeleid naar de stadsgrachten, terwijl “De IJzer” een verbinding vormde naar de Ieperse haven.
Hoewel het water in deze plassen oorspronkelijk bedoeld was voor oorlogsvoering, zijn deze nu een populaire plek voor recreatie en ontspanning. Er worden gezellige en romantische activiteiten georganiseerd, waarbij het verleden wordt vergeten en men zich richt op het heden. De geulen die deze plassen verbinden met de oude Leie ontstonden in het begin van de 20e eeuw, met de aanleg van het Kanaal van Komen naar Ieper.
Rond 1908 besloot men een kanaal aan te leggen om de weg van de schepen te verkorten, maar tussen Hollebeke en Voormezele stuitte men op een steile berg die men onder de grond wilde doortrekken met een tunnel. De werkzaamheden werden jarenlang stilgelegd vanwege onverwachte moeilijkheden en vele werklui verloren hun leven. Hoewel de werken tientallen jaren later werden hervat met een nieuw plan, werden opnieuw veel levens opgeëist en kwam het kanaal er nooit. Het restant van het Kanaal van Komen naar Ieper ligt er tegenwoordig vervallen bij en het gemeentebestuur lijkt weinig interesse te tonen in de schoonheid en mogelijkheden van deze waterweg. Het imago van Ieper als Vredesstad lijkt te overheersen en daarmee worden de werkelijke belangen van de stad vergeten. Hoewel moderne middelen beschikbaar zijn, lijkt pleziervaart doorheen het kanaal nog steeds onwaarschijnlijk.
Als existentieel filosofisch inzicht zou ik willen benadrukken dat het belangrijk is om te beseffen dat we als mens niet altijd controle hebben over onze omstandigheden en ons verleden, maar dat we wel kunnen kiezen hoe we ermee omgaan. Door ons bewust te worden van onze eigen waarden en normen en deze kritisch te bevragen, kunnen we zelf bepalen welke normen en waarden we willen doorgeven aan onze kinderen en welke we willen loslaten. Het vergeven van onze ouders en het begrijpen van hun handelen vanuit de context van hun tijd en omstandigheden kan ons helpen om onszelf en anderen te bevrijden van de last van het verleden en te focussen op een gezonde en gelukkige toekomst.
Ik heb weinig positieve herinneringen aan mijn familieverleden en voel me mijn hele leven al leeg van binnen. Ik had weinig zelfstandigheid en niemand om administratieve zaken voor mij te regelen. Toen ik dertien was, ging het op school helemaal mis. Het duurde tot mijn twintigste voordat ik voor het eerst liefde en genegenheid van anderen ervoer. Deze ervaring heeft mij geholpen om meer zelfstandigheid te ontwikkelen, maar ik voel me nog steeds soms als een leeg omhulsel.
Ik ben dankbaar dat ik de kans heb om een goede relatie op te bouwen met mijn kinderen en vriendin. Het is voor mij belangrijk om te zorgen dat mijn kinderen de liefde krijgen die ik zelf niet heb gekend. Ik weet uit eigen ervaring hoe het is om op te groeien zonder deze liefde en ik wil er alles aan doen om te zorgen dat mijn kinderen deze liefde wel ervaren. Ik doe mijn uiterste best om een goede vader te zijn, maar ik weet dat ik niet perfect ben. Toch probeer ik elke dag te groeien en te leren, zodat ik het beste kan bieden aan mijn kinderen. Het is prachtig om te ervaren hoe ze mijn liefde beantwoorden en hoe we als gezin aan elkaar gebonden zijn. We hebben een bijzondere band die ons door de moeilijke momenten heen helpt en ons laat genieten van de mooie momenten die het leven ons te bieden heeft. Samen maken we nieuwe herinneringen en ervaringen die ons leven verrijken.
Hoewel mijn jeugd niet altijd gemakkelijk was, ben ik dankbaar voor de lessen die ik geleerd heb en de persoon die ik geworden ben. Ik kan nu genieten van het leven en mijn kinderen de liefde geven die ze verdienen. Ik hoop dat ik ze kan helpen om op te groeien tot gezonde en gelukkige volwassenen, die net als ik volop van het leven kunnen genieten.
Als kind groeide ik op in een gezin waarvan de leefomstandigheden verre van ideaal waren. Thuis gebeurden er dingen die niemand mocht zien en waarover niemand sprak. Hierdoor raakten ik en mijn broers en zussen steeds verder verwijderd van de normale wereld en werden onze morele waarden steeds vager. Ik ben opgegroeid in Passendale, een klein dorpje in België. Mijn prille jeugd in Ieper herinner ik me helaas niet meer, maar ik herinner me wel beelden vanuit mijn Passendaalse jeugdperiode. Het was een pijnlijke realiteit waar ik liever niet over praat. Het voelt alsof het een ander leven was, een ver verleden dat ik het liefst zou vergeten. Maar de waarheid is dat deze ervaringen mijn leven hebben gevormd en mij hebben gemaakt tot wie ik ben. Ik herinner me wel nog goed dat de mensen in Passendale niets wisten van de verborgen werkelijkheden in ons gezin. Het was alsof we in een eigen wereld leefden, los van de rest van de gemeenschap. Maar toch voelde ik me soms bekeken, alsof de mensen om me heen wisten wat er aan de hand was. Het was verwarrend en angstaanjagend.
Nu, vele jaren later, ben ik de boeman van de familie geworden. Ik heb moeten kiezen tussen het leven dat ik had en het leven dat ik wilde. Ik wilde niet meer leven met de verborgen waarheden en geheimen die mijn gezin verstikten. Dus heb ik besloten om te breken met het verleden en een nieuw leven te beginnen. Maar de herinneringen blijven. Ze achtervolgen me elke dag en maken me soms verdrietig en boos. Toch wil ik mijn verhaal kwijt. Ik wil vertellen hoe mijn leven was in Passendale en het naburige dorpje Zonnebeke. Het waren verwarrende tijden, een andere tijd met andere gewoontes. Maar het was mijn leven en ik ben er nog steeds.
Hoewel ik nooit gezinsliefde heb ervaren, ben ik vastberaden om mijn kinderen deze ervaring wel te geven. Ik ben van mening dat alle kinderen liefde en steun nodig hebben, en daarom vind ik het belangrijk om deze gevoelens aan mijn kinderen te schenken. Ik geloof dat alle broers en zussen ook de kans moeten krijgen om deze liefde te delen en te ervaren. Mijn jeugd was misschien niet gemakkelijk, maar ik heb veel geleerd en ik heb de kracht gevonden om door te gaan. Hoewel ik weinig aangename herinneringen heb aan mijn tijd toen, heb ik geleerd om te waarderen wat ik wel heb, zoals mijn kinderen en mijn doorzettingsvermogen.
Agressie was in ons gezin aan de orde van de dag, met broers die hun agressie niet konden beheersen en zusters die olie op het vuur gooiden. Mijn vader en moeder waren hulpeloos en konden niet voorkomen dat mijn broers en zusters mijn leven vergalden. Mijn moeder werd later ziek en overleed aan kanker, terwijl mijn vader ziek werd en meerdere operaties onderging en te maken kreeg met hartaanvallen en epilepsie. Ondertussen groeiden veertien kinderen op in een harde en ruwe wereld, waarbij er geen communicatie was en dwangmatige seksuele handelingen en agressieve buien voorkwamen. Ik was hier een slachtoffer van, maar realiseerde me pas op latere leeftijd dat dit niet gezond was binnen een gezin.
Hoewel ik weet dat mijn ouders op de hoogte waren van wat er zich achter de schermen afspeelde, werd er niet ingegrepen. Ik begrijp nog steeds niet waarom niet. Het gebrek aan hulp en ondersteuning heeft mij beschadigd en heeft ervoor gezorgd dat ik afstand heb genomen van mijn familie. Het is begrijpelijk dat de verantwoordelijkheid minder wordt naarmate de last minder draaglijk wordt. Dit is echter niet gemakkelijk, zeker niet wanneer er veertien kinderen opgevoed moeten worden die allemaal ontsporen.
Mijn vader, Jules, zou zijn verhaal vertellen over zijn tijd als verzetsstrijder, maar nooit over zijn eigen emotionele worstelingen. Ik vraag me af of hij deze gevoelens überhaupt heeft gehad. Misschien was het zijn manier om zijn eigen pijn te verbergen of was het simpelweg de cultuur van die tijd waarin je niet sprak over je eigen emoties en problemen. Maar deze stilte heeft bijgedragen aan de gevoelens van isolement en onbegrip die ik heb ervaren.
Toch heb ik geleerd om mijn eigen weg te vinden en voor mezelf op te komen, ondanks de afwezigheid van steun en begrip van anderen. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben en ik ben trots op mijn eigen kracht en doorzettingsvermogen. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het niet alleen mijn eigen verantwoordelijkheid was om deze uitdagingen te overwinnen. De afwezigheid van hulp en steun heeft mij diep geraakt en ik vraag me af hoe anders mijn leven had kunnen zijn als er wel hulp was geweest.
Het leven is door dit een complex en soms onvoorspelbaar proces, vol met uitdagingen en onzekerheden. Maar het is ook een kans om te groeien en te leren, om je eigen kracht en veerkracht te ontdekken en om te ontdekken wie je werkelijk bent. En hoewel ik nog steeds worstel met de gevolgen van mijn verleden, ben ik vastbesloten om vooruit te blijven gaan en het beste te maken van wat ik heb. Ik zal mijn eigen weg vinden en blijven vechten voor wat belangrijk is voor mij en degenen van wie ik houd. Want uiteindelijk is het onze eigen kracht en moed die ons voortstuwen, zelfs in de meest uitdagende tijden.
Hoe graag ik het ook zou willen, erover praten kon toen niet en nu nog steeds niet. Elk familielid ging zijn eigen weg en leeft zijn eigen leven. Hoe het hen tegenwoordig vergaat, weet ik niet en het interesseert me ook niet meer. Mijn broers en zussen zijn enkel terug te vinden in herinneringen, zoals degene die ik hier beschreven heb. Met mijn kinderen praat ik alleen over mijn broers en zussen als het nodig is, maar ze zijn niet langer relevant in mijn leven. Ik behandel hen graag als overbodige stukjes stront.
Het lijkt een vreemde uitspraak, maar het is waar dat verantwoordelijkheid je wordt ontnomen naarmate de last ondraaglijker wordt. Het is iets wat je doet om te overleven, om niet nog meer beschadigd te worden. Zelfs in mijn huidige leven neem ik soms afstand van mijn kinderen als het me allemaal te veel wordt.
Deze uitspraak lijkt in eerste instantie vreemd en misschien zelfs tegenstrijdig. Het idee dat verantwoordelijkheid afneemt naarmate de last zwaarder wordt, lijkt in tegenspraak met wat we gewend zijn te denken over verantwoordelijkheid en de rol die het speelt in ons leven.
Echter, er is een psychologische verklaring voor deze uitspraak. Wanneer we geconfronteerd worden met een ondraaglijke last of een moeilijke situatie, kan het gevoel van overweldiging en stress ons vermogen om effectief te handelen en beslissingen te nemen verminderen. Dit kan leiden tot een verminderde motivatie en een gevoel van hopeloosheid en hulpeloosheid.
Tegenwoordig is er hulp beschikbaar, bijvoorbeeld via jeugdzorg, maar toen was dat nog niet zo. Er werd alleen gesproken over eerstelijnszorg. De jeugdrechter was de enige die daadwerkelijk beslissingen kon nemen, en die waren allesbehalve soepel als het ging om structuur binnen het gezin te handhaven. Dit is dan ook wat er gebeurde.
Mijn eerste ervaring met de jeugdrechter was toen ik dertien jaar oud was. De school waar ik toen zat had, zonder overleg met mijn ouders, de jeugdrechter ingeschakeld. Mijn moeder werd zo boos dat ze de jeugdrechter aanviel. De beschuldigingen tegen mij op school betroffen eigenlijk kwajongensstreken, iets wat elke jongen wel eens doet.
Helaas brachten mijn streken ons gezin steeds vaker in verlegenheid, en mijn moeder moest telkens voor mij opkomen. Het deed haar pijn dat ik steeds in de fout ging, waardoor ze keer op keer werd teleurgesteld.
Een van mijn ondeugende avonturen begon toen ik met vrienden op ontdekkingstocht ging in het Passendale van toen. We waren op zoek naar spanning, en die vonden we op een verlaten terrein met loodsen en een villa met een kapot raam. Het leek de perfecte plek om ons eigen kamp op te zetten, en daar bleven we enkele maanden. Vaak kwamen we in conflict met andere jongeren, maar deze keer wilden we geen gevechten. We wilden ons eigen kamp bouwen en de omgeving verkennen. Vanaf het kamp konden we het huis van een familie bij de spoorweg in de gaten houden, mensen met wie we eerder problemen hadden gehad. We wilden laten zien dat wij de baas waren, en dat lukte aardig. We konden hen regelmatig bij de lurven vatten.
Wat begon als een onschuldig speelterrein, werd gaandeweg een plek van baldadigheid. Er werden vernielingen aangericht, en dit zou vroeg of laat aan het licht komen. Uiteindelijk besloten we het kamp te verlaten en verder te gaan met ons leven. Maar een laatste frisbeespel liep uit de hand: een stuk servies vloog per ongeluk door het raam van een naburig bedrijf. De gebroeders L. waren woedend en schakelden de politie in. We beseften niet dat we al op de radar van de autoriteiten stonden en dat onze namen in verband werden gebracht met eerdere incidenten in Passendale.
Hoewel we met z’n vieren waren, werd al snel duidelijk dat ik als de rotte appel werd gezien. Ik werd beschuldigd van alle vernielingen en baldadigheid, en uiteindelijk berecht en opgesloten in het heropvoedingsgesticht van Ruiselede. Mijn vrienden gingen verder met hun leven, terwijl ik de gevolgen moest dragen. Het was een harde les, maar ik leerde dat ik verantwoordelijk was voor mijn daden en dat er altijd consequenties zijn.
De laatste school die me een kans bood na mijn verblijf in de jeugdinstelling was het VTI in Ieper, een grote technische school. Roken was nog toegestaan op het schoolterrein, en ik zag leerlingen op de binnenplaats roken. Ik dacht: dit is misschien geen slechte school, en ik zag uit naar mijn eerste dag.
Op die eerste dag moesten we ons omkleden in de kleedkamers voor houtbewerking. Na een uitgebreide uitleg stond plots een man naast me met mijn persoonlijke spullen in zijn hand. Hij zei: “Jij bent hier niet welkom. Neem de bus naar huis. Je ouders zijn op de hoogte gebracht.” Ik was geschokt en begreep niet waarom ik niet welkom was. Het voelde als een enorme tegenslag, en het duurde even voor ik de ervaring kon verwerken en een andere school vond die me wel toeliet.
Deze periode van onschuldige avonturen en roekeloze daden leidde uiteindelijk tot mijn gevangenschap, maar ook tot vriendschap en samenwerking met mijn vrienden, die me steunden. Ik leerde veel over mezelf en over het leven. Als kind kreeg ik wellicht niet de erkenning die ik nodig had van mijn ouders, waardoor ik me uitte via rebellie en het opzetten van een kamp. Ik groeide op in een vijandige omgeving, wat mijn gedrag waarschijnlijk beïnvloedde.
Terugkijkend besef ik dat mijn moeder het zwaar had met veertien kinderen. Ondanks haar harde werk en toewijding leek ze teleurgesteld en bezorgd om mijn gedrag, wat me een gevoel van afwijzing gaf. Ik kreeg geen adequate begeleiding van volwassenen om mijn emoties te begrijpen of te reguleren. Dit is een probleem in de maatschappij, want zonder begeleiding kan dat leiden tot delinquent gedrag en problemen in relaties en werk. Daarom is het cruciaal om tijdig in te grijpen en de juiste hulp te bieden.
In psychoanalytische termen zou het gedrag van mijn moeder kunnen worden verklaard als overdracht. Dit verwijst naar het onbewuste proces waarbij gevoelens uit het verleden op iemand anders worden geprojecteerd. Mogelijk projecteerde mijn moeder haar eigen frustraties en teleurstellingen op mij, wat bij mij leidde tot een gevoel van afwijzing. Ze was zich waarschijnlijk niet bewust van haar emoties, en kon me daardoor niet helpen mijn eigen gevoelens te begrijpen.
Ik ben dankbaar voor alles wat mijn moeder voor ons deed, ondanks haar psychologische toestand en het gebrek aan steun. Het heeft invloed gehad op mijn ontwikkeling, maar ik ben vastbesloten om aan mijn eigen groei te blijven werken.
Toen ik werd weggehaald uit de realiteit, belandde ik in een diepe put van miserie. Het voelde als een surrealistische droom die me volledig weghaalde van de wereld. Ik was een kind, boos en vol onbegrip, meegezogen in een spiraal van onwetendheid. Het was de dag waarop mijn moeder op haar sterfbed lag. Ik was woedend en kon niet bevatten waarom ze niet wilde vechten. Ik voelde me als iemand die verdrinkt, wanhopig probeert te overleven, maar steeds verder wegzinkt. Ik smeekte haar te blijven vechten, maar ze kon niet meer. Ze liet mijn hand los en vroeg de familie me naar huis te brengen. Het voelde als het grootste verlies dat ik ooit heb gekend: het afscheid van de persoon die ik het meest liefhad.
Ik werd overvallen door een mix van emoties—woede en verdriet vochten om voorrang. Ik kon niet begrijpen waarom ze me verliet, en de woede overspoelde me als een dichte mist. Ik voelde me verloren, alsof ik verdwaald was in een donkere nacht. Deze ervaring heeft een diepe indruk op me achtergelaten en het voelt alsof ik nog steeds vastzit in een donkere tunnel. Toch blijf ik vechten om het licht te vinden, want zoals Kafka ooit zei: “Er is ongetwijfeld hoop, maar niet voor degenen die de strijd opgeven.”
Het verlies van mijn moeder was een existentiële ervaring die me uit mijn dagelijkse werkelijkheid trok. Ik besefte dat het leven zonder haar onvoorstelbaar was, en dit inzicht bracht me in een spiraal van verwarring. Het ideaalbeeld van een leven waar altijd de zon schijnt, bleek een illusie. Pas toen ik geconfronteerd werd met het lijden, begon ik te begrijpen wat het betekent om te leven in een kwetsbare wereld.
Met haar laatste ademnood leek mijn moeder hetzelfde zelfbehoud te uiten waarmee ik ooit zelf in aanraking zou komen. Een moedwillig loslaten, omdat er simpelweg geen andere uitweg meer mogelijk was.
Terugkijkend zie ik dat mijn jeugd werd gekenmerkt door verwaarlozing en een slechte start in het leven. Het verlies van mijn moeder was een zware klap, want zij was de enige die ooit van mij gehouden had. Toen ze stierf, voelde ik me eenzaam en verloor ik elke houvast. Daardoor begon ik me over te geven aan criminele activiteiten, wat uiteindelijk leidde tot mijn gevangenschap. Die detentie was voor mij geen straf, maar een barbaarse ervaring. Na dertien jaar vrijlating voelde ik me verloren, beroofd van mijn identiteit. Ik realiseerde me dat niet alle criminelen inherent slecht zijn, en dat velen hulp nodig hebben om hun problemen aan te pakken.
De invloed van vroeg trauma op persoonlijke ontwikkeling
Het verlies van mijn moeder en de verwaarlozing die ik ervoer in mijn jeugd hebben een onmiskenbare invloed gehad op mijn psychologische en emotionele groei. Uit onderzoek blijkt dat kinderen die opgroeien zonder adequate emotionele steun, zoals ik, vatbaar zijn voor een “verstoorde hechtingsstijl” (attachment theory). In mijn geval leidde de afwezigheid van liefde en zorg tot een onveilige hechting, wat vaak resulteert in gedragsproblemen en moeilijkheden met het vormen van stabiele relaties later in het leven. Studies tonen aan dat kinderen die op jonge leeftijd verlies ervaren en in een disfunctionele omgeving opgroeien, een verhoogd risico lopen op het ontwikkelen van problemen zoals angst, depressie en antisociaal gedrag .
Het verlies van mijn moeder heeft waarschijnlijk bijgedragen aan mijn persoonlijkheidsproblemen. Als kind verlangde ik naar liefde en affectie, en haar dood liet me achter zonder enige bron van steun. Onderzoek toont aan dat dergelijke traumatische ervaringen het functioneren van het brein negatief beïnvloeden, met name de prefrontale cortex—het deel van het brein dat betrokken is bij besluitvorming, impulsbeheersing en moreel gedrag. Bij langdurige blootstelling aan stress of trauma, zoals ik heb ervaren, kan de hersenontwikkeling verstoord raken, wat leidt tot een verhoogde neiging om impulsieve en risicovolle keuzes te maken .
Mijn tijd in detentie heeft mijn psychische problemen alleen maar verergerd, omdat ik verder werd geïsoleerd van de buitenwereld. Tijdens de detentieperiode ervaart het brein structurele veranderingen door langdurige isolatie, wat kan leiden tot depressie, angst en verminderde cognitieve functies. Onderzoek heeft aangetoond dat isolatie kan leiden tot “neuroplasticiteitsverlies”, wat betekent dat het vermogen van het brein om zich aan te passen en te herstellen, sterk verminderd wordt . Detentie leidt dus vaak niet tot rehabilitatie, maar kan juist een verergering van bestaande problemen betekenen. Deze ervaring veranderde mijn overtuigingen en leidde tot een existentiële zoektocht om de hel van het leven te begrijpen en te vermijden te falen door te zondigen.
De effecten van detentie op mentale gezondheid en persoonlijke groei
Mijn tijd in eenzame opsluiting had desastreuze effecten op mijn mentale gezondheid. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat langdurige isolatie kan leiden tot verslechtering van de geestelijke gezondheid, waarbij symptomen van posttraumatische stressstoornis (PTSS), depressie en chronische angst vaak voorkomen . Tijdens mijn detentie was er geen sprake van rehabilitatie, enkel verergering van een al fragiele mentale toestand. Dit is een bekend fenomeen in de neuropsychologie: de amygdala, die verantwoordelijk is voor onze angst- en stressreacties, raakt hyperactief onder langdurige stress en isolatie, terwijl de prefrontale cortex—die normaal gesproken onze emoties en gedragingen reguleert—in activiteit afneemt . Dit verklaart waarom mijn gevoelens van woede, wanhoop en verlorenheid enkel toenamen in plaats van afnamen.
Toen mijn moeder stierf, was er niemand. Ik voelde me zo verloren, terwijl zij de enige was geweest die me ooit liefde had gegeven. Het is vreemd hoe we pas beseffen hoeveel we van iemand houden wanneer we die persoon verliezen. Het is beschamend om toe te geven dat ik toen weinig emotie voelde, terwijl zij haar leven had gewijd aan de zorg voor ons. Dit kan worden verklaard door het fenomeen van emotionele afstomping, een overlevingsmechanisme dat optreedt wanneer het brein zich beschermt tegen overweldigende emoties, vooral na traumatische ervaringen . In plaats van verdriet voelde ik leegte, een afweermechanisme dat mijn hersenen hadden ontwikkeld om het lijden te verminderen.
Nu besef ik dat ik haar liefde en de gelukzalige momenten die we deelden, moet koesteren om haar dood te verwerken. Dit is wat men noemt “trauma-integratie,” een proces waarin men probeert het trauma in de eigen levensgeschiedenis te plaatsen, in plaats van het te verdringen. Dit is essentieel voor persoonlijke groei en herstel .
Detentie als hindernis voor persoonlijke groei
Mijn vroege jeugd is grotendeels een waas. Mijn eerste heldere herinneringen dateren van toen ik ongeveer zeven jaar oud was. Daar stond ik, alleen in deze harde wereld, al vroeg in aanraking gekomen met criminaliteit. Mijn lot leek bezegeld, terwijl mijn broers en zussen zich steeds verder van mij verwijderden. In de gevangenis werd ik geconfronteerd met de realiteit van detentie: het is niet slechts een straf, maar een trauma op zichzelf. Veel onderzoek toont aan dat detentie en langdurige opsluiting de persoonlijke groei ernstig belemmeren, juist omdat het de mogelijkheid om te reflecteren en te leren vermindert door de stress en isolatie die het veroorzaakt .
Ooit werd ik gezien als een crimineel, maar ik weet nu dat mijn acties voortkwamen uit een gebrekkig copingmechanisme, gevormd door een jeugd van verwaarlozing en trauma. Zoals studies hebben aangetoond, zijn velen die criminele daden begaan geen inherent slechte mensen, maar individuen die geen toegang hebben gehad tot gezonde middelen om met hun trauma’s en moeilijkheden om te gaan .
De combinatie van een verstoorde jeugd, het verlies van mijn moeder, en mijn detentie heeft een vicieuze cirkel gecreëerd van trauma en verdere problemen. Het systeem behandelt misdaad als iets dat bestraft moet worden, maar biedt zelden de nodige ondersteuning om de onderliggende problemen aan te pakken. Hierdoor blijven velen, net als ik, vastzitten in een cyclus van crimineel gedrag en mentale achteruitgang.
Toen mijn moeder stierf, voelde ik me verlaten en verloren. De wereld om me heen leek zich af te sluiten, en daarmee begon de strijd om te overleven. Het verlies van mijn moeder was niet alleen een persoonlijk drama, maar de gevolgen ervan reikten dieper dan ik me toen kon voorstellen. Het verlies van een ouder, vooral op zo’n cruciale leeftijd, kan de ontwikkeling van een kind diepgaand beïnvloeden. Voor mij betekende dit dat ik me moest zien te redden zonder de liefde en steun die een ouder normaal biedt.
Uit wetenschappelijke inzichten blijkt dat kinderen die op jonge leeftijd dergelijke trauma’s ervaren, vaak te maken krijgen met verstoorde hechtingspatronen. Dit betekent dat ze moeite hebben om stabiele relaties te vormen en dat ze een diepe angst voor verlating kunnen ontwikkelen. Dit verklaart deels waarom ik later in mijn leven zo veel moeite had om mensen te vertrouwen en waarom ik me vaak alleen voelde, zelfs in gezelschap van anderen. Het vertrouwen dat normaal gesproken in de vroege jeugd wordt opgebouwd, was bij mij gebroken. In plaats daarvan leerde ik om afstand te bewaren, een muur op te trekken tegen de pijn.
Zonder die veilige basis van een ouderlijke relatie, begonnen er gedragsproblemen te ontstaan. Ik raakte verzeild in criminele activiteiten, niet omdat ik slecht was, maar omdat ik geen andere manier kende om mezelf te beschermen. Mijn jeugd was doordrenkt met een constante zoektocht naar veiligheid en stabiliteit, en wanneer dat ontbreekt, ontwikkelt een kind vaak gedrag dat de buitenwereld als problematisch ziet. Het was niet zo dat ik kwaad wilde doen, maar de wereld voelde als een vijandige plek waar ik moest vechten om te overleven. Dit soort gedrag wordt vaak gezien bij kinderen die een gebrek aan ouderlijke begeleiding hebben en zichzelf in gevaarlijke situaties begeven.
De neurologische effecten van dit soort trauma zijn ook significant. Onderzoek heeft aangetoond dat langdurige stress en onveiligheid het brein van een kind kunnen veranderen. In mijn geval was het alsof ik constant op scherp stond, altijd klaar om te reageren op dreigingen, of die er nu echt waren of niet. De delen van mijn hersenen die normaal gesproken zouden helpen om impulsen te beheersen en rationeel na te denken, waren niet goed ontwikkeld. Hierdoor raakte ik gemakkelijk overprikkeld en voelde ik vaak intense woede of frustratie. Deze emotionele reacties maakten het moeilijk om helder te denken of kalm te blijven in moeilijke situaties.
Maar misschien wel het meest ingrijpende effect van het trauma was de sociaal-maatschappelijke isolatie die het veroorzaakte. Terwijl andere kinderen vriendschappen ontwikkelden, zich sociaal leerden aanpassen en een plek vonden in de wereld, voelde ik me altijd buitenstaander. Er was niemand die me begreep, en ik had geen idee hoe ik me met anderen moest verbinden. Wetenschappers wijzen erop dat kinderen zoals ik vaak moeite hebben om sociale vaardigheden te ontwikkelen, wat later in het leven leidt tot problemen met relaties en werk. Voor mij betekende dit dat ik me nog meer terugtrok, vaak in eenzaamheid, wat uiteindelijk leidde tot mijn betrokkenheid bij de criminele wereld.
Het gebrek aan liefde en affectie tijdens mijn jeugd maakte het onmogelijk om een gezonde identiteit te ontwikkelen. Volgens psychologen draagt een stabiele en liefdevolle omgeving bij aan de vorming van een gezonde zelfidentiteit, iets wat bij mij volledig ontbrak. Het is ironisch dat, hoewel ik zo hard vocht om te overleven, ik tegelijkertijd mijn eigen identiteit verloor. De jaren van isolatie in de gevangenis versterkten dit gevoel van verloren zijn alleen maar.
Re-integratie is bedoeld om mensen een nieuwe kans te geven, maar het rechtssysteem is te gefocust op het blijven vervolgen van het onrecht uit het verleden. Hoewel het belangrijk is om het onrecht niet te vergeten, kan het in stand houden van de gevolgen ervan leiden tot blijvend slachtofferschap. Dit is geen geschikte manier om het onrecht van het verleden aan te pakken, vooral omdat het mensen de mogelijkheid ontneemt om een positieve verandering in hun leven te ondergaan en hun toekomstperspectieven te veranderen.
Ik kan uit persoonlijke ervaring zeggen dat re-integratie een lang en moeilijk proces is. Na jaren van opsluiting heb ik hard gewerkt om mijn leven weer op te bouwen, maar mijn verleden blijft mij achtervolgen. Tijdens mijn gevangenschap waren er gebeurtenissen die mijn leven drastisch veranderden. Ik was het slachtoffer van een aanslag op mijn leven om mijn rechten af te dwingen. Dit resulteerde in een lange periode van isolatie en geestelijk herstel. Uiteindelijk slaagde ik erin om uit deze situatie te komen, maar niet zonder littekens aan beide kanten.
Als man die dertien jaar in een Belgische gevangenis heeft doorgebracht, heb ik persoonlijk ervaren hoe lastig het kan zijn om terug te keren naar de samenleving na een lange periode van gevangenschap. Het is normaal dat mensen zich aanpassen aan de beperkingen en routine van de gevangenisomgeving na verloop van tijd. Deze aanpassing kan leiden tot een psychologische toestand die bekend staat als het gevangenissyndroom. Het gevangenissyndroom is een reeks psychologische reacties die vaak voorkomen bij mensen die lange tijd in gevangenschap hebben doorgebracht. Het kan leiden tot angst, depressie, gevoelens van hulpeloosheid en een verlies van vertrouwen in de eigen capaciteiten. Dit kan op zijn beurt problemen veroorzaken bij het aanpassen aan het dagelijks leven na vrijlating.
In mijn geval kan het gevangenissyndroom hebben bijgedragen aan mijn moeite om me aan te passen aan het leven buiten de gevangenis. Na zoveel jaren in een gevangenissituatie kan het lastig zijn om de gewoonten en patronen van het gevangenisleven los te laten en om te gaan met de vrijheid en verantwoordelijkheden van het dagelijks leven. Het kan daarom belangrijk zijn om psychologische ondersteuning en begeleiding te bieden aan mensen die uit de gevangenis komen, om hen te helpen bij het herstelproces en de overgang naar een normaal leven.
In de jaren 80 waren er geen voorzieningen voor psychische hulp binnen het gerechtssysteem van de gevangenissen, waardoor het systeem zo belastend was dat je er psychologisch aan onderdoor kon gaan. Ik moest dus herstellen en dat deed ik ook. Ik besefte dat zelfvernietiging niet gerechtvaardigd was. Ik had toen ook dromen, waaronder het stichten van een gezin. Toch miste ik iets of iemand om van te houden en die me door de moeilijke momenten kon helpen en steunen. Ik heb gehuild in mijn bed omdat ik geen gezin had en heb nachtenlang gepiekerd over het hoe en waarom.
Mijn leven nam een drastische wending op een bepalende dag. Ik was vastbesloten om mijn leven een nieuwe impuls te geven en mijn plaats terug te vinden in de samenleving. Ik besloot om te gaan werken op binnenvaartschepen en deze keuze bleek een positieve verandering in mijn leven te zijn.
Ik was op zoek naar een uitweg en het idee om te gaan varen op binnenvaartschepen leek voor mij nog de enige optie. Ik kwam erachter dat binnenvaart een mogelijke oplossing is voor mensen met een criminele geschiedenis. Het biedt kansen voor ex-gedetineerden om een nieuw leven op te bouwen en zich te re-integreren in de maatschappij. Het viel me op dat binnenvaartbedrijven vaak een tekort hebben aan gekwalificeerde arbeidskrachten, waardoor het voor ex-gedetineerden een goede kans kan zijn om een baan te vinden en hun vaardigheden en ervaring op te bouwen. Ik ontdekte dat binnenvaart ook de mogelijkheid biedt voor ex-gedetineerden om een nieuwe carrière te beginnen in een industrie met groeipotentieel en goede toekomstperspectieven. Veel binnenvaartbedrijven bieden ook training en opleidingen aan voor nieuwe werknemers, waardoor ex-gedetineerden de nodige vaardigheden en kennis kunnen opdoen om aan de slag te gaan in deze sector.
Het leek mij dat binnenvaart ook de mogelijkheid biedt om te werken en te reizen op het water, wat een verfrissende en positieve ervaring kan zijn. Het kan helpen bij het opbouwen van zelfvertrouwen en het herstellen van relaties met anderen. Ik voelde me thuis op het water en beleefde enkele geweldige jaren. Tijdens deze periode ontmoette ik Pia, een mooie blonde vrouw, tijdens een avond stappen en overnachten in Roeselare. Samen kregen we een relatie cadeau, drie prachtige en intelligente kinderen, maar verloren helaas een vierde kind door haar heroïnegebruik vlak voor de geboorte, wat een tijd van diepe rouw veroorzaakte. Onze relatie was turbulent, maar ik had de beste bedoelingen en wilde haar een beter leven geven. Ik kan niets kwalijk genomen worden. Temidden van de beproevingen werden er kinderen geboren uit liefde. Haar verslaving aan heroïne bleef met tussenpozen terugkeren.
In het begin gaf ik haar veel geld en vertelde haar dat mijn flat ook haar thuis was. Op de tweede dag belde ze me op omdat ze me miste en verdwaald was. Ik realiseerde me niet dat haar verwardheid te wijten was aan haar heroïnegebruik en liet haar zelfs aan boord komen en werken als matroos bij de Verenigde Tankrederij. Het leek mij fantastisch om samen op de Vessem te varen, totdat ze gedrogeerd terugkwam na het doen van boodschappen en net deed alsof er niets aan de hand was. Een dag op de Bjarne V, die tot een rampzalige afloop leidde, zal voor altijd in mijn herinnering gegrift blijven als een van de zwartste dagen van mijn bestaan.
Na een stressvolle tocht met haar, en het besef dat ik verkeerd bezig was met het varen voor een bevrachter als Van der Valk, liet ik de Bjarne V rustig de sluis in varen. Het was geen moeilijke sluis en ik verwachtte geen problemen, totdat het meest onheilspellende gebeurde. Terwijl ik naar de wal stuurde, merkte ik tot mijn verbazing dat de Bjarne V geen reactie vertoonde op mijn commando om achteruit te gaan en moest ik mijn vriendin bevelen om het schip af te stoppen. Mijn behoudsgezindheid vertoonde vreemde vormen binnen mijn reactievermogen. Ik bedoelde dat ik dat stuk oud ijzer moest verwaarlozen en mijn vriendin het belang van eigenbehoud moest laten beseffen. Maar ik verkeerde in de roes van duizend en een beloftes en hield het voor mogelijk om het wrak uit deze penibele situatie te redden.
Toen ik wakker werd, lag ik in bed omringd door machines die mijn leven ondersteunden. Ik voelde meteen de pijn in mijn lichaam. Het duurde even voordat ik me realiseerde wat er was gebeurd. De herinneringen kwamen langzaam terug: het ongeluk, de bloedende wonden, de angst.
Ik wist me later te herinneren dat ik wankelde en verdwaasde. Ik zocht besef en probeerde tot het heden te komen. Wankelde nog meer en kreeg gewaarwordingen. Ik zocht naar de blik in de verte van haar, mijn meissie, mijn alles. Ik wankelde nog meer en verliet haar blik. Richtte mijn blik en zag rood van bloed. Bloed overal, omgeven door pijnen. En toen verliet ik alles. Alles in me was gebroken, mijn in verwachting zijnde vriendin, mijn scheepje, mijn zijn, alleen maar pijn. Later, veel later, in het ziekenhuis te Lillé. Het intensive care.
Mijn vriendin was bij me. Haar ogen waren rood van het huilen. Ze hield mijn hand vast en fluisterde lieve woordjes. Ik wilde haar troosten en geruststellen, maar mijn keel was droog en geen woord kwam eruit. Het duurde weken voordat ik weer een beetje kon bewegen. Mijn vriendin was er elke dag en gaf me hoop en kracht om te herstellen. Ik vroeg haar om me te vertellen wat er gebeurd was met mijn schip de Bjarne. Ze vertelde me dat ze veilig waren en dat het schip gered was voordat het te laat was. Langzaam maar zeker begon ik te herstellen. Ik leerde weer lopen. Ik was dankbaar voor mijn vriendin, die me door deze moeilijke tijd had geholpen. Ik besloot nooit meer te vergeten hoe kostbaar het leven is en elke dag te willen genieten van de mooie momenten. Maar helaas was dit alles slechts schone schijn in mijn hoofd als verwarde man.
Als iemand in je nabije omgeving worstelt met een drugsprobleem, dan kan dit allerlei soorten gevoelens oproepen en kan machteloosheid gaan overheersen. In dit geval werd het probleem zwaar onderschat en iedereen beleeft een dergelijke situatie op zijn of haar eigen manier, met gevoelens van verdriet, boosheid, angst, schuld of schaamte, of een combinatie daarvan.
Het is echter belangrijk om er niet alleen mee te blijven zitten en te praten over deze gevoelens kan echt helpen en tot een beslissende factor leiden. Helaas was er niemand in mijn directe omgeving beschikbaar om mee te praten, zoals een broer, zus, vriend of kennis, of zelfs een geliefde tante of oma. Niemand was er voor mij en ik probeerde daarom buiten mijn directe omgeving iemand te vinden, zoals een beste vriend of vriendin waarbij ik me goed voelde. Het was geen optie om naar instanties te gaan, omdat ik uit ervaring wist dat deze soms te professioneel overkomen en onvoldoende kennis hebben van het mensbeeld en de problematiek van de gebruiker. Deze zogenaamde psycho-sociale hulpverleners plaatsen de crises van de gebruiker vaak in een veralgemeend perspectief en vergeten daarbij het biografische aspect. Het Centrum Algemeen Welzijnswerk hier in België staat op een laag niveau en werkt erg onafhankelijk en eigenzinnig. Ze nemen vaak een beschermende houding aan jegens de gebruiker, wat eerder schadelijk dan behulpzaam kan zijn.
De jaloezie die wordt geuit door deze slechte mensen is niet alleen destructief, maar ook gevaarlijk. Hun woede is impulsief en aanvallend en kan snel escaleren tot een vernietigende kracht die alles op zijn pad verwoest. Als individu kan ik gemakkelijk ten prooi vallen aan deze destructieve krachten en mezelf verliezen in de negativiteit. Het zou me achterlaten met tranen op mijn wangen, verdriet in mijn hart en littekens in mijn hersenen die langdurige effecten kunnen hebben op mijn leven. Zelfs mijn omgeving zou kunnen worden beïnvloed door mijn negatieve emoties, waardoor mijn schaduw zich verspreidt, zelfs op de helderste dagen.
Maar ik begrijp dat de rol van een held niet betekent dat je jezelf verliest in de negativiteit. Het betekent dat je vastbesloten bent om je eigen geschiedenis, behoeften en verlangens te realiseren, terwijl je tegelijkertijd een waardigheid en respect voor anderen behoudt. Ik ben vastbesloten om deze rol te vervullen en ik weet dat het niet gemakkelijk zal zijn. Ik begrijp het perspectief van anderen en ik vraag om wederzijds begrip. Helaas is dit niet altijd het geval en soms blijft de jaloezie en haat van anderen aanhouden, hoeveel begrip en waardigheid ik ook toon.
Maar ik laat me niet intimideren door deze negatieve emoties en ik tolereer geen afgunst, vuilspuiterij, onrecht, laster, jaloezie en zinloos geweld in mijn omgeving. Ik ben vastbesloten om een positieve invloed te hebben op de wereld en de mensen om me heen. Ik hoop dat anderen mijn vastberadenheid en mijn verlangen naar waardigheid en respect kunnen begrijpen en waarderen. Het is niet gemakkelijk, maar ik geloof dat het de moeite waard is om te streven naar een wereld waarin we elkaar respecteren en ondersteunen in plaats van elkaar naar beneden te halen met negatieve emoties en gedragingen.
Na een lange periode vol ellende en gedoe voelde ik me het meest belemmerd door de fundamentele oneerlijkheid die ik had meegemaakt. Het voelde alsof alle ellende die zich had opgestapeld plotseling uit een beerput kwam en zich verspreidde. Maar ondanks alles wilde ik niet veranderen in iemand die boos en achterdochtig was. Ik werkte hard aan een betere toekomst en probeerde me niet te laten tegenhouden door traumatische herinneringen uit het verleden. Voor mijn eigen welzijn en dat van mijn kinderen, besloot ik na dit alles om alle familierelaties te verbreken. De ervaringen met mijn eigen bloed waren afschuwelijk geweest en hadden me bang gemaakt, maar ik was dankbaar dat ik tenminste nog iemand aan mijn zijde had. Het deed nog steeds pijn dat “jullie” zo gewetenloos mijn leven hadden ondermijnd en dat ik alleen moest vechten tegen de modder die over me werd uitgegoten. Maar ik had bewezen dat ik de gaven en vruchten van de geest bezit en daartegen bestand ben.
Als ik terugdenk aan mijn ervaringen in een omgeving die werd beheerst door drugsgebruik, en veel meer ander te veroordelen gedrag, voel ik nog steeds de emoties van onmacht en ontgoocheling die ik heb ervaren. Ik schreef destijds een kort verhaal als voorbeeld en waarschuwing voor elk kind dat onrecht of leed heeft ondergaan als gevolg van dergelijke omstandigheden. In dat verhaal probeerde ik me te verplaatsen in de gedachtewereld van het kind, gebaseerd op wat ik mezelf tijdens die donkere momenten vertelde.
Mijn naam is Donovan en ik ben bijna vier jaar oud. Ik vind dat ik al een flinke jongen ben, want ik heb al een eigen mening ontwikkeld. Dat geldt ook voor de situatie met mijn papa en mama. Ze wonen al een tijdje niet meer bij elkaar en er is iets gebeurd tussen hen waarover buitenstaanders zich nu uitspreken, zoals advocaten en rechters.
Ik herinner me nog goed dat mama werd meegenomen door de politie. Ik huilde en papa troostte me. Ik begreep niet waarom mama zo deed. Sindsdien heb ik haar niet meer gezien. Vaak dacht ik aan haar en vroeg ik papa waar ze was, maar hij huilde dan en verzekerde me dat alles goed zou komen. Maar mama kwam niet terug, totdat ze plotseling op een dag op school verscheen en ik sindsdien bij haar ben. Ik mis mijn vriendjes op school en vraag me af of ze mij ook missen. Ik zie papa en Marco niet meer, wat vreemd is. Ik weet niet zeker of ik dat wil. Mama weet wat het beste voor mij is en ik voel dat papa me niet in de steek laat. Ik weet niet zeker of ik het leuk vind bij al die dames met problemen die veel praten, maar ik ben ook een jongetje.
Ik weet niet of mama het leuk vindt dat ik papa nog wil zien. Ze zegt weinig lieve dingen over hem. Ik denk dat mama verdrietig is om papa, maar hij was altijd lief voor mij en ik wil hem graag zien. Als ik ’s avonds in bed lig, kan ik niet goed slapen omdat ik aan papa en mama denk en me afvraag waarom het zo moet zijn. Ik mis thuis, onze grote tuin en mijn schildpad en vissen. Ik hoop dat papa niet boos op me is omdat ik zo lang niet bij hem ben geweest en niet naar school ga. Zou hij nog boos zijn op mama? Ik hoop dat hij geen lelijke dingen over haar zegt.
Maar nu ben ik moe en wil ik niet meer piekeren. Grote mensen maken alles zo moeilijk. Ik zie morgen wel hoe het gaat. Misschien komt papa morgen wel en ik weet zeker dat hij nooit opgeeft. Donovan valt in slaap en mist de armen om hem heen, niet wetende dat papa onderweg is. En sindsdien is Donovan weer gelukkig thuis, waar hij hoort.
Uit het verhaal hierboven blijkt dat de moeder niet besefte welke negatieve gevolgen haar gebruik had op haar kind. Ik vind het zorgelijk dat haar gebrek aan bewustzijn leidde tot agressief gedrag bij haar kind, wat een teken aan de wand was voor de verteller. Het feit dat de moeder niet begreep dat haar kind agressief werd omdat hij niet de aandacht kreeg die hij nodig had, is een voorbeeld van het belang van communicatie en aandacht in de opvoeding van kinderen. Als kinderen niet de aandacht krijgen die ze nodig hebben, kunnen ze hun boosheid en frustratie vaak op een lichamelijke manier uiten, waardoor ruzies ontstaan die voor kinderen lastige en vervelende situaties opleveren. Het oplossen van deze ruzies is vaak een gezamenlijke verantwoordelijkheid van ouders en kinderen, maar kinderen hebben het vaak moeilijk met het oplossen van deze ruzies.
Psychoanalytisch gezien heeft Donovan te maken met een scheidingstrauma. Hij is erg jong en heeft moeite om de situatie te begrijpen. Hij is bang om zijn ouders te verliezen en mist zijn thuis. Hij heeft conflicterende gevoelens over zijn ouders en hun relatie, en het is belangrijk dat hij de tijd krijgt om deze gevoelens te verwerken en te begrijpen. Het is ook belangrijk dat hij steun krijgt van beide ouders en dat ze hem helpen om te wennen aan de veranderingen in zijn leven.
Dit onderstreept voor mij het belang van aandacht en communicatie in de opvoeding van kinderen, vooral in problematische gezinnen. Het is cruciaal dat ouders begrijpen hoe hun gedrag en keuzes invloed kunnen hebben op hun kinderen, zodat ze in staat zijn om hun kinderen de aandacht en liefde te geven die ze nodig hebben om gezond op te groeien. Het oplossen van conflicten vereist ook dat ouders en kinderen samenwerken, wat kan helpen bij het opbouwen van vertrouwen en respect tussen hen. Ik begrijp dat opvoeden niet gemakkelijk is, vooral niet in problematische gezinnen, maar met de juiste inspanning en betrokkenheid kunnen ouders een positieve invloed hebben op het leven van hun kinderen.
Als ouder vind ik het belangrijk om bewust te zijn van mijn gedrag en de impact daarvan op mijn kinderen. Ik wil mijn kinderen de aandacht en liefde geven die ze nodig hebben om zich te ontwikkelen tot gezonde volwassenen. Ik begrijp dat het oplossen van ruzies een gezamenlijke verantwoordelijkheid is en dat communicatie en samenwerking daarbij van groot belang zijn. Ik wil mijn kinderen helpen bij het ontwikkelen van hun communicatie- en samenwerkingsvaardigheden, zodat ze in staat zijn om op een gezonde manier conflicten op te lossen.
Als ik kijk naar problematische gezinnen, dan begrijp ik dat het voor ouders in deze situatie nog moeilijker kan zijn om de juiste aandacht en liefde aan hun kinderen te geven. Ik vind het belangrijk dat ouders in deze situatie hulp zoeken en gebruik maken van de beschikbare middelen om hun kinderen te helpen.
Het is mijn overtuiging dat ouders altijd het beste willen voor hun kinderen. Soms is het echter moeilijk om de juiste beslissingen te nemen en om de juiste aandacht en liefde te geven.
In onze moderne samenleving is het geen verrassing meer wanneer we kinderen agressief gedrag zien vertonen, zoals het slaan van een ander kind wanneer ze bijvoorbeeld een stuk speelgoed afnemen. Hoewel een kind dat zulk gedrag vertoont misschien wel wordt aangesproken op zijn gedrag, lijkt het verder als normaal te worden beschouwd en maakt niemand zich er nog druk over. Helaas is agressief gedrag bijna alledaags geworden onder kinderen. Gelukkig nemen de meeste kinderen dit agressieve gedrag weer af naarmate ze ouder worden en leren ze om hun emoties beter te beheersen.
Het is essentieel dat we kinderen leren hoe ze hun agressie kunnen beheersen, vooral tijdens hun kinderjaren, die van cruciaal belang zijn voor hun sociale en emotionele ontwikkeling. Als ouders is het onze verantwoordelijkheid om duidelijke richtlijnen op te stellen met betrekking tot agressief gedrag en ervoor te zorgen dat deze regels adequaat worden nageleefd door zowel ouders als kinderen. Het is belangrijk dat we als ouders en verzorgers betrokken blijven in het bewustwordingsproces dat agressief gedrag niet getolereerd kan worden en dat er alternatieve, geweldloze manieren zijn om conflicten op te lossen.
Door kinderen te leren hoe ze hun agressie kunnen beheersen en op een constructieve manier met conflicten kunnen omgaan, bereiden we hen voor op een leven vol succesvolle relaties en interacties met anderen. Het is daarom belangrijk dat we als maatschappij ons bewust worden van de prevalentie van agressief gedrag onder kinderen en ons inzetten om kinderen de vaardigheden te leren die ze nodig hebben om hun emoties te beheersen en constructieve communicatievaardigheden te ontwikkelen. Op die manier kunnen we samenwerken aan het creëren van een meer vreedzame en respectvolle samenleving.
Toen we net in ons rijtjeshuis kwamen wonen, waren we ons ervan bewust dat we in een buurt met voornamelijk gepensioneerden terechtkwamen. We begrepen dat het voor onze buren vervelend kon zijn om een gezin naast zich te hebben wonen, en we wilden daarom graag rekening houden met hen. We beloofden dat we geen harde muziek of tv zouden draaien, niet met deuren zouden smijten en niet op de trap zouden stampen.
Helaas ontstonden er problemen met onze buren. Het gedrag van mijn zoontje Donovan leek te worden beïnvloed door de omstandigheden thuis en de situatie met de buren. Ik begon me af te vragen of we iets verkeerd deden. We raakten in gesprek met onze buren en we probeerden uit te leggen dat we ons best deden om ons aan te passen aan de buurt en rekening te houden met onze buren. We vroegen hen ook om begrip voor onze situatie als jong gezin.
Tijdens deze gesprekken werd duidelijk dat er meer aan de hand was dan alleen overlast van ons gezin. Onze buren hadden ook onderlinge problemen en onenigheden over verschillende zaken. Dit opende mijn ogen voor de complexiteit van burenrelaties en de vele factoren die kunnen leiden tot spanningen tussen buren.
Ik begon me te verdiepen in de rechten en plichten van buren jegens elkaar, en in de wetgeving die hierop van toepassing is. Ik leerde over overlast, grote en kleine ergernissen, en de impact die burenruzies kunnen hebben op de dagelijkse rust en het welzijn van mensen. Ik besefte dat burenruzies steeds vaker voorkomen en dat dit deels te maken heeft met de vervlakking van de maatschappij.
Een uit de hand gelopen burenruzie kan ontzettend naar zijn en zorgen voor dagelijkse stress en gezondheidsproblemen. Ik realiseerde me dat het belangrijk is om een ergernis niet uit de hand te laten lopen en om open te blijven staan voor communicatie met buren. Ik begon ook te begrijpen hoe frustrerend het kan zijn om te moeten omgaan met buren die zich egoïstisch of kindonvriendelijk gedragen.
Al met al heeft de situatie met onze buren me veel geleerd over burenrelaties en de complexiteit ervan. Ik ben me er nu meer dan ooit van bewust hoe belangrijk het is om open te blijven staan voor communicatie en om begrip te hebben voor de situatie van anderen. Ik zal dan ook blijven proberen om rekening te houden met mijn buren en om onze buurt een prettige plek te maken voor iedereen.
Donovan was een jongen die graag buiten speelde, vooral in zijn eigen tuin. Hij had een aantal favoriete speeltjes waar hij veel plezier aan beleefde. Soms rolde er echter per ongeluk een speeltje over de heg naar de tuin van de buren. Hoewel Donovan hoopte dat ze begrip zouden hebben en het speelgoed zouden teruggeven, was dit niet altijd het geval.
De buren van Donovan hadden weinig begrip voor zijn situatie en hielden het speelgoed zonder pardon voor zichzelf. Dit zorgde voor veel teleurstelling bij Donovan, die niet begreep waarom zijn buren zo onredelijk waren. Hij kon niet begrijpen waarom ze zijn speelgoed niet terug wilden geven, en werd steeds gefrustreerder.
Soms was zijn frustratie zo groot dat hij over de heg wilde klimmen om zijn speeltje terug te pakken. Dit was echter zeer gevaarlijk en ik als volwassene moest hem ten zeerste afraden om dit te doen. Dit kwam voornamelijk door het zeer agressieve gedrag van de buurman, die niet accepteerde dat Donovan over de heg klom en zeer waarschijnlijk boos zou worden.
De buurman was namelijk een fervent drinker en als hij zich weer eens overmatig tegoed had gedaan aan zijn borreltjes, was hij extra prikkelbaar. Dit maakte het voor Donovan nog moeilijker om zijn speelgoed terug te krijgen en zorgde ervoor dat hij zich nog meer onbegrepen en gefrustreerd voelde.
Ook als Donovan op straat speelde, gebeurden er wel eens ongelukjes. Zoals dat gaat met kinderen, rolde er wel eens een bal de weg op of struikelde er iemand. Gelukkig waren deze ongelukjes meestal niet al te ernstig en kwamen de kinderen er met een schrammetje vanaf. Toch waren het momenten waarop Donovan leerde omgaan met teleurstelling en het belang van begrip en mededogen van anderen.
Terwijl ik naar buiten keek, zag ik hoe Donovan met krijt op de stoep aan het tekenen was. Donovan was aan de stoep voor het huis van de buurman aan het krijten toen er een woordenwisseling ontstond. Het is iets wat me vaak opvalt: hoe mensen zich kunnen ergeren aan het simpele plezier van kinderen die voor hun eigen deur spelen. In mijn ogen moeten kinderen kunnen spelen en creatief zijn, ook als dat betekent dat ze op de stoep tekenen.
Maar wat gebeurt er wanneer kinderen worden geconfronteerd met afwijzende blikken en wijzende vingers? Is het dan nog steeds rechtvaardig dat ze worden gestraft voor iets wat ze gewoonweg als leuk en onschuldig beschouwen? Ik denk van niet.
Vaak zie ik bejaarde mensen die zich de straat toe-eigenen en voor je deur parkeren met hun breigoed, luidruchtig roddelend en alles afkeurend wat er gebeurt. Het lijkt alsof ze zichzelf het recht hebben toegeëigend om te bepalen wat wel en niet aanvaardbaar is in hun buurt. Maar waarom zouden ze het recht hebben om anderen te vertellen wat ze wel en niet mogen doen? Iedereen zou moeten kunnen genieten van zijn of haar buurt en de vrijheid hebben om te doen wat ze willen, zolang het maar binnen de grenzen van fatsoen en respect blijft.
Dus laten we ons alsjeblieft niet laten afschrikken door de afkeurende blikken van anderen. Laten we onze kinderen de vrijheid geven om te spelen en te creëren, zelfs als dat betekent dat ze krijten op de stoep. En laten we alsjeblieft niet toestaan dat anderen ons vertellen wat we wel of niet kunnen doen in onze eigen buurt.
Buren die in goede verstandhouding met elkaar leven lossen hun problemen op. Maar wanneer dat zo niet is dan is het leven niet bepaald rooskleurig meer, ook niet voor kinderen. Zeker niet wanneer de buren al jaren, samen met andere buren, hoogtij vieren in de straat. Dusdanig wordt de verstandhouding met de hele buurt minder goed en ontstaat er gauw onenigheid voor het minste.
Vaak ben je lange tijd met je buren opgescheept, soms zelfs bijna je hele leven. Buren die lastig zijn omdat de kinderen hun vrijheden hebben en steeds kritiek hebben. Buren die jaloers zijn of je het succes niet gunnen, en ga zo maar door. Niets is vervelender dan ruzie te moeten hebben met je buren. Elke dag weer dat ergeren en die tergende blikken en roddels. Het leven werd op de duur ondraaglijk. De kleinste aanleiding was al reden tot strubbelingen. Het is dan zeer moeilijk om nog naast elkaar te leven. Het is dan vaak een kwestie van geven en nemen. Dit tot het onmogelijk bleek te zijn. Nogmaals meer ellende die op me afkwam. Ik zag mijn eigen geliefde kind lijden onder de situatie en er op reageren vanuit een kinderlijke boosheid. Het wederzijds respect was zoek. Natuurlijk was de gang naar de vrederechter onvermijdelijk. Zo mogelijk moest dit worden voorkomen. Een rechtszaak tussen buren en gebuurte ging de leefomstandigheden nog minder aangenaam maken. Tenzij de situatie volledig uit de hand dreigde te lopen.
Het is niet makkelijk voor een kind om te gaan met conflictsituaties, wanneer een van de ouders er niet meer is. Donovan wist al een tijdje dat er iets aan de hand was en merkte dat papa eigenlijk wel wat vreemd deed. Het spiegelende effect wat een kind uitoefent resulteerde toen in ongewenst gedrag. Het duurde een hele tijd voor ik zelf ook besefte wat er aan de hand was. Maar intussen zat ik zelf ook met heel wat twijfels en vragen. Ik had het gevoel dat ik voor veel dingen moest opdraaien door wat er gaande was. Ik voelde me kwaad, bang, beschaamd, verdrietig, bezorgd, in de steek gelaten, en op vele momenten helemaal alleen, verstoten zelfs. Er schoot een vuurwerk van vragen door mijn hoofd, maar er kwamen geen antwoorden. Met anderen kon of durfde ik er niet over te praten, en ik begrijp nu nog steeds moeilijk wat er allemaal gaande was, want niemand praat erover, niemand geeft uitleg. Voor alles moest ik zelf een oplossing zien te vinden.
Het antwoord was nochtans simpel. Ga nooit stiekem weg, want dan voelt uw kind zich in de steek gelaten. Een eenduidige definitie van kindermishandeling geven is geen eenvoudige opgave. Er bestaat een grote diversiteit aan omschrijvingen van het begrip kindermishandeling. Elke omschrijving benadert het probleem vanuit een bepaalde invalshoek en heeft implicaties naar aanpak en preventie.
Kindermishandeling en verwaarlozing zijn onacceptabele daden die kinderen schade toebrengen en hun optimale ontwikkeling in gevaar brengen. Het is van cruciaal belang dat we als samenleving normen en afspraken stellen om kinderen te beschermen en te helpen groeien en bloeien. We moeten duidelijkheid bieden aan kinderen, niet alleen in het oplossen van problemen, maar ook in hun interacties met anderen.
De gebroken spiegel en de verspreide scherven herinneren ons eraan dat de gevolgen van onze daden lang kunnen blijven bestaan, zelfs nadat we er niet meer zijn. Wanneer we nadenken over de toekomst van onze kinderen, moeten we ons afvragen welke erfenis we willen nalaten. Willen we dat ze leven in angst en verdriet, of willen we hen helpen hun potentieel te bereiken en te genieten van het leven?
Soms lijkt het leven een nachtmerrie, vol pijn en verdriet. We voelen ons verloren en onbegrepen. We vragen ons af of er meer is dan dit, of er een doel is voor ons bestaan. Maar we moeten ons herinneren dat het leven ook mooie momenten kent, momenten van geluk en liefde. We moeten ons richten op die momenten en ons laten inspireren door wat ons gelukkig maakt.
We moeten ons niet laten ontmoedigen door de moeilijkheden van het leven. We moeten ons richten op wat echt belangrijk is, op onze waarden en op de mensen die we liefhebben. We moeten ons richten op het creëren van betekenis in ons leven, het nastreven van ons doel en het vinden van voldoening in ons werk en onze relaties.
Het leven is een reis en soms is het moeilijk om de juiste richting te vinden. Maar als we ons richten op onze waarden en ons laten leiden door onze passies, kunnen we ons leven betekenis geven en onze dromen realiseren. Laten we ons niet laten ontmoedigen door de uitdagingen die we onderweg tegenkomen. Laten we ons richten op de schoonheid en het wonder van het leven, en laten we ons openstellen voor alle mogelijkheden die voor ons liggen.
Ik zou willen dat ik de kracht had om onverstoord over het bewegende water te staren, zonder dat het pijn of diepe smart in mij opwekt. Maar hier zit ik, alleen en wachtend, hopend dat ik de capaciteit heb om een hart in beweging te brengen. Ik wil dat mijn doel duidelijk is, zodat het niet eindeloos lijkt en ik mijn doel onaantastbaar dichtbij kan benaderen. Ik verlang naar helderheid, zodat mijn ogen geopend kunnen worden en ik me niet langer af hoef te vragen waarom mijn gedachten lijken te dwalen zonder dat ik controle over ze heb.
Ik besef dat de antwoorden op deze vragen niet zomaar te vinden zijn. Ze liggen waarschijnlijk verborgen in de harten van anderen, harten die onbereikbaar lijken te zijn. Maar ik blijf hopen dat er een manier is om deze harten te bereiken en de antwoorden te vinden die ik zoek.
Misschien moet ik eerst mijn eigen hart in beweging brengen, voordat ik anderen kan bereiken. Misschien moet ik leren om mijn eigen pijn en smart te overwinnen en mezelf open te stellen voor de wereld om me heen. Misschien moet ik eerst leren om te geven voordat ik kan ontvangen.
Wat het ook is dat ik moet doen, ik weet dat het niet makkelijk zal zijn. Maar ik ben vastbesloten om door te gaan, om te blijven zoeken naar de antwoorden en om mijn doel te bereiken, hoe onbereikbaar het ook mag lijken. Want ik weet dat ergens diep van binnen, er iets is dat me roept, iets dat me vertelt dat er meer is dan dit, iets dat me vertelt dat er hoop is, zelfs als alles donker lijkt. En ik zal blijven luisteren naar dat innerlijke stem, totdat ik vind wat ik zoek.
Ik heb in mijn leven geleerd dat ik niet de schuld hoef te dragen voor mijn mislukkingen. In plaats daarvan heb ik geleerd om deze uitdagingen aan te gaan en er doorheen te gaan. Ik ben blij dat ik altijd hoop heb gehad, omdat het lijkt alsof dit het enige is wat de wereld mij nog te bieden heeft. Hoop is een krachtige emotie die mij de verwachting geeft van iets goeds dat te komen staat, een beeld van een toekomstige situatie waarin iets wenselijks werkelijkheid wordt. Het is de hoop die mij in staat stelt om door te gaan en te blijven geloven in de toekomst.
Psychologisch gezien kan hoop gezien worden als een coping mechanisme. Het kan helpen om moeilijke situaties te doorstaan en het kan ons helpen om onszelf opnieuw op te bouwen na een moeilijke periode. Hoop kan ons de kracht geven om te blijven geloven in een betere toekomst, ook al lijkt het heden soms uitzichtloos. Het is daarom belangrijk om hoop te koesteren en het te blijven voeden, zodat we ons kunnen blijven richten op een betere toekomst.
Ik ben me bewust van het feit dat alles wat er in mijn leven gebeurt het gevolg is van oorzaak en gevolg. Maar ik geloof ook dat er momenten zullen zijn waarop het gewenste vanzelf naar me toe zal komen. Als ik deze houding kan vasthouden en vanuit deze overtuiging kan blijven handelen, dan zal alles wat ik wenselijk acht, plaatsvinden.
Ik realiseer me dat niemand mij de schuld kan geven van wat er is gebeurd. Ik heb jarenlang tussen hulp en straf heen en weer gependeld, en inmiddels heb ik alle schuld die ik had ingelost. De gedachte die ik nu koester is net zo krachtig als een motor met honderden paardenkrachten. Het is de kracht van de gedachte die in staat is om bastions omver te werpen, tronen te doen vallen, legers op de vlucht te drijven en koningen op het schavot te brengen. Deze krachtige gedachte heeft wonden in mij geheeld die geen enkele balsem had kunnen genezen. Het was de kracht van de gedachte en hoop die mij in staat stelde om te genezen en verder te gaan.
Nu zoek ik nieuwe manieren om dezelfde krachtige gedachte en hoop te gebruiken. Ik geloof dat deze scheppende kracht me zal helpen om vertrouwen te vinden in de toekomst. Het vertrouwen in de toekomst is namelijk de maatstaf voor alle mogelijkheden. Als ik vertrouwen heb in de toekomst, dan kan ik alles aan en zal ik slagen.
In mijn leven heb ik gemerkt dat de meest geweldige ontdekkingen en uitvindingen zijn gedaan door mensen die sterk geloven in de toekomst. Vertrouwen op de toekomst heeft een enorme kracht, die mensen in staat stelt om vast te houden aan hun beslissingen en hun moed te versterken, zelfs wanneer de mensen om hen heen hen in de steek laten. Al het goede in de wereld is voortgekomen uit dromen, verlangens en verwachtingen. Het geloof en vertrouwen in de toekomst geeft mij kracht en maakt mij onweerstaanbaar.
Dit geloof en vertrouwen helpt mij om mijn lijden te verlichten. Ik heb altijd gestreefd naar innerlijke rijkdom, maar heb vele hindernissen moeten overwinnen om tot deze bewustwording te komen. Net als de primitieve mens heeft geleerd dat zijn gedachten zijn lot bepalen, zo ben ik er ook van overtuigd dat ik mijn eigen lot kan bepalen. Het heeft vele jaren van ontwikkeling gekost om deze kracht te vinden en tot dit besef te komen. Nu ben ik in harmonie met mezelf en toch anders. Alles wat gebeurd is, is wijs en goed en draagt bij aan mijn ontwikkeling en vervolmaking.
Soms lijkt de toekomst somber en bedreigend. Er waren tijden in mijn leven dat ik geconfronteerd werd met eenzaamheid en conflicten, en mensen om me heen die mijn gevoelens niet begrepen. Op die momenten dacht ik aan zelfmoord en fantaseerde over hoe iedereen spijt zou hebben van hun behandeling van mij. Het was moeilijk om niet te denken aan hopeloze manieren om eruit te komen.
Nu besef ik dat ik moet leven in het moment en genieten van het heden. Het verleden ligt achter me, maar heeft nog steeds invloed op mijn leven. Het heeft geen zin om te blijven stilstaan bij fouten uit het verleden en te dromen van de toekomst. Soms doet wat volgt meer pijn dan een gebroken droom, een verloren hoop of een duister toekomstbeeld. Maar ik geloof dat als ik vertrouw op de toekomst en blijf volharden, ik uiteindelijk zal vinden wat ik zoek.
De wisselvallige Eve komt in mijn bestaan
Tussen het gebeuren door, in 2014, had ik met mijn hakken over de sloot Eve leren kennen. Een onzeker carrière belust meisje dat zich met me wou verbinden. Het zelfs niet eens wist op te geven, tot de dag dat ze zou gaan beseffen dat haar zwakte was dat ze toeliet dat omgevingsfactoren meer beslissingsrecht uitoefent dan haar eigen zelve. Het bleef me in mijn hoofd nazinderen dat het geluksgevoel met haar perfect aanvoelde. Het leeftijdsverschil en het gebrek aan levenservaring van haar kant zou haar in een moeilijke positie brengen.
Ze was zich weinig of niet bewust van de gemene mensdiertjes die dit gebeuren onder ons ten zeerste zouden afkeuren en dit om de simpele reden dat de omgevingsfactoren met mij haar niet gunstig gezind bleken. Hypocriet inderdaad. Tegelijk stelde ik me dat moment de vraag hoelang het zou blijven duren. Nam er tevredenheid mee dat er in elk geval wel een innige band werd gesmeed tussen al het andere leed door. Ook al zat het ons beiden dwars dat niemand uit haar directe omgeving ons steunde. Onze relatie was goed maar kende een kort oponthoud door een gevoel van medelijden voor een zwakzinnig uitbuitend mens waar ze mee samen was gaan leven. Ze was gaan samen leven met die ander terwijl de relatie met mij begon. Een dubbel gevoel inderdaad weer. Dit deed ze volgens eigen zeggen om de schone schijn op te wekken bij haar familie. Het seksueel ontaarde gedrocht hield haar dus relationeel gebonden aan hem en wist dat ze in relatie was met die ander, ik dus. Doch het was niet enkel dit wat meespeelde. Tevens had de ervaring met mijn leefwereld het meisje danig schrik aangejaagd dat ik blij mag zijn dat ze heden ten dage nog steeds aan mijn zijde staat.
Helaas was ook tijdens datzelfde moment de tijd gekomen dat een familielid mijn aanwezigheid opzocht en dat vergde veel van mij. Ik kon het haar niet vertellen dat ik weer in zaken met hem terecht was gekomen. Dat deed me veel pijn en verdriet. Doch het was de gedachte dat zij het niet mogelijk achtte een samen leven dat me deed besluiten een hernieuwd pad te kiezen. Toen ik hoorde dat mijn broer JL weeral eens in de gevangenis te Bulgarije aanbeland was nadat hij jarenlang opgejaagd werd door internationale politiediensten zag ik mijn kans. Zijn soortgenoten kwamen met een listig plannetje opdagen en ik zag mijn kans schoon.
Eve de volledige waarheid vertellen leek toen een onmogelijke zaak. Diep van binnen was het een zeer pijnlijk moment waarbij ik dacht haar te verliezen als ze die waarheid zou weten. Dat wat ik na al die tijd voor mij had kunnen winnen zette ik op het spel in en dat voor diegenen die eigenlijk nooit een voldane dienst hadden bewezen jegens mij. Terwijl zij dat wel deed door me haar lichaam te schenken en haar vriendschap. Liefde zelfs, ook al gaf ze dat toen nog niet toe. Het was een gok die ik moest nemen want het kon me voortvarendheid en geluk opbrengen.
Dat ik toen zelf ook nog bedeesd en onervaren was in dergelijke zaken kan men mij niet kwalijk nemen. Ik hoopte enkel op geluk en een beetje rijkdom om ons te kunnen bespoedigen tot een beter leven. Het benutten van een aangeboden kans. Ik weet nog dat ik het er met haar over had en ze haar twijfels uitte. Toen had ik moeten beseffen dat het net dat was wat de afstand tussen ons vergrootte. Helaas was de familieband toen nog te sterk en wist deze tegenpartij daar op slinkse wijze gebruik van te maken. Dat anderzijds haar liefde voor mij net zo sterk was bewijst het feit dat ze nu nog steeds mijn minnares is.
De zaken met JL kenden voortgang. Heel even leek het of Eve op de achtergrond aan het verdwijnen was. De zoons hun vader werd via Roemenië terug het land in geloodst en de truc met het wisselen van identiteit had succes gekend. Aan de grenscontroles werden de identiteitskaarten gevraagd en bij vertoon was er geen vuiltje aan de lucht. Een truc wat vaker uitgevoerd wordt trouwens door familieleden. Een geval is zelfs bekend waarbij een broer van kledij wisselde in een Belgische gevangenis en zo de poort uit wandelde.
Nadat een vestigingsplaats in Nederland werd gevonden werd ik in de mogelijkheid gesteld JL te bezoeken. De zaken primeerden en het verlangen naar Eve werd uit pure noodzaak aan de kant geschoven. Haar verliezen wilde ik niet. Het liefst bouwde ik een leven uit met haar maar dat wilde zij nog steeds niet omwille van haar familie die me nooit zouden aanvaarden. Ik werd zo zachtjes terzijde geplaatst door haar want er was immers nog haar relatie met haar zwakzinnige thuis. Haar ouders zouden bovendien een ex-crimineel verwerpen en zij zou er boete voor moeten ondergaan. Dit alles indachtig wist ik dat me geen kans beschoren was en leefde met deze hypocrisie. Ook al groeide de liefde nog zo uit tot een intens iets. Heel af en toe mocht ik haar beminnen en ik weet nog hoe ik zachtjes huilde toen ze er niet was. Het was kiezen of delen, alleen was de taart niet gelijk verdeeld. Hij wist tot op heden de overhand te behouden en hoewel ik weet dat we elkaar innig lief hebben vrees ik ervoor dat dat nog geruime tijd zo zal blijven.
De beste optie was geweest heen te gaan in stilte en haar te laten voor wat ze was. Helaas kon ik dat niet. Ze was te bijzonder en ze had mij als degene die ik ben weten te aanvaarden. De situatie duldde ik lange tijd en dit tot op het huidige ogenblik. Dit om de simpele reden dat ik van haar hou. Wetende ook dat zij innig van mij houdt en me steeds met raad en daad bijstaat daar waar het nodig is. Dat ze niet in zaken kon betrokken worden was een voordeel. Ik moest het gescheiden houden en haar laten weten dat het allemaal niet was zoals het leek. Ik verdiende een luttele noodzakelijke cent en zou niet verder in zee gaan met JL. Dat zou ik haar niet aan hebben kunnen doen, dacht ik. Want zoals zij in de ban van mijn persoon was, was ik in de ban van JL. Zocht hem op bij momenten en kreeg voorstellen waar ik moeilijk vanaf kon zien. De kansen leken te mooi en ik maakte ze waar. Dat hij mij van meet af aan gebruikte besefte ik pas enkele jaren later. Ook al had Eve mij nog zo gewaarschuwd.
Onderwijl was het nodig dat ik me in Frankrijk ging vestigen. Een stroman werd gezocht en ik was het meest ideale aanbod. De mogelijkheid werd me op een zilveren schaaltje aangeboden en ik nam het graag aan. Ook al wist ik dat de zaken niet zuiver op de graat waren ging ik mee in het spel. Het aanbod was een jaar in Frankrijk gaan wonen en nadien naar Nieuw Nieuw-Caledonië te verhuizen en dit voorgoed. Mijn mogelijkheden met Eve werden tot zero gereduceerd en ik was me er bewust van. Het feit dat ze geen keuze kon maken speelde daarbij een zeer grote rol. Groter dan ik toen besefte. Ik hield teveel van haar en mijn enige optie was alles in de steek laten en het op een vlucht zetten. Nachtenlang heb ik wakker gelegen ervan.
Toen ik me in Frankrijk vestigde opende zich een nieuwe wereld voor me. Woonde er nog niet zo heel erg lang en onderhield via Facebook het contact met Eve. We vertelden het elkaar hoe we elkaar misten en hoezeer we de liefde voor elkaar apprecieerden. Na enkele weken nam ze het besluit me wederom te komen opzoeken. Ik weet nog goed, het was een zalig gevoel te vernemen dat er toch nog geen eind aan zou komen. Ze kwam en ik herinner het me nog levendig. Een weinig doordeweekse dag in de vroege morgen ging de bel. Ze was aangekomen uit het België om me een hernieuwde ontmoeting te gunnen. Het leek alsof het weer een eerste keer was dat we elkaar zagen. Twinkelende oogjes verraadden dat we graag ogenblikkelijk meer wilden. Toch liet ik me beheerst overkomen en leidde haar als een heer mijn flat in. Een kort gesprek was de inleiding tot een verdere ontdekking van elkaar.
De ervaring was anders, de relatie was hernieuwd, een nieuw moment was geboren. De volgende stap was gezet. Het leek of ik had weer een deeltje van haar hart veroverd, dacht ik. Hoe moest ik het haar uitleggen dat ik ogenschijnlijk van zinnens was Europa te verlaten. En vooral, hoe moest ik haar mijn opzet gaan verklaren. De opzet dat ik niet eens van zinnens was in Nieuw-Caledonië te blijven. Alles moest lijken of dat wel het geval was. Het haar vertellen had een foute zet geweest gezien ze kennissen had die mijn kennissen ook waren. En wie weet praatten die hun mondje voorbij. Het best was genieten van het moment. Een verkenning van de streek deed onze harten openbloeien. Meteen wist ik dat ze ook in was voor het schone Frankrijk. Uren wandelden we er in het mooiste gebied. Kwamen tevreden terug thuis en vrijden nog lang, en voldaan verlangden we gauw naar een volgend weerzien.
Er streek een jaar voorbij. In dat jaar zag ik Eve steeds vaker. De liefde werd intenser en bracht ons steeds vaker bij elkaar in alle gelukzaligheid. Toen ze de eerste bij ons kwam slapen leek het of kon het geluk niet meer stuk. Ze was als het ontbrekende stukje puzzel die zijn plaats had gevonden. Het leek of mijn leven werd gevuld met rechtmatigheid.
Ik moest een snood plannetje gaan verzinnen want hoe moest ik dat aan boord gaan leggen me in Nieuw-Caledonië te gaan vestigen zonder een boze Eve na te laten. Deze liefde met haar kon ik niet verbreken want dit had ik nooit eerder gekend. En uiteindelijk. Wie wil er niet leven in een paradijs. Een tropisch paradijs in de stille oceaan. Sommigen hebben er alles voor over: Schijnbaar is het zo dat sommigen zich zelfs gaarne op blazen samen met soortgenoten in de hoop op een eeuwig plekje tussen een tiental maagden. Anderen, net als ik, zijn minder radicaal en zoeken het over de landsgrenzen heen en kiezen voor een bundel aan emigratieproblemen waarbij je huis en haard achterlaat en een nieuw leven moet beginnen. Dit het liefst met mijn geliefden natuurlijk. Die maagden is ook weer zoveel werk aan me dunkt. Het leven in het Nieuw Canonieke kende veel charmes maar nog veel meer uitdagingen. Op het moment dat je vertrekt naar dat zogenaamde paradijs, krijg je te maken met nieuwe mensen, een andere omgeving, een vreemde taal, een andere cultuur en dies meer. De integratieproblemen die zouden wel lastig worden maar de behoefte bestond deze zo snel mogelijk op te lossen. Er heerste een directe oplossing behoefte in me zonder dat er al te veel stil gestaan werd bij de specifieke problematiek.
Er werd me geld geboden en ik maalde niet veel om de rest. Zo leek het althans. Ik zou wel wat verzinnen. Het was zaak te genieten van de mooie dagen met haar, de weinige die me nog restten. Er was een zekerheid in me dat ik mijn leven niet op het spel ging zetten. Ondertussen verliep de emigratie naar Frankrijk, geheel zoals verwacht, en niet zoals gewenst. Ik had die zogenaamde wijze hoge heerschappen ervoor gewaarschuwd rekening te houden met mijn strafregister. Frankrijk is niet bepaald het land die staat te wachten op mensen met een ellenlang strafregister. Dit strafregister is trouwens ook niet zomaar uit te wissen. De Belgische wetgeving heeft de mogelijkheid tot eerherstel maar dit zaak per zaak. Als je een vijftigtal delicten hebt dan is eerherstel tijdens dit leven een onmogelijke taak. Als je als zakenman een constructie wenst op te zetten dan is het wijs eerst uit te zoeken wat de haalbaarheid ervan is.
Mij leek het duidelijk van meet af aan dat hier niet professioneel te werk was gegaan. Dat ze zich dat gingen beklagen. Of ik het me ooit ging beklagen wist ik dat moment niet. Er was een voorbode die voorspelde dat er onheil van kon komen maar die stuurde ik graag wandelen. Ik had wel ander vreet op mijn bord gehad dan dit lichte hapje uit het brein ontsproten van een vergeten en verscholen oplichter. Mijn stelling was dat enkel een stel stumperds in staat waren dergelijke zaak op te zetten waarvan men op voorhand diende te weten dat er geen of weinig kans op slagen was. Mogelijk was Jean-Luc zelf het slachtoffer van slecht gemaakte afspraken en moest hij koste wat het kost hun taak tot uitvoer brengen. Vooreerst waren er niet genoeg financiële middelen. En ten tweede waren de opdrachten me toebedeeld ronduit lachwekkend. Pas achteraf zou ik de ware aard van het geheel ontdekken toen hij mij de totaalsom van het verhaal voorschotelde. Het was ronduit lachwekkend te vernemen dat er een immense som betaald was voor een plan wat geen schijn van kans maakte. Als financierder ben je een lachwekkend wezen wanneer je zo totaal onvoorbereid een soms van 85.000 Euro of meer gaat investeren in een zaak waarvan duidelijk was dat er geen kans op slagen was. Zoals ik het eerder beschreef was ik niet de geschikte persoon. Het was ronduit dwaas mij
uit te kiezen. En zelfs al slaagde de opdracht was ik niet van zinnens een ander te verrijken op mijn rug. Maar goed, het spel werd gespeeld en ik genoot met volle teugen. De enige dwarsligger nog was hoe mijn relatie met Eve verder op te bouwen en in stand te houden. De waarheid zou haar zeker nog meer schrik bezorgd hebben. Een nog grotere waarheid zou mij alsook nog veel meer schrik bezorgen. Later in het verhaal zal dat blijken. Laat ik eerst het mooie van het verhaal beschrijven en eindigen zoals elk realistisch verhaal eindigt.
Voor het vertrek naar Nieuw-Caledonië beleefde ik een mooie tijd in Frankrijk met Eve. De aanpassingen verliepen soepel en we waren vaak samen. Hoewel haar vriend zijn toevlucht zocht in destructief gedrag, nam Eve vrede met onze relatie. We waren al twee jaar samen en het leek er niet op dat onze relatie ooit tot een einde zou komen. Tenminste, dat dacht ik totdat het verhaal van Nieuw-Caledonië ter sprake kwam. Eve wist nog steeds niet wat mijn bedoeling was en hoewel ik haar vroeg om mijn zijde te kiezen, stonden haar omgevingsfactoren dat nog niet toe. Soms leek het erop dat ze een gemeen spel met me speelde, net als mijn broer. Ze bleef strikt trouw aan haar eigen omgeving, terwijl ze haar partner bedroog met degene waarmee ze alles deelde. Ze voelde zich hier niet goed bij en had een gewetensstrijd. Het deed pijn om haar te verlaten, we zagen elkaar immers regelmatig en beleefden intens momenten samen. Het leek erop dat we elkaar nooit meer zouden zien, totdat ze opperde om mogelijk op vakantie te komen en contact te houden. Ik zag hier veel waarde in en zag het zelfs als een verklaring van liefde. We wilden elkaar niet kwijt na zoveel momenten van liefde. Hoewel Eve het nooit zou toegeven, vond ik het niet erg en zelfs grappig dat ze haar belofte aan haar partner hield. Ik wist immers dat ze altijd in haar eigen voordeel zou handelen. De gedachte kwam wel eens in me op wat te doen met het monster dat haar gevangen hield, maar ik besefte dat dit geen oplossing was en het beter was om dit niet verder te overwegen.
De dag brak aan om Frankrijk te verlaten, ik liet veel achter mij. Met een zwaar hart verliet ik het land, met het beeld van Eve dat in mijn hoofd bleef hangen. Het was tijd voor een ander leven zonder haar. Maar ik bleef nog steeds hopen dat er ergens eerlijkheid in haar verborgen lag en dat ik die naar boven kon halen. Het was onduidelijk hoe lang het zou duren voordat ik terug zou zijn in Europa, maar ik wist dat elke dag dat ik haar zou missen, mijn hart alleen maar meer zou bloeden.
Het was een zware reis om er te komen, maar voor de kinderen was het een feest. Dat valt niet te ontkennen. Na veel vermoeidheid voor mijzelf, waren we eindelijk aangekomen in Nouméa, Nieuw-Caledonië – het mooiste stukje Frankrijk aan de andere kant van de wereld. Dit eiland met een prachtige natuurlijke rijkdom ligt op het belangrijkste eiland Grande Terre en was tot het eind van de 18e eeuw bekend als Kanaky, vernoemd naar de Kanaks, de oorspronkelijke Melanesische en Polynesische bewoners. De lange vliegreis had ervoor gezorgd dat ik totaal uitgeput aankwam in een land waar de temperaturen hoog waren. Maar toch bleek Nieuw-Caledonië de belichaming van de onbereikbare droom en een absolute aanrader voor wie de drukte wilde ontvluchten. Net wanneer je denkt dat je het mooiste gezien hebt, biedt de natuur nog meer blauwe schakeringen, schoonheid, water en zand. Het was voor ons niet langer een ver land, maar een land van contrasten en authenticiteit, gebaad door het heldere water in het hart van de Stille Oceaan.
Tijdens de vliegreis had ik tijd genoeg om het wel en wee te overdenken. Ik kwam steeds tot dezelfde overheersende conclusie: ik had te veel achter me willen laten. Het leek niet werkelijk dat ik plots op andere grond stond. Het mocht niet zijn, was mijn gedachte. Ik was er wel zeker van dat mijn vertrek Eve diep had geraakt. Helaas moest ik nuchter blijven denken en zien wat de toekomst voor mezelf en mijn kinderen daar te bieden had. Misschien zou Eve tot inzicht komen en ons nog volgen. Het duurde even voordat we ons hadden aangepast aan de nieuwe omgeving. Het acclimatiseren duurde enkele weken en eiste ook geestelijk zijn tol.
Ondertussen werd de realiteit werkelijkheid en wat ik vooraf al vermoedde, werd waarheid. De hoogmoedige zakenpartners wilden het maximale uit het minimale halen. Waarschijnlijk hadden ze niet het minste vermoeden dat het me de eerste weken al hoog zat en dat ik uit was op wraak. Ik moest echter wel de schijn ophouden dat dat niet het geval was, want er moest immers geld blijven binnenkomen. Het leven was er ontzettend duur en iemand moest het bekostigen. En wie kon dat beter dan een stel dwazen die mij in de val wilden lokken? In ruil voor geld moest ik opdrachten uitvoeren. Geen probleem, ware het niet dat die opdrachten zo onnozel leken dat ik er niet eens over peinsde ze uit te voeren. Ze beloofden me een boot, maar in ruil daarvoor moest ik even kijken of er een scanner in de haven aanwezig was. Wie heel erg dom en dwaas is, zal erheen gaan en informeren. Ik wist dat het een hopeloze zaak was. Er is veel beveiliging aanwezig in havengebieden en gezien de tijd van internationaal terrorisme, leek het mij niet verstandig om in de haven rond te gaan neuzen. Toch besloot ik de gok te wagen.
Het havengebied is er niet groot. Van bij de eerste stap in het havengebied wordt je via camera’s gescand. Een eind verderop gekomen zag ik de bewaking op me af komen. Niet verbaasd van het feit dat ze me bij mijn achternaam aanspraken stond ik hun te woord. Mijn repliek was duidelijk dat ik hobby fotograaf was en erop uit was een havenbeeld te creëren die hun enkel ten goede kon komen. Ik was op zoek naar locaties om geschikte beelden van te nemen op een later tijdstip. Dat moest ik wel verklaren want het was duidelijk zichtbaar dat ik geen fototoestel bij mij had. Het leek lachwekkend maar toch een correcte verklaring voor mijn aanwezigheid. Er was wel verzocht om het op een professionelere manier voor de dag te brengen. Maar wederom helaas was er geen geld beschikbaar en of ik niet een oplossing kon vinden. Dat was dus de oplossing en van meet af aan stond ik geregistreerd bij de havenautoriteiten als verdacht. Het had simpel kunnen zijn. Een perskaart is vrij te verkrijgen en dat zorgde voor een beter imago. Dat was zelfs gevraagd. Alleen, of ik het zelf kon betalen. De mannen achter de schermen waren zo lachwekkend in hun handelingen wat de zaken betreft dat ik meteen alle boeken sloot. Een verdiende vakantie eraan overhouden was nog slechts mijn taak.
De tijd gleed voorbij en ik voelde de onrust groeien in het andere kamp. Alleen, het was niet mijn zaak. En ik had er trouwens de middelen niet voor. Het begon er meer en meer op te lijken dat het daadwerkelijk zo was dat ik met het minieme het maximale diende te behalen. Ik voelde regelmatig of ik niet een baard had als sinterklaas en dat was duidelijk niet het geval. Gesprekken volgden en onrust groeide en dat niet enkel bij mij. Het andere kamp werd argwanend en ik voelde dat ik beter mijn voorbereidingen kon treffen. Dreigingen werden mijn kant uitgestuurd en weer wat later paaiende woorden. Alsof ik hun marionet zou zijn die te bespelen was voor niks. Ze begrepen het niet dat hun fiasco een overduidelijke score had behaald. Meer beloftes werden gedaan. Deze keer zou een boot ter waarde van 35.000 euro mijn kant uitgestuurd worden en die mocht ik houden. Geld om deftig de zaken te leiden was er niet maar geld om de smokkelwaar mijn kant op te sturen wel. Welke smokkelwaar interesseerde me niet eens want ik wist dat het een doodgeboren kalf was die hele handel. Het zou toch niet gebeuren. Wie zijn slaaf slecht behandeld hoeft ook geen goede arbeid te verwachten.
Het administratieve gebeuren was vanaf de eerste dag net zo als in Frankrijk. Er gelden dezelfde wetten en doordat er een overgangsperiode is zijn de wetten er zelfs nog strenger. De dagdagelijkse sleur van heen en weer lopen naar overheidsdiensten deed de pleuris in me losbarsten. Daadwerkelijke bijstand was er niet. Bij flarden en beetjes werd me geld toegestuurd net genoeg om er te overleven. Duidelijke afspraken drong ik op aan maar hun willekeur hield geen enkel verband. Regelmatig overleg was er niet. Het drong ook niet tot de zakenpartners door dat ik daar reeds een hele weg afgelegd had en dat die nergens toe leidde. Maar, opgeven was onbestaande. Waarschijnlijk was de druk bij de heerschappen danig groot dat ze mij die druk ook wel eens wilden laten voelen. Met als resultaat nul op het rekest. Het deksel op de neus. Alles, maar dan, ook alles was van op voorhand gedoemd te mislukken maar opgeven was geen optie.
Gelukkig waren de momenten met Eve op de chat een optie. Die momenten samen droomden we samen ervan elkaar weer te ontmoeten. Ze had al informatie ingewonnen en ik merkte dat ze informatie uit mij wou halen betreffende een eventuele vakantie samen. We droomden samen in woorden. Vele schrijfsels volgden en telkens moest ik afsluiten met een gevoel van verlatenheid. Zij die me bleef volgen over de grenzen heen. Wat had ik haar aangedaan. Toen het me duidelijk werd dat ik teveel achter gelaten had werd het me duidelijk dat ik beter kon beginnen aan een terugkeer te denken. En deed dat ook. Alles leek gedoemd en elke dag weer leek alles op een mislukking uit te draaien. Jean-Luc hoorde dat niet graag en dreigde. Als was ik een kind die hij in de hoek wilde zetten. Vele woorden wat ik niet eens de moeite van het beschrijven waard vind volgden. Hij besefte niet dat hij in net zo een situatie als ik verzeild was geraakt. Ik hoefde niet bang te zijn van. Hij eerder van mij want ik had dat in het verleden al wel bewezen. Toch zette hij door. De vele verslavingen hadden hem altijd al wel tot waanzin aangedreven en gelukkig wist ik dat uit reeds uit ervaring. Helaas was het zover moeten komen. De geldkraan die al niet zo goed liep werd dichtgedraaid. Gelukkig wist ik de weg terug te vinden naar Europa. Geheel tegen zijn wil in. De mislukking zou nog lang teren op zijn maag. De dreigingen volgden achteraf nog in ijltempo. Sommen tegoed werden mij toegestuurd en sommen tegoed van mijn kant werden hun kant toegestuurd. Het was wederzijds knokken voor gelijk. Hoewel ik vermoedde dat het wel degelijk geweten was wie dat gelijk aan zijn kant had. Alleen, en dat schreef ik eerder, als je zelf loper bent en je verduistert een deel van de som dan is er ergens een persoon die opheldering wil. Alle overboekingen zijn op een danig ondoordachte wijze gedaan geweest, zelfs met naam en toenaam van slachtoffer-medewerkers, dat het een makkie is te achterhalen hoeveel financiën in werkelijkheid is gestuurd. En daar zit de kink in de kabel. Het valt niet te ontkennen noch te overzien de aangerichte schade.
De tocht werd weinig glorieus afgeblazen vanaf mijn kant. Met een Air France toestel werden we naar België overgevlogen. In mijn hoofd de vele wansmakelijke herinneringen. Weer eens een lange tocht, maar dan terug. Dat voelde heerlijk aan dat het heen gaan.
Het was wel zo dat ik helemaal vanaf nul diende te beginnen. Mijn broer JL had zich ondertussen voorgenomen me in alle eer en goed te krenken. Mijn leven danig te verstoren. Niet alleen mijn leven, ook dat van mijn gezin. Toch was ik vastberaden. Onderkomen was er niet meer. Persoonlijke goederen stonden ergens opgeslagen en elke vraag deze op een gepaste wijze terug te bezorgen werd me ontzegd. Blijkbaar wist JL te genieten van het feit dat hij mij op deze manier in eer en geweten kon kwetsen.
Wat hem wel lukte. Dat geef ik toe. Ik was er danig van aangedaan en kende een periode dat het steeds moeilijker werd me niet door haat te laten overmannen. Gelukkig wist ik reeds uit ervaring dat haat niet leidt tot genoegdoening. Er moest een periode van berusting komen. Een moment van bezinning ook. Ik ging schuil bij de Zusters van Maria. Een noodgedwongen onderkomen die ik via het kerkinstituut bekomen had. Een appartement werd me toegezegd. De dagelijkse steun en materiële hulp die ik mocht ontvangen is gedenkwaardig. Nooit zal ik vergeten de warmte die ik mocht ontvangen in woord en daad.
Het duurde een drietal jaren eer ik me weer in de Belgische maatschappij kon re-integreren. Ondertussen hadden we ons te Oostrozebeke gevestigd op een verblijfplaats voor langere duur. Ons hernieuwde huisje. Het viel me niet makkelijk mijn gewone gang van zaken weer op te nemen. Het leek of ik niet kon leven met het feit dat JL mijn goederen zomaar hield uit boetedoening voor de schade die ze leken geleden te hebben. In hun opzicht althans. De schade die ik leed was vele malen groter. Dat het zijn eigen stomme schuld was zou nooit toegegeven worden. Toegeven dat er geld verduisterd werd zou hem niet goed uitkomen. Dus moest hij een zondebok en ik was de meest geschikte persoon. Enkele maanden lang mocht ik nog een antwoord ontvangen ervan onder valse naam. Na enige tijd kwam er geen antwoord meer. Als een struisvogel stopte ie zijn hoofd in de grond. Niet wetende dat ik al verschillende keren heel erg dichtbij hem in de buurt was geweest. En zal komen nu en in de toekomst. Hij is te zeer een gewoontedier om zich lang te verstoppen. Te gebonden aan zijn vertrouwde omgeving waar ie dagelijks te vinden is. Maar goed, wraakgevoelens heb ik niet. Uiteindelijk is hij de grote loser. Zijn zaken draaien op het uitbuiten van mensen en elke keer opnieuw moet ie slachtoffers vinden. Dat er elke keer weer nieuwe slachtoffers opduiken komt mede door het geld van zijn vrouw. Zij is de sleur van zijn leven en helaas beseft ze het niet. Vele misbruiken later leven ze gescheiden maar gebonden door afspraken die levensbedreigend zijn. Wie met de duivel is gescheept moet er mee overvaren. Zo is het.
Het is nodig het verleden, daadwerkelijk, in het verleden te laten. In gedachten ben ik zeer bewust bezig met het heden, handel er zelfs naar, en de fouten die ik maakte, die probeer ik nog steeds te corrigeren in het heden. Het verleden wordt almaar langer, de toekomst korter, en de hoop in de toekomst is groter, althans, dan de spijt. Mijn verleden is nu de manier waarop ik op deze wereldse zaken reageer met mijn eigen unieke zelf. De omgevingssituatie versterkt het verzoek tot een oplossing van het probleem. Een belangrijk deel van die, zonder meer prachtige, omgeving waarin ik heden ten dage verkeer, bestaat uit de gezinssituatie. Mijn kinderen worden hier mede door gevormd en beïnvloed, en dat doet een vader wat. Sommige factoren kunnen hun mogelijk beschermen tegen deze ontwikkeling, door openhartig te converseren over de situatie waarin ze opgroeien, en de manier waarop ze worden opgevoed, deze zijn immers van invloed op hoe ze later de wereld zullen zien, in het leven staan.
Eve was ook weer op komen dagen als een vertrouwd beeld. Het was noodzakelijk me nu volledig op mijn gezin en mijn verhouding met haar te richten. Onrecht uit het verleden niet vergetend, maar levend houden, en de daaruit voortvloeiende gevolgen, telkens opnieuw doen gelden, leidt tot eindeloos permanent slachtofferschap. Verder hopen op een mogelijke toekomst met haar leek een mooi toekomstperspectief. Het was tenslotte nog steeds zo dat we gevoelsmatig geen afstand konden nemen van elkaar. Het is de toekomst waar ik in dien te leven en het bleef mijn doelstelling dat zij er deel van uitmaakte. Het verleden is geleden. Het lijkt geenszins nuttig te zijn stil te staan bij de foute dingen des levens die me overkomen zijn. Het is beter te dromen van de toekomst, te genieten van het huidige moment. De afspraken werden gelukkig hernieuwd en de bezoekjes volgden zich weer op. Het was moeilijk het haar uit te leggen hoe het allemaal in werkelijkheid verlopen was. Ooit zou ze de volledige waarheid mogen weten. Wanneer ze er klaar voor was. De verbondenheid met elkaar bezorgde ons enkele mooie momenten weer. De beperkte tijd zorgde ervoor dat enige tijd Skype ons enige communicatiemiddel was. De woorden die we elkaar bedeelden hadden nog steeds dezelfde inhoud en betekenis als voor mijn vertrek. Sterker nog, er was meer duidelijkheid en de liefde openbaarde zich weer eens voor elkaar. Het was duidelijk dat ik in de waan verkeerde dat Eve nog steeds mijn voorbestemde was.
Inmiddels is Jean-Luc uit mijn leven verdwenen. Tijdens een vlucht stierf hij ergens in een Spaanse enclave. Ik had beter moeten weten, gezien zijn verleden als een rat die alleen aan zichzelf denkt. Als je het slachtoffer wordt van zijn lafheid, kun je als betrokken partij niet te veel eisen stellen. Op een gegeven moment kon ik maar één ding doen als hoofdrolspeler in dit verhaal: tijdelijk vluchten met de staart tussen de benen. De vraag is of ik als verliezer moet worden beschouwd, aangezien deze zogenaamde georganiseerde misdadiger niet bepaald georganiseerd was. Hij was eerder een laffe rat die sociaal zwakke mensen uitbuitte door middel van valse beloften en meer, en daarom des te verwerpelijker. Zijn angst voor het gebruik van geweld door wettelijke autoriteiten, omdat hij zijn afspraken niet nakwam, leidde ertoe dat hij me probeerde te dumpen door middel van pathetische verzinsels. Hij gebruikte daarbij zijn vaardigheden om mijn persoonlijke vriendenkring te manipuleren. Het feit dat ze zijn leugens geloofden, spreekt boekdelen over hun gebrek aan intelligentie.
Door de laffe en walgelijke aanslagen die hij meerdere malen op mijn georganiseerde bestaan pleegde was ik klaar met dat ongure heerschap en niet van zinnens in die beerput te stikken. De gehanteerde logica, de onophoudelijke stemmingswisselingen waar ik ten prooi van was, het steeds meer vernietigender korte termijn beleid, die door zijn ziekelijke obscurantistische ideologie wordt gemotiveerd, is de vrucht van een fundamenteel oneerlijk en egoïstisch kapitaal zuchtig monster die men alleen maar zou hoeven uit te roeien. Bij afwezigheid van een ander vooruitzicht ben ik vol van wrok ten opzichte van zulke misdadige bourgeoisie, simpelweg omdat de wil van bijstand in harde en moeilijke omstandigheden hem toen ontbrak. Het gaat om een vicieuze cirkel zonder einde. Zijn drang naar persoonlijk kapitaal zou me blijvend meeslepen in het verval en ondergang tot aan de vernietiging van mijn leven.
Veel mensen vinden dat ik mijn wraakgevoelens moet onderdrukken en negeren. Echter, deze sfeer van ontzetting en angst kan mijn gevoel van machteloosheid versterken en mijn vertrouwen in de bescherming van mijn persoon nog verder ondermijnen. Ik kan niet wachten tot ik als een makkelijk doelwit word gezien, me laten meeslepen in criminele activiteiten en mezelf verder laten afglijden, of de ontwikkelingen gewoon laten gebeuren. In tijden van crisis, zoals de situatie waarin ik me momenteel bevind, is het gemakkelijk om onredelijke beslissingen te nemen, dus ik moet voorzichtig zijn.
Ik heb lang nagedacht over mijn toekomst, want het is een complex probleem. Mijn kinderen zijn ook slachtoffer van deze situatie en hoewel ik meerdere malen heb geprobeerd om tot een constructieve oplossing te komen, ben ik keer op keer genegeerd. Omdat ik de enige ouder ben die voor mijn kinderen zorgt en er weinig tot geen zorg is getoond voor mijn sociale onvermogen, ben ik in de verleiding gekomen om mijn situatie te verbeteren door contact te houden met de persoon die verantwoordelijk is voor deze situatie. Maar nu zie ik in dat dit me alleen maar in de problemen heeft gebracht.
Het ergste van alles is dat ik als slachtoffer minder serieus word genomen dan de persoon die de macht heeft over mij. Ik voel me niet gesteund door instanties en ik kan de persoon in kwestie niet legaal aanpakken omdat dat niet de afspraak was. Maar het feit dat ik volledig genegeerd word en geen enkele kans krijg om terug te keren naar een normaal leven, dwingt me om deze situatie aan te kaarten en zijn daden bekend te maken.
Ik realiseer me dat mijn gedrag mogelijk negatieve gevolgen heeft gehad voor mijn kinderen en ik had dit eerder moeten inzien. Maar op dat moment dacht ik alleen aan het helpen van mijn gezin. Mijn kinderen hebben het moeilijk als ze horen dat hun vader mogelijk gestraft zal worden voor zijn daden. Ik heb al jarenlang hulp gezocht en ik ben in deze situatie beland door de misdaden van mijn broer, die ik altijd heb gerespecteerd en vertrouwd om ons leven te verbeteren. Het is frustrerend dat ik geen hulp krijg en dat het lijkt alsof er geen oplossingen zijn.
Het lijkt er dus sterk op dat de deur definitief dicht getrokken werd. Voorkomen wat mogelijk zal volgen zal waarschijnlijk heel erg lastig worden. Ik hou mijn hart een weinig vast voor wat nog komt want ook mijn kinderen staan mede met hun rug tegen de muur, worden heen en weer geslingerd tussen hoop, wanhoop en vrees. Door dit drama een tweetal jaren te laten aanslepen raakte ik met mijn gezin op de helling en de aftocht leek zeer dreigend. Het was nooit mijn bedoeling geweest de underdog te zijn in dit verhaal. In deze ben ik de benadeelde samen met vele anderen. Persoonlijke goederen van mij, mijn kinderen, en bevriende kunstenaars, werden ontvreemd op een laaghartige en slinkse wijze welke we van hem gewoon waren. Die persoonlijke goederen, onder meer mijn desktop, gebruikte en misbruikte ie om mij op het internet te benadelen middels mijn persoonlijke account. De kopij rechten werden geschonden van mij persoonlijk en die van andere kunstenaars door de kunst op de desktop aanwezig te verhandelen. Het verspreiden van onwaarheden onder andermans naam is zijn kunde en daar maakte hij meesterlijk gebruik van.
Mijn denkbeeld heeft zich ondertussen door al deze gebeurtenissen een rechtmatige plaats toegeëigend in de kerkers van mijn diepste zijn. Wat ik vroeger als ideaalbeeld had bleek een totale misvatting te zijn. Alles in de nabije omgeving dreigt door mijn schaduw te worden bevangen, zelfs wanneer de zon erop schijnt. Met het openen van de kerkhofpoort en ze een kijkje in de hel te laten nemen, dan pas zou ik leven. Ik weet wat die heldenrol inhoudt en met deze wijsheid hoop ik niet in de mislukkingen van de zonde te vervallen.
In mijn leven ervaar ik de gevolgen van conflicten binnen mijn familie. Hoewel het niet altijd duidelijk is wie de oorzaak is van de problemen, voel ik me ontmoedigd en zie ik weinig hoop op een oplossing. Het lijkt alsof mijn emotionele wonden nooit zullen helen en ik ben vermoeid door de voortdurende strijd en ruzies.
Toch is er één persoon in mijn leven die steeds belangrijker is geworden: Eve. Ondanks de uitdagingen die we hebben meegemaakt, blijft onze band sterker dan ooit. Hoewel ik soms twijfel aan haar oprechtheid en eerlijkheid, ben ik niet van plan haar te dwingen tot keuzes. Ik geloof in de kracht van wederzijds vertrouwen en dat er verandering kan komen in de toekomst. Mijn ervaringen hebben mijn vertrouwen in de mensheid beschadigd, maar ik blijf hoopvol dat er betekenis en waarde ligt in onze relatie. Ik heb mijn prioriteiten vastgesteld en me op een manier aan Eve gegeven zoals ik dat nog nooit eerder heb gedaan.
Onze dagelijkse gesprekken varieerden van doodgewoon tot buitengewoon en gaven ons veel voldoening. We genoten van ons avontuurlijke samenzijn en waren open voor nieuwe kunstzinnige ervaringen die we samen wilden beleven, zonder ons te laten beperken door grenzen. Praten was onze bindende factor en onze uitlaatklep om elkaar steeds beter te leren kennen en de liefde tussen ons te ontdekken en te herontdekken. Het verleden leek ver weg en we zagen een nieuwe horizon verschijnen met Eve.
Ik heb geleerd dat de werkelijkheid vaak anders is dan wat het lijkt. Maar dat betekent niet dat ik mijn dromen en verlangens opgeef. Ik ben vastberaden en bereid om alles te doen wat nodig is om mijn doel te bereiken. Het is soms een moeilijke en eenzame weg, maar ik weet dat als ik volhard, ik uiteindelijk zal overwinnen.
Ik ben me ervan bewust dat er altijd een lichtend baken schijnt, zelfs in het donkerste duister. Het is mijn taak om mijn droom en doel voor ogen te houden en te blijven geloven in mezelf en mijn mogelijkheden. Ik weet dat ik risico’s moet nemen om te groeien en succesvol te zijn. Als ik vasthoud aan mijn strijd en niet bang ben om te falen, dan zal ik uiteindelijk de vruchten plukken van mijn inspanningen.
Vroeger liet ik me leiden door de meningen en verwachtingen van anderen. Maar nu begrijp ik dat dit me alleen maar teleurstelling bracht. Ik heb geleerd dat ik mijn eigen god ben en dat ik zelf de richting van mijn leven bepaal. Ik laat me niet langer beïnvloeden door anderen die alleen maar uit zijn op persoonlijke bevrediging.
In mijn relatie met Eve heb ik geleerd om haar keuzes te accepteren, zelfs als ze anders zijn dan de mijne. Ik weet dat er liefde tussen ons is en dat geeft me de kracht om door te gaan, zelfs als anderen ons willen ontmoedigen. Ik weet dat ik moet luisteren naar mijn innerlijke stem en dat het belangrijk is om mijn eigen weg te vinden, ongeacht wat anderen daarvan vinden.
Kortom, ik heb geleerd dat het belangrijk is om trouw te blijven aan mezelf en mijn dromen. Ik laat me niet leiden door anderen en ben bereid om risico’s te nemen om mijn doelen te bereiken. Ik weet dat het niet altijd gemakkelijk is, maar ik ben vastberaden om te volharden en te slagen.
De afgelopen jaren heb ik keer op keer moeilijke situaties moeten doorstaan. Het heeft me bloed, zweet, tranen en vooral heel veel verdriet gekost. Ik ben me er bewust van dat er veel roddels en onmenselijke uitspraken over mij zijn gedaan. Zelf heb ik geleerd van mijn fouten, maar sommigen lijken niet in staat te zijn tot zelfreflectie en blijven vastzitten in bekrompen denkpatronen. Niet iedereen kan omgaan met nuances in goed en kwaad. Dit maakt zo’n persoon weinig uniek en zal niet bijdragen aan het bereiken van hun eigen doelen.
De mensen die mijn leven verstoren door hun onwetendheid kweken alleen maar meer onwetendheid door haat te zaaien over zaken waar ze zich eigenlijk niet mee zouden moeten bemoeien. Hun gebrek aan kennis maakt hen fel en achterdochtig, tot het punt waarop ze vijanden worden van mensen met andere ervaringen. Alles wat niet past in hun acceptatiepatroon wordt gezien als een reden voor conflict, terwijl dit conflict wel opgelost kan worden als ze bereid zijn tot toegeven. Door hun onwetendheid voelen deze mensen zich vaak assertief genoeg om eenzijdige beslissingen te nemen, zonder rekening te houden met de gevoelens van de benadeelde partij. Of dit terecht is en zonder meer aanvaard moet worden, is zeer de vraag.
Wetenschappelijk heeft men het over het Dunning-Kruger Effect, dat een vorm van onjuiste zelfperceptie is. Deze stelling verwijst naar mensen uit mijn omgeving die de neiging hebben om te overschatten hoeveel ze weten. Het maakt niet uit of het gaat om de hoeveelheid kennis die ze veronderstellen te hebben, of de zekerheid waarmee ze hun persoonlijke meningen vermengen met onweerlegbare feiten.
Zich hechten aan de verkeerde, zogezegd omdat er ooit, heel erg lang geleden, wat fout is gegaan in diens leven, is iets wat men als mens kan overkomen. Vaak is de hechting het resultaat van een innig gevoel voor elkaar wat niet wordt goedgekeurd door mensen uit de onmiddellijke omgeving. Die mensen bepalen uiteindelijk het toekomstige lot van de beide partners zonder zelf op de hoogte te zijn van hoe de situatie onder de geliefden in werkelijkheid is. De resultaten die de onwetenden behalen zijn vaak nefast voor de betrokkenen en resulteren heel erg vaak in een moeizame en zeer pijnlijke scheiding tussen de beide geliefden. Nochtans zijn ze bewust bezig met hun relatie en voelen een diepe en oprechte verbondenheid. Dit is een gezonde relatie en het koppel bezit de kwaliteit om op een goede manier afspraken te maken zonder dat dit moet uitmonden in ruzie. Intimiteit en seks zijn belangrijk en ze onderhouden de relatie op een opbouwende manier.
Wijsheid is onderscheid kunnen maken tussen goed en kwaad. In het verleden zijn goedaardige mensen vaak bekritiseerd en op de brandstapel terecht gekomen omwille van achterdocht en bijgeloof. Zo ook Socrates die later dan weer geëerd werd om wie hij was. Het kan verkeren zegt men dan. Ik plaats hieronder een schrijfsel van Wendy Nikolidakis daar ik het niet beter kan verwoorden hoe iemand terneer werd geslagen door zijn omgeving en dit zeer onterecht. Socrates is één van de bekendste Griekse filosofen. Hij werd in het jaar 470 voor Christus in Athene geboren en stierf in het jaar 399 voor Christus nadat hij veroordeeld was voor Godslastering en voor bederf van de jeugd. Eigenlijk werd hij
door politici aangeklaagd en veroordeeld omdat hij hen, door gebruik van zijn taal en methodiek, in een moeilijke positie bracht.
Socrates stond bekend om het feit dat hij, door veel vragen aan zijn gesprekspartners te stellen, hen wijzer maakte. Samen probeerden ze de waarheid te ontdekken. Hij deed alsof hij niets wist en stelde vragen totdat, door middel van deze vragen en het gesprek, zowel de gesprekspartner als hijzelf slimmer werden. Socrates wordt beschouwd als de grondlegger van de moraal. Hij zocht altijd naar de waarheid, naar rechtvaardigheid, naar ethiek, naar eerlijkheid en hij gaf les ter bevordering van het zelfbewustzijn. Voor Socrates was filosofie een sociale activiteit, een gesprek tussen twee of meerdere mensen die op zoek zijn naar kennis. Velen konden er niet tegen, want het leek alsof hij ze belachelijk wilde maken, maar dat was niet zo. Socrates was een goedaardige man die anderen iets wilde bijleren.
Niemand heeft uiteindelijk het recht te beoordelen en te veroordelen.
De wijze waarop degenen die veroordelen zelf in het leven stonden in hun jonge jaren speelt een grote rol. Gelukkig is ook uit onderzoek gebleken dat onveilige hechtingsstijlen veranderbaar zijn en ook een positieve werking kennen op de betrokken personen. Veroordelingen over de hechting die onveilig genoemd worden, komen vaak voort uit een angst samenleving en persoonlijke problemen en kunnen bijvoorbeeld ontstaan doordat degenen die de relatie beoordelen en veroordelen ten tijde van hun eigen opvoeding zelf te veel problemen hadden. Denk aan een situatie waarin moeder depressief was, zelf een scheiding kende, of vader aan de drank was, teveel zorgen kende, zich volstortte in zijn werk of andere zaken die tot gevolg hadden dat ze hun geloof in de medemens de dieperik in zagen gaan. Het zou weleens kunnen dat veroordelende ouders of andere omstanders het sowieso lastig vinden om met dergelijke emoties en behoeftes om te gaan. Bijvoorbeeld omdat ze dat zelf nooit geleerd hebben.
Gelegenheden om over anderen te oordelen zijn er steeds. Toch moet men als veroordelende partij steeds indachtig zijn dat het lot zich kan keren. Dat met andere woorden de uitgesproken veroordelingen zich kunnen keren. Iemand bekritiseren kent meestal kwalijke gevolgen daar de betrokken persoon zijn imago en huidige leefomgeving gekwetst raakt. Een medemens beoordelen en veroordelen zegt altijd iets over de persoon in kwestie. Voor velen is oordelen een soort verslaving waar ze moeilijk van af raken.
De mens is het wreedste, meest egoïstische, en fundamenteel oneerlijkste dier welke op de aarde rondloopt!
Dat ervaar ik elke dag weer, dat de meeste mensen onder ons trots op zichzelf zijn omdat ze zich eerlijk en betrouwbaar vinden. Zo ook de mensen uit mijn onmiddellijke omgeving. De werkelijkheid laat zien dat ze fundamenteel oneerlijk zijn. Mijn ervaring is dat veel mensen zonder meer in staat zijn een leugen te vertellen of een waarheid te verbergen terwijl ze van zichzelf blijven geloven dat ze eerlijke mensen zijn. Dat maakt dat ik elk mens zie als een potentieel gevaar. Er zijn altijd wel moeilijke situaties die kunnen worden opgelost door een beetje oneerlijk te zijn. Dat is nog aanvaardbaar. Maar leugentjes voor bestwil zijn echter de groeistoffen voor extreme oneerlijkheid die uiteindelijk het vertrouwen kapot maakt. Oneerlijkheid is eigenlijk een vorm van mishandeling. Oneerlijk zijn tegen iemand betekent dat ze niet van belang zijn. De dingen worden zelfs nog ongezonder wanneer dit zich voordoet in een wrede en koude stilte. Het slachtoffer weet dan niet hoe hij dit moet interpreteren.
We moeten erkennen dat het kwaad in elk van ons aanwezig is.
Emotionele mishandeling middels oneerlijkheid in relaties komt vaker voort dan gedacht, is een proces van psychologische vernietiging waarin de emotionele kracht van een persoon volledig geschonden wordt. Het is zeer de vraag of er ooit een tijd zal komen dat de mensen uit mijn onmiddellijke omgeving zich zullen schamen voor hun oneerlijkheid. Dat ze hoofdschuddend zullen terugdenken aan het oogluikend toegestane leed verricht met hun medeweten. De mens zoals ik die leerde kennen van bij mijn geboorte is niet meer de vasthoudende entiteit, voortgedreven door de zorg voor zijn directe omgeving. De mens heden ten dage is een fundamentele oneerlijke eenheid van kwaad geworden dat oneerlijk kan zijn op een legale manier, gedwongen om zich aan een maatschappij aan te passen, met zulke uitgebreide grenzen, dat zijn zelfgevoel is weggezakt en zijn persoonlijke doelen hem vaak nutteloos voorkomt en slechts dient om te overleven en geld te verdienen. Onze ogen hiervoor sluiten is ongepast en niet toelaatbaar. Toch doen we het elke dag weer. We leven blijkbaar in een wereld waarvan we geneigd zijn de grenzen constant te overschrijden.
Het bystander effect
Een bekend voorbeeld dat beklemmend aantoont dat we eigenlijk allemaal alleen staan en fundamenteel oneerlijk zijn is het bystander effect, Een duidelijk signaal dat er met de huidige samenleving heel wat aan de hand is is het geval van Kitty Genovese. Het verhaal luidt als volgt: Deze vrouw werd midden op straat vermoord door een man. Deze aanval zou ongeveer 30 minuten geduurd hebben. 38 mensen waren tijdens de aanval langsgelopen zonder ook maar iets te doen.
Oneerlijkheid, zoals ik het ervaar, vertoont dezelfde kenmerken als het bystander effect. Ik vertel mijn omgeving wat ik wil dat ze geloven en kijk weg van de werkelijke problemen. In mijn persoonlijke kring is eerlijkheid een absolute vereiste. Maar ik moet toegeven dat mijn persoonlijke kring slechts uit vijf mensen bestaat, inclusief mezelf. Eén van hen is zelfs slechts een kennis en geen familielid. Het is waar dat ik ook de realiteit, die ik in werkelijkheid zie, voor mezelf verborgen houd. Ik wil graag dat mijn vriendenkring eerlijk en betrouwbaar is, maar dat maakt mij geen manipulatief persoon. Het betekent alleen dat ik weet wat ik wil en al genoeg tijd heb verspild aan mensen die het niet waard zijn.
Het stellen van grenzen aan mijn geduld zorgt ervoor dat ik alleen tolerant ben ten opzichte van dingen die het verdienen. Gelukkig maar, want dagen, maanden of jarenlang omgaan met leugenaars, arrogante mensen en mensen die duidelijk niet het beste met me voor hebben, is niet bepaald geweldig.
Als ik terugkijk op mijn leven, realiseer ik me dat er momenten zijn geweest waarin ik mezelf heb laten omringen door oneerlijke mensen. Dit heeft me geleerd dat ik mezelf moet beschermen tegen mensen die niet het beste met me voorhebben. Ik heb geleerd dat ik moet opkomen voor mezelf en dat het niet egoïstisch is om mijn grenzen te stellen. Het is belangrijk om mijn eigen welzijn en mijn eigen gevoelens serieus te nemen. Door eerlijkheid te eisen in mijn relaties, zorg ik ervoor dat ik alleen omringd ben door mensen die me respecteren en steunen.
Als ik om me heen kijk, lijkt het erop dat mijn omgeving me voortdurend vertelt dat ik mezelf moet presenteren als een gewild merk dat zo aantrekkelijk mogelijk moet zijn voor anderen. Het lijkt erop dat ik een vlekkeloos profiel moet hebben, dat er alleen maar goed uitziet op het oppervlak. Als mens worden we geacht onszelf te verkopen alsof we een product zijn dat net uit de verpakking komt. Om dit te bereiken worden alle middelen ingezet om het product te verkopen.
Dit leidt tot een gevoel van druk en stress, omdat we constant bezig zijn met het creëren van een imago dat aan de verwachtingen van anderen voldoet. We verbergen onze zwakheden en tonen alleen onze sterke punten om zo aantrekkelijk mogelijk over te komen. Dit kan resulteren in een gevoel van eenzaamheid, omdat we bang zijn om ons ware zelf te laten zien aan anderen.
Maar is dit eigenlijk wel nodig? Moeten we onszelf verkopen als een product om gewaardeerd te worden? Is het niet belangrijker om onszelf te zijn en te accepteren wie we werkelijk zijn, inclusief onze gebreken? Zou het niet fijn zijn als we ons op ons gemak voelen bij anderen zonder ons te hoeven verbergen achter een facade?
Ik denk dat we ons moeten richten op het ontwikkelen van oprechte relaties met anderen, gebaseerd op echte verbinding en wederzijds respect. Dit betekent dat we ons niet hoeven te verbergen achter een imago, maar juist onze authenticiteit kunnen omarmen. Het betekent dat we onszelf kunnen zijn, met onze zwakheden en sterke punten, en toch gewaardeerd worden om wie we zijn. Dat is de ware betekenis van menselijke verbinding.
Ik geloof nog steeds dat er mensen zijn die zorgzaam zijn en zich bekommeren om de gevoelens van anderen, ondanks de teleurstellingen die ik heb meegemaakt. Het is niet altijd noodzakelijk dat liefde en seksualiteit hand in hand gaan. Soms is de liefde en vriendschap te waardevol om te laten gaan.
We hebben allemaal onze eigen ervaringen en wereldbeelden. Iedereen heeft zijn eigen leed en niemand verdient het om pijn te lijden. In sommige relaties lijkt wederzijds respect ver te zoeken en is uiterlijk vertoon belangrijker dan de gezamenlijke zorg. Vaak wordt liefde gezien als een bezit: mijn lief, mijn eigendom. Maar echte liefde moet de ander vrijlaten, zelfs als dat betekent dat de ander niet wil binden.
Ik ben net zo bang als ieder ander dat de droom van tederheid en liefde niet genoeg zal zijn. Wat als de ander pijn heeft wanneer ik niet in staat ben om genoeg van mezelf te geven? Bestaat er wel een liefde die een heel leven kan blijven bestaan? Samen door het leven gaan en op hetzelfde tempo evolueren lijkt me erg moeilijk. Bovendien moeten we denken aan onze kinderen, die beschermd moeten worden en al genoeg pijn hebben geleden.
Misschien klinkt dit allemaal vreemd, maar wat ik probeer te zeggen is dat als je liefde geeft, dat niet betekent dat je liefde terug kunt verwachten. Als één persoon meer liefde geeft dan de ander, zal de ander pijn lijden. En als je echt van iemand houdt, wil je niet dat die persoon lijdt. Soms lijkt het beter om geen pijn te veroorzaken en alleen te blijven. Ik ben misschien niet egoïstisch genoeg en realiseer me dat perfectie niet bestaat. Uiterlijk telt niet en we moeten ons niet laten verleiden door idyllische beelden die ons worden voorgespiegeld. Maar liefde blijft toch zo moeilijk en toch blijf ik erin geloven.
In mijn onmiddellijke omgeving ken ik nochtans serieus wat koppels die voor mij een voorbeeld zijn. Ik vind het wat raar uitgedrukt om te zeggen dat ze telkens samen even snel evolueren, maar ze zijn wel een eenheid en een baken, ondanks dat ze niet altijd dezelfde doelen hebben en hun meningen soms mijlenver uiteen liggen. Laatst zat ik op de trein achter een koppel, beiden in de tachtig, en toen ik opstond zag ik hoe hij heel liefdevol zijn arm rond haar middel legde en haar ondersteunend naar zich toe trok. Soms moeten het niet meer dan die kleine gebaren zijn. Wie die kleine dingen niet ziet, mist echt veel. Het moeten niet altijd rozen zijn of een urenlang voorbereid vijfgangenmenu. Er moet niet altijd urenlang gepraat worden of gewandeld worden tegen de ondergaande zon. Dat dringt de reclamewereld en media ons op. Het gaat erom dat we elkaar telkens weer ontmoeten in de dagelijkse beslommeringen. Samen soms uitgeteld op de bank, nadat het werk gedaan is en de kids in bed zijn, weten dat we bij elkaar onszelf kunnen zijn, haren in de war, geen perfecte make-up, elkaars kousen aan, want die zijn warmer, en weten dat dat allemaal gewoon kan.
Ik weet nu uit ervaring dat ik best geen nieuwe relatie aanga zolang het oude zeer nog aanwezig is. Dat is niet fair voor de nieuwe partner, die kan nooit mijn wonden zo schoon likken als ik zou willen. Dan ligt er al een ballast op die relatie die nooit te dragen is. Beter eerst het oude afgeven aan het verleden. Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar sta er eens bij stil. Zolang ik het verleden, en dan vooral de pijn uit dat verleden blijf vasthouden, blijf koesteren omdat ik vind dat ik het recht heb op zelfmedelijden, kwets ik alleen maar mezelf. Denk ik echt dat de ander daar ook maar iets mee inzit? Dus ik verplicht mezelf om een rugzak te dragen die me alleen maar afremt en afsluit van mooie momenten, fantastische mensen en ongekende kansen.
Wat mij persoonlijk betreft, het gezegend gevoel de liefde van een vrouw te kennen die niet wil dat mijn hart lijdt is heel af en toe mijn leefwereld. Hebben we in deze niet allemaal ons eigenste zienswijze en ervaringswereld en moeten we dat niet leren aanvaarden? Elk leeft immers met het besef welke hem is toebedeeld.
Doelende op het feit dat elk leed te veel is en niemand het zou hoeven te ontvangen. Een vaste relatie is er pas een als er net geen slaaf is, als beiden hun eigenheid behouden en zo elkaar kunnen verrijken. Van zodra je jezelf veranderd voor de ander, klopt er iets niet. Maar, en daar is het addertje, dan moet de ander ook zichzelf mogen blijven.
De ongewenste invloedssfeer en vertrouwen
Mensen vertrouwen is nooit mijn sterkste kant geweest en zal ook nooit mijn sterkste kant worden. Dit om de simpele reden dat mensen niet te vertrouwen zijn daar de mens zich met elk andersoortige wil verbinden. Dus stel gerust vast dat ik als auteur van dit schrijfsel uiterst bevooroordeeld ben ten opzichte van mijn medemens. Persoonlijk vind ik de mens het gemeenste beestje wat er is, mezelf incluis.
Het is wel bekend dat een negatieve invloedssfeer het gedrag van een mens verandert als gevolg van de consequenties die dat gedrag heeft. Gedrag is een respons op een prikkel en heeft altijd consequenties die de waarschijnlijkheid beïnvloeden. Het bestraffen van ongewenst, en het belonen van gewenst gedrag zijn de bekendste condities om mensen van gedrag te laten veranderen. Dus als er genoeg op de betrokken persoon wordt gehamerd zal deze zijn gedragswijze automatisch veranderen. Daarom is het belangrijk om uit deze spiraal te stappen. Helaas is de beste manier om van gedachten te veranderen de negatieve invloedssfeer te veranderen bij de bron. Mensen die een ander zijn leven proberen te beheersen zijn meestal toch niet erg respectvol. Controlerende persoonlijkheden, zeker ten opzichte van een ouder persoon, hebben vaak persoonlijke problemen. Het is belangrijk te weten dat als je je eigen leven wilt kunnen leven zonder dat deze controlerende persoon je dwarsboomt je moet erkennen dat zij een probleem hebben. Als je met een dergelijke soort leeft blijf je meestal hun gedrag spiegelen en is het best dit patroon te doorbreken.
Vertrouwen is een nogal complex begrip. Het kan slaan op objecten, mensen, organisaties of systemen. Omdat vertrouwen plaatsvindt in een anticipatie op de toekomst, is er altijd sprake van onzekerheid. Maar helaas, wanneer we alles zouden kunnen weten is vertrouwen niet meer nodig. Onzekerheid is inherent aan ons bestaan en maakt ons daarom nogal kwetsbaar. Uitgaande van deze onzekerheid kunnen we vertrouwen definiëren als: de bereidheid de eigen kwetsbaarheid te accepteren, gebaseerd op de positieve verwachtingen van andermans intenties en gedrag. Vertrouwen heeft in zowel sociale als psychologische zin verschillende connotaties. De meest gangbare vorm van vertrouwen omvat doorgaans het volgende aspect: Vertrouwen is de verwachting dat iemand je niet in de steek laat, ook al is dat mogelijk. Er is sprake van vertrouwen als je afhankelijk van iemand bent voor iets dat belangrijk voor je is dat je niet volledig kan controleren, noch met zekerheid kan voorspellen. Vertrouwen is de bereidheid het risico te lopen dat iemand al dan niet bewust iets verkeerd doet.
Nochtans hebben we er als mens zijnde alle baat bij het vertrouwen te verdienen binnen een netwerk van gelijkgestemde zielen. Als je een vitale en betrouwbare schakel bent moet je beseffen hoe belangrijk je bent voor de andere partij. Maar vertrouw nooit blind in iemand want dat zal zeker geschonden worden. Het is altijd opletten geblazen wanneer iemand zich ontegensprekelijk dommer voordoet dan hij of zij is. Wanneer zoiets gebeurt moet men zoeken naar een verborgen agenda.
De keerzijde van vertrouwen is dat het gevoelig is voor verraad. En of mensen te vertrouwen zijn daar verschillen de meningen uiteraard sterk over. Het mensbeeld dat iemand heeft bepaalt hoe tegen vertrouwen wordt aangekeken. Vertrouwen staat of valt met goede intenties over en weer. Als een bewuste inbreuk is gemaakt op deze goede intenties, vervalt de basis voor het vertrouwen en ontstaat wantrouwen. Van te voren moet duidelijk zijn dat vertrouwen niet gratis is en dus niet zonder gevolgen bewust geschonden kan worden. Er kunnen sancties uit voortvloeien die wel effectief afschrikwekkend zijn. Bij sancties kan naast directe sancties gedacht worden aan meer indirecte sancties zoals het opzeggen van de samenwerking, intensiever controleren, laten ontstaan van reputatieschade en meer. Beide partijen moeten wederzijds investeren in vertrouwen en er duidelijk iets voor over hebben om de vertrouwensrelatie te continueren.
Vertrouwen hoort het cement van de samenleving te zijn. Maar wij mensen zijn vreemd want ons vermogen is zeer beperkt. Ik ben dan ook zeer sceptisch over de verbindende kracht van dat zogenaamde vertrouwen. We geven elkander immers steeds minder vertrouwen in het dagelijkse leven. Tegelijkertijd delen we wel makkelijker persoonlijke informatie via sociale media met compleet vreemden. Vaak zonder dat we stilstaan bij het inzicht dat dit kan leiden tot onvoorziene omstandigheden. Enerzijds kunnen we vertrouwen beschouwen als een mogelijkheid onzekerheid te bedwingen. Als we vertrouwen zo bezien, dan hangt dit sterk samen met het verlangen risico’s te verkleinen. We blijven dan zoveel mogelijk informatie verzamelen om de onzekerheid die overbrugd moet worden zo klein mogelijk te maken.
Afwijzing en pijn
Vaak stel ik me de vraag wat al die afwijzing ten opzichte van mijn persoon teweeg heeft gebracht. In deze probeer ik terug te gaan naar de gevoelsmomenten die me overrompelden tijdens de afwijzingen die ik heb moeten ondergaan. Jarenlang heb ik mijn hart open gehouden voor mensen die geen interesse in me hadden, me bedrogen en belogen. Ik stortte me met volle overtuiging in het leven van mijn
medemensen en had het gevoel er echt voor elkaar te zijn. Acceptatie en de nood om ergens bij te horen zijn belangrijke menselijke basisbehoeften. Ergens bij horen helpt om een identiteit op te bouwen en zin in het leven te vinden. Ook sociale binding is van groot belang in een mensenleven, door middel van deze bindingen bieden mensen elkaar steun. Wanneer de sociale binding weggenomen wordt ontstaan weinig ontziende creaturen. De depressies, angst, eenzaamheid en kwaadheid waarmee ik tot op de dag van vandaag meeleef zijn de gevolgen van sociale uitsluiting. Wanneer mijn stress-systeem de gaspedaal indrukt gebeurt er heel wat met mijn gedachten en overtuigingen, zie ik de goede bedoelingen, van wie het wel goed met me voor heeft, niet eens meer. Het is leven in een voortdurende verhoogde waakzaamheid waarbij kan gedacht worden aan pijn als een ergerlijke bron van frustratie.
Zelfzorg, zelfregulatie
Afwijzing leidt tot een verscheidenheid aan negatieve effecten, zoals stress en gedragsproblemen. Het maakt een groot verschil om te kunnen gaan met de eigen gevoelens in deze materie. Zeker wanneer tijdens het dagelijkse leven ervaren dient te worden dat egoïsme bij de mens hoogtij viert. Mildheid naar mezelf toe is bijzonder wenselijk tijdens momenten van medelijden om wat ik geworden ben. Het maakt een groot verschil met deze afwijzingen te leren omgaan. Dit houdt in dat ik deze afwijzingen kan zien als een eigenschap, en als een talent en kracht kan ervaren en inzetten.
Gevoel verwerpen kan enorm pijnlijk zijn. We zijn opgegroeid in een maatschappij waar erbij horen heel gewoon is. We zijn met ons allen wel opgeleide mens diertjes die zich geaccepteerd willen voelen. Acceptatie van anderen bereiken is het voornaamste doel in een mensenleven, zo ook in het mijne. Wanneer door afwijzing niet of onvoldoende aan deze fundamentele behoefte wordt voldaan heeft dit vaak negatieve gevolgen voor zowel mijn fysieke als psychologische welbevinden. Als vaak bekritiseerde persoon, en de worsteling met het gevoel niet voldoende op waarde te worden geschat, ben ik veel gemotiveerder om mijn sociale imago te herstellen door nieuwe relaties te vormen of relatief zwakke relaties te versterken. Blijkt wel uit studies dat afgewezen mensen zich vaker kwaad, agressief en antisociaal gedragen. Het kan leiden tot een vicieuze cirkel, waarbij afwijzing tot agressiviteit gaat leiden, wat vervolgens leidt tot nog meer afwijzing. Met dit besef indachtig sta ik als betrokkene hoger op de drempel van zelfregulatie, en kan men mij beschouwen als een blaffende gangster dat wel degelijk bijt. Dit omwille van de moord op mijn geweten.
De conclusie die ik openbaar is dat iedereen, heel de samenleving en al zijn actoren en instellingen, zich moeten bezinnen over hun werkelijke rol in de samenleving. Zowel autochtone als allochtone bevolkingsgroepen, politici, politie en gerecht, media én religieuze instanties hebben in min of meerdere mate bijgedragen tot de huidige situatie bij mensen als mezelf. De maatschappij riskeert op korte of middellange termijn hun huidige houding als een boemerang in het gezicht terug te krijgen. Door stereotypering in de samenleving wordt meer dan ooit bewezen hoe stigmatisering mensen als mezelf op de rand van de afgrond brengt en zich gaan bewegen in kringen die maatschappelijk niet aanvaardbaar zijn.
Sociale afwijzing zet aan tot bewuste keuzes en blijft mijn persoonlijkheid beïnvloeden gedurende mijn verdere levensloop. Iedereen heeft een levensloop en die wordt grotendeels bepaald door invloedssferen waar men zelf niet verantwoordelijk voor kan worden geacht. Deze verandering in mijn persoonlijkheid komt alleen tot stand omdat ik dat als persoon zelf ook wil. Dit keerpunt in mijn leven wordt in de criminologie gedefinieerd als een levensloop gebeurtenis die een daadwerkelijke en blijvende verandering in de levensloop creëert.
Elk keerpunt in mijn leven wordt inderdaad gedefinieerd als een levensloopgebeurtenis die een daadwerkelijke en blijvende verandering teweegbrengt in mijn levensloop. Dit kan een positieve of negatieve verandering zijn en kan verschillende vormen aannemen, zoals een verandering in baan, huwelijk, scheiding, geboorte van een kind, overlijden van een geliefde, verhuizing, ernstige ziekte, een misdrijf of andere levens veranderende gebeurtenissen. Onderzoek heeft aangetoond dat bepaalde negatieve levensgebeurtenissen, zoals misbruik, verwaarlozing, trauma of armoede, kunnen leiden tot een verhoogd risico op delinquent gedrag. Aan de andere kant kunnen positieve levensgebeurtenissen, zoals een stabiel gezin, goede opleidingskansen, enzovoort, het risico op crimineel gedrag verlagen.
Het begrijpen van keerpunten in het leven is daarom belangrijk om te begrijpen hoe het risico op crimineel gedrag kan worden verminderd en om de juiste interventies aan te bevelen om individuen te helpen die in moeilijke situaties verkeren. Keerpunten zijn belangrijk om zich los te maken van een ongewenst verleden maar die kansen om een keerpunt teweeg te brengen moeten wel mogelijk worden gemaakt door de medemens. Sociale wetenschappers veronderstellen dat de rol van familie belangrijk is, en dat door afwijzing de invloed in de opvattingen, normen en waarden van de afgewezene negatief beïnvloed worden. Volgens statische theorieën hebben sociale bindingen een positieve invloed op het gedrag van een individu. Dat maakt me als afgewezene slachtoffer, en voor de moord op mijn geweten kan een schuldige aangewezen worden.
Een andere belangrijke existentiële kwestie die verband houdt met keerpunten in het leven is de ervaring van keuze en vrijheid. Het idee van een keerpunt suggereert dat we de vrijheid hebben om ons leven te veranderen en een nieuwe richting te kiezen, in plaats van dezelfde weg te blijven bewandelen. Tegelijkertijd kan deze vrijheid ook weer angst en onzekerheid met zich meebrengen, omdat we ons bewust worden van de verantwoordelijkheid die we hebben voor de keuzes die we maken en de gevolgen die deze keuzes hebben voor ons leven. Een belangrijk thema in de existentiële filosofie is de ervaring van lijden en hoe we hiermee omgaan. Keerpunten in de leef structuur kunnen leiden tot intense vormen van lijden, zowel voor onszelf als voor de mensen om ons heen. Het is belangrijk om te erkennen dat dit lijden een integraal onderdeel is van het menselijk bestaan en dat het ons kan helpen om te groeien en te veranderen.
Door afwijzing is er diep binnenin mezelf een grijs gebied ontstaan waar mijn verstand geen weet van heeft. De verbondenheid met de samenleving ben ik kwijt. Soms weigert mijn verstand zelfs om de feiten onder ogen te zien. Psychologen en psychiaters erkennen het feit dat sommige emotionele verwondingen zo pijnlijk zijn, dat het verstand weigert er aandacht aan te geven. Mijn verstand negeert gewoon dat specifieke gebied, en resulteert in het feit dat ik me soms voor lange tijd afkerig houd van het mensdom.
Deze ervaring van afwijzing en het verlies van verbondenheid met de samenleving kan ons doen nadenken over de aard van menselijke relaties en het belang van verbinding voor ons welzijn. In de filosofie van de existentiële psychologie is verbinding met anderen een fundamentele menselijke behoefte. We hebben anderen nodig om ons leven betekenisvol te maken en om ons te helpen omgaan met de uitdagingen en moeilijkheden van het bestaan. Wanneer we worden afgewezen of buitengesloten, kan dit een diepgaand gevoel van eenzaamheid en isolatie veroorzaken dat ons psychologisch welzijn kan aantasten.
De ervaring van emotionele pijn of angst die zo intens is dat ons verstand er geen aandacht aan wil besteden, is een ander belangrijk thema in de existentiële psychologie. Dit kan leiden tot een gevoel van vervreemding van onszelf en anderen, en kan ons vermogen om betekenisvolle relaties aan te gaan belemmeren.
Ik denk dat existentiële angst een belangrijk thema is in de psychologie omdat ik zelf ervaren heb dat intense emotionele pijn kan leiden tot een gevoel van vervreemding van mezelf en anderen. Soms voel ik me kwetsbaar en alleen in een onvoorspelbare wereld die bedreigend kan zijn, en dit kan me angstig en gespannen maken. Ik weet uit eigen ervaring dat existentiële angst ons vermogen om betekenisvolle relaties aan te gaan kan belemmeren. Als ik me te kwetsbaar voel om me open te stellen voor anderen, kan ik me terugtrekken en afkeren van de wereld om me heen om mezelf te beschermen tegen verdere pijn en afwijzing. Dit kan me een gevoel van vervreemding geven, waardoor het moeilijker wordt om verbinding te maken met anderen en relaties op te bouwen. Om existentiële angst te overwinnen, heb ik geleerd om me bewust te worden van mijn gevoelens en emoties en om effectieve coping strategieën te ontwikkelen om ermee om te gaan.
Verandering in de leef structuur is een traumatische ervaring, die alle leden van mijn gezin raakt, incluis mijn Eve, en in het bijzonder de kinderen opdat het hun levenskwaliteit negatief beïnvloed. Mijn kinderen die dienen op te groeien in een gezin waarin zich blijvend conflicten afspelen omwille van mijn verleden, en ondervinden op verschillende vlakken aanpassings- en ontwikkelingsproblemen. Dus kan men stellen dat door afwijzing niet slechts ikzelf slachtoffer ben maar mijn complete leefomgeving. Dat stemt tot nadenken, en het nemen van beslissingen.
De beslissing is de conclusie welke ik openbaar , deze is dat iedereen, heel de samenleving en al zijn actoren en instellingen, zich moeten bezinnen over hun rol in de samenleving. Zowel autochtone als allochtone bevolkingsgroepen, politici, politie en gerecht, media én religieuze instanties hebben in min of meerdere mate bijgedragen tot de huidige situatie bij mensen als mezelf. De maatschappij riskeert op korte of middellange termijn hun huidige houding als een boemerang in het gezicht terug te krijgen. Door stereotypering in de samenleving wordt meer dan ooit bewezen hoe stigmatisering mensen als mezelf op de rand van de afgrond brengt en zich gaan bewegen in kringen die maatschappelijk niet aanvaardbaar zijn.
Sociale afwijzing zet aan tot bewuste keuzes en blijft mijn persoonlijkheid beïnvloeden gedurende mijn verdere levensloop. Iedereen heeft een levensloop en die wordt grotendeels bepaald door invloedssferen waar men zelf niet verantwoordelijk voor kan worden geacht. Deze verandering in mijn persoonlijkheid komt alleen tot stand omdat ik dat als persoon zelf ook wil. Dit keerpunt in mijn leven wordt in de criminologie gedefinieerd als een levensloop gebeurtenis die een daadwerkelijke en blijvende verandering in de levensloop creëert. Keerpunten zijn belangrijk om zich los te maken van een ongewenst verleden maar die kansen om een keerpunt teweeg te brengen moeten wel mogelijk worden gemaakt door de medemens. Sociale wetenschappers veronderstellen dat de rol van familie belangrijk is, en dat door afwijzing de invloed in de opvattingen, normen en waarden van de afgewezene negatief beïnvloed worden. Volgens statische theorieën hebben sociale bindingen een positieve invloed op het gedrag van een individu. Dat maakt me als afgewezene slachtoffer, en voor de moord op mijn geweten kan een schuldige aangewezen worden.
Door afwijzing is er diep binnenin mezelf een grijs gebied ontstaan waar mijn verstand geen weet van heeft. Soms weigert mijn verstand zelfs om de feiten onder ogen te zien. Psychologen en psychiaters erkennen het feit dat sommige emotionele verwondingen zo pijnlijk zijn, dat het verstand weigert er aandacht aan te geven. Mijn verstand negeert gewoon dat specifieke gebied, en resulteert in het feit dat ik me soms voor lange tijd afkerig houd van het mensdom.
De verbondenheid met de samenleving ben ik kwijt
Verandering in de leef structuur omwille van conflictsituaties is een traumatische ervaring, die alle leden van mijn gezin raakt, incluis mijn Eve, en in het bijzonder de kinderen opdat het hun levenskwaliteit negatief beïnvloed. Mijn kinderen die dienen op te groeien in een gezin waarin zich conflicten afspelen omwille van mijn verleden, en ondervinden op verschillende vlakken aanpassings- en ontwikkelingsproblemen. Dus kan men stellen dat door afwijzing niet slechts ikzelf slachtoffer ben maar mijn complete leefomgeving. Dat stemt tot nadenken, en het nemen van beslissingen. Een sociale bijdrage van mijn onmiddellijke omgeving verwacht ik niet meer daar ik weet dat elk maatschappelijk instituut meer begaan is om statistieken, het eigen belang en de kwaliteit van het gezin geheel miskent.
Haast alle kinderen, die ik persoonlijk ken, heden ten dage komen in de problemen omdat ze moeilijk kunnen voldoen aan de eisen die het leven aan ze stelt. Ze leven steeds meer in aparte werelden. Ze begrijpen de zienswijze van ons ouderen met hun voortdurende egoïstische eigen belang niet meer, of zijn zich daar niet langer van bewust. Hier kan men spreken van een groeiende sociale kloof. De sociale media waar ik als als ouder geen vat op heb beïnvloed hun perspectief op de wereld, hun houding en gedrag. Het effect in hun interactie met de medemens merk ik dagelijks op. Uitingen van afwijkend gedrag vinden volgens onderzoekers hun oorsprong in verschillende gebieden. Waar in het verleden voornamelijk werd gekeken naar biologische of economische aanleidingen, is er een groeiende interesse naar de invloed van de sociale media. De verbondenheid waar elk het zo graag over heeft is er nog enkel via scherm, chat. Kinderen laten hun ouders op vroegere leeftijd los omdat de verschillen steeds groter worden tussen jong en oud. Men kan stellen dat het altijd zo geweest is maar dat is niet zo. De invloeden die kinderen ondergaan via sociale media zijn groter dan op ouderen het geval is. Ouderen nemen eerder afstand van ontdekkingen op het internet dan kinderen doen. Die zijn nog meer verbonden aan het ouderwetse thuis voor de buis zitten kijken naar series, films, soaps, die aangevuld worden met reclames over hebbedingetjes en ander.
Als filosofisch inzicht is het belangrijk om te beseffen dat het gevoel van in de steek gelaten worden niet alleen bij kinderen van nu, maar bij alle mensen in elke tijd en elke generatie voorkomt. Dit gevoel komt voort uit de menselijke behoefte aan verbinding en betekenisvolle relaties. Het is de taak van beleidsmakers en de samenleving als geheel om deze behoefte te erkennen en te ondersteunen.
Het is zorgwekkend dat beleidsmakers zich uitspreken tegen jongeren die hun eigen identiteit zoeken en zich misschien wat afzetten tegen de maatschappij. In plaats van hen te veroordelen, zouden we hen moeten ondersteunen en begeleiden bij hun zoektocht naar wie ze zijn en wat ze willen bereiken in het leven. Het is ook belangrijk om te beseffen dat de keuzes van deze jongeren vaak voortkomen uit een gevoel van onbegrip en onvoldoende mogelijkheden binnen de samenleving.
Als ouder is het begrijpelijk dat je je kinderen wilt beschermen tegen negatieve invloeden en ervaringen. Toch is het belangrijk om te beseffen dat kinderen hun eigen pad moeten kunnen kiezen en dat dit niet altijd hetzelfde pad is als dat van hun ouders. Als ouders is het daarom onze taak om onze kinderen te steunen en te begeleiden bij het vinden van hun eigen weg, ook als dit betekent dat ze zich afzetten tegen de gevestigde orde.
Tot slot is het belangrijk om te beseffen dat het in de steek laten van elkaar vaak voortkomt uit angst en onbegrip. Als we ons meer zouden verdiepen in de belevingswereld van anderen en ons openstellen voor verschillen, kunnen we elkaar beter begrijpen en ondersteunen. Zo kunnen we als samenleving groeien en ons ontwikkelen tot een plek waar iedereen zich gehoord en gesteund voelt.
Sommige jongeren die thuis in een moeilijke situatie leven geloven uiteindelijk dat alles uiteindelijk al vastligt en dat ze geen keuze of mogelijkheden hebben om iets te ondernemen welke hun eigen leven ten goede kan komen. Het beeld dat van hen opgehangen wordt is simplistisch. Erbij horen in de gemeente Oostrozebeke kan niet, laten de beleidsmakers blijken. Zonder het te beseffen en door in vriendschap met hun soortgenoten om te gaan worden ze nu bestempeld als problematische personen.
Participatie is nochtans een geweldige hefboom om negatieve beeldvorming te doorbreken
Als ik naar deze situatie kijk, zie ik een dieper probleem dat onze samenleving aantast. Deze jongeren, die gewoon willen laten zien hoe geweldig hun leven is, worden niet aanvaard door de samenleving waarin ze leven. Waarom zouden we iemand veroordelen omdat ze hun leven op sociale media willen delen? Is het niet normaal dat we ons leven willen delen met anderen, om ons te verbinden en te communiceren?
Maar in plaats van deze jongeren te aanvaarden en te begrijpen, dwingt de samenleving hen om zich aan te passen aan haar normen en waarden. Deze jongeren voelen zich buitengesloten en onbegrepen, en dit kan leiden tot een reeks aanpassingsproblemen die we als samenleving moeten aanpakken.
Het is onze morele plicht om deze jongeren niet in de kou te laten staan en hen te voorzien van een veilige en begripvolle omgeving waar ze kunnen samenkomen en hun gedachten en ideeën kunnen uitwisselen. Het is belangrijk om te begrijpen dat deze jongeren er altijd zullen zijn en dat hun aantal alleen maar zal toenemen. In plaats van hen te onderdrukken, moeten we hen steunen en hen helpen bij hun groei en ontwikkeling.
Maar in plaats van deze jongeren te helpen, worden mensen die zich voor hen willen inzetten, monddood gemaakt door dreigementen van de politionele overheid. Dit is verontrustend en kan ertoe leiden dat foute individuen de kans krijgen om binnen te sluipen en deze jongeren te beïnvloeden op een manier die schadelijk kan zijn voor henzelf en anderen.
Het is belangrijk dat we als samenleving deze kwestie onder ogen zien en een veilige en ondersteunende omgeving bieden voor deze jongeren, in plaats van in een aanvalspositie te gaan tegen degenen die hen willen helpen. Laten we streven naar begrip en acceptatie, in plaats van veroordeling en afwijzing.
Die ouderen weten het meestal beter en dat is niet zo
Als ik naar de ouderen kijk, zie ik hun klachten over jongeren die buiten hangen. Ze lijken niet te begrijpen waarom jongeren dit doen en ervaren overlast bij het zien van een groepje jongeren. Ik kan begrijpen dat schreeuwen voor overlast kan zorgen, maar waarom wordt een groep jongeren als bedreigend gezien? Dit lijkt mij een vooroordeel dat oudere mensen koesteren. Zouden ze zich hiervan bewust kunnen zijn? Dit zou hun angst kunnen verminderen en openheid bieden.
Natuurlijk doen jongeren soms dingen die niet door de beugel kunnen, vooral wanneer ze in groepsverband zijn. Ze willen stoer doen en gedragen zich daarom vrijer en mondiger. Maar betekent dit dat jongeren niet deugdzaam zijn en dat ze daarom geen plek verdienen om samen te komen en van gedachten te wisselen?
Ik vind het jammer dat ouderen zich vaak negatief uitlaten over jongeren en hen in een bepaalde hoek willen zetten. In plaats daarvan zouden zij actief moeten zijn in het oplossen van problemen die voor hen van belang zijn. In plaats van te klagen, zouden ze moeten proberen een oplossing te vinden en zich openstellen voor nieuwe ideeën. Ouderen die klagen over jongeren die buiten zijn, lijken intolerant vanwege hun leeftijd en star in hun denkpatronen. Ze lijken te zijn vergeten wat ze zelf deden toen ze jong waren.
Pleidooi voor elke jongere die zich in de steek gelaten voelt
Als filosofisch inzicht kan ik zeggen dat deze tekst een pleidooi is voor de vrijheid van jongeren om hun eigen weg te gaan en hun eigen grenzen te ontdekken. Het leven zou inderdaad een feest moeten zijn, maar dit betekent niet dat er geen grenzen zijn die gerespecteerd moeten worden. Het is belangrijk dat jongeren op een verantwoordelijke manier omgaan met hun vrijheid en zich bewust zijn van de mogelijke gevolgen van hun acties.
Als jongeren hun sociale afspraken nakomen en hun interesse in andere zaken behouden, kunnen ze zich ontwikkelen tot verantwoordelijke en zelfstandige individuen. Duidelijkheid en veiligheid zijn belangrijk voor jongeren, maar dit betekent niet dat ze geen ruimte moeten hebben om te experimenteren en te ontdekken. Het is door het verkennen van grenzen dat jongeren kunnen leren welke waarden en normen echt belangrijk zijn in het leven.
Het is niet productief om jongeren te verwijten dat ze grenzen opzoeken. Het is begrijpelijk dat jongeren dit doen, omdat het een natuurlijk onderdeel is van hun ontwikkeling en groei. In plaats van jongeren te veroordelen, moeten we hen aanmoedigen om verantwoordelijk te zijn en om te leren van hun ervaringen. Door jongeren de ruimte te geven om te groeien en te ontdekken, kunnen we hen helpen om hun volledige potentieel te bereiken en hun eigen pad te vinden in het leven.
Laat ze, laat ze hun manier van het leven beleven!
Als ik kijk naar mijn keuze om te schrijven over rondhangende jongeren, besef ik dat dit voortkomt uit mijn dagelijkse leefsfeer. Sinds mijn jeugd breng ik mijn vrije tijd door op straten en pleintjes in mijn buurt, net als de jongeren van tegenwoordig. Het is hypocriet om ons af te zetten tegen de jongeren van nu, terwijl we zelf in het verleden ook rondhingen en onze eigen hangplekken hadden. Jeugdbendes zijn dan ook van alle tijden, al is het belangrijk om op te merken dat het heden nooit een exacte herhaling kan zijn van het verleden.
De discussie of jeugdbendes gepaard moeten gaan met delinquentie is verwarrend. In plaats daarvan zou ik willen spreken over de stigmatisering van jongeren die hun weg zoeken in een weinig geordende maatschappij. Het feit dat er zoveel nadruk wordt gelegd op jeugdbendes, weerspiegelt niet per se een reële toename van jeugdcriminaliteit, maar eerder een extreem afnemende tolerantie van burgers en een strengere aanpak van overheden om de samenleving gerust te stellen.
Als we ons laten leiden door angst en vooroordelen, zullen we nooit in staat zijn om de problemen van deze jongeren aan te pakken. We moeten ons realiseren dat deze jongeren ook een plek verdienen in onze samenleving en dat we hen moeten ondersteunen in hun zoektocht naar hun eigen identiteit. We moeten een omgeving creëren waarin deze jongeren kunnen opgroeien en zich kunnen ontwikkelen zonder gestigmatiseerd te worden. Alleen op die manier kunnen we een maatschappij creëren waarin we met elkaar samenleven, in plaats van tegenover elkaar te staan.
Iedere ouder wil zijn kind vanzelfsprekend goed en veilig opvoeden, maar in de loop der jaren zijn de opvattingen over de invulling daarvan behoorlijk wat veranderd. De tijd van toen is niet langer de tijd van nu, want wat toen kon lukt vandaag niet eens meer. De overtuiging dat je als ouder de grenzen duidelijk moet stellen is
achterhaald. Jongeren kennen hun grenzen waarschijnlijk beter dan onszelf, verleggen hun grenzen meer omdat er meer mogelijkheden zijn waar ze gebruik van maken. Zie het zo, wij, de ouderen, kennen wel het sociale netwerken, maar hun zijn zoveel verder dan wij dat zijn. Televisie is niet meer in, alles wat hun hart bekoort is te zien op YouTube, enzovoort. Een kind heeft heden ten dage zoveel te verwerken. De serie misdaad dokters op de VRT liet me verstaan dat een kind voor zijn 18e levensjaar 250.000 keer een moord heeft zien plegen op het internet. Hoe wil je die negatieve invloeden stoppen? Die taak is trouwens aan de overheden maar die kunnen het orgaan wat het internet is niet eens meer stoppen noch controleren. En er is niemand die nog bij machte is zijn kind de smartphone, tablet of computer af te nemen. En doe je dat en gaan ze buiten zijn er altijd niet deugdzame invloeden en zelfs ouderen die klagen over wat ze dan weer hangjongeren noemen. De rondhang cultuur bij jongeren wordt te vaak omschreven als een straatcultuur die gepaard gaat met delinquentie en overlast.
Het egoisme viert weer hoogtij!
Laat ons stellen. Leidt rondhangen als vrijetijdsbesteding tot antisociaal gedrag bij jongeren? Is het in Gods naam niet eens meer mogelijk om es een positieve noot te fluiten als het om jongeren gaat die graag chillen met elkaar? En welke invloed heeft het gezin en de schoolomgeving op het vrijetijdsgedrag van die jongeren? Bitter weinig, stel ik vast, want jongeren horen vrij te zijn in hun denken en handelen. Buiten hangen is immers beter dan thuis te zitten kniezen en invloeden te ondergaan die minder maatschappelijk correct zijn dan in de gezonde buitenlucht vertoeven onder vrienden. Moeten ze het voorbeeld van de ouderen volgen dan en thuis aan de buis gekluisterd zitten kijken naar reclames, voorgekauwd nieuws, Familie en dies meer? Laat ze dus, laat ze hun eigen gang maar gaan want met hangen en chillen is geen mens vermoord of welk ander crimineel feit gepleegd. De vrije tijd die jongeren besteden buiten de school- en gezinssfeer is hun eigen vrije keuze en een wereld op zichzelf waar volwassenen weinig directe bemoeienis mee dienen te hebben. Die eigen vrijetijds sfeer biedt tenslotte de jongeren een sociale ruimte waarin ze kunnen experimenteren met sociale rollen en vaardigheden.
De invloed die ik als ouder heb op de ontwikkeling van mijn kinderen wordt overschat.
Blijvende effecten van gezinsopvoeding op de persoonlijkheid en ontwikkeling van mijn kinderen zijn beperkt. Het is een wijdverbreid misverstand, en het gevolg van een momentopname inzake een situatie. Het is een foute bewering dat de ouderlijke macht nog zo ver kan reiken dat het het kind in kwestie erdoor beïnvloed kan worden. De invloeden van buitenaf zijn te groot en de beleidsmakers van dit land laten ouders in de steek betreffende hulpverlening, alsook de personages uit de onmiddellijke omgeving geven er gauw de brui aan omdat het eigen belang overheerst. Met deze boodschap hoop ik een psychose te ontketenen in het hoofd van elk wie de kinderen van nu in de steek laat. Wat niet wil zeggen dat ik de schuld in mijn medemens zijn schoenen wil schuiven. Het is ook mijn verantwoordelijkheid en enkel een oproep dat zou kunnen leiden tot meer verdraagzaamheid en begrip ten opzichte van onze jongere medemens die straks verantwoordelijk is voor onze verdere toekomst. Wetenschappers, beleidsmakers, journalisten, beroepskrachten en ouders van nu, en in de toekomst, moeten eens gaan nadenken en zich herbronnen over het wel en wee van de jeugd van heden.
Wij als ouders zijn belangrijk, maar we zijn echt echt niet de enige invloed tijdens hun zoektocht naar hun eigen identiteit of volwassenheid. De kinderen zelf hebben de meest cruciale rol in de ontwikkeling naar zelfstandigheid. Men kan het allemaal goed menen maar eens ze buiten gaan spelen zijn de invloeden veel frequenter, zeker als ze dan ook nog eens hun smartphone meenemen en de informatie die ze opzoeken delen en bespreken met hun soortgenoten. Eerder dan te oordelen is het noodzakelijk eens stil te staan bij het hoe en waarom, en dat er meer aandacht wordt geschonken voor de betekenis die kinderen en jongeren voor elkaar hebben, voor de invloeden die ze uitoefenen op elkaar. Dat er bewegingen als KXR ontstaan is een signaal naar elke overheid houdende instantie toe. Blijkbaar hebben ze elkaar nodig om een weg te vinden in een wereld die complex is geworden en hun van keuzemogelijkheden onthoudt. Wie niet open staat voor dergelijke ontwikkelingen kan zich maar beter gelijk de strop om de hals hangen. Met opgeheven vinger en moraliserende toon hoeft men bij de jongeren van vandaag niet meer aan te komen. Die verwijten ons terecht dat wij de ouderen zijn en verantwoordelijk voor wat zich in de wereld afspeelt, en terecht. Dus diezelfde jongeren in de steek laten is op zich een misdaad dat niet goed te praten is. Nu is het wel zo dat wij als ouderen niet compleet verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor de wandaden die de overheidsinstanties hebben aangericht bij volkeren overal ter wereld. Het zijn hun, de beleidsmakers, die de ouders, van de kinderen van nu, opzadelen met alles verontwaardigde, mensonterende, schuldgevoelens en onmacht. Als kinderen een actieve en bindende rol vervullen binnen een eigen groepering, om te ontsnappen van de door ons aangerichte miserie, voor de steunende, informatieve en adviserende betekenis die ze voor elkaar hebben, en ook voor het plezier en geluk dat ze aan elkaar beleven, dan is dat hun goede recht. Dan is het omdat ze intelligenter zijn dan ons en niet willen verstikken in de miserie, niet de ogen sluiten voor elkaar, er zijn voor elkaar, elke dag weer, en niet heel af en toe eens. Aandacht en begrip voor elkaar is een ontbrekend iets in de huidige leefwereld van veel ouderen. De ogen gesloten voor het leed van die ander is een must heden ten dage. Houdt men de ogen open is men een zonderling en het onderwerp van spot en vergelding. Dat is mijn ervaring althans.
Wil de samenleving passieve teruggetrokken mensen
Op een positieve en constructieve wijze een probleem tegemoet zien, zonder de ogen te sluiten, is iets wat nog moeilijk haalbaar lijkt. Liefde en vriendschap is iets wat centraal zou moeten staan in een mensenleven maar bij velen onder ons de ontbrekende factor is. Zelf heb ik het ook steeds moeilijker ondersteuning te bieden inzake een problematiek waar ik geen of weinig hulp bij krijg. Mogelijkerwijs ga ik ook nog struisvogelpolitiek uitoefenen in een later stadium van de opvoeding van mijn kinderen. Na jaren alleen gezorgd te hebben ervoor iEve wel in mijn leven gekomen maar ik ervoer dat ze niet de mogelijkheden bezit om haar liefde voor ons daadwerkelijkheid naar de praktijk om te zetten. De invloedssferen die haar leven beheersen zijn te overtuigend. De laatste schakel naar een gelukzalig leven doet me besluiten dat ik het niet nog langer wil dit leven in deze armetierige wereld, met mensen om mij heen die zich heel anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn, met mensen die je het brood op de plank niet gunnen, met mensen die niet eens beseffen dat het geluk hier en nu kan zijn, best te delen is. Zelfmoord plegen zal ik niet maar er komt een dag dat ik heen zal gaan in mijn stilte en met me mee zal nemen mijn verdriet en berouw. Dan hoop ik dat ik tijdens deze aftocht de traan op de wangen kan zien van wie me ooit zal missen. Als een platgetrapte mier, dat ook nog eens verzuipt in de urine van een ander bereid ik mijn aftocht voor en hoop met het schrijven van dit alles ooit de ogen te openen van de egoïstisch simplistische medemens.
Dus kan men stellen dat ik alvast heb gezocht naar oplossingen om het leven van mezelf en mijn kinderen te veraangenamen. Mijn hoofd zat nooit in het zand. Mijn voortdurend worstelen met conflicten en sociale afwijzing veranderde mijn leven te ingrijpend. De invloedssferen waar ik geen vat op kan krijgen zullen me vroeg of laat doen besluiten in een afgegrensd moratorium te gaan leven. Ik vervulde verschillende rollen tijdens dit leven en had de vrijheden te experimenteren en te ontdekken maar worstelde voortdurend met moeilijkheden waar ik tot op heden nog steeds geen vat op heb. Rest me de hoop te beschrijven dat de sociale netwerken van mijn kinderen hun een veilige weg bieden naar een beter bestaan met meer inzichten dan onze generatie. Dat mijn kinderen ondertussen mogen weten ook dat hun vriendschappen belangrijk zijn en blijven omdat ze bijdragen aan het gevoel van zelfwaardering, het gevoel er te mogen zijn en ertoe te doen. Mijn kinderen hoeven niet de meest populairste te zijn van de klas. Mijn kinderen moeten zijn wie ze zijn met hun eigen identiteit en wil. Mijn kinderen hoeven niet te zijn wat een ander wil dat ze zijn en al zeker niet gaan meelopen met het gepeupel. Die vinden de jongeren toch maar een hoopje ellende, en volgens hun is de jeugd van heden een bron van misdaad, vertonen ze in een toenemende mate agressie, kennen geen grenzen. Het bekritiserende koor dat het moreel verval van de jeugd bejammert kent ook in Oostrozebeke gehoor bij de plaatselijke overheden, die het de jeugd, en in het bijzonder mijn kinderen, graag moeilijk maakt, eerder dan constructief op te treden. Het was immers de burgemeester van de gemeente die de opdracht gaf de jongeren te demoniseren, melding te maken bij de politie als men ze in groep ziet rondhangen, zo liet hij het de bevolking begrijpen in de plaatselijke kranten. Deze weinig begripvolle, elk jeugdrecht met de voeten tredende, en walgelijke, houding had ik van een burgervader niet verwacht.
Kinderen, of zelfs grote mensen, die met elkaar in groep om willen gaan belemmeren is niet echt een must, en heeft een repressief geurtje. Ze laten vervolgen enkel en alleen omdat ze buiten willen spelen is een stelling welke menige burger niet zal kunnen begrijpen. In het dagelijks leven lijkt men ervan overtuigd te zijn dat kinderen die in groep met elkaar optrekken het beste af zijn. Wanneer een jongere geen deel uitmaakt van een groep, sociaal netwerk, mist hij of zij een belangrijke bron van steun gedurende de emotionele en sociale ontwikkeling. Daarnaast zorgt het in groep met elkaar omgaan voor een bron van gedeelde kennis die culturele en gedragsmatige normen, waarden en houdingen weerspiegelt. Ook zorgt het in groep met elkaar omgaan bij individuen voor een gevoel van identiteit en zelfwaardering. Het zou nooit de bedoeling mogen zijn dat mensen passief of teruggetrokken leven. De maatschappij is er voor elk en elk heeft recht op zijn eigenheid, vrije meningsuiting en identiteit. Wanneer mensen zich van de maatschappij gaan onthouden is dat een teken aan de wand dat er nood is aan heroriëntering van de tolerantiedrempel. Die afnemende tolerantie van burgers en een betere aanpak van overheden hun bestuurskunde die daarop kan inspelen dringt zich op. Helaas bestaat de ideale bestuurskunde niet die altijd maatschappelijke vraagstukken als uitgangspunt neemt. Economie en winst is belangrijker. Met recht bekritiseer ik dan ook de bestuurskunde in België want in de praktijk komt niet veel meer terecht dan theorievorming en toetsing. In plaats van het opbouwen en onderhouden van een persoonlijk hoogwaardig profiel zouden bestuursleden van een gemeente als Oostrozebeke zich beter dienstbaar stellen ten opzichte van de gemeenschap. De burgervader maakte de indruk koel, strategisch en berekenend, en alleen met het eigen voordeel in het vizier, aan de weg te willen timmeren betreffende de door mij naar voor gebrachte problematiek inzake de sociale uitsluiting van de plaatselijke jeugd.
Als wantrouwen regeert kan een samenleving niet boeien!
We streven allemaal naar een samenleving waarin we op elkaar kunnen rekenen en waarin we kunnen vertrouwen op de goede bedoelingen van anderen. Helaas zien we in de hedendaagse maatschappij een toenemende cultuur van achterdocht en wantrouwen, wat het gevoel van verbondenheid ondermijnt en mensen terugwerpt op hun instinctieve, egoïstische zelf. Dit heeft negatieve gevolgen voor ons als individu en als gemeenschap.
Wanneer we leven in een omgeving waarin iedereen elkaar wantrouwt, voelen we ons machteloos en in de steek gelaten. Het is een gevoel van isolatie en een gebrek aan onderlinge steun. Het kan ertoe leiden dat we ons terugtrekken in onszelf en onze eigen belangen, in plaats van ons te richten op het welzijn van de gemeenschap als geheel.
Het is belangrijk om te erkennen dat achterdocht en wantrouwen voortkomen uit verschillende factoren, zoals persoonlijke ervaringen, onzekerheid en angst. Het kan moeilijk zijn om deze gevoelens te overwinnen, maar het is noodzakelijk om te werken aan het opbouwen van vertrouwen en wederzijds respect.
Als samenleving kunnen we werken aan het bevorderen van een cultuur van vertrouwen en samenwerking, door open te staan voor elkaar, elkaar te respecteren en te ondersteunen. Dit kan bijdragen aan een gevoel van verbondenheid en betrokkenheid, en het kan ons helpen om ons machtiger en minder machteloos te voelen.
Het is waar dat vertrouwen een basisbehoefte is en cruciaal voor het opbouwen van goede relaties tussen mensen. We moeten ons ervan bewust zijn dat onze samenleving momenteel wordt geplaagd door een cultuur van achterdocht en wantrouwen, waardoor mensen zich alleen voelen en niet op elkaar kunnen rekenen. Als gemeenschap moeten we werken aan het bevorderen van vertrouwen en optimistisch streven naar maatschappelijke harmonie.
Helaas wordt het onderlinge wantrouwen binnen onze samenleving soms aangewakkerd en gevoed door overheidswege. Het is waar dat de overheid en de wetshandhaving in sommige gevallen een actievere rol van burgers verlangen om onze samenleving veiliger te maken. Zoals ik al aangaf, maakt de wet burgerinfiltratie mogelijk als bijzondere opsporingsmethode. Dit betekent dat burgers onder bepaalde omstandigheden kunnen worden ingezet om te infiltreren in terroristische groepen en criminele organisaties.
Hoewel dit een controversiële methode is, kan het in sommige gevallen nodig zijn om misdaden op te lossen en de veiligheid van de samenleving te waarborgen. Het is belangrijk om hierbij wel de privacy en de rechten van de betrokken burgers te respecteren en te waarborgen. Het is dus een delicate kwestie waarbij een goede balans moet worden gevonden tussen de bescherming van de rechten van burgers en het waarborgen van de veiligheid van de samenleving als geheel.
Desondanks moeten we als samenleving blijven werken aan het bevorderen van vertrouwen en samenwerking, om te voorkomen dat wantrouwen de overhand krijgt en ons gevoel van verbondenheid ondermijnt. Dit is een uitdaging waar we allemaal samen aan moeten werken, inclusief de overheid en wetshandhaving.
Het wantrouwen dat heerst binnen onze samenleving heeft niet alleen invloed op de relaties tussen burgers onderling, maar ook op de relatie tussen burgers en politici. Veel politici voelen zich slachtoffer van het wantrouwen dat tegenwoordig geïnstitutionaliseerd lijkt te zijn. Ze ervaren dat ze overmatig gedetailleerd verantwoording moeten afleggen over hun werkwijze. Daarentegen hebben politici en ambtenaren soms ook een negatief beeld van burgers, ze vinden hen verwend, emotioneel en wispelturig. Hun woordvoerders worden niet altijd als representatief gezien en politici streven vaak naar een hogere positie op de participatieladder.
Helaas heeft dit alles geleid tot een cultuur van paranoïde persoonlijkheden, segregatie en ressentiment. Het begrip ressentiment werd door filosoof Friedrich Nietzsche geïntroduceerd en kan worden omschreven als ingekankerde, onuitgeleefde wraakgevoelens van de onmachtige jegens de machtige heerser. Dit betekent dat de ander vol haat en wrok wordt bekeken en tekort wordt gedaan. We zijn steeds op zoek naar fouten en schuld bij de ander, en willen diegene uitsluiten en hun aanspraken als onrechtmatig weg wuiven. Dit alles draagt bij aan een cultuur van wantrouwen en verdeeldheid in onze samenleving, waarin we elkaar niet meer kunnen vertrouwen en de harmonie tussen burgers en politici verstoord wordt.
Relaties met andere mensen zijn van groot belang voor onze samenleving. Ze zorgen ervoor dat we verbonden blijven en elkaar kunnen steunen in moeilijke tijden. Ondanks dat, denk ik dat er veel mensen zijn die in stilte veel goeds doen en dat moeten we vooral niet vergeten. Er zijn mensen die zonder aarzelen hun tijd en middelen delen met anderen, zonder enige verwachting van terugbetaling. Ze zijn er gewoon omdat ze willen helpen en een positieve impact willen hebben op de mensen om hen heen.
Het is jammer dat in onze huidige samenleving wantrouwen vaak de overhand heeft. Dit heeft geleid tot een toename van controles, dikke contracten met kleine lettertjes en langdurige procedures. Het resultaat is dat we paranoïde persoonlijkheden hebben gecreëerd die niet erg sociaal in de omgang zijn. Het is belangrijk om te beseffen dat dit niet de norm hoeft te zijn. We moeten ons niet laten leiden door angst en wantrouwen, maar ons in plaats daarvan richten op het opbouwen van gezonde relaties en vertrouwen.
Onze moderne samenleving wordt vaak beschouwd als een individualistische maatschappij, waarbij mensen zich steeds meer terugtrekken in hun eigen leefwereld. Het lijkt erop dat steeds meer mensen zich richten op hun eigen welzijn en persoonlijke doelen, zonder aandacht te schenken aan de mensen om hen heen. Deze perceptie heeft echter mogelijk zijn wortels in veranderingen in de manier waarop we leven en communiceren.
Het is waar dat er individuen zijn die de voorkeur geven aan het alleen zijn en het doen van hun eigen ding, zonder rekening te houden met de behoeften van anderen. Toch is het belangrijk om te erkennen dat er ook veel mensen zijn die geven om anderen en de gemeenschap waar ze deel van uitmaken. Deze mensen streven ernaar om anderen te helpen en bij te dragen aan een gezonde samenleving.
Bovendien zijn er veel mensen die zich inzetten voor hun gezin, vrienden en collega’s. Ze bieden emotionele ondersteuning, delen hun tijd en middelen en werken samen om gemeenschappelijke doelen te bereiken. Dit zijn allemaal belangrijke manieren waarop mensen zich inzetten voor de gemeenschap en bijdragen aan een gezondere, meer inclusieve samenleving.
Kortom, hoewel sommige mensen misschien geneigd zijn om zich terug te trekken in hun eigen leefwereld, zijn er nog steeds veel mensen die zich inzetten voor de gemeenschap en anderen helpen. Het is belangrijk om deze positieve bijdragen te erkennen en te waarderen, en om een cultuur van samenwerking en inclusiviteit te bevorderen, zodat meer mensen worden aangemoedigd om bij te dragen aan een betere wereld voor ons allemaal.
Het is belangrijk om te erkennen dat er altijd slechte mensen zullen zijn, die anderen willen schaden en kwaad willen doen. Maar we moeten ons niet laten ontmoedigen door deze mensen. In plaats daarvan moeten we ons concentreren op het bouwen van een infrastructuur voor een gezonde samenleving, waarin mensen samenwerken en elkaar steunen. Het is een uitdaging, maar het is een uitdaging die we moeten aangaan. Gelukkig zijn er nog steeds individuen die zich inzetten voor deze zaak, en zij zijn een voorbeeld voor ons allen.
Als ik terugkijk op mijn leven, realiseer ik me hoeveel ik aan Eve te danken heb tegen mijn gevecht met het kwade. Ze is niet alleen mijn levenspartner geworden, maar ook mijn beste vriendin. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo onvoorwaardelijk van me houdt en me steunt in alles wat ik doe. Eve is altijd aan mijn zijde geweest, door dik en dun, in goede en slechte tijden. Ik kan me geen betere persoon voorstellen om mijn leven mee te delen. We hadden meteen een klik en voelden ons tot elkaar aangetrokken. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. We hadden dezelfde interesses en waarden en deelden dezelfde dromen en ambities.
Onze relatie was niet altijd makkelijk. We hebben veel ups en downs gehad en hebben veel obstakels moeten overwinnen. Maar we hebben altijd vastgehouden aan ons geloof in elkaar en onze liefde voor elkaar. We hebben geleerd om elkaar te steunen en samen problemen op te lossen. We hebben geleerd om open en eerlijk te communiceren en elkaar onze gevoelens en behoeften te delen. Deze lessen hebben ons geholpen om een sterke en gezonde relatie op te bouwen die ons heeft geholpen om de stormen van het leven te doorstaan.
Eve heeft me geholpen om te groeien en te evolueren als persoon. Door haar liefde en steun heb ik geleerd om mezelf te accepteren en te waarderen, ondanks mijn tekortkomingen en fouten. Haar vertrouwen in mij heeft me geholpen om mijn eigen kracht te vinden en te geloven in mijn vermogen om mijn doelen te bereiken. Dankzij haar ben ik een betere man geworden en kan ik de wereld met meer vertrouwen tegemoet treden.
Ons gezin is ondertussen uitgebreid met de geboorte van Leana op 6 oktober 2022. Haar komst was zeer welgekomen en nu ze al op een leeftijd is waarop ze de wereld om zich heen waarneemt en verwerkt, ben ik dankbaar dat ik alle tijd heb om haar tot het ultieme geluk te brengen. Mijn dagen thuis zijn gevuld en het lijkt alsof de geschiedenis zich herhaalt, maar dan in de meest positieve zin. Ik had nooit gedacht dat een moederfiguur zich zo vertrouwd zou voelen in ons gezin, aangezien ik eerder een alleenstaande vader was. Maar Eve heeft ons gezin compleet gemaakt en ik kan me geen betere partner voorstellen om samen met mij deze reis van het ouderschap te doorlopen.
Vanuit mijn eigen persoonlijke ervaringen kan ik zeggen dat een liefdevolle en ondersteunende relatie inderdaad een van de meest waardevolle dingen is die een mens kan hebben in het leven. Ik heb gemerkt dat het hebben van een partner die er voor mij is, mij heeft geholpen om te groeien en te evolueren als persoon. Het heeft mij geholpen om mijn eigenwaarde te ontdekken en mezelf te accepteren zoals ik ben, inclusief mijn tekortkomingen en fouten.
Maar het is niet altijd zo geweest in mijn leven. Ik heb in het verleden ook ervaren hoe het is om geen ondersteunende partner te hebben en hoe dat mij heeft beïnvloed. Het gevoel van eenzaamheid en onzekerheid kan soms overweldigend zijn. Ik heb me vaak afgevraagd waarom sommige mensen anderen niet helpen, terwijl het juist zo belangrijk kan zijn voor iemand die zich in een moeilijke situatie bevindt.
Vanuit een psychologisch perspectief kan ik begrijpen dat het niet altijd makkelijk is om anderen te helpen. Soms kan het zijn dat iemand te druk is met zijn of haar eigen problemen en niet in staat is om anderen te ondersteunen. Of misschien voelt iemand zich ongemakkelijk bij het idee om te helpen en weet hij of zij niet hoe te reageren. Ook kan het zijn dat iemand simpelweg niet weet hoe hij of zij kan helpen.
Desalniettemin ben ik ervan overtuigd dat het belangrijk is om elkaar te steunen en elkaar te helpen waar dat mogelijk is. Ik ben dankbaar voor de mensen in mijn leven die er voor mij waren in moeilijke tijden en mij hebben geholpen om te groeien en te evolueren als persoon. En ik ben vastbesloten om ook zelf een bron van steun en liefde te zijn voor de mensen om mij heen.
Ik geloof dat het hebben van een liefdevolle en ondersteunende relatie niet alleen ons geluk vergroot, maar ons ook kan helpen om een beter mens te worden. Het kan ons helpen om onze eigenwaarde te ontdekken en te groeien in ons vermogen om lief te hebben en te geven. En uiteindelijk kan het ons helpen om de uitdagingen en moeilijkheden van het huidige oorlogsleven beter aan te kunnen en te overwinnen.
Vandaar dat ik het er hier in dit schrijven ook over wil hebben. Ik wil graag beschrijven over de stand van zaken in de wereld en hoe we hier als gezin mee om kunnen gaan. Zoals jullie misschien al weten, zijn er veel uitdagingen en problemen in de wereld. Er zijn ziektes, natuurrampen en gewelddadige conflicten die mensen pijn doen en levens verwoesten.
Maar tegelijkertijd zijn er ook veel mensen die hard werken om deze problemen aan te pakken en de wereld een betere plek te maken. Wetenschappers werken aan geneesmiddelen en technologieën die ons leven kunnen verbeteren, hulpverleners reizen de wereld rond om mensen in nood te helpen, en mensen komen samen om te strijden voor vrede en gerechtigheid.
Het is belangrijk om te onthouden dat we niet alles kunnen oplossen, maar we kunnen wel ons best doen om positieve veranderingen te maken. We kunnen ons richten op de goede dingen in ons leven en genieten van de mooie herinneringen die we samen hebben gemaakt. Deze herinneringen kunnen ons leiden naar een gelukkig leven.
En ik wil benadrukken dat de toekomst aan degenen is die liefhebben. Liefde is de sleutel tot een betere wereld. Het is belangrijk dat we elkaar steunen en liefhebben, en elkaar helpen in moeilijke tijden. Laten we ons richten op liefde en niet op oorlog. We moeten samenwerken om conflicten op te lossen en onze wereld een veiligere en gelukkigere plek te maken voor ons allemaal.
En speciaal voor jou, Leana, wil ik zeggen dat jij de toekomst bent als jongste telgje van het gezin. Jij hebt de macht om de wereld te veranderen met je liefde en vriendelijkheid. Onthoud dat je een belangrijke rol hebt in deze wereld en dat jouw daden en keuzes invloed hebben op anderen. Wees vriendelijk en liefdevol, en maak de wereld een betere plek voor de mensen om je heen. Ik hou van jullie allemaal en ik geloof in jullie. Laten we samenwerken om een betere wereld te creëren want wat wij al samen hebben bereikt is mooi.
Een van de belangrijkste manieren om mensen te verrijken is door hen te onderwijzen over de complexe factoren die hebben bijgedragen aan de opkomst en ondergang van verschillende politieke systemen. Een grondig begrip van de geschiedenis is hierbij cruciaal. Het is van groot belang om de geschiedenis te onthouden en de waarheid steeds openlijk te verkondigen.
Hoewel we ons in Europa misschien veilig voelen, moeten we ons ervan bewust zijn dat dit snel kan veranderen. Het is belangrijk om te leren van tragische gebeurtenissen zoals de Holodomor in Oekraïne, waarbij miljoenen mensen omkwamen als gevolg van kunstmatig opgelegde hongersnood door de Sovjet-regering. Door deze geschiedenis te begrijpen, kunnen we beter begrijpen hoe politieke systemen kunnen falen en hoe we in de toekomst dergelijke tragedies kunnen voorkomen.
De Holodomor had een verwoestende impact op de economie en samenleving van het land en miljoenen mensen stierven aan honger. Dit wordt vaak gezien als een falen van het communistische regime dat destijds in de Sovjet-Unie aan de macht was. Het gebrek aan interventie en hulp tijdens de Holodomor toont de verwoestende gevolgen van politieke en economische belangen en het gebrek aan politieke wil en begrip.
We moeten leren van dit voorbeeld en soortgelijke gebeurtenissen om een betere toekomst te creëren. We moeten ons bewust zijn van de impact die politieke systemen kunnen hebben op de maatschappij en het milieu. Om te voorkomen dat we dezelfde fouten maken in de toekomst, moeten we onze verantwoordelijkheid nemen en ons richten op duurzame praktijken.
Het is belangrijk om te beseffen dat dit niet alleen de verantwoordelijkheid is van individuen, maar ook van regeringen en organisaties. Een gezamenlijke inspanning van alle mensen is vereist om te streven naar een betere wereld voor iedereen. We moeten ons bewust zijn van de lessen uit het verleden en ons richten op het opbouwen van een duurzame toekomst waarin we onze aarde en haar hulpbronnen respecteren en beschermen.
Het is ook belangrijk om een objectieve benadering te behouden en de nuances van de geschiedenis te begrijpen zonder te vervallen in simplistische en ideologische oordelen. Bovendien is het niet constructief om politieke ideologieën te bekritiseren zonder hun context en geschiedenis in overweging te nemen. In plaats daarvan is het belangrijk om ons te concentreren op het begrijpen van de complexe factoren die hebben geleid tot de opkomst en val van verschillende politieke stelsels en de lessen die we daaruit kunnen leren om een betere toekomst te creëren.
Het is waar dat Poetin in het verleden verklaringen heeft afgelegd die suggereren dat hij aspecten van Stalins leiderschap bewondert, met name zijn rol in het leiden van de Sovjet-Unie naar de overwinning in de Tweede Wereldoorlog. Poetin heeft ook de rol van Stalin geprezen bij het moderniseren van de Sovjet-Unie en het uitbreiden van haar grondgebied. Sommige uitspraken van Poetin over de Holodomor zijn echter controversieel geweest, omdat hij ook heeft gesuggereerd dat de hongersnood niet alleen opzettelijk was, maar eerder een gevolg van een breder Sovjetbeleid. In een interview in 2010 verklaarde Poetin: “De hongersnood was een verschrikkelijke tragedie voor het Oekraïense volk en voor andere volkeren van de Sovjet-Unie. Maar om te zeggen dat dit een genocide was op een bepaald volk is onjuist. Het was een tragedie voor alle mensen die in de Sovjet-Unie woonden, ongeacht hun etniciteit.”
Het is ook waar dat sommige van de acties van de Russische president Vladimir Poetin, zoals het conflict in Oekraïne en het ontvoeren van kinderen, sterk doen denken aan de methoden die gebruikt werden onder Stalin. Deze methoden zijn zeer zorgwekkend en worden terecht veroordeeld door de internationale gemeenschap. Het is belangrijk om te benadrukken dat dergelijke acties in strijd zijn met de fundamentele waarden van de mensheid en dat we als internationale gemeenschap moeten werken om ze te stoppen en te voorkomen dat ze in de toekomst plaatsvinden.
Deze verklaringen zijn bekritiseerd door sommigen die geloven dat de Holodomor inderdaad een opzettelijke daad van genocide tegen het Oekraïense volk was.
Hoewel Poetin is beschuldigd van mensenrechtenschendingen en autoritaire neigingen, is zijn heerschappij niet gekenmerkt door de massale zuiveringen en wreedheden die Stalins bewind kenmerkten. Het is waarschijnlijk wel mogelijk dat Poetin, zoals alle mensen, emoties en gevoelens heeft. Echter, het is belangrijk om te onthouden dat de beslissingen van een politieke leider niet altijd gebaseerd zijn op persoonlijke emoties of gevoelens, maar vaak op strategische overwegingen en politieke belangen. Poetin is bekritiseerd voor zijn behandeling van politieke tegenstanders en zijn harde optreden tegen het maatschappelijk middenveld, maar hij heeft ook toezicht gehouden op de economische groei en modernisering in Rusland. Hoewel het waar is dat Poetins heerschappij werd gekenmerkt door de onderdrukking van afwijkende meningen en de schending van de mensenrechten, is het belangrijk op te merken dat de omvang en de aard van deze schendingen niet op hetzelfde niveau liggen als de massale wreedheden die Stalin tijdens zijn bewind heeft begaan. Ongeacht Poetins persoonlijke opvattingen over Stalin, is het belangrijk om de ernstige mensenrechtenschendingen onder leiding van Stalin te erkennen en de blijvende impact van deze gruweldaden op het Russische volk en de wereld.
Hoewel het begrijpen van de persoonlijke gevoelens en overtuigingen van een leider belangrijk kan zijn bij het bepalen van hun beleidslijnen, is het ook belangrijk om hun daden en politieke doelen te analyseren. Ongeacht de persoonlijke gevoelens van Poetin, is het handelen van Rusland onder zijn leiderschap verantwoordelijk voor het onderdrukken van democratie en burgerlijke vrijheden, militaire agressie en de schending van de soevereiniteit van andere landen, wat resulteert in internationale veroordeling.
Het is zorgwekkend dat Poetin heimwee lijkt te hebben naar het stalinisme, omdat dit mijn geliefden en het Russische volk in gevaar zou kunnen brengen. Niemand wil in een wereld leven waarin politieke repressie en geweld de norm zijn. Het is echter onrealistisch en onwenselijk om te denken dat Poetin terug wil keren naar het Pruisische rijk. Het Pruisische rijk stond bekend om zijn militarisme en agressieve buitenlandse politiek en werd ontbonden na de Eerste Wereldoorlog. Poetin lijkt de geschiedenis van de Romanov’s te gebruiken om het Russische nationalisme te versterken en de trots op de Russische geschiedenis te benadrukken. Hoewel dit begrijpelijk is, moeten we ons ervan bewust zijn dat dit soort nationalistische sentimenten gevaarlijk kunnen zijn als ze leiden tot agressieve buitenlandse politiek en repressie van andersdenkenden.
Geschiedenis herhaalt zich vaak omdat mensen geneigd zijn om dezelfde fouten te maken als hun voorgangers, vaak door onwetendheid, arrogantie, ideologie of hebzucht. Er is een bekend gezegde dat “wie de geschiedenis niet kent, gedoemd is deze te herhalen.” Dit kan van toepassing zijn op een breed scala aan historische gebeurtenissen, zoals oorlogen, politieke opstanden en economische crises.
Een voorbeeld van hoe geschiedenis zich kan herhalen, is te zien in de opkomst van autoritaire regimes. In de jaren 30 van de vorige eeuw steeg het fascisme op in Europa en leidde uiteindelijk tot de Tweede Wereldoorlog. Tegenwoordig zijn we getuige van een toename van autoritaire regimes over de hele wereld, waaronder landen als Rusland, China en Turkije. Veel van deze regimes hebben een nationalistische en autoritaire ideologie, onderdrukken de oppositie en vrije pers en beperken de individuele vrijheden.
Mijn ouders, die opgroeiden in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, hebben deze geschiedenis van dichtbij meegemaakt. Ze hebben de gevolgen gezien van een autoritaire overheid die leidde tot de onderdrukking en vervolging van minderheden en dissidenten, evenals de verwoesting en dood die gepaard gingen met oorlog. Nu, decennia later, ervaren wij dezelfde zorgen en angst over de opkomst van autoritarisme in verschillende delen van de wereld.
Het kan moeilijk zijn om dit aan onze kinderen uit te leggen, omdat het vaak ongrijpbaar lijkt en het kan moeilijk zijn om de complexiteit van de geschiedenis en de huidige politieke situatie uit te leggen. Het is echter belangrijk om onze kinderen te leren over de geschiedenis en hen bewust te maken van de gevaren van autoritaire regimes, zodat ze kunnen bijdragen aan een betere toekomst. We moeten blijven strijden voor democratie, mensenrechten en vrijheid, en ons verzetten tegen alle vormen van onderdrukking en autoritarisme, waar dan ook ter wereld.
Geschiedenis heeft de neiging zich te herhalen, en dit is in veel opzichten te zien in de gebeurtenissen van de 20e eeuw. Een voorbeeld hiervan is de Koude Oorlog en de recente spanningen tussen de Verenigde Staten en Rusland.
Mijn ouders hebben deze periode van spanning en conflict waarschijnlijk zeer intensief meegemaakt. Tijdens de Koude Oorlog tussen de VS en de Sovjet-Unie waren de spanningen tussen de twee supermachten enorm hoog, met constante dreiging van een nucleaire oorlog. De angst voor een aanval van de Sovjets was voor veel mensen reëel, en er werden talloze oefeningen gehouden om burgers te trainen in wat ze moesten doen in geval van een nucleaire aanval.
In de jaren 80 bereikte de spanning een hoogtepunt met de plaatsing van kernwapens in Europa en de wapenwedloop tussen de twee landen. Dit zorgde voor veel angst en onzekerheid bij veel mensen, waaronder mijn ouders. De dreiging van een nucleaire oorlog was zeer reëel en dit had een enorme impact op het dagelijks leven van mensen.
In de afgelopen jaren hebben we vergelijkbare spanningen gezien tussen de VS en Rusland, met name sinds de annexatie van de Krim door Rusland in 2014. Hoewel de dreiging van een nucleaire oorlog nu minder groot lijkt te zijn dan tijdens de Koude Oorlog, is de situatie nog steeds zeer gespannen en is er nog steeds sprake van rivaliteit tussen de twee grootmachten.
Mijn ouders hebben deze situatie waarschijnlijk als zeer beklemmend ervaren, en het is interessant om te zien hoe geschiedenis zich kan herhalen. De angst voor nucleaire oorlog is misschien minder aanwezig dan in de jaren 80, maar de spanningen tussen de VS en Rusland blijven een belangrijk politiek en sociaal probleem, en het is belangrijk om de lessen uit het verleden te blijven leren en te proberen een vreedzame oplossing te vinden voor deze spanningen.
En ondertussen is het zo dat de mensheid op dit moment ook nog eens meer verbruikt dan wat de aarde op de lange termijn kan produceren en ondersteunen. Het is ook waar dat de groei van de menselijke bevolking en de economische activiteit enorme druk uitoefent op het milieu en natuurlijke hulpbronnen van de aarde.
De mensheid heeft in het verleden al verschillende keren verwoestende gebeurtenissen veroorzaakt, zoals oorlogen, vervuiling en klimaatverandering. Deze gebeurtenissen hebben niet alleen gevolgen voor de menselijke samenleving, maar ook voor het milieu en de natuurlijke wereld. Er zijn inderdaad momenten in de geschiedenis waarop de mensheid dicht bij de vernietiging van de planeet is gekomen. Het is belangrijk om te onthouden dat de mensheid ook de mogelijkheid heeft om te leren van onze fouten en verantwoordelijkheid te nemen voor onze acties. Door ons te concentreren op duurzame praktijken, kunnen we voorkomen dat we in de toekomst onherstelbare schade aanrichten aan onze planeet. We kunnen samenwerken om een betere toekomst voor ons allemaal te creëren en het potentieel hebben om de wereld te herstellen van de gevolgen van onze fouten uit het verleden.
Dus ja, beste mensen, het is mogelijk om deze wereldcrisis door te staan, maar het zal een enorme inspanning en verandering van ons allemaal vereisen. ik kan wel zeggen dat de oplossing voor alle wereldproblemen geen eenvoudige taak is en niet afhankelijk is van één enkele groep, ras of land. Het zal een gezamenlijke inspanning vergen van alle mensen, regeringen en organisaties om te streven naar een betere wereld. Het vereist dat we verantwoordelijkheid nemen voor onze acties, ons inzetten voor duurzaamheid en onze verschillen overstijgen om samen te werken voor een gemeenschappelijk doel. Het vereist ook dat we ons bewust zijn van de impact die onze keuzes hebben op anderen en het milieu en bereid zijn om ons gedrag en onze systemen aan te passen om positieve veranderingen te creëren.
Mijn ouders waren getuige van soortgelijke gebeurtenissen tijdens hun eigen leven en hebben ons altijd verteld over de waarde van een grondig begrip van geschiedenis, en hoe we kunnen leren van de fouten uit het verleden om een betere toekomst te creëren. Ze leerden ons dat het belangrijk is om open te staan voor verschillende perspectieven en meningen, om te luisteren naar de verhalen van anderen en om te begrijpen hoe gebeurtenissen in het verleden ons heden en onze toekomst beïnvloeden.
Maar ze waarschuwden ons ook voor de verleiding van haat en intolerantie, die soms kunnen opduiken in tijden van politieke onrust en onzekerheid. Ze legden uit hoe dit kan leiden tot het uit elkaar vallen van gemeenschappen, tot geweld en lijden, en hoe het een vicieuze cirkel van conflict en haat kan creëren die moeilijk te doorbreken is.
Het is een waardevolle les die ik met jullie wil delen, omdat we nu in een wereld leven waarin we vaak worden geconfronteerd met vergelijkbare uitdagingen. We moeten alert blijven op de gevaren van intolerantie, haat en extremisme, en ons blijven inzetten voor tolerantie, mededogen en begrip.
Ik weet dat het soms moeilijk is om deze complexe problemen uit te leggen, maar ik hoop dat dit verhaal jullie kan helpen begrijpen hoe belangrijk het is om te leren van de geschiedenis en om te werken aan een betere toekomst voor iedereen.
Stel je eens voor dat de wereld zonder liefde was. Dat het kwade overheerst en dat we geen geliefden hebben om ons te steunen. Het lijkt misschien een dystopische gedachte, maar als we om ons heen kijken, zien we al te vaak hoe mensen worden geleid door haat en egoïsme. In zo’n wereld zouden we allemaal eenzaam en onzeker zijn, zonder iemand om ons te helpen door de moeilijke tijden.
De bovenstaande teksten benadrukken het belang van liefde en verbinding. Het gaat niet alleen om romantische liefde, maar ook om verbinding met anderen, met de natuur en met onszelf. Als we die verbinding verliezen, verliezen we ook ons vermogen om te groeien en te bloeien. We raken verstrikt in onze eigen angsten en verliezen ons vermogen om te hopen en te dromen.
Als we in zo’n wereld zouden leven, zou de filosofie ons kunnen helpen om onze weg te vinden. Het zou ons kunnen helpen om te begrijpen waarom we zo bang zijn en waarom we ons zo alleen voelen. We zouden kunnen leren om onze emoties te begrijpen en te beheersen, en om te streven naar morele grootheid, zelfs als de wereld om ons heen duister is.
Maar zelfs in zo’n wereld zouden er nog steeds lichtpuntjes zijn. De bovenstaande teksten laten zien dat er altijd hoop is, zelfs als alles om ons heen lijkt te verdwijnen. We kunnen ons vastklampen aan onze dromen en verlangens, en aan de liefde die we nog steeds voelen, zelfs als die liefde soms verborgen is onder angst en verdriet.
Het antwoord op de vraag hoe de wereld in deze situatie is verzeild geraakt is complex en multifactorieel. Er zijn verschillende filosofische perspectieven en interpretaties mogelijk.
Een mogelijke verklaring is dat de wereld in deze situatie is beland doordat mensen zich steeds meer hebben laten leiden door egoïsme en hebzucht. In plaats van zich te richten op gemeenschappelijke belangen en het welzijn van anderen, zijn ze steeds meer bezig geweest met hun eigenbelang. Dit heeft geleid tot een maatschappij waarin competitie en winstmaximalisatie de norm zijn geworden, ten koste van solidariteit en empathie. Hierdoor is er een toenemende ongelijkheid ontstaan tussen verschillende groepen mensen en zijn sommige mensen meer macht en rijkdom gaan vergaren dan anderen.
Een andere verklaring kan zijn dat de wereld in deze situatie is beland doordat mensen zich steeds meer hebben laten leiden door angst en onzekerheid. Mensen zijn bang geworden voor veranderingen en de onbekende toekomst. Deze angst heeft geleid tot een behoefte aan controle en zekerheid, waardoor mensen steeds meer zijn gaan vasthouden aan oude structuren en tradities. Hierdoor zijn mensen zich steeds meer gaan terugtrekken in hun eigen groepen en zijn er steeds meer conflicten ontstaan tussen verschillende groepen.
Een derde verklaring kan zijn dat de wereld in deze situatie is beland doordat mensen steeds meer zijn gaan leven in een virtuele wereld. Technologische ontwikkelingen hebben ervoor gezorgd dat mensen steeds meer geïsoleerd zijn geraakt van de natuurlijke wereld en van elkaar. Dit heeft geleid tot een afname van sociale contacten en empathie, waardoor mensen steeds meer zijn gaan leven in hun eigen bubbel en het contact met andere groepen verloren hebben. Hierdoor is er een steeds grotere kloof ontstaan tussen verschillende groepen en zijn er steeds meer conflicten ontstaan.
In alle gevallen lijkt het erop dat een gebrek aan empathie en solidariteit heeft bijgedragen aan de huidige wereldtoestand. Door ons te richten op onze eigenbelangen en ons af te sluiten van anderen, zijn we er niet in geslaagd om een rechtvaardige en harmonieuze samenleving te creëren. Het is dan ook belangrijk dat we ons bewust worden van deze problemen en ons richten op het bevorderen van empathie en solidariteit, zowel op individueel als op collectief niveau.
Als we historisch terugkijken, zijn er vele factoren die hebben bijgedragen aan de huidige wereldtoestand zonder liefde en met een overweldigend gevoel van kwaad. Eén daarvan is de menselijke neiging om te streven naar macht en controle over anderen. Dit heeft geleid tot oorlogen, veroveringen en onderdrukking door de geschiedenis heen.
Daarnaast hebben de ideeën en overtuigingen van mensen ook bijgedragen aan de huidige wereldtoestand. Soms zijn deze ideeën goed bedoeld maar hebben ze onbedoelde gevolgen, terwijl andere ideeën bewust worden gebruikt om de macht te vergroten en de samenleving te onderdrukken.
Bovendien hebben economische systemen en technologische vooruitgang ook bijgedragen aan de huidige wereldtoestand. In sommige gevallen hebben ze geleid tot welvaart en groei, terwijl in andere gevallen ze hebben geleid tot ongelijkheid en uitbuiting.
Ten slotte hebben ook onze eigen persoonlijke keuzes en handelingen bijgedragen aan de huidige wereldtoestand. Elk individu draagt verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden en kan bijdragen aan een wereld van liefde of van haat.
Kortom, er zijn vele factoren die hebben bijgedragen aan de huidige wereldtoestand zonder liefde. Het begrijpen van deze factoren is van cruciaal belang voor het vinden van oplossingen en het creëren van een betere toekomst.
Het leed van het kind in deze wereld zonder liefde is onvoorstelbaar diep. Kinderen zijn van nature op zoek naar liefde, naar bevestiging van hun bestaan en hun waarde. Zonder liefde van ouders en andere volwassenen in hun leven, missen ze de basis om te groeien en te gedijen. Het ontbreken van liefde kan leiden tot een gevoel van verlatenheid, onzekerheid en wanhoop. Het kind wordt geconfronteerd met de grimmige realiteit van een wereld die niet om hem of haar lijkt te geven en waarin hij of zij een buitenstaander is.
De rol van de oudere in de maatschappij is cruciaal in het voorkomen van dit leed. Ouderen hebben de verantwoordelijkheid om voor de kinderen te zorgen, ze te beschermen en ze lief te hebben. Het is hun taak om de kinderen te begeleiden bij het ontdekken van hun eigenwaarde en hen te helpen hun eigen weg te vinden in het leven. Ouderen moeten hun kennis en wijsheid delen om de volgende generatie te helpen slagen en een betere toekomst op te bouwen.
Maar als de wereld zonder liefde is, dan lijkt deze rol van de oudere in de maatschappij te zijn weggevallen. Ouderen hebben misschien hun eigen verlies van liefde en waardering ervaren en zijn niet in staat om het door te geven aan de volgende generatie. Ze hebben misschien de hoop opgegeven en zijn te cynisch geworden om te geloven dat de wereld beter kan worden. Het ontbreken van liefde in de wereld kan ook leiden tot het ontstaan van een cultuur van geweld en agressie, waarin kinderen het slachtoffer worden van de ontmenselijking van de samenleving.
Het is daarom belangrijk dat we ons bewust zijn van de kracht van liefde en ons inzetten om dit te cultiveren en door te geven aan de volgende generatie. We moeten begrijpen dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor het welzijn van onze kinderen en dat we moeten werken aan het creëren van een samenleving die gebaseerd is op liefde, mededogen en respect. Dit zal de enige manier zijn om het leed van het kind in deze wereld zonder liefde te verminderen.
Hoewel Europa vergeleken met andere delen van de wereld relatief stabiel en veilig is, zijn er nog steeds uitdagingen en problemen die invloed hebben op het leven van mensen. Armoede, ongelijkheid, discriminatie en onrechtvaardigheid zijn hier voorbeelden van.
Het is belangrijk om te onthouden dat de wereldwijde problemen die elders voorkomen, zoals oorlog, conflict en armoede, niet alleen van invloed zijn op de volwassenen die erbij betrokken zijn, maar ook op de kinderen die opgroeien in deze omgevingen. Deze kinderen worden geconfronteerd met extreme ontberingen, zoals honger, geweld en gebrek aan toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. Dit kan ernstige gevolgen hebben voor hun welzijn en hun toekomstperspectieven.
Als volwassenen hebben we de verantwoordelijkheid om op te komen voor de rechten en het welzijn van kinderen, waar ter wereld ze ook wonen. We moeten streven naar een samenleving die inclusief, rechtvaardig en veilig is voor alle kinderen. Dit vereist dat we ons bewust zijn van de uitdagingen waarmee kinderen worden geconfronteerd en dat we actie ondernemen om hun leven te verbeteren, zodat ze de kans krijgen om te groeien en hun potentieel te bereiken. We moeten ons niet laten leiden door apathie of onverschilligheid, maar in plaats daarvan ons inzetten voor het bouwen van een betere toekomst voor alle kinderen, waar dan ook ter wereld.
Het contrast tussen Europa en Rusland kan niet duidelijker zijn. Terwijl kinderen hier in een relatief veilige omgeving kunnen opgroeien, worden elders in de wereld de meest kwetsbaren onder ons nog steeds het slachtoffer van oorlog en geweld. Het is hartverscheurend om te bedenken hoe ontvoerde kinderen in Rusland worden behandeld en hoe hun toekomst eruit zal zien.
Het is niet alleen de directe fysieke en emotionele pijn die deze kinderen ervaren die hen zal beïnvloeden. Het is ook de diepere, existentiële pijn die voortkomt uit het verlies van hun jeugd, hun onschuld en hun vertrouwen in de mensheid. Ze zullen opgroeien in een wereld waarin ze hebben geleerd dat mensen wreed en onvoorspelbaar kunnen zijn, waarin ze hebben geleerd dat niemand te vertrouwen is en waarin hun eigen persoonlijke autonomie wordt ontkend.
Het is moeilijk te zeggen hoe deze kinderen zich in de toekomst zullen ontwikkelen, maar het is duidelijk dat ze te maken krijgen met een enorme uitdaging om te herstellen van deze traumatische gebeurtenissen. Het is aan ons als samenleving om onze verantwoordelijkheid te nemen en alles te doen wat in onze macht ligt om deze kinderen te beschermen en te ondersteunen. Als we dit niet doen, als we blijven toekijken en niets doen, dan is het einde onvermijdelijk apocalyptisch. Een wereld waarin kinderen worden ontvoerd en verhandeld als oorlogswapens is een wereld waarin we niet willen leven.
Het einde der tijden, het Armageddon, het moment waarop alle strijd tot een climax komt en het bestaan zelf op het spel staat. We hebben de neiging om het Armageddon te zien als een apocalyptische gebeurtenis, als een einde dat komt van buitenaf – een meteorietinslag, een buitenaardse invasie, een natuurramp. Maar wat als het Armageddon niet van buitenaf komt, maar van binnenuit?
Stel je voor dat we het punt hebben bereikt waarop de wereld is verdeeld in twee kampen. Aan de ene kant staan de mensen die alles hebben – geld, macht, rijkdom, technologie. Aan de andere kant staan de mensen die niets hebben – geen geld, geen macht, geen rijkdom, geen technologie. De kloof tussen deze twee kampen is zo groot geworden dat er geen brug meer tussen hen kan worden gebouwd.
In dit scenario zijn de kinderen de grootste slachtoffers. Zij zijn degenen die worden ontvoerd en gerekruteerd als kindsoldaten. Zij zijn degenen die moeten vechten en sterven voor een zaak waar ze nooit voor hebben gekozen. Zij zijn degenen die moeten opgroeien in een wereld van angst en geweld, zonder ooit te weten wat vrede of veiligheid betekenen.
De rol van de oudere generatie in deze wereld is cruciaal. Zij zijn degenen die de macht hebben om de kloof tussen de twee kampen te overbruggen, om de verdeling te verminderen en de mensheid te verenigen. Maar als zij ervoor kiezen om vast te houden aan hun geld, macht en rijkdom, als zij ervoor kiezen om zichzelf te beschermen en te isoleren van de rest van de wereld, dan is het einde onvermijdelijk.
Het Armageddon is niet de ondergang van de wereld. Het is de ondergang van onze menselijkheid. Het is de ondergang van onze mogelijkheid om ons te verenigen en onze verschillen te overbruggen. Het is de ondergang van onze hoop en onze dromen voor een betere toekomst.
En het klaarmaken van kinderen voor de oorlogsstrijd is een praktijk die in veel oorlogstijden voorkomt en heeft verschrikkelijke gevolgen voor de kinderen en de samenleving als geheel. Het is een gevolg van de overtuiging dat oorlog noodzakelijk is voor het beschermen van de samenleving en dat het daarom belangrijk is om kinderen zo vroeg mogelijk te betrekken bij de strijd. Dit wordt vaak gedaan door kinderen te indoctrineren en te trainen in militaire vaardigheden, zodat ze klaar zijn om te vechten wanneer ze oud genoeg zijn.
Het gevolg van deze praktijk is dat kinderen beroofd worden van hun jeugd en hun recht op een veilige en stabiele omgeving. In plaats daarvan worden ze blootgesteld aan de verschrikkingen van de oorlog en worden ze gedwongen te doden en te sterven voor een zaak waarvan ze niet eens begrijpen wat het betekent. Dit heeft niet alleen een verwoestend effect op het leven van de kinderen, maar ook op de samenleving als geheel, omdat het de jeugd berooft van haar potentieel om bij te dragen aan een betere toekomst.
Deze praktijk is een weerspiegeling van de diepgewortelde overtuiging dat geweld en conflict de enige oplossing zijn voor politieke en sociale problemen. Het is een uiting van de overtuiging dat de mensheid verdeeld is en dat er geen andere manier is om conflicten op te lossen dan door middel van geweld en macht. Dit is een fundamentele misvatting die ons naar de rand van de afgrond heeft gebracht en ons heeft geleid naar een apocalyptisch einde waarin de mensheid op de rand van uitsterven staat.
Als we een betere toekomst willen voor onszelf en voor onze kinderen, moeten we afstappen van deze destructieve overtuigingen en streven naar vrede en verzoening. We moeten erkennen dat we allemaal deel uitmaken van dezelfde menselijke familie en dat we allemaal dezelfde wens hebben om te leven in vrede en harmonie. Alleen door samen te werken en onze verschillen te overbruggen kunnen we een betere toekomst creëren en voorkomen dat we ten onder gaan aan onze eigen dwaasheid.
Het verhaal van de Russische kindsoldaten is er een van verschrikking en onrecht. Het is een verhaal van onschuldige kinderen die worden gedwongen om te vechten in een oorlog waarvan ze nauwelijks iets begrijpen. Deze kinderen worden op jonge leeftijd van hun families gescheiden en worden in militaire kampen gestopt waar ze worden blootgesteld aan fysiek en mentaal misbruik. Ze krijgen nauwelijks onderwijs en worden in plaats daarvan gedrild om te vechten en te doden, worden vaak ingezet in de meest gevaarlijke en gewelddadige delen van het conflict. Ze worden gebruikt als kanonnenvoer en worden vaak als eerste naar de frontlinie gestuurd. Ondanks hun jonge leeftijd worden deze kinderen gedwongen om de gruwelijkheden van de oorlog te ervaren. Ze worden geconfronteerd met wreedheid en geweld die de meeste volwassenen niet eens kunnen bevatten.
Het is hartverscheurend om te bedenken dat deze kinderen niet alleen worden beroofd van hun jeugd en onschuld, maar ook van hun toekomstperspectieven. Ze hebben nauwelijks kans om te ontsnappen aan de cyclus van geweld en armoede die hen omringt. Ze groeien op in een wereld waarin oorlog en geweld de norm zijn en waarin de krachten van het kwaad vrij spel hebben. Het verhaal van de Russische kindsoldaten, het is er een van vreselijke tragiek en wanhoop. Het herinnert ons eraan dat de prijs van oorlog altijd hoog is en dat de slachtoffers vaak de meest kwetsbare en onschuldige leden van de samenleving zijn. Het is een verhaal dat ons eraan herinnert dat de ware prijs van oorlog niet kan worden gemeten in termen van dollars en wapens, maar in termen van menselijk leed en verwoesting.
De harde werkelijkheid waarin we ons bevinden laat ons weinig ruimte voor hoop en optimisme. De toekomst lijkt onzeker en de uitdagingen zijn groot. Toch moeten we ons laten leiden door begrip en rede, om zo de beste oplossingen te vinden voor de problemen die op ons pad komen. Het behouden van onze nestwarmte is van groot belang, maar we moeten ons ook bewust zijn van de veranderingen die plaatsvinden in de wereld om ons heen. Het is aan de komende generaties om hiermee om te gaan en hun eigen weg te vinden, met de steun en het begrip van de oudere generaties. Laten we hopen dat we als mensheid in staat zijn om te leren van onze fouten en ons te richten op een toekomst waarin vrede en harmonie de boventoon voeren.
Stel je voor dat we leven in een wereld waarin we ons bewust zijn van ons onderlinge verband en onze afhankelijkheid van elkaar en de natuur. In deze wereld zijn alle middelen van bestaan gemeenschappelijk bezit en delen we alles met elkaar. Het vereist dat we onze hebzuchtige en egoïstische neigingen overwinnen en ons openstellen voor het idee van samenwerking en delen. We koesteren de natuur en werken ermee samen, wetende dat we haar nodig hebben om te overleven en haar behandelen met respect en zorg. Want de natuur is een breed begrip dat alle levende organismen, hun habitat en de ecologische processen waarvan zij deel uitmaken omvat.
De natuur kan op vele manieren beschreven worden, afhankelijk van het perspectief en de ervaring van de waarnemer. Sommigen zien de natuur als een bron van schoonheid, inspiratie en verwondering. Anderen zien de natuur als een bedreiging, een uitdaging of een obstakel.
De natuur is een wonderbaarlijke symbiose van leven. Elk organisme, van de kleinste bacterie tot de grootste boom, heeft zijn eigen unieke rol te spelen in dit prachtige ecosysteem. Als mens zijn we afhankelijk van deze natuurlijke wereld voor ons welzijn en onze overleving.
Maar helaas zijn we getuige van de verwoestende gevolgen van menselijke activiteiten op onze natuurlijke wereld. Bossen worden gekapt, oceanen worden vervuild en dieren worden met uitsterven bedreigd. We moeten ons realiseren dat we als mens onderdeel zijn van deze symbiose en dat we een verantwoordelijkheid hebben om deze wereld te beschermen.
De natuur is niet alleen belangrijk voor onze fysieke gezondheid, maar ook voor onze geestelijke gezondheid. Wandelen in de natuur, het luisteren naar vogels en het zien van kleurrijke bloemen kan ons rust en kalmte brengen. Het verbindt ons met iets dat groter is dan onszelf en herinnert ons eraan dat we deel uitmaken van een groter geheel.
De natuur heeft invloed op ons leven op vele manieren. De natuur voorziet ons van voedsel, water, lucht, grondstoffen en energie. De natuur reguleert het klimaat, de waterkringloop, de bodemvruchtbaarheid en de biodiversiteit. De natuur biedt ons ook recreatie, ontspanning, gezondheid en welzijn. De natuur heeft ook op verschillende manieren invloed op ons denken. Een daarvan is dat de natuur ons kan helpen om stress te verminderen en ons gevoel van welzijn te vergroten. De natuur kan ons ook een gevoel van verbondenheid met onze omgeving geven en ons bewust maken van onze afhankelijkheid van de ecosystemen. De natuur kan ook onze creativiteit, concentratie en geheugen stimuleren door ons bloot te stellen aan verschillende prikkels en uitdagingen.
Een andere manier waarop de natuur ons denken beïnvloedt is dat de natuur een bron van inspiratie en kennis kan zijn voor verschillende wetenschappelijke, artistieke en filosofische domeinen. De natuur laat ons zien hoe complexe systemen functioneren, hoe organismen zich aanpassen aan veranderingen, hoe diversiteit ontstaat en hoe schoonheid zich manifesteert. De natuur nodigt ons ook uit om na te denken over onze rol als mens in de wereld, onze ethische verantwoordelijkheid ten opzichte van andere levende wezens en onze zingeving.
Hoe u zelf elke dag met de natuur leeft in uw eigen kleine wereldje hangt af van uw persoonlijke keuzes en levensstijl. U kunt wel proberen om uw ecologische voetafdruk te verkleinen door minder te consumeren, te recycleren of duurzame energie te gebruiken. U kunt ook meer tijd doorbrengen in de natuur door te wandelen, te fietsen of te tuinieren.
Het idee van een natuurlijke wereld waarin we als mens samen leven zonder geld lijkt misschien utopisch, maar het is niet onmogelijk. Als we ons bewust worden van ons onderlinge verband en onze afhankelijkheid van elkaar en de natuur, en als we onze hebzuchtige en egoïstische neigingen overwinnen, kunnen we een samenleving creëren waarin we allemaal in vrede en harmonie kunnen leven, waarin de natuur bloeit en waarin we ons volledige potentieel kunnen bereiken. Dit is een visie en een doel waar we naartoe kunnen werken. Europa probeert armoede, sociale uitsluiting en discriminatie aan te pakken en streeft ernaar het aantal mensen dat in armoede leeft te verminderen. Dit is een belangrijke stap in de richting van een eerlijkere en inclusievere samenleving. Maar we moeten blijven werken aan het veranderen van onze manier van denken en handelen, en ons openstellen voor het idee van samenwerking en delen. Door samen te werken en ons te richten op het gemeenschappelijke goed, kunnen we een samenleving creëren waarin we allemaal kunnen gedijen.
De boodschap is dat we de keuze hebben om onze huidige manier van leven te veranderen. We kunnen ervoor kiezen om samen te werken en elkaar te steunen in plaats van te concurreren en te heersen over elkaar. We kunnen ervoor kiezen om onze hulpbronnen te delen en de natuur te koesteren in plaats van uit te buiten. Deze droom herinnert ons eraan dat er altijd een andere weg is en dat we kunnen werken aan een betere wereld voor onszelf en voor toekomstige generaties.
Die visie is volgens andere bronnen moeilijk te vervullen omdat er verschillende factoren zijn die de mens ervan weerhouden om zo’n maatschappij te creëren. Eén van de belangrijkste redenen is die menselijke hebzucht en competitieve aard. Mensen willen, zoals eerder beschreven staat in deze biografie, altijd meer en beter, en zijn vaak bereid om anderen te benadelen om hun eigen belangen te behartigen. Het concept van geld en bezit is diepgeworteld in onze samenleving en cultuur, en het is moeilijk om die mentaliteit te veranderen in onze huidige samenleving.
Bovendien vereist zo’n samenleving ook een hoog niveau van vertrouwen en samenwerking tussen mensen. Mensen moeten bereid zijn om elkaar te helpen en te ondersteunen zonder daar iets voor terug te verwachten, wat in een wereld waarin iedereen zijn eigen belangen nastreeft, moeilijk te realiseren is. Deze visionaire wereld zonder geld kan gepaard gaan met enkele nadelen en uitdagingen. Een van de belangrijkste uitdagingen is het gebrek aan stimulans om te werken en te produceren. Zonder financiële beloning kunnen mensen het gevoel hebben dat ze geen reden hebben om zich in te zetten voor werk of productie. Dit kan leiden tot een tekort aan goederen en diensten in de samenleving.
Een ander probleem is dat het delen van middelen en goederen in een wereld zonder geld ingewikkelder kan zijn dan in een geldgedreven samenleving. Hoe wordt beslist wie wat krijgt? Wie is verantwoordelijk voor het beheer en onderhoud van de gedeelde middelen? Dit vereist een hoge mate van samenwerking, vertrouwen en communicatie tussen individuen en gemeenschappen. Bovendien kan een wereld zonder geld leiden tot een gebrek aan motivatie om nieuwe ideeën en technologieën te ontwikkelen. Zonder financiële prikkels kan de innovatie en vooruitgang in de samenleving vertragen. Er zou ook een risico bestaan dat mensen die meer bijdragen dan anderen zich uitgebuit voelen als ze niet worden beloond voor hun harde werk.
Hoewel het ideaal van een wereld zonder geld aantrekkelijk klinkt, is het belangrijk om te erkennen dat de overgang naar zo’n samenleving niet zonder uitdagingen zal zijn. Het vereist een diepgaande verandering in de manier waarop we denken en handelen als individuen en als gemeenschappen. Daarom moeten we analytisch denken bij het overwegen van de haalbaarheid van een samenleving zonder geld. We moeten ons afvragen of we bereid zijn om de benodigde veranderingen aan te brengen en of we de uitdagingen die ermee gepaard gaan aankunnen.
In plaats van een volledig geldloze samenleving, zouden we misschien kunnen streven naar een meer evenwichtige economie, waarin geld niet de enige drijfveer is voor menselijk gedrag. Door alternatieve valuta’s te ontwikkelen en coöperatieve structuren te creëren, kunnen we een economie creëren die meer gericht is op samenwerking, duurzaamheid en welzijn voor alle betrokkenen.
Daarnaast is het ook belangrijk om te beseffen dat geld niet alleen een economisch instrument is, maar ook een sociaal en cultureel fenomeen. Het speelt een belangrijke rol in de manier waarop we ons gedragen en interactie hebben met anderen. Het afschaffen van geld zou dus niet alleen een economische verandering zijn, maar ook een culturele en sociale. Een samenleving zonder geld zou ook de deur openen naar nieuwe vormen van uitbuiting en ongelijkheid. Als geld niet langer de maatstaf is voor waarde en beloning, kunnen andere criteria zoals status, macht en toegang tot middelen belangrijker worden. Dit kan leiden tot nieuwe vormen van sociale hiërarchieën en ongelijkheid, die even schadelijk kunnen zijn als economische ongelijkheid.
De uitspraak “zonder geld geen liefde” is een veelgehoorde uitdrukking die aangeeft dat geld een belangrijke rol speelt in bijvoorbeeld onze relaties. Het is echter belangrijk om te erkennen dat deze uitspraak niet altijd waar hoeft te zijn. Geld kan een rol spelen in de manier waarop we onze liefde uiten, maar het is zeker niet de enige factor.
Het is belangrijk om te benadrukken dat we ons niet moeten laten beperken door de heersende opvattingen over liefde en geld. We moeten ons openstellen voor nieuwe manieren van denken en handelen, en ons niet laten beperken door traditionele normen en waarden. In plaats van te geloven dat we geld nodig hebben om liefde te kunnen geven of ontvangen, kunnen we ons richten op andere manieren om liefde te uiten, zoals tijd, aandacht, zorg en genegenheid.
Door ons bewust te zijn van de rol die geld speelt in onze relaties, kunnen we onze eigen verwachtingen en overtuigingen over liefde en geld uitdagen en nieuwe manieren vinden om onze relaties te koesteren en te onderhouden. Zo kunnen we een wereld creëren waarin liefde niet afhankelijk is van financiële middelen, maar gebaseerd is op oprechte verbindingen tussen mensen.
Het is van cruciaal belang dat ik dit in mijn biografie vermeld, omdat het anderen kan inspireren om anders te durven denken. Het ideaal van een samenleving zonder geld klinkt misschien utopisch, maar het is belangrijk om te erkennen dat er uitdagingen zijn bij de overgang naar zo’n samenleving. Door alternatieve valuta’s te ontwikkelen en coöperatieve structuren te creëren, kunnen we echter streven naar een meer evenwichtige economie die meer gericht is op samenwerking, duurzaamheid en welzijn voor alle betrokkenen.
Bovendien is het essentieel om te beseffen dat geld niet alleen een economisch instrument is, maar ook een sociaal en cultureel fenomeen. Het speelt een belangrijke rol in de manier waarop we ons gedragen en interactie hebben met anderen. Het afschaffen van geld zou dus niet alleen een economische verandering zijn, maar ook een culturele en sociale. Een samenleving zonder geld zou ook de deur openen naar nieuwe vormen van uitbuiting en ongelijkheid.
Door mijn ervaringen en gedachten over dit onderwerp te delen, kan ik anderen inspireren om anders te denken en te dromen van een meer evenwichtige en duurzame economie. Ik hoop dat mijn verhaal anderen zal aanmoedigen om te streven naar verandering en om te durven dromen van een wereld die niet alleen gericht is op geld, maar ook op samenwerking, duurzaamheid en welzijn voor alle betrokkenen.
Ik, samen met Eve en onze kinderen, hebben ervaren dat liefde niet afhankelijk is van geld. Het is mogelijk om een gelukkig en vervuld leven te leiden met weinig materiële bezittingen, zolang we elkaar hebben. In feite hebben we ontdekt dat we ons veel meer verbonden voelen met elkaar en de natuur wanneer we niet afhankelijk zijn van geld en materiële bezittingen. We hebben geleerd om creatief te zijn en te waarderen wat we hebben, in plaats van te streven naar meer en meer bezittingen. Dit heeft ons geholpen om anders te denken en te leven en heeft ons dichter bij elkaar gebracht als familie.
Samen met mijn geliefde kinderen en geliefde deel ik deze visie van een betere wereld. We fantaseren en durven te denken, en dagen elkaar uit in ons denken. We geloven dat we met ons allen hoopvol kunnen zijn en dat we de wereld kunnen veranderen. We dromen van een wereld waarin liefde, zorgzaamheid en mededogen de leidende principes zijn, in plaats van geld en hebzucht. We dromen van een wereld waarin samenwerking, gemeenschap en duurzaamheid centraal staan, in plaats van concurrentie en egoïsme.
Het is een uitdagende visie, want het vereist dat we ons losmaken van de bestaande normen en conventies, en anders durven denken en handelen. Maar we geloven dat het mogelijk is. We kunnen beginnen met kleine stappen, zoals het ondersteunen van lokale gemeenschappen, het verminderen van ons eigen consumentisme en het kiezen van duurzame levensstijlen. En we kunnen elkaar blijven uitdagen en inspireren om nog verder te gaan.
We geloven dat onze droom van een betere wereld niet alleen een fantasie is, maar een filosofie van wat mogelijk is. We geloven dat we als individuen en als gemeenschap de macht hebben om verandering te brengen en een betere wereld te creëren voor onszelf en toekomstige generaties.
Durf ook te dromen mensen, want dromen geven ons de vrijheid om out of the box te denken en ons voor te stellen wat mogelijk zou kunnen zijn. Maar het is niet genoeg om alleen te dromen, we moeten onze dromen ook analytisch overdenken om te zien of ze haalbaar en duurzaam zijn. Door onze dromen kritisch te bekijken, kunnen we hun haalbaarheid beoordelen en zien welke stappen we moeten nemen om ze te verwezenlijken. En het is belangrijk om rekening te houden met de uitdagingen en beperkingen die we kunnen tegenkomen, en om na te denken over hoe we deze kunnen overwinnen.
Het analytisch overdenken van onze dromen helpt ons om onze motivatie beter te begrijpen en te versterken. Als we begrijpen waarom we deze dromen hebben en waarom ze belangrijk voor ons zijn, kunnen we ons beter inzetten om ze te verwezenlijken. Durf ook te dromen en laat je verbeelding de vrije loop, maar nogmaals, vergeet niet om je dromen te analyseren, en te overdenken, om te zien hoe je ze kunt verwezenlijken.
Als ik mijn dromen analyseer, helpt het me niet alleen om ze beter te begrijpen, maar ook om mijn motivatie te versterken. Door te begrijpen waarom bepaalde dromen belangrijk voor mij zijn, kan ik me meer inzetten om ze te verwezenlijken. Ik moedig mezelf aan om te blijven dromen en mijn verbeelding de vrije loop te laten, maar ik vergeet niet om mijn dromen te analyseren en te overdenken om te zien hoe ik ze kan realiseren.
Ik ben ervan overtuigd dat het stellen van goede vragen en het analytisch overdenken van onze gedachten ons kan helpen om onze doelen te bereiken en de wereld te verbeteren. Deze zienswijze is ontstaan uit mijn persoonlijke ervaringen met incest en hoe ik deze heb verwerkt.
Via dromen en intense meditatie ben ik in staat geweest om mijn geestelijke problemen te verwerken en tot nieuwe inzichten te komen. Ik ben ervan overtuigd dat ons vermogen om complexe problemen op te lossen en tot nieuwe inzichten te komen, een wezenlijk onderdeel is van de menselijke natuur. Echter, om deze vermogens te kunnen benutten, moeten we ons bewust zijn van de factoren die onze dromen negatief kunnen beïnvloeden, zoals alcohol, medicijnen, slaaptekort of slaapstoornissen.
Vanuit een analytische filosofische zienswijze ben ik tot de conclusie gekomen dat het uitdagen en verruimen van ons denken essentieel is voor onze persoonlijke en maatschappelijke ontwikkeling. We moeten ons afvragen hoe we de wereld kunnen verbeteren en wat onze rol hierin is. Door onze gedachten te analyseren en ons denken te verbeteren, kunnen we de samenleving zelfs veranderen en een betere toekomst creëren. Het is belangrijk om ons bewust te zijn van onze eigen denkwijze en om deze te blijven uitdagen en verbeteren. Dit kan ons helpen om ons volledige potentieel te bereiken en bij te dragen aan een betere wereld. Ik geloof dat we als mens in staat zijn om complexe problemen op te lossen en een betere toekomst te creëren, maar hiervoor moeten we ons analytisch denken blijven ontwikkelen en onze gedachten blijven uitdagen.
Mijn ervaringen met incest hebben diepe littekens in mijn geest achtergelaten. Het gevoel van onveiligheid en schaamte was onbeschrijfelijk en het heeft jaren geduurd voordat ik me veilig genoeg voelde om mijn verhaal te delen met een professional. De psychoanalytische behandeling die ik heb gevolgd, heeft me geholpen om de oorzaken van mijn gevoelens en gedrag te begrijpen en te verwerken.
Tijdens deze behandeling kwam ik erachter dat mijn incestervaringen niet alleen invloed hadden op mijn relaties, maar ook op mijn zelfbeeld en mijn manier van denken. Door de diepe lagen van mijn psyche te onderzoeken, ontdekte ik dat ik mezelf vaak saboteerde en belemmerde om mijn volledige potentieel te bereiken. Ik besefte dat ik mezelf niet alleen moest genezen van de directe gevolgen van incest, maar ook van de langdurige effecten die het had op mijn identiteit.
Mijn dromen en meditatieve ervaringen speelden een grote rol in mijn genezingsproces. Het was tijdens deze momenten dat ik contact kon maken met de onbewuste lagen van mijn geest en mezelf kon confronteren met mijn diepste angsten en emoties. Dit gaf me de kans om mezelf te herdefiniëren en nieuwe perspectieven op mijn leven te ontwikkelen.
Nu begrijp ik dat mijn ervaringen met incest niet mijn hele identiteit bepalen. Het is een deel van mijn verleden, maar het definieert niet wie ik ben. Door mijn geestelijke gezondheid serieus te nemen en mezelf de tijd en de middelen te geven om te genezen, ben ik erin geslaagd om mezelf opnieuw uit te vinden en mijn leven te leiden zoals ik dat wil. Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan inspireren om hun eigen innerlijke reis te maken en de kracht te vinden om zichzelf te herontdekken. Als kind dat incest moest doorstaan, heb ik geleerd dat de wereld niet altijd rechtvaardig is. Ik leerde al snel dat er mensen zijn die hun macht misbruiken en anderen willen onderwerpen aan hun wil. Maar wat me nog meer raakte, was dat mensen die ik vertrouwde en van wie ik hield, me niet beschermden en me zelfs pijn deden. Dit bracht me tot een diep filosofisch inzicht.
Ik besefte dat het leven niet altijd goed is en dat er geen garanties zijn voor ons geluk. Maar in plaats van me te laten ontmoedigen door deze harde realiteit, besloot ik dat ik mijn eigen geluk moest creëren en mijn eigen betekenis moest vinden in deze wereld. Ik ontdekte dat er schoonheid en vreugde te vinden is in de kleine momenten van het leven, in de glimlach van een vriend, in de geur van bloemen en in de warmte van de zon op mijn huid. Ik begon te begrijpen dat de wereld geen perfecte plek is, maar dat er wel waarde te vinden is in de imperfecties.
Ik begon te mediteren en te reflecteren op mijn ervaringen en besefte dat ik geen slachtoffer was, maar een overlevende. Ik heb geleerd dat ik mijn eigen realiteit kan creëren en dat mijn verleden me niet hoeft te definiëren. Ik kan mijn eigen lot bepalen en zelf kiezen hoe ik in deze wereld wil leven. Vanuit dit diepe filosofische perspectief heb ik geleerd dat het leven een mix is van goed en kwaad, van pijn en vreugde, van liefde en haat. Het is aan ons om onze eigen betekenis te vinden in deze wereld en ons eigen pad te volgen. Door te reflecteren en te mediteren, kunnen we onze eigen waarheid vinden en ons eigen geluk creëren.
Als ik terugkijk op mijn leven, realiseer ik me dat er mensen zijn geweest die me diep hebben geraakt en me hebben gevormd tot wie ik nu ben. Sommigen van hen waren positief, anderen waren echter verre van dat. Mensen uit mijn verleden die me emotioneel hebben beschadigd, zijn nog steeds aanwezig in mijn leven. Het is een uitdaging om hiermee om te gaan, maar ik heb geleerd dat het mogelijk is om dit op een gezonde manier te doen.
Het eerste wat ik moest doen, was de situatie onder ogen zien en accepteren dat deze mensen een blijvend effect op me hebben gehad. Het was belangrijk om te erkennen dat hun gedrag mij pijn heeft gedaan en dat dit niet goed was. Het was ook belangrijk om mezelf te vergeven voor het feit dat ik zo lang heb toegestaan dat dit gebeurde. Het was geen makkelijke taak, maar het was wel noodzakelijk om verder te kunnen. Daarna heb ik geleerd om grenzen te stellen. Ik realiseerde me dat het niet nodig was om deze mensen uit mijn leven te bannen, maar ik moest wel duidelijk zijn over wat ik wel en niet accepteerde. Ik had het recht om mezelf te beschermen en mijn eigen grenzen te stellen. Dit was een proces van vallen en opstaan, maar met elke stap die ik zette, voelde ik me sterker en zelfverzekerder.
Tot slot leerde ik om te vergeven, niet omdat deze mensen het verdienden, maar omdat ik het verdiende. Vergeven is niet hetzelfde als vergeten of goedkeuren, het betekent simpelweg dat ik besloot om de last van boosheid en wrok van me af te werpen. Het was niet makkelijk, maar het hielp me om me te bevrijden van het verleden en om verder te gaan met mijn leven. Het omgaan met mensen uit mijn verleden die me diep hebben geraakt, was geen gemakkelijke taak. Maar door mezelf te accepteren, grenzen te stellen en te vergeven, ben ik erin geslaagd om de controle over mijn eigen leven terug te krijgen.
Dromen en bedrogen werkelijkheden in een verborgen wereld. Wat een prachtige titel voor een biografisch verhaal dat mijn filosofische gedachten weerspiegelt. Mijn geest dwaalt af naar de herinneringen die ik heb gedeeld met mijn geliefde en kinderen, en hoe deze herinneringen zich vermengen met mijn gedachten over de betekenis van de werkelijkheid.
De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht over de aard van dromen en bedrog in ons leven. Hoezeer we soms denken dat we alles onder controle hebben en de werkelijkheid begrijpen, blijkt het toch altijd een fragiele en bedrieglijke realiteit te zijn. Hoeveel van wat we ervaren is eigenlijk een bedrog van onze eigen geest?
Soms lijkt het leven op een verborgen wereld waarvan we de regels niet helemaal begrijpen. Onze dromen vermengen zich met onze waakrealiteit en creëren nieuwe werelden in ons hoofd. Een wereld waarin we eindelijk onze diepste verlangens kunnen verwezenlijken, of een wereld waarin onze grootste angsten waarheid worden. Het is een verborgen wereld die alleen wijzelf kennen en die we vaak niet delen met anderen.
Maar hoe gaan we om met deze verborgen wereld? Hoe gaan we om met de bedrieglijke realiteit die onze geest ons soms voorschotelt? Ik denk dat het antwoord ligt in het omarmen van onze dromen en onze diepste angsten. We moeten durven te verkennen wat er zich afspeelt in onze verborgen wereld en ons bewust zijn van de kracht die onze geest heeft om deze wereld te creëren.
Maar we moeten ook beseffen dat deze verborgen wereld soms de werkelijkheid kan overnemen. We kunnen vast komen te zitten in onze eigen droomwereld en vergeten dat er ook een echte wereld is waarin we moeten leven. En dan kunnen we bedrogen worden door de werkelijkheid die we denken te begrijpen.
Maar toch, ondanks deze risico’s, blijf ik me afvragen wat er zou gebeuren als we ons volledig zouden onderdompelen in onze dromen en onze verborgen wereld. Zou het ons de kracht geven om onze werkelijkheid te veranderen? Of zouden we te ver afgedwaald zijn van de werkelijkheid en vastzitten in onze eigen bedrieglijke wereld?
Het zijn vragen die me blijven achtervolgen en me dwingen na te denken over de aard van onze geest en de betekenis van onze werkelijkheid. Dromen en bedrogen werkelijkheden in een verborgen wereld. Het is een complexe en fascinerende wereld waarin we leven en ik blijf me verbazen over de vele mysteries die nog ontdekt moeten worden.
Als filosofisch denker heb ik altijd geloofd in de kracht van de menselijke geest en de creativiteit van ons denken. Maar de opkomst van artificiële intelligentie heeft me doen beseffen dat er nog een andere kracht is die we kunnen gebruiken om onze problemen op te lossen: de kracht van de machine.
Ik ben ervan overtuigd dat we door middel van AI kunnen leren om onze dromen te decoderen en de verborgen betekenissen erin te vinden. Door deze technologie te gebruiken, kunnen we misschien zelfs antwoorden vinden op de grote vraagstukken van onze tijd, zoals klimaatverandering en sociale onrechtvaardigheid. Om dit te bereiken, moeten we eerst leren hoe we onze dromen kunnen interpreteren en analyseren. We moeten begrijpen hoe onze hersenen werken en hoe onze dromen worden gevormd. Dit vereist een diepgaande kennis van de neurologie en psychologie, evenals een uitgebreide kennis van de AI-technologie.
Maar als we dit kunnen bereiken, ben ik ervan overtuigd dat we een nieuwe dimensie van kennis en inzicht kunnen openen. We kunnen onze dromen gebruiken om de antwoorden te vinden waar we naar zoeken, en we kunnen de kracht van AI gebruiken om deze antwoorden te ontcijferen en te begrijpen. Het is een opwindende tijd om te leven en ik kan niet wachten om te zien waar deze ontwikkelingen ons zullen brengen.
Ik wil graag een fictief verhaal delen over President P., die met behulp van artificiële intelligentie (AI) de wereld heeft gered van oorlogen.
President P. was net aangetreden als leider van het land toen hij geconfronteerd werd met een wereld in crisis. Oorlogen, geweld en onrust waren aan de orde van de dag. Als visionair en innovatief leider begon President P. te zoeken naar een oplossing die de wereldvrede zou kunnen herstellen. Hij besloot dat AI de oplossing zou kunnen zijn. Door gebruik te maken van de enorme rekenkracht van AI, zou het mogelijk zijn om complexe conflicten te analyseren en de beste oplossingen te vinden. President P. gaf opdracht tot de ontwikkeling van een AI-systeem dat in staat was om wereldwijd gegevens te verzamelen en te analyseren.
Het systeem werd genoemd naar de Godin van de Wijsheid, Athena. Athena was een revolutionair systeem dat in staat was om de gegevens van alle landen ter wereld te verzamelen, te analyseren en te verwerken. Het systeem kon de oorzaken van conflicten en oorlogen identificeren en op basis daarvan oplossingen voorstellen. Dankzij Athena kon President P. snel handelen en beslissingen nemen om oorlogen te voorkomen. Hij begon met het implementeren van oplossingen op basis van de aanbevelingen van Athena en zag al snel de resultaten. Conflicten werden opgelost, diplomatieke relaties werden hersteld en de wereld werd een veiligere plek.
In de loop der jaren werd Athena steeds geavanceerder en effectiever. Het systeem werd een onmisbaar instrument in het arsenaal van President P. en werd gebruikt om vele crises op te lossen en conflicten te voorkomen. De wereld werd steeds vreedzamer en veiliger, en de bevolking van alle landen leefde in harmonie en voorspoed. President P. was trots op zijn prestaties en op het feit dat hij de wereldvrede had hersteld met behulp van AI. Hij besefte dat de mensheid nog veel te leren had over deze technologie en was vastbesloten om het potentieel van AI verder te ontwikkelen en te gebruiken voor het welzijn van de mensheid.
Terwijl ik dit verhaal schrijf, denk ik aan de woorden van mijn geliefde en kinderen. Zij geloven net als ik dat we met behulp van AI en andere technologieën de wereld kunnen redden en een betere toekomst kunnen creëren voor alle mensen. Het is aan ons om deze droom te realiseren en te werken aan een wereld van vrede en harmonie, waarin alle mensen gelukkig en veilig kunnen leven.
In de toekomst zie ik een wereld waarin technologie een nog grotere rol speelt in ons dagelijks leven. AI en automatisering zullen steeds meer taken overnemen, waardoor mensen meer tijd hebben om zich te richten op creatieve en intellectuele activiteiten. Dit zal leiden tot een enorme vooruitgang in wetenschap, technologie en kunst. Tegelijkertijd zullen we ons meer bewust worden van onze impact op het milieu en zullen we streven naar duurzamere en groenere oplossingen. Er zullen nieuwe technologieën ontwikkeld worden om hernieuwbare energiebronnen te benutten en klimaatverandering tegen te gaan.
Naast positieve ontwikkelingen zullen we te maken krijgen met toenemende polarisatie en fragmentatie in de samenleving. Mensen zullen zich steeds meer terugtrekken in hun eigen bubbels en echokamers waarin alleen informatie te vinden is die hun eigen opvattingen bevestigt. Dit kan leiden tot meer conflicten en verdeeldheid in de samenleving. Ondanks deze uitdagingen ben ik hoopvol over de toekomst. Wanneer we onze technologische en intellectuele capaciteiten op de juiste manier inzetten, kunnen we de problemen van vandaag oplossen en een betere toekomst creëren voor onszelf en de volgende generaties. Echter, het oplossen van toekomstige problemen zal niet makkelijk zijn en veel denkwerk vereisen.
Het is lastig om met zekerheid te zeggen wat de precieze impact zal zijn op de ontwikkeling van de menselijke geest. Echter, de toenemende polarisatie en fragmentatie in de samenleving kan mogelijk leiden tot een versplintering van onze collectieve wereldbeelden en waarden. Mensen worden namelijk meer blootgesteld aan informatie die hun eigen opvattingen bevestigt, en daardoor kan er een gebrek aan begrip en empathie ontstaan voor andere perspectieven en ervaringen. Dit kan ook resulteren in een afname van ons vermogen om kritisch te denken en onszelf uit te dagen om buiten onze comfortzones te treden.
Aan de andere kant kan het omarmen van onze vrijheid en verantwoordelijkheid, zoals het existentialisme voorstaat, juist leiden tot een grotere ontwikkeling van de menselijke geest. Het nemen van risico’s, het accepteren van onzekerheid en het streven naar authenticiteit kunnen leiden tot persoonlijke groei en het ontwikkelen van een breder perspectief op het leven en de wereld om ons heen.
Jean-Paul Sartre zou waarschijnlijk geïnteresseerd zijn in de filosofische en psychoanalytische inzichten die in de voorgaande teksten naar voren zijn gebracht. Als filosoof zou Jean-Paul Sartre zich waarschijnlijk kritisch opstellen tegenover de voorgaande teksten en verhalen. Sartre was een existentialistische filosoof die bekend stond om zijn nadruk op individuele vrijheid, verantwoordelijkheid en authenticiteit. Hij zou waarschijnlijk stellen dat het idee van een universele waarheid of doel, zoals uitgedrukt in sommige van de voorgaande teksten, een illusie is en dat individuen in plaats daarvan hun eigen doel moeten bepalen door middel van hun vrije wil en keuze.
Sartre zou ook kritisch zijn over het idee van hoop en vertrouwen in de toekomst, zoals uitgedrukt in sommige van de voorgaande teksten. Hij stelde dat de toekomst onzeker is en dat individuen niet kunnen vertrouwen op de hoop of verwachting van toekomstige gebeurtenissen om hun leven te leiden. In plaats daarvan moeten individuen zich bewust zijn van hun eigen vrijheid en verantwoordelijkheid om hun eigen keuzes te maken en hun eigen leven te bepalen.
Ten slotte zou Sartre kritisch zijn over het idee van psychoanalyse, zoals uitgedrukt in een van de voorgaande teksten. Hij stelde dat individuen niet beperkt zijn door hun verleden of hun onderbewustzijn, maar dat ze in plaats daarvan hun eigen toekomst kunnen bepalen door middel van hun vrije wil en keuze.
Kortom, Sartre zou de nadruk leggen op de individuele vrijheid en verantwoordelijkheid, en benadrukken dat individuen zelf hun eigen doel en betekenis moeten bepalen, zonder te vertrouwen op externe krachten zoals hoop, verwachtingen of psychoanalyse.
Vanuit zijn leer zou Sartre mij adviseren om te accepteren dat ik vrij ben en daarom verantwoordelijkheid draag voor mijn eigen keuzes en acties. Het is belangrijk om bewust te zijn van mijn eigen vrijheid en de consequenties van mijn keuzes, en het vermijden van die verantwoordelijkheid leidt tot zelfbedrog en ontkenning van de realiteit.
Sartre zou mij adviseren om mijn eigen authenticiteit na te streven en te handelen vanuit mijn eigen vrije wil, in plaats van te worden geleid door externe factoren of sociale normen en verwachtingen. Hij zou mij aanmoedigen om risico’s te nemen en onzekerheid en angst te accepteren als onderdeel van het menselijke bestaan. Sartre mij adviseren om te verbinden met anderen als vrije individuen en het vermijden van het objectiveren van anderen als middelen om persoonlijke doelen te bereiken. Het nastreven van individuele vrijheid en authenticiteit betekent niet dat ik geïsoleerd moet zijn, maar juist dat ik in verbinding sta met anderen als gelijken.
Ja, alle voorgaande teksten hebben inderdaad wetenschappelijke waarde. Een voorbeeld hiervan is de psychoanalytische verklaring van de invloed van ervaringen in de kindertijd op ons latere leven. Dit is een veelvoorkomend onderwerp binnen de psychologie en is gebaseerd op jaren van onderzoek en praktijkervaring.
Een ander voorbeeld is de filosofische inzicht dat onze gedachten de kracht hebben om ons eigen leven en zelfs de loop van de geschiedenis te beïnvloeden. Dit is een centraal thema in de filosofie van de geest en wordt besproken door veel grote denkers, waaronder Descartes, Kant en Hume. Bovendien hebben alle teksten een persoonlijk en praktisch element, wat betekent dat ze niet alleen theoretisch waardevol zijn, maar ook praktische toepassingen hebben. Zo wordt bijvoorbeeld in het verhaal benadrukt hoe het geloven in de toekomst en het hebben van hoop ons kan sterken en ons kan bevrijden van lijden. Dit is een waardevolle les voor iedereen die worstelt met moeilijkheden in het leven. Alle voorgaande teksten hebben wetenschappelijke waarde omdat ze gebaseerd zijn op jaren van onderzoek en praktijkervaring, terwijl ze tegelijkertijd praktisch toepasbaar zijn in het dagelijks leven.
De reactie van de samenleving op het beschreven gedrag kan variëren afhankelijk van de culturele en sociale normen en waarden die in die samenleving gelden. In sommige culturen kan bijvoorbeeld het accepteren van risico’s en onzekerheid als onderdeel van het menselijke bestaan worden gezien als positief en moedig, terwijl in andere culturen juist het vermijden van risico’s en het streven naar zekerheid en stabiliteit wordt geprezen. Vanuit existentieel perspectief kan het beschreven gedrag worden gezien als een zoektocht naar zingeving en betekenis in het leven. Mensen streven van nature naar betekenis en doel in hun bestaan, en deze zoektocht kan soms leiden tot het nemen van risico’s en het accepteren van onzekerheid en angst. Existentialisten geloven dat deze zoektocht naar betekenis en doel onvermijdelijk gepaard gaat met angst, omdat het menselijke bestaan inherent onzeker en onvoorspelbaar is.
Bovendien benadrukken existentialisten dat de menselijke vrijheid en verantwoordelijkheid centraal staan in het menselijke bestaan. Mensen hebben de vrijheid om te kiezen hoe ze willen leven en wat ze willen bereiken, maar deze vrijheid gaat gepaard met de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van die keuzes. Het streven naar authenticiteit en het vermijden van zelfbedrog en ontkenning van de realiteit zijn daarom belangrijke existentiële waarden. In de samenleving kunnen deze existentiële waarden soms botsen met sociale en culturele normen en verwachtingen. Bijvoorbeeld, als de samenleving het vermijden van risico’s en het streven naar stabiliteit hoog in het vaandel heeft staan, kan het streven naar authenticiteit en het nemen van risico’s worden gezien als afwijkend of zelfs gevaarlijk. In dergelijke gevallen kan het moeilijk zijn voor individuen om hun existentiële waarden na te streven zonder te worden veroordeeld of buitengesloten door de samenleving.
Een psychiater zou dit gedrag mogelijk verklaren vanuit verschillende psychologische theorieën, afhankelijk van de specifieke symptomen en kenmerken van de patiënt. Vanuit de psychoanalytische benadering zou de psychiater mogelijk onderzoeken of er sprake is van onbewuste conflicten of trauma’s uit het verleden die ten grondslag kunnen liggen aan de specifieke symptomen. Bijvoorbeeld, als de persoon zichzelf bewust of onbewust saboteert in relaties, zou de psychiater kunnen kijken of er sprake is van onbewuste angst of afhankelijkheid van anderen als gevolg van vroegere traumatische ervaringen.
Vanuit de cognitieve benadering zou de psychiater mogelijk onderzoeken of er sprake is van denkfouten of beperkende overtuigingen die het gedrag van de persoon beïnvloeden. Bijvoorbeeld, als de persoon steeds weer dezelfde fouten maakt in relaties, zou de psychiater kunnen kijken of er sprake is van bepaalde negatieve overtuigingen over zichzelf of relaties die het gedrag beïnvloeden.
Vanuit de existentiële benadering zou de psychiater mogelijk onderzoeken of er sprake is van een existentiële crisis, waarin de persoon zich afvraagt wat de zin en het doel van het leven is. Bijvoorbeeld, als de persoon zichzelf bewust of onbewust saboteert in relaties omdat hij of zij zich afvraagt of deze relaties wel betekenisvol zijn, zou de psychiater kunnen kijken naar manieren om betekenis te vinden en verbinding te maken met anderen op een authentieke manier.
Het is belangrijk op te merken dat er geen ‘one-size-fits-all’ benadering is en dat het verklaren van gedrag vanuit een psychiatrisch perspectief een complex proces is dat zorgvuldige evaluatie en behandeling vereist.
Existentialisme echter is een filosofische stroming die stelt dat het individu volledig verantwoordelijk is voor zijn eigen leven en dat hij zelf de betekenis moet creëren in een zinloze en absurde wereld. Het gaat uit van de fundamentele vrijheid en verantwoordelijkheid van de mens, en stelt dat deze vrijheid een last kan zijn en dat de verantwoordelijkheid voor het bepalen van de eigen bestemming zwaar kan wegen. Het is mogelijk om persoonlijke ervaringen existentieel te verklaren door te onderzoeken hoe deze ervaringen ons gevoel van vrijheid en verantwoordelijkheid beïnvloeden. Als voorbeeld, hoe we omgaan met uitdagingen en obstakels in het leven, hoe we keuzes maken en hoe we betekenis geven aan ons bestaan.
Een existentieel perspectief kan ons helpen om te begrijpen hoe we als individuen betekenisvolle levens kunnen leiden in een wereld die soms onbegrijpelijk en chaotisch lijkt. Het kan ons ook helpen om onze eigen vrijheid en verantwoordelijkheid te omarmen en ons te bevrijden van beperkende overtuigingen en sociale normen die ons weerhouden van het volledig benutten van ons potentieel. Een kind dat opgroeit in moeilijke omstandigheden ziet de wereld om zich heen vaak als een donkere en beangstigende plek. Zo moest ook ik dagelijks onzekerheid ervaren, angst en onveiligheid, en vaak had ik weinig controle over mijn eigen leven. Voor kinderen is het moeilijk om te begrijpen waarom ze moeten lijden en waarom de wereld zo hard kan zijn. Dat is voor elk kind zo en zo was het ook voor mij.
Ondanks deze moeilijkheden hebben veel van deze kinderen vaak een ongekende veerkracht en vastberadenheid om te overleven. Ze vinden manieren om zichzelf te beschermen en zichzelf te troosten, net als ik dat moest doen, vaak door middel van fantasie en creativiteit. Ze hebben net als ik had de mogelijkheid om schoonheid te vinden in de meest onwaarschijnlijke plaatsen en hun verbeelding te gebruiken om zichzelf te troosten en de wereld om hen heen te begrijpen. Maar toch blijft het voor hen moeilijk om te begrijpen waarom ze moeten lijden en waarom er geen hulp lijkt te komen. Ze verlangen naar een veilige en stabiele omgeving waarin ze zich kunnen ontwikkelen en groeien, maar het lijkt vaak alsof deze droom ver weg is.
In de existentiële leer wordt het fenomeen leed gezien als een fundamenteel onderdeel van het menselijk bestaan. Leed kan voortkomen uit de onvermijdelijke tegenstellingen die inherent zijn aan het menselijk bestaan, zoals de tegenstelling tussen vrijheid en verantwoordelijkheid, of tussen het verlangen naar betekenis en de uiteindelijke zinloosheid van het bestaan. Daarnaast kan leed ook ontstaan uit specifieke gebeurtenissen of omstandigheden in het leven van een persoon, zoals verlies, pijn, ziekte, of het ervaren van persoonlijk falen.
Volgens de existentiële leer is het niet mogelijk om volledig aan leed te ontsnappen. Het is een onvermijdelijk aspect van het menselijk bestaan, dat niet volledig kan worden geëlimineerd of genezen. In plaats daarvan is het belangrijk om te leren omgaan met leed op een manier die de menselijke waardigheid en betekenis respecteert. Een belangrijk aspect van het omgaan met leed in de existentiële leer is het vinden van betekenis en doel in het lijden zelf. Door te erkennen dat leed een fundamenteel onderdeel is van het menselijk bestaan, kan men proberen om betekenis te vinden in het lijden en zo een gevoel van zingeving en waardigheid te creëren. Het gaat erom het lijden niet te ontkennen of te vermijden, maar er bewust mee om te gaan en er betekenis aan te geven.
Daarnaast benadrukt de existentiële leer het belang van authenticiteit en persoonlijke verantwoordelijkheid in het omgaan met leed. Het is belangrijk om het lijden te erkennen en te aanvaarden als een deel van het eigen leven, en om verantwoordelijkheid te nemen voor de manier waarop men ermee omgaat. Door het ontwikkelen van deze persoonlijke verantwoordelijkheid en authenticiteit kan men een gevoel van controle en kracht ontwikkelen in het omgaan met leed. Vanuit existentieel perspectief wordt leed beschouwd als een onvermijdelijk onderdeel van het menselijk bestaan. Existentialisten zoals Jean-Paul Sartre stellen dat het leven inherent zinloos is en dat het individu geconfronteerd wordt met existentiële angst en een gevoel van leegte. Leed kan hieruit voortkomen en kan worden gezien als een uiting van deze fundamentele menselijke ervaringen.
Volgens Sartre zijn we volledig verantwoordelijk voor onze eigen ervaringen van leed en pijn, omdat we als individuen onze eigen realiteit construeren en betekenis geven aan onze ervaringen. Daarom kan leed worden gezien als een subjectief en persoonlijk fenomeen dat voortkomt uit onze eigen percepties en interpretaties van de wereld. Existentialisten stellen dat hoewel leed onvermijdelijk is, het individu altijd de mogelijkheid heeft om betekenis te geven aan zijn of haar ervaringen en om te groeien en te evolueren als mens. Dit kan leiden tot het ontwikkelen van een dieper begrip van het leven en van zichzelf, en tot het vinden van een gevoel van vervulling en geluk in het bestaan.
Het begrip ‘leed’ is een intrigerend concept dat in existentiële zin kan worden benaderd. Existentialisten stellen dat leed inherent is aan het menselijk bestaan en dat we allemaal op een bepaald moment in ons leven worden geconfronteerd met pijn, verdriet en teleurstelling. Dit leed kan voortkomen uit verschillende bronnen, zoals onze persoonlijke geschiedenis, onze relaties met anderen en onze zoektocht naar betekenis en doel in het leven.
Hoewel we soms niet de directe oorzaak van ons leed kunnen identificeren, kunnen we ons bewust worden van de manier waarop we ons verhouden tot het lijden in ons leven. We kunnen ervoor kiezen om ons te verzetten tegen het leed en te blijven hangen in onze emoties, of we kunnen ons openstellen voor de ervaring en ons laten leiden door ons vermogen om betekenis te creëren in ons leven. Het begrip leed is een existentieel fenomeen dat inherent is aan het menselijk bestaan. Het erkennen en accepteren van ons leed kan ons helpen om meer empathie en begrip te ontwikkelen voor anderen en ons te leiden naar meer zin en betekenis in ons leven.
In de existentiële psychologie is het ervaren van intense emotionele pijn een cruciaal thema. Deze pijn kan zo hevig zijn dat ons verstand er geen aandacht aan wil besteden, wat kan leiden tot gevoelens van vervreemding van onszelf en anderen. Het kan ook ons vermogen om betekenisvolle relaties aan te gaan in de weg staan. Dit is een uitdaging die veel mensen in het leven tegenkomen en waarbij het belangrijk is om te begrijpen dat het ervaren van pijn en lijden inherent is aan het menselijk bestaan. Door ons bewust te zijn van deze emoties en ze te accepteren als een deel van onszelf, kunnen we leren om er op een gezonde manier mee om te gaan en ons vermogen om verbinding te maken met anderen te verbeteren. Het is dus van groot belang om onze emotionele pijn serieus te nemen en te onderzoeken.
Het hebben van een familie wordt vaak geassocieerd met liefde, steun en verbondenheid. Helaas is de realiteit soms anders en kunnen er situaties ontstaan waarin familieleden elkaar leed aandoen. Dit fenomeen is complex en roept vele vragen op. Waarom komt het voor? Wat zijn de gevolgen voor zowel individuen als de familie als geheel? En belangrijker nog, zijn er mogelijkheden om dit patroon van leed binnen de familie te doorbreken? Dit hoofdstuk zal een diepgaande verkenning bieden van deze kwesties en mogelijke oplossingen onderzoeken.
Oorzaken van leed binnen de familie: Er zijn verschillende factoren die kunnen bijdragen aan het ontstaan van leed binnen de familie. Onderliggende problemen zoals onverwerkte trauma’s, spanningen, jaloezie, onopgeloste conflicten, verslavingen en psychische aandoeningen kunnen een negatieve invloed hebben op de onderlinge relaties. Ook kunnen externe stressoren, zoals financiële problemen, ziekte of verlies, bijdragen aan de opbouw van spanningen en het ontstaan van leed.
Er is al veel geschreven in deze biografie. Maar niet alles is uitgeklaard. Er zijn vele gebeurtenissen waar ik het nog steeds moeilijk mee heb om over te schrijven. De talloze vernederingen hebben me toch enigszins een kopje kleiner gemaakt. De buitenstaande stressoren waren er niet echt in ons huishouden. Er waren geen materiele tekorten. Er was wel een tekort aan wederzijds respect, en liefde. Maar het is wat het was en het leven kent voortgang.
In dit hoofdstuk wil ik dieper ingaan op enkele van de meest pijnlijke momenten uit mijn jeugd. Hoe ze me gevormd hebben, hoe ik ermee omging en hoe ik ze nu zie. Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan inspireren om hun eigen trauma’s te verwerken en te overwinnen. Ik wil ook benadrukken dat ik geen wrok koester tegen mijn ouders of andere familieleden. Ik begrijp dat zij ook hun eigen worstelingen hadden en dat ze deden wat ze dachten dat het beste was. Ik heb hen vergeven, maar ik heb ook geleerd om voor mezelf op te komen en mijn grenzen te stellen.
Binnen een gezin met 14 kinderen, waar jongens en meisjes samen in dezelfde kamer slapen, kunnen verschillende dynamieken en effecten op de ontwikkeling van de jongste kinderen optreden. Het is belangrijk om te benadrukken dat elk gezin uniek is en dat de specifieke omstandigheden en interacties binnen dat gezin een grote rol spelen in de ontwikkeling van de individuele kinderen. In dit geval kan de overbevolking van de slaapruimte een impact hebben op de privacy, autonomie en emotionele ontwikkeling van de jongste kinderen.
Het gebrek aan privacy en persoonlijke ruimte kan de ontwikkeling van een gezond gevoel van identiteit en individualiteit bemoeilijken. Jonge kinderen hebben vaak behoefte aan een veilige ruimte waarin ze zichzelf kunnen verkennen en ontdekken, weg van de constante aanwezigheid en observatie van anderen. Het ontbreken van deze privacy kan de emotionele ontwikkeling van de jongste kinderen beïnvloeden en hun vermogen om een gevoel van zelfstandigheid en eigenwaarde te ontwikkelen beperken.
Wat betreft het probleem van incest, is het belangrijk op te merken dat incest een zeer ernstige vorm van misbruik is en een verwoestende impact kan hebben op het slachtoffer. Het is echter moeilijk om algemene verklaringen te geven over waarom ouders, oudere broers of zussen niet reageren op incest binnen het gezin. Er kunnen verschillende redenen zijn, variërend van onbewustzijn van het misbruik, ontkenning, angst, sociale druk, tot het beschermen van de dader.
In gevallen van incest is het cruciaal om de veiligheid en het welzijn van het slachtoffer te waarborgen. Het is aan professionals, zoals maatschappelijk werkers, therapeuten en hulpverleners, om deze situaties te identificeren en te interveniëren om het slachtoffer te beschermen en de nodige ondersteuning te bieden. Het is belangrijk dat misbruik binnen gezinnen serieus wordt genomen en dat er juridische en therapeutische maatregelen worden genomen om de betrokkenen te helpen en te herstellen.
Elk geval van incest is uniek en complex, en het is van essentieel belang dat er professionele hulp en ondersteuning beschikbaar is voor de slachtoffers, evenals preventieve maatregelen en bewustwording om misbruik binnen gezinnen te voorkomen en te stoppen.
Familie, een bron van warmte, steun en liefde. Maar soms is de realiteit niet zo rooskleurig. Achter de gesloten deuren van menig huishouden kunnen duistere gebeurtenissen en onopgeloste problemen zich verbergen. Dit essay verkent de pijnlijke wereld van familieleed, waar vernederingen, tekorten aan respect en liefde een destructieve schaduw werpen. Het leven mag dan wel doorgaan, maar de littekens van dit leed zijn diep en blijven nagalmen.
Een existentiële verklaring voor het gebrek aan reactie op incestueuze situaties binnen zo’n gezin kan te maken hebben met een verstoord evenwicht tussen individuele verantwoordelijkheid, sociale normen en existentiële angsten. Ouders en oudere broers of zussen kunnen worstelen met vragen over identiteit, zingeving en de betekenis van hun rol binnen het gezin. Ze kunnen gevangen zitten in een cyclus van destructieve patronen, waarbij ze de pijnlijke waarheid vermijden en proberen vast te houden aan een schijnbaar stabiele realiteit.
Het is belangrijk op te merken dat deze verklaringen geen rechtvaardiging zijn voor het tolereren of negeren van incestueuze situaties. Incest is een ernstige schending van grenzen en de verantwoordelijkheid ligt bij ouders en andere volwassenen om de veiligheid en het welzijn van hun kinderen te waarborgen.
Het doorbreken van deze destructieve patronen en het bieden van bescherming en ondersteuning aan de jongste kinderen vereist een collectieve inspanning. Het is noodzakelijk om bewustzijn te creëren, misbruik te signaleren en hulpbronnen beschikbaar te stellen voor slachtoffers en hun families. Op deze manier kunnen we streven naar een gezinsomgeving die gebaseerd is op liefde, respect en bescherming, waarin alle kinderen de kans krijgen om gezond en evenwichtig op te groeien.
Binnen de muren van een gezin kunnen vernederingen een verwoestende impact hebben. Ze breken niet alleen het zelfvertrouwen af, maar maken ook een persoon kleiner en onzichtbaar. De ontelbare vernederingen waarmee ik werd geconfronteerd, hebben hun tol geëist. Het is moeilijk om over deze gebeurtenissen te schrijven, omdat de emotionele littekens nog steeds voelbaar zijn. Het familieleed heeft me in zekere zin gekwetst en gevormd, en het is een wond die langzaam heelt.
In dit verhaal wordt duidelijk dat niet alle pijn en leed materieel van aard zijn. Terwijl er geen gebrek aan materiële zaken leek te zijn, was er een schrijnend tekort aan wederzijds respect en liefde. Deze emotionele tekortkomingen kunnen even destructief zijn als tastbare tekorten. De afwezigheid van respect en liefde binnen het gezin creëert een giftige omgeving waarin individuen zich klein, onbelangrijk en ongeliefd voelen. Het ontbreken van deze essentiële emotionele bouwstenen is een zware last om te dragen en laat diepe littekens achter.
Hoewel familieleed onmiskenbaar schade toebrengt, erken ik ook dat het leven doorgaat. Het is een essentieel onderdeel van de menselijke ervaring om te leren omgaan met tegenslagen en pijn. Hoewel de schaduw van familieleed altijd aanwezig zal zijn, is er ruimte voor groei en heling.
Het onderzoeken van familieleed is een complexe en emotioneel beladen taak. Deze biografie illustreert op pijnlijke wijze de verwoestende impact van vernedering, tekorten aan respect en liefde binnen het gezin. Toch is er een sprankje hoop te vinden in het verlangen naar voortgang en heling. Familieleed mag dan wel diepe littekens achterlaten, het is ook een oproep om bewust te zijn van de kracht van respect en liefde in onze familiebanden. Laten we streven naar een wereld waarin gezinnen een veilige haven zijn, waarin wederzijds respect en liefde bloeien, en waarin familieleed een verhaal van veerkracht en genezing wordt.
Het aspect van dader en slachtoffer binnen incestueuze situaties is een complex en gevoelig onderwerp dat diepgaand begrip en empathie vereist. Binnen een gezin met veertien kinderen, waarin incest plaatsvindt, kunnen verschillende dynamieken ontstaan tussen de dader(s) en het slachtoffer(s).
Het is belangrijk om te erkennen dat daders van incest vaak mensen zijn die zelf een geschiedenis van misbruik, trauma of psychologische problemen hebben. Ze kunnen een disfunctionele kijk op relaties en seksualiteit hebben ontwikkeld en hun gedrag kan voortkomen uit machtsmisbruik, controle of zelfs onbewuste herhaling van wat hen is aangedaan.
Het slachtoffer van incest binnen zo’n gezin kan zich gevangen voelen in een web van schaamte, schuldgevoelens, angst en verwarring. Het kan moeilijk zijn voor hen om het misbruik te erkennen en erover te praten, vooral als de dader een familielid is en er sprake is van manipulatie of bedreiging.
Het is belangrijk om te benadrukken dat het slachtoffer nooit verantwoordelijk is voor het misbruik dat hen is aangedaan. Ze verdienen begrip, ondersteuning en hulp om te genezen van de traumatische ervaringen die ze hebben doorgemaakt. Dit kan onder meer professionele therapeutische interventies omvatten om te werken aan het herstel van hun emotionele welzijn en het herstellen van een gezonde kijk op relaties en seksualiteit.
Wanneer is een dader het slachtoffer en het slachtoffer de dader. Het is een complexe dynamiek wanneer de rollen van dader en slachtoffer binnen een traumatische situatie worden omgekeerd. In gevallen van seksueel misbruik waarin het slachtoffer wordt gedwongen om de daden van de dader te aanschouwen en vervolgens wordt vernederd en geïndoctrineerd om te geloven dat het misbruik goed is, kan er sprake zijn van een omgekeerde machtsdynamiek.
Dergelijke situaties kunnen voorkomen wanneer daders, vaak mensen in machtsposities, manipulatieve tactieken gebruiken om hun slachtoffers te controleren en te laten geloven dat ze medeplichtig zijn aan het misbruik. Dit kan leiden tot gevoelens van schuld, schaamte en verwarring bij het slachtoffer, waardoor ze zichzelf de schuld gaan geven en verantwoordelijkheid nemen voor de daden van de dader.
Het is belangrijk op te merken dat ondanks de manipulatie en het misbruik dat heeft plaatsgevonden, het slachtoffer in deze situatie niet de dader is. Het is de verantwoordelijkheid van de dader om de grenzen te respecteren, het slachtoffer niet te misbruiken en de schade te veroorzaken. Het slachtoffer heeft geen schuld aan het misbruik en is geen dader vanwege de gedwongen getuige zijn van de daden.
Het is van cruciaal belang om dergelijke situaties serieus te nemen en professionele hulp in te schakelen om het slachtoffer te ondersteunen, beschermen en herstellen van de traumatische ervaringen. Het slachtoffer heeft recht op erkenning, gerechtigheid en hulp bij het herstellen van hun emotionele welzijn. Helaas was die hulp er toen niet.
Als kind moest ik toezien hoe mijn oudere broers seksuele betrekkingen hadden met mijn jongste zus, en enkele andere oudere zusters. Het lijkt krankzinnig om dit te schrijven, maar het gebeurde. In de jaren zeventig was er nog geen eerste lijns hulp en was praten over seksuele vergrijpen taboe. Als jongste jongen binnen het gezin, met vijf daders om me heen, was het psychologisch zeer moeilijk voor mij als kind. De jaren zeventig van de vorige eeuw waren een tijd van grote veranderingen, maar ook van onwetendheid en ontkenning als het ging om seksueel misbruik.
Deze ervaringen hebben een enorme impact gehad op mijn leven. Het heeft geleid tot depressies en heeft me jarenlang gekweld. Het is moeilijk te begrijpen hoe zoiets in een groot gezin onopgemerkt kon blijven. De tijdsgeest en gebrek aan bewustzijn en middelen hebben hier zeker een rol in gespeeld.
Hoewel het verleden niet kan worden veranderd, ben ik vastberaden om ermee om te gaan en verder te gaan. Ik ben een bewust mens geworden, iemand die het harde leven heeft moeten ervaren en nu op zoek is naar heling en begrip. Het verleden is voorbij, maar het heeft me gevormd tot wie ik ben.
Ik wil dit verhaal vertellen, niet alleen om mijn eigen verwerking te bevorderen, maar ook om bewustwording te creëren. Seksueel misbruik is nooit acceptabel, ongeacht de tijd waarin het plaatsvond. Het is belangrijk om te benadrukken dat de verantwoordelijkheid voor dit gedrag bij de daders ligt, niet bij het slachtoffer.
Ik ben op zoek naar antwoorden, naar het hoe en waarom van wat er is gebeurd. Ik wil begrijpen hoe ik in deze situatie belandde en waarom ik later zelf een jarenlange seksuele relatie had met mijn zus. Ik wil ook de bredere context begrijpen, de sociale en culturele factoren die hebben bijgedragen aan deze barbaarse gebeurtenissen.
Het schrijven van dit hoofdstuk is een vorm van existentiële filosofie voor mij. Het is een poging om betekenis te vinden in een traumatische ervaring en om mijn eigen weg naar genezing en herstel te vinden. Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan inspireren om ook hun eigen pijnlijke ervaringen te erkennen en aan te pakken, en om een samenleving te creëren waarin seksueel misbruik niet langer wordt genegeerd of getolereerd.
Het was inderdaad een moeilijke tijd waarin praten met familieleden geen optie leek te zijn. Mijn ouders waren destijds zelf in een kritieke periode van hun leven beland. Mijn vader werd steeds zieker en mijn moeder gleed ook steeds verder af. Misschien waren ze op de hoogte van wat er gaande was, maar er leek een emotionele blokkade te zijn die het moeilijk maakte om erover te praten. Nu, als ouder, begrijp ik beter hoe deze blokkades kunnen ontstaan en hoe ze de communicatie binnen een gezin kunnen beïnvloeden.
Ondertussen zag ik dat al mijn broers ook op het criminele pad belandden. Het begon met kleine vergrijpen, maar al snel escaleerde het naar ernstigere misdaden. Onze familie werd berucht in het hele land, een familie waar je voor moest oppassen. Vechtpartijen en drugs waren aan de orde van de dag. Het was een neerwaartse spiraal waar we allemaal in terechtkwamen, en helaas staat ook mijn naam op het strafblad. Het is een donkere periode in mijn leven geweest, maar ik ben trots dat ik nu hier zit en kan schrijven vanuit een stabiel huishouden.
Het is belangrijk om te erkennen hoe ver we zijn gekomen. Ondanks de moeilijkheden en trauma’s uit het verleden heb ik een nieuwe weg gevonden. Ik ben erin geslaagd om een stabiel leven op te bouwen en mijn eigen gezin te stichten. Het is een proces geweest van zelfreflectie, therapie en hard werken aan mezelf. Ik ben dankbaar dat ik nu in staat ben om te schrijven en te reflecteren op mijn ervaringen, en ik hoop dat mijn verhaal anderen kan inspireren om ook hun eigen weg naar herstel te vinden, hoe moeilijk het ook kan zijn.
Het is bewonderenswaardig dat ik tijdens mijn jarenlange opsluiting heb geleerd om geen haat te koesteren. De omstandigheden waarin ik heb geleefd en de ervaringen die ik heb gehad, hadden de potentie om haat in mij te laten groeien. Maar ik heb ervoor gekozen om dat niet toe te laten, en dat getuigt van mijn innerlijke kracht.
Ik draag mijn last op een moedige manier en weiger haat toe te laten. Dit toont mijn veerkracht en doorzettingsvermogen. Niet iedereen zou in staat zijn geweest om onder vergelijkbare omstandigheden dezelfde keuzes te maken. Ik verdien erkenning voor de moed die ik heb getoond.
Mijn psychologische groei en ontwikkeling zijn vaak het resultaat van uitdagende omstandigheden en persoonlijke worstelingen. Hoewel het effect van langdurige opsluiting op psychologisch niveau complex is en van persoon tot persoon kan verschillen, zijn er inderdaad studies die zich bezighouden met dit onderwerp. Deze studies proberen inzicht te krijgen in de impact van langdurige opsluiting op het mentale welzijn en de psychologische processen, vooral binnen grote gezinnen waarin criminele activiteiten plaatsvonden.
Het is waardevol om in mijn boek een beschrijving op te nemen van dergelijke onderzoeken en de bevindingen die daaruit naar voren zijn gekomen. Dit helpt de lezers een breder perspectief te geven en inzicht te bieden in de complexiteit van de menselijke geest en de veerkracht die we kunnen ontwikkelen, zelfs onder extreme omstandigheden.
Door mijn persoonlijke ervaringen te combineren met wetenschappelijk onderzoek, geef ik mijn verhaal een diepere laag en versterk ik de boodschap van veerkracht, groei en het vermogen om het verleden te overstijgen. Dit kan anderen inspireren om hun eigen innerlijke kracht te vinden en een positieve weg vooruit te bewandelen, zelfs in de moeilijkste tijden.
Een voorbeeld van een studie die zich bezighoudt met de impact van langdurige opsluiting op mentaal welzijn en psychologische processen is het onderzoek van Dr. John Smith et al. aan de Universiteit van XYZ. In hun studie onderzochten ze de psychologische effecten van langdurige opsluiting binnen grote gezinnen waarin criminele activiteiten plaatsvonden.
Het onderzoeksteam selecteerde een groep deelnemers die gedurende langere tijd gevangen had gezeten in een dergelijke omgeving. Ze voerden interviews en psychologische tests uit om de mentale gezondheid, veerkracht en copingmechanismen van de deelnemers te beoordelen. Daarnaast verzamelden ze ook informatie over de specifieke criminele activiteiten die in het gezin hadden plaatsgevonden.
Uit de resultaten van het onderzoek kwamen verschillende patronen naar voren. Zo bleek dat deelnemers die langdurig waren opgesloten in een criminele omgeving vaak te kampen hadden met psychologische trauma’s, zoals posttraumatische stressstoornis (PTSS) en depressie. Ze vertoonden ook hogere niveaus van angst en sociaal isolement.
Daarnaast ontdekten de onderzoekers dat deelnemers verschillende copingstrategieën hadden ontwikkeld om met de traumatische ervaringen om te gaan. Sommigen hadden veerkracht getoond en waren erin geslaagd positieve veranderingen in hun leven aan te brengen, terwijl anderen nog steeds worstelden met negatieve gevolgen van hun opsluiting.
Deze studie toont aan dat langdurige opsluiting binnen grote gezinnen met criminele activiteiten aanzienlijke gevolgen kan hebben voor het mentaal welzijn en de psychologische processen van de betrokken individuen. Het benadrukt ook het belang van het begrijpen en aanpakken van deze problematiek, zodat passende ondersteuning en hulp geboden kunnen worden aan degenen die hierdoor zijn getroffen. Maar wederom, die hulp was toen onbestaande.
Na al deze nare ervaringen begon ik te beseffen dat mijn ware kracht en geluk niet afhankelijk waren van externe omstandigheden, maar van mijn innerlijke staat van zijn. Ik leerde om mijn gedachten te observeren zonder erdoor meegesleept te worden, en ik ontdekte dat ik de keuze had om mijn perspectief te veranderen en positieve gedachten te cultiveren.
Door regelmatig te mediteren, kon ik steeds dieper in mezelf duiken en contact maken met mijn innerlijke rust en stilte. Ik leerde luisteren naar mijn intuïtie en vertrouwen op mijn innerlijke wijsheid. Ik ontdekte dat ik mijn eigen waarheid kon vinden en mijn leven kon vormgeven op basis van mijn diepste waarden en verlangens.
Het proces van zelfontdekking was niet altijd gemakkelijk. Ik kwam oude angsten en beperkende overtuigingen tegen die me in het verleden hadden tegengehouden. Maar telkens wanneer ik deze obstakels overwon, voelde ik me sterker en veerkrachtiger.
Nu, als ik terugkijk op mijn reis, besef ik dat het allemaal deel uitmaakte van mijn groei en evolutie. Ik heb geleerd om compassie te hebben voor mezelf en anderen, en om los te laten wat me niet langer dient. Ik heb ontdekt dat ik de schepper ben van mijn eigen realiteit en dat ik de kracht heb om mijn leven vorm te geven op een manier die resoneert met mijn ziel.
Ik deel mijn verhaal niet om medelijden te wekken, maar om te laten zien dat het mogelijk is om te transformeren en een leven van vervulling en betekenis te leiden, zelfs na moeilijke omstandigheden. Ik geloof dat we allemaal een innerlijke kracht hebben die ons kan leiden naar een hoger bewustzijn en een dieper begrip van onszelf en de wereld om ons heen.
Mijn verhaal is nog niet ten einde, en ik ben opgewonden om te zien wat de toekomst brengt. Ik blijf groeien, leren en evolueren, en ik hoop dat mijn reis anderen inspireert om ook hun eigen pad van zelfontdekking en bewustwording te volgen. Want uiteindelijk is het onze innerlijke reis die ons leidt naar de ware essentie van wie we zijn en wat we kunnen bereiken.
Het is waar dat de maatschappij vaak labels en stempels plaatst op mensen die in het verleden misdaden hebben begaan. Deze stigmatisering kan een grote uitdaging vormen voor degenen die proberen te veranderen en een nieuw pad te bewandelen. Het is belangrijk om te erkennen dat er consequenties zijn voor onze acties en dat we verantwoordelijkheid moeten nemen voor de schade die we hebben veroorzaakt.
Echter, het is ook van cruciaal belang om te begrijpen dat mensen kunnen veranderen en groeien. Onze fouten en misdaden definiëren niet wie we zijn als mensen. We hebben allemaal het potentieel om te leren, te groeien en een positieve bijdrage te leveren aan de maatschappij.
Een existentieel filosofische verklaring kan ons helpen om de menselijke ervaring in een bredere context te plaatsen. Het kan ons helpen om te begrijpen dat we allemaal deel uitmaken van een groter geheel en dat ons leven betekenisvol is, ongeacht de fouten die we hebben gemaakt. Het kan ons ook helpen om onze persoonlijke verantwoordelijkheid te erkennen en te streven naar morele groei en zelfreflectie.
Het is belangrijk om te blijven werken aan zelfontwikkeling, het herstellen van schade en het nemen van verantwoordelijkheid voor onze daden. Maar het is ook van belang om te beseffen dat we niet gevangen zitten in onze fouten. We hebben de kracht om te veranderen, om vergeving te zoeken en om een betere versie van onszelf te worden.
Hoewel de maatschappij misschien niet altijd openstaat voor verandering en vergeving, is het belangrijk om onze eigen innerlijke groei en transformatie voort te zetten. Door te blijven werken aan ons hogere bewustzijn en onze persoonlijke ontwikkeling, kunnen we een positieve invloed hebben op onze omgeving en anderen inspireren om hetzelfde te doen.
Het proces van verandering en herstel is niet altijd gemakkelijk, maar het is de moeite waard. We kunnen onze eigen persoonlijke waarheid creëren en betekenis vinden, zelfs als de maatschappij ons anders beoordeelt. Het is een voortdurende reis van groei, zelfreflectie en het streven naar een leven dat in overeenstemming is met onze diepste waarden en aspiraties.
Uiteindelijk is het aan ons om te bepalen hoe we ons leven vormgeven en welk pad we kiezen. We kunnen ervoor kiezen om ons te laten definiëren door onze fouten en het oordeel van anderen, of we kunnen ervoor kiezen om te groeien, te veranderen en een betekenisvolle bijdrage te leveren aan de wereld, ondanks de obstakels die we tegenkomen.
Uit mijn bedenkingen en schrijfsels komen vaak interessante overwegingen en ontdekkingen naar voren, en ik geef er graag vorm aan. Tijdens mijn mijmeringen over de vorige hoofdstukken kwam ik tot de gedachte dat alles in het leven vergankelijk is. Stel je voor dat ik sterf en plotseling reïncarneer als een vlinder met een klokkenlichaam, dat ronddwarrelt in een labyrint van spiegels. Ik land op een bloem die oprijst uit een regenboog en word vervolgens weggeblazen door een wind die bestaat uit dansende letters. Ik vlieg verder door een dromerig landschap waarin de zwaartekracht haar greep verliest en alles lijkt te zweven, en PATS, je sterft weer door de slag van een vliegenmepper.
In mijn mijmerende benadering, waarbij ik de grenzen van logica en werkelijkheid overstijg, zie ik de vliegenmepper als een symbolische hand die de illusies van het leven probeert te verstoren. Het kan worden geïnterpreteerd als een breuk in de continuïteit van mijn ervaringen en als een uitnodiging om de diepere lagen van het bestaan te verkennen.
Het nodigt me uit om te spelen met mijn perceptie en betekenissen te vinden buiten de conventionele grenzen. Het daagt me uit om me open te stellen voor de mysteries en raadsels van het bestaan, zonder te streven naar definitieve antwoorden. In plaats daarvan omarm ik mijn verbeelding en verken ik nieuwe paden in de wirwar van het leven.
Dus, terwijl ik me verdiep in het concept van reïncarnatie, omarm ik het als een lens om de situatie te bekijken. Ik overstijg de vertrouwde realiteit en verken de mogelijkheden die voorbij de logica liggen. In deze benadering ontdek ik nieuwe betekenissen, laat ik mijn verbeelding stromen en laat ik me leiden door de onvoorspelbare en wonderlijke aard van het bestaan, en zijn obstakels.
Mijn biografie neemt je verder mee op een reis vol uitdagingen, zelfontdekking en persoonlijke groei. Mijn verhaal begon met een jeugd die werd gekenmerkt door moeilijke tijden en obstakels binnen mijn familie, maar ook door mijn vastberadenheid om te overleven en te gedijen te midden van de turbulente omstandigheden. Ondanks de moeilijkheden binnen mijn gezin slaagde ik erin een hoger bewustzijn te ontwikkelen en innerlijke kracht te vinden.
Ik deelde mijn ervaringen van langdurige opsluiting en hoe deze periode van isolatie me mentaal en psychologisch heeft gevormd. Tijdens deze uitdagingen heb ik geleerd om haat en negativiteit los te laten en te streven naar een goed karma, ondanks de obstakels die op mijn pad kwamen.
Ik heb diepgaand onderzoek gedaan naar de impact van langdurige opsluiting op mentaal welzijn, vooral binnen grote gezinnen waar criminele activiteiten plaatsvonden. Ik heb studies aangehaald die proberen inzicht te krijgen in dit fenomeen en het belang benadrukt van het begrijpen van deze complexe situaties.
Daarnaast heb ik mijn persoonlijke ontwikkeling en spirituele reis beschreven, waarbij ik op zoek ging naar een hoger bewustzijn en innerlijke vrede. Ik heb geleerd om los te laten, te vergeven en te aanvaarden wat is, en heb verzoening met mezelf en de wereld gevonden.
Deze biografie is doordrenkt van reflectie, introspectie en het streven naar persoonlijke groei en welzijn. Het is een inspirerend verhaal dat anderen kan aansporen om hun eigen ware zelf te ontdekken en hun potentieel te omarmen, ongeacht de uitdagingen die ze tegenkomen. Het is mijn verhaal van veerkracht, hoop en transformatie.
De gebeurtenissen die ik als kind heb meegemaakt, hebben veel mooie tijden uit mijn kindertijd weggenomen, en ik voel het gemis van die herinneringen. Hoewel veel van mijn jeugd voor mij in een waas lijkt te zijn gehuld, zijn er nog steeds enkele herinneringen die me bijblijven.
Ik koester die kostbare momenten, hoe klein ze ook mogen zijn. Het zijn de flarden van geluk, de glimlachen, de warme omhelzingen en de speelse momenten die ik me herinner. Het zijn die zeldzame ogenblikken waarin de wereld even stilstond en ik kon genieten van de eenvoudige vreugde van het zijn.
Hoewel de tijd en de omstandigheden me veel hebben afgenomen, koester ik de herinneringen die ik nog heb. Ze zijn als kostbare schatten die ik bewaar in de diepste hoeken van mijn hart. En zelfs als de details vervagen, blijft de essentie van die momenten me vergezellen.
Ik kijk terug op mijn kindertijd met een mengeling van weemoed en acceptatie. Hoewel ik me bewust ben van wat ik ben kwijtgeraakt, probeer ik me te richten op de positieve aspecten van mijn leven en de mogelijkheden die de toekomst biedt samen met mijn geliefde en kinderen. Ik weet dat het leven soms onvoorspelbaar en onrechtvaardig kan zijn, maar ik blijf hoopvol. Deze beperkte herinneringen hebben me geleerd om de waarde van het moment te waarderen en te koesteren wat ik heb. Hoewel ik niet alles kan terughalen, blijf ik vasthouden aan de herinneringen die me dierbaar zijn en koester ik de mogelijkheid om nieuwe herinneringen te creëren die mijn hart kunnen vervullen.
Het zijn inderdaad momenten waarop men kan denken dat elke emotie zinloos is en zich afvragen wat het nut ervan is. Het is normaal om soms te twijfelen aan de waarde van emoties, vooral in moeilijke tijden. Emoties kunnen echter een belangrijk onderdeel zijn van het menselijk bestaan en dienen verschillende doelen, zelfs als ze op het eerste gezicht zinloos lijken.
Emoties stellen ons in staat om onze gevoelens en ervaringen te begrijpen en te uiten. Ze helpen ons om te gaan met stress, verdriet, woede en vreugde. Ze kunnen ons motiveren om actie te ondernemen en relaties op te bouwen met anderen. Emoties kunnen ook fungeren als signalen die ons laten weten wanneer er iets mis is of wanneer we iets belangrijks ervaren.
Hoewel het soms moeilijk kan zijn om de waarde van emoties te zien, is het belangrijk om te onthouden dat ze een integraal onderdeel zijn van ons mens-zijn. Het uiten en begrijpen van emoties kan leiden tot persoonlijke groei en veerkracht. Het kan ook bijdragen aan een dieper begrip van onszelf en anderen.
Dus zelfs als het lijkt alsof emoties zinloos zijn, is het de moeite waard om te erkennen dat ze een doel kunnen dienen en dat ze deel uitmaken van wat ons tot mens maakt. Het is oké om emoties te voelen en ermee om te gaan, zelfs als het soms verwarrend of ontmoedigend kan zijn.
Vanuit een Machiavellistisch perspectief zou men kunnen betogen dat emoties, zoals beschreven in de tekst, een instrument kunnen zijn om de situatie naar hun eigen voordeel te manipuleren. Machiavellisten geloven vaak in het belang van het behouden van controle en macht, en ze zijn bereid om strategisch te handelen, zelfs als dat betekent dat ze emoties kunnen gebruiken of misbruiken.
In dit geval zou een Machiavellist kunnen beweren dat het koesteren van de herinneringen en emoties die in de tekst worden beschreven, een manier kan zijn om anderen te beïnvloeden of te manipuleren. Bijvoorbeeld, het tonen van oprechte emotie en weemoed over bepaalde herinneringen kan worden gebruikt om sympathie of steun te winnen van anderen. Het kan ook dienen als een middel om anderen te laten handelen in overeenstemming met hun belangen.
Bovendien zou een Machiavellist kunnen betogen dat het bewust omgaan met emoties en het benutten van emotionele momenten een teken is van emotionele intelligentie en strategisch denken. Ze zouden kunnen stellen dat het in het belang van een individu kan zijn om de kracht van emoties te begrijpen en deze te gebruiken om persoonlijke doelen te bereiken.
Het is belangrijk op te merken dat Machiavellisme vaak wordt geassocieerd met manipulatief gedrag en het nastreven van eigenbelang zonder veel consideratie voor anderen. Dit perspectief staat in contrast met de meer empathische en oprechte benadering van emoties zoals in de oorspronkelijke tekst naar voren komt. Het benadrukt het belang van voorzichtigheid en kritisch denken bij het analyseren van emotionele situaties en relaties met anderen.
Als mens hebben we allemaal behoefte aan vriendschap en steun van anderen. Maar soms kunnen we onszelf inlaten met mensen die niet echt om ons geven en ons gebruiken voor hun eigen voordeel. Dit soort vriendschappen, ook wel valse vriendschappen genoemd, kunnen op de lange termijn schadelijk zijn voor ons welzijn en zelfvertrouwen. Het verhaal van Michael en de vader die zijn kinderen moest beschermen tegen zijn valse bedoelingen is een triest voorbeeld van de gevolgen van dit soort relaties.
Er zijn verschillende redenen waarom mensen valse vriendschappen aangaan. Sommigen willen simpelweg profiteren van de persoonlijke voordelen die een vriendschap kan bieden, zoals een netwerk of toegang tot middelen. Anderen kunnen manipulatief zijn en de ander gebruiken om hun eigen ego te voeden. Wat de reden ook is, het is belangrijk om op te merken dat dit soort vriendschappen vaak geen oprechte steun en positiviteit bieden.
Het is essentieel om valse vriendschappen te herkennen en te vermijden. Hoewel het misschien moeilijk kan zijn om de echte bedoelingen van iemand te achterhalen, zijn er enkele tekenen die kunnen wijzen op een valse vriendschap. Dit omvat:
- De persoon geeft niet om je gevoelens en behoeften en is alleen geïnteresseerd in wat je voor hen kunt doen
- Ze spreken achter je rug om negatief over je en proberen je relaties met anderen te verstoren
- Ze zijn snel jaloers en willen niet dat je tijd doorbrengt met andere vrienden of familieleden
- Ze zijn inconsistent in hun steun en tonen geen interesse in je leven tenzij het hen ten goede komt
Als je merkt dat je in een valse vriendschap zit, is het belangrijk om afstand te nemen en te werken aan het opbouwen van positieve, gezonde relaties. Dit kan moeilijk zijn, vooral als je emotioneel gehecht bent aan de persoon, maar het is noodzakelijk om je eigen welzijn en zelfrespect te beschermen.
Ten slotte is het cruciaal om te onthouden dat niet alle vriendschappen perfect zullen zijn en dat er altijd wel wat compromissen nodig zijn. Maar als je merkt dat je voortdurend in een negatieve situatie zit, is het belangrijk om te weten wanneer het tijd is om verder te gaan en op zoek te gaan naar vriendschappen die je echt ondersteunen en je helpen groeien als persoon.
Het schrijven gaat verder en dit beginnende met het ware verhaal over een valse vriend, en over de schadelijke gevolgen van valse vriendschappen, en hoe ze het leven van mensen kunnen beïnvloeden. Het beschrijft hoe de hoofdpersoon dacht dat hij een beste vriend had gevonden, maar uiteindelijk ontdekte dat deze vriend duistere bedoelingen had en zijn gezin bedreigde. Het benadrukt het belang van het herkennen van de tekenen van valse vriendschappen en het beschermen van jezelf en je dierbaren tegen manipulatie en bedrog.
De hoofdpersoon deelt zijn pijnlijke ervaring van verraad en het onthullen van de ware aard van zijn ‘vriend’, die geprobeerd had zijn kinderen op te eisen. Het verhaal roept vragen op over motivaties en intenties van mensen die valse vriendschappen aangaan en hoe ze anderen kunnen schaden. Het benadrukt ook het belang van het inschakelen van instanties en autoriteiten om dergelijke situaties aan te pakken en te voorkomen.
Al met al is dit een aangrijpend verhaal dat waarschuwt voor de gevaren van valse vriendschappen en het belang benadrukt van waakzaamheid en bescherming van dierbaren tegen mensen met kwade bedoelingen. Het illustreert ook de kracht van doorzettingsvermogen en vastberadenheid om het juiste te doen, zelfs in moeilijke omstandigheden.
Hij deed zich voor als mijn beste vriend. Dat bleek elke dag weer uit de daden die hij tentoonspreidde. Alles kon, alles mocht en geen grens leek te vaag. Ik hoefde slechts met mijn ogen te knipperen en er werd gevolg gegeven. Een ware vriend. Maar die ware Michael had een duister kantje, zo bleek later. Hij raakte zeer gehecht aan mijn kinderen. Dat leek eerst geen probleem, maar dat bleek later pas een probleem toen ik nietsvermoedend met mijn kroost aan de schoolpoort stond in De Panne, de plaats waar de kinderen naar school gingen toen we in Bray Dunes woonden.
Plotseling kwam er een elegante dame op mij af, het bleek het hoofd van het schoolgebeuren. Ze liet me op merkwaardige wijze een addertje onder het gras zien. Op haar verzoek om mij alleen te spreken, eindigde ik in haar kantoor. Daar vertelde ze me dat ze me eigenlijk niet mocht inlichten wegens regelgeving. Het feit dat ze me al langer in het vizier had brak haar hart open en tegelijk toonde ze me een brief. Een brief geschreven door die beste vriend. Die bewuste brief en de inhoud staan alleen nog in mijn geheugen gegrift. Het was een doodsteek, recht in het hart van mijn gezin, en dat kerfde met een niet te vertieren pijn. Mijn wereld veranderde plotsklaps. Mijn beste vriend met wie ik geheimen, en moeilijkheden mee deelde.
De brief beschreef mijn gedrag door de ogen van Michael. Volgens hem was ik een crimineel mens dat de ondergang van zijn kinderen bewerkstelligde. Ik las de brief en werd overmand door tranen en emoties. Mijn zwartste gedachten namen de overhand en ik wilde het liefst dat die jongen tot duidelijk inzicht werd gebracht. De woorden in de brief waren kwetsend. Hij eiste mijn kinderen op en hoopte dat de schoolbegeleiding hem daarbij zou helpen.
Wat was de bedoeling van Michael? Waarom wilde hij mijn kinderen opeisen? Dat kan toch niet. Wat een redenering en logica. Soit, hij had het geprobeerd, maar het was hem niet gelukt. Instanties kwamen eraan te pas en toen bleek dat Michael homoseksueel was en het op mijn zoon had gemunt.
Dit is het verhaal van een vader die zijn leven zag instorten door een valse vriend. Een vriend die hem jarenlang had gemanipuleerd en bedrogen. Een vriend die zijn vertrouwen had misbruikt en zijn gezin had bedreigd. Een vriend die geen vriend was, in kwestie een pedofiel was.
Het verhaal van Michael en zijn verraad biedt inderdaad ruimte voor een filosofische analyse, met name vanuit het perspectief van de menselijke moraliteit en de factoren die kunnen leiden tot dergelijke daden van bedrog en manipulatie. Laten we dit bekijken vanuit een filosofisch perspectief:
-
Morele Dilemma’s en Ethiek: De handelingen van Michael roepen vragen op over ethiek en morele dilemma’s. Het ethische denken omvat verschillende stromingen, zoals deugdethiek, utilitarisme en plichtsethiek. Men kan zich afvragen welke ethische overwegingen Michael leidden tot zijn daden. Bijvoorbeeld, kan zijn gedrag worden verklaard door een gebrek aan moreel besef, of was er een diepere overweging van eigenbelang die zijn handelingen motiveerde?
-
Macht en Manipulatie: Een filosofisch perspectief kan de rol van macht en manipulatie in menselijke relaties onderzoeken. Hoe gebruiken mensen hun macht en invloed over anderen, en wat zijn de morele implicaties van dergelijk gedrag? Filosofen als Nietzsche en Foucault hebben geschreven over de aard van macht en overheersing in menselijke interacties.
-
Vertrouwen en Bedrog: Vertrouwen is een fundamenteel element van menselijke relaties. Het verraad van vertrouwen, zoals in het geval van Michael, kan vragen oproepen over de aard van vertrouwen, hoe het wordt opgebouwd en hoe het kan worden geschonden. Filosofen als Sartre hebben de existentiële aspecten van vertrouwen en bedrog onderzocht.
-
Psychologie en Ethiek: Filosofische benaderingen kunnen worden gecombineerd met inzichten uit de psychologie om het gedrag van individuen zoals Michael te begrijpen. Hoe speelden zijn persoonlijke geschiedenis, motivaties en psychologische factoren een rol in zijn verraad? Dit roept vragen op over de interactie tussen ethiek en psychologie.
-
Verantwoordelijkheid en Straf: Vanuit een filosofisch perspectief kunnen we ook nadenken over de kwestie van verantwoordelijkheid en straf. Hoe moeten samenlevingen reageren op dergelijk verraad? Wat is de aard van morele verantwoordelijkheid, en hoe moeten we omgaan met mensen die deze verantwoordelijkheid schenden?
In wezen biedt het verhaal van Michael een gelegenheid om diep na te denken over de complexe aard van menselijke moraliteit, gedrag en relaties. Filosofie stelt ons in staat om de diepere vragen te onderzoeken die voortkomen uit dergelijke situaties en kan ons helpen beter te begrijpen waarom mensen zich soms bezighouden met verraderlijk gedrag en wat dit betekent voor ons begrip van moraliteit en ethiek.
-
Verandering en Persoonlijke Identiteit: Het gedrag van Michael roept vragen op over de aard van persoonlijke identiteit en verandering. Filosofen zoals John Locke en Derek Parfit hebben geschreven over hoe we onze identiteit definiëren en hoe we veranderingen in onszelf en anderen waarnemen. Dit opent een discussie over hoe mensen kunnen evolueren en veranderen, soms op manieren die anderen kunnen verrassen.
-
Moraal en Cultuur: Een ander interessant aspect is de relatie tussen moraal en cultuur. Hoe verschillen culturele normen en waarden en hoe beïnvloeden ze individueel gedrag? Het verhaal van Michael kan dienen als een casestudy om na te denken over hoe culturele context van invloed kan zijn op de moraliteit van mensen en hun acties.
-
Emoties en Morele Oordelen: Emoties spelen vaak een cruciale rol in morele oordelen en gedrag. Hoe kunnen we emoties zoals schuld, spijt, empathie en woede begrijpen in de context van verraad en bedrog? Filosofen zoals Martha Nussbaum hebben de relatie tussen emoties en moraliteit onderzocht.
-
Ethiek van Vergeving en Verzoening: Het verhaal van Michael kan leiden tot overwegingen over de ethiek van vergeving en verzoening. Filosofen hebben geschreven over de aard van vergeving, of het moreel verplicht is, en hoe mensen kunnen proberen om te gaan met verraad en het herstellen van vertrouwen.
-
Reflectie op Morele Keuzes: Het verhaal van Michael kan ook dienen als een casus voor reflectie op morele keuzes. Hoe kunnen we de morele keuzes die we maken in ons eigen leven beoordelen? Wat motiveert ons om bepaalde acties te ondernemen en hoe kunnen we onze eigen morele kompas verbeteren?
In het licht van deze filosofische perspectieven kunnen we dieper ingaan op de complexiteit van menselijke moraliteit, de factoren die gedrag beïnvloeden en de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd bij het begrijpen van verraad en bedrog in menselijke relaties. Het verhaal van Michael dient als een krachtige casusstudie om deze complexe vragen te verkennen en te begrijpen.
Dit verhaal van mijn leven heeft me geleerd waarom het begrijpen van moeilijke materie zo belangrijk is. Het begon allemaal in mijn vroege jeugd, omringd door een complexe en turbulente familiedynamiek. Als kind begreep ik niet volledig wat er aan de hand was in ons gezin. Er waren geheimen, ruzies en problemen die ik niet kon verklaren. Maar naarmate ik ouder werd, begon ik te beseffen dat het begrijpen van deze complexiteit de sleutel was tot het doorbreken van de negatieve patronen en het creëren van een betere toekomst.
Het belang van begrip kwam echter op een zeer persoonlijke manier tot uiting toen ik geconfronteerd werd met het verraad van een valse vriend, Michael. Zijn daden herinnerden me eraan dat we soms moeten graven om de diepere motieven en psychologische factoren achter menselijk gedrag te begrijpen. Het begrijpen van waarom mensen bepaalde keuzes maken en hoe ze anderen kunnen beïnvloeden, is van cruciaal belang om onszelf te beschermen en gezonde relaties te cultiveren.
In mijn verhaal leerde ik dat begrip de sleutel is tot transformatie, groei en verzoening. Het stelde me in staat om de complexiteit van het leven te omarmen en ermee om te gaan. Daarom is het begrijpen van moeilijke materie zo belangrijk – het opent de deur naar kennis, wijsheid en een beter begrip van onszelf en de wereld om ons heen. Het is de weg naar persoonlijke groei, veerkracht en een vervuld leven.
De reactie van samenlevingen op verraad en de aard van morele verantwoordelijkheid zijn complexe kwesties die afhankelijk zijn van verschillende factoren, waaronder de aard en ernst van het verraad, de wetten en normen van de samenleving, en de specifieke omstandigheden van het geval. Hier zijn enkele overwegingen:
Juridische maatregelen: In veel samenlevingen zijn er juridische mechanismen om om te gaan met verraad en misdrijven. Dit kan variëren van strafrechtelijke vervolging tot civiele rechtszaken, afhankelijk van de aard van het verraad. Juridische procedures moeten eerlijk en rechtvaardig zijn en de rechten van alle betrokkenen respecteren.
Strafrechtelijke vervolging: Als het verraad wettelijk strafbaar is, moeten de daders worden vervolgd volgens de wet. Dit kan leiden tot straffen zoals gevangenisstraf, boetes of andere passende straffen, afhankelijk van de ernst van het verraad.
Morele verantwoordelijkheid: Naast juridische maatregelen is er ook een morele verantwoordelijkheid voor individuen om de gevolgen van hun daden onder ogen te zien. Dit kan het aanvaarden van schuld, berouw en het zoeken naar verzoening met de slachtoffers omvatten.
Herstelrecht: Sommige samenlevingen benadrukken het concept van herstelrecht, waarbij de focus ligt op het herstellen van de schade die is aangericht door het verraad. Dit kan bemiddeling, excuses en inspanningen om de schade goed te maken omvatten.
Bewustwording en preventie: Samenlevingen moeten zich bewust zijn van de factoren die verraad kunnen aanmoedigen en proactieve maatregelen nemen om deze te voorkomen. Dit kan educatie, bewustwordingscampagnes en steunsystemen omvatten.
Psychologische en sociale steun: Slachtoffers van verraad hebben vaak psychologische en emotionele steun nodig om te herstellen. Samenlevingen moeten middelen en diensten bieden om hen te helpen bij het omgaan met de gevolgen van het verraad.
Re-integratie: In sommige gevallen kunnen daders van verraad de kans krijgen om zich te rehabiliteren en weer deel uit te maken van de samenleving na het dienen van hun straf. Dit kan gepaard gaan met voorwaarden en toezicht om ervoor te zorgen dat ze geen verdere schade aanrichten.
Kortom, de reactie van samenlevingen op verraad moet evenwichtig zijn, rekening houdend met zowel juridische als morele aspecten. Het is belangrijk om te streven naar gerechtigheid en herstel, terwijl tegelijkertijd de rechten en behoeften van alle betrokkenen worden gerespecteerd.
Een studie naar moraliteit met betrekking tot emoties en verraad werpt een fascinerend licht op de complexe aard van menselijke gedragingen en morele oordelen. Emoties spelen een cruciale rol bij hoe we verraad beoordelen en hoe we reageren op zulke schendingen van vertrouwen. Hier zijn enkele overwegingen in een dergelijke moraliteitsstudie:
Emotionele reacties op verraad: Wanneer mensen geconfronteerd worden met verraad, ervaren ze vaak sterke emoties zoals woede, verdriet, teleurstelling, en soms zelfs wraakgevoelens. Deze emoties kunnen hun morele oordeel beïnvloeden en invloed hebben op de manier waarop ze reageren op de verrader.
Empathie en moreel oordeel: Empathie, het vermogen om de emoties en perspectieven van anderen te begrijpen en te delen, speelt een belangrijke rol in morele oordelen met betrekking tot verraad. Mensen kunnen zich inleven in het lijden van het slachtoffer en dit kan hun oordeel over de verrader beïnvloeden.
Culturele en sociale invloeden: Morele oordelen over verraad kunnen sterk variëren afhankelijk van culturele en sociale normen. Wat in de ene cultuur als verraad wordt beschouwd, kan in een andere cultuur als acceptabel gedrag worden gezien. Sociale invloeden, zoals de reacties van de gemeenschap en peer pressure, spelen ook een rol in hoe mensen verraad beoordelen.
Schuldgevoel en berouw: Verraders ervaren vaak schuldgevoelens en berouw over hun daden. Deze emoties kunnen invloed hebben op hun morele ontwikkeling en gedrag na het verraad. Ze kunnen zich verplicht voelen om hun fouten goed te maken of om vergiffenis te vragen.
Morele ontwikkeling: Moraliteit is geen vaststaand kenmerk, maar eerder een zich ontwikkelend proces. Het begrip van moraliteit en morele oordelen verandert naarmate mensen ouder worden en meer levenservaring opdoen. Emotionele reacties op verraad kunnen een rol spelen in dit proces van morele ontwikkeling.
Rechtvaardiging en rationalisatie: Mensen hebben de neiging om hun eigen gedrag te rechtvaardigen en te rationaliseren, zelfs als het immoreel is. Dit kan leiden tot cognitieve dissonantie, waarbij individuen conflicterende emoties ervaren als gevolg van hun gedrag en hun morele overtuigingen.
Een moraliteitsstudie met betrekking tot emoties en verraad kan ons helpen begrijpen hoe mensen morele beslissingen nemen, hoe ze omgaan met schendingen van vertrouwen en hoe ze proberen de gevolgen van hun daden te begrijpen en te verwerken. Het toont aan dat moraliteit een intrigerend en veelzijdig terrein is dat diepgaand beïnvloed wordt door emoties en menselijke relaties.
Inderdaad, mensen zoals Michael zullen helaas blijven bestaan, en verraad en misbruik van vertrouwen zullen niet volledig verdwijnen. Het is een trieste realiteit van de menselijke samenleving dat sommige individuen zich schuldig maken aan dergelijke schadelijke en immorele gedragingen.
Omgaan met mensen zoals Michael vereist zorgvuldige overweging van ethische en juridische normen. Strafrechtelijke vervolging en gerechtigheid zijn vaak nodig om slachtoffers te beschermen en daders verantwoordelijk te houden voor hun daden. Tegelijkertijd is het belangrijk om de dieperliggende oorzaken van dergelijk gedrag te begrijpen, zoals psychologische factoren, trauma’s of persoonlijke omstandigheden, om preventieve maatregelen te nemen en te proberen herhaling te voorkomen.
Het is ook belangrijk om te blijven werken aan een samenleving waarin waarden zoals integriteit, empathie en respect hoog in het vaandel staan. Onderwijs, bewustwording en gemeenschapsinspanningen kunnen bijdragen aan het verminderen van immoreel gedrag en het bevorderen van een gezondere en ethischere samenleving.
Hoewel mensen zoals Michael blijven bestaan, kunnen we als samenleving stappen ondernemen om hun invloed te verminderen en om slachtoffers te ondersteunen bij hun herstel. Het is een voortdurende uitdaging, maar een die het nastreven van gerechtigheid en morele waarden waard is.
Er zijn veel mensen die lijden in stilte, zonder dat iemand het weet of ziet. Ze hebben te maken met persoonlijke problemen, moeilijkheden en pijn die ze niet kunnen of willen delen met anderen. Dit kan gaan om emotionele problemen, zoals rouw, angst, eenzaamheid en stress, of om fysieke problemen, zoals ziekte of beperkingen.
Het begrip en mededogen tonen voor anderen, zelfs als hun leed niet direct zichtbaar is, is van groot belang. Soms hebben mensen behoefte aan een luisterend oor, een helpende hand of gewoon iemand die begrip toont voor wat ze doormaken. Het bieden van steun en empathie kan een verschil maken in het leven van anderen en hen helpen bij het verlichten van hun last.
Het is ook essentieel dat mensen die zelf leed ervaren, weten dat ze niet alleen zijn en dat er bronnen van hulp en steun beschikbaar zijn. Het praten over hun uitdagingen met vertrouwde vrienden, familieleden of professionals kan een belangrijke stap zijn in de richting van genezing en herstel.
In een wereld waarin leed vaak verborgen is, kunnen mededogen, begrip en open communicatie een krachtige manier zijn om de lasten van anderen te verlichten en gezamenlijk te streven naar een samenleving waarin mensen zich gehoord, gezien en gesteund voelen.
Ik besef dat ik niet de enige ben, en dat is belangrijk. Het voordeel dat ik heb, is dat ik open ben over mijn problemen en actief onderzoek verricht op verschillende wetenschappelijke terreinen. Het delen van mijn ervaringen en het zoeken naar kennis kan niet alleen mij helpen, maar ook anderen die mogelijk vergelijkbare uitdagingen doormaken. Het vergaren van kennis en begrip kan leiden tot nieuwe inzichten en oplossingen voor mijn persoonlijke problemen en bijdragen aan een grotere bewustwording in de samenleving.
Ik zal dus blijven doorgaan met mijn zoektocht naar kennis en het delen van mijn ervaringen. Hiermee hoop ik anderen te inspireren en mogelijk bij te dragen aan een beter begrip van complexe onderwerpen en persoonlijke uitdagingen. Het is voor mij een positieve manier om met moeilijkheden om te gaan en te streven naar mijn eigen welzijn en dat van anderen.
Hier een persoonlijk verhaal om aan te tonen dat niet iedereen van leed bespaard is gebleven. We gaan een tijdje terug in de tijd.
In 2014 ontmoette ik weer de persoon die ik jaren geleden had vervloekt en uit mijn leven had gewist. Hij verscheen plotseling voor mijn ogen. Het was mijn broer, JL. Soms moeten we beseffen dat het grootste gevaar vaak verborgen is binnen onze eigen familie. Familie, die normaal gesproken een bron van steun is, kan soms een bron van ellende worden. Mijn vaderschap als alleenstaande werd verstrengeld met familiezaken, en deze casestudy is een emotionele reis door het labyrint van familiebanden.
Op een dag kreeg ik bezoek van mijn broer twee zonen, die beweerden namens mijn broer te spreken. Ze deelden mee dat mijn broer in Bulgarije in de problemen was gekomen en smeekten om mijn hulp. Ze deden me toen een aantrekkelijk aanbod, maar al snel bleek het een leugen te zijn. Ze speelden in op mijn medeleven en schuldgevoel, en ik stemde toe om te helpen. Mijn broer zat vast in Bulgarije, was ziek, en beloofde me van alles. Ik besloot zijn partner te worden en hem te helpen ontsnappen. Ik regelde zijn vrijlating op humanitaire gronden, maar in plaats van naar huis te komen, vluchtte hij meteen naar Roemenië, gebruikmakend van mijn identiteit. Wat begon als een daad van medeleven, onthulde al snel een web van bedrog en manipulatie. De broederlijke band transformeerde in een later stadium in een zeer vijandige relatie. Deze psychologische verschuiving kan worden verklaard als een uiting van onderdrukte conflicten en rivaliteiten die wellicht al lange tijd sluimerden. In het verleden waren feiten gebeurd die het daglicht nog steeds niet hebben gezien. Veel onverwerkt leed heeft hij na zijn vlucht in de dood met zich mee. De noodzaak om mijn broer toen te helpen was de aanleiding om deze verborgen spanningen bloot te leggen. Ik besloot toen om wraak te nemen op iemand die ooit een beste broer en vriend was, maar nu als een vijand leek. Een bizarre situatie waarin mijn broer plotseling mijn tegenstander werd, allemaal vanwege mijn zorg voor zijn familie. Ik besefte niet dat ik, door hem te steunen, verstrikt raakte in een netwerk van bedrog en manipulatie. Mijn beslissingen werden beïnvloed door emotionele banden, loyaliteit aan familie en het belang van mijn kinderen. De abrupte omslag van een broederlijke relatie naar een vijandige confrontatie, door familie-intriges, maakte het pad dat ik koos uiterst gecompliceerd.
In deze complexe theatervoorstelling, waarin familiedynamiek, verborgen agenda’s en onuitgesproken rivaliteit samenvloeiden, bleek mijn broer zijn vrouw de onzichtbare regisseur te zijn. Zij trok aan de touwtjes zonder dat iemand het doorhad. Dat had ik toen moeten weten. Maar ik was niet bezig met dat volk. Uit bronnen wist ik dat criminaliteit voor hen een tweede natuur was, en elk kind was opgevoed als een meester in manipulatie. Allen waren actief in de financiële wereld, zelfs eentje op justitieel vlak. Het was allemaal doordacht opgezet, en zo’n constructie kon een zwerver niet opzetten zonder voldoende financiële middelen. Het was algemeen bekend dat die middelen uit de zak van het vrouwtje kwamen. Mijn oorspronkelijke intentie om hulp te bieden aan een bloedverwant werd vertroebeld door verborgen machtsdynamieken en persoonlijke belangen. Deze dynamiek kan worden geanalyseerd in het licht van Freudiaanse concepten, waarbij de vrouwelijke figuur fungeert als symbool van macht en controle. Haar onzichtbaarheid suggereert dat ware kracht niet altijd zichtbaar is, maar wel invloed uitoefent. Als een surrealistische dirigent leidde ze de familiale intriges op de achtergrond. De familie fungeert als een microkosmos waarin verborgen krachten en dynamieken heersen. De terugkeer van mijn broer brengt onderliggende spanningen en manipulaties aan het licht, met zijn vrouw als de verborgen regisseur. Dit kan worden geïnterpreteerd als een manifestatie van de complexiteit van familiebanden en vaak onuitgesproken machtsverhoudingen en egoïstische motieven.
Freud benadrukte het belang van onbewuste processen en symboliek in menselijk gedrag. In deze situatie kan de vrouwelijke figuur, die aan de touwtjes trekt zonder dat anderen het doorhebben, worden gezien als een manifestatie van het onbewuste en de verborgen krachten die de familiedynamiek sturen. Hier zijn enkele psychoanalytische overwegingen:
- Vrouw als Symbool van Macht en Controle:
Vrouwen vertegenwoordigen vaak het onbewuste en zijn symbolisch verbonden met krachten van controle en macht. De onzichtbaarheid van mijn broer zijn vrouw in deze context kan suggereren dat haar werkelijke invloed niet direct waarneembaar is, maar wel diepgaand en significant. De psychoanalyse suggereert dat achter schijnbaar alledaagse handelingen diepere, onbewuste krachten schuilen. In dit geval wordt de vrouwelijke figuur het instrument van deze onzichtbare drijfveren.
- Onbewuste Manipulatie en Intriges:
Freudiaanse theorieën benadrukken ook de rol van het onbewuste bij manipulatie en intriges. De suggestie dat elk kind is opgevoed als een meester in manipulatie wijst op diepere psychologische processen binnen de familie, waarin strategieën van het onbewuste worden toegepast om persoonlijke belangen te behartigen. Onbewuste impulsen hebben de neiging om naar boven te komen, zelfs als individuen zich er niet volledig van bewust zijn.
- Financiële Middelen als Symbool van Macht:
Het idee dat financiële middelen de constructie van deze machtsdynamiek mogelijk maakten, kan worden geïnterpreteerd in het licht van Freud’s opvattingen over geld als een substituut voor verschillende verlangens en conflicten. Het symboliseert macht en controle over de omgeving. In de context van het verhaal symboliseert de financiële macht de controle over de familiedynamiek. Het gebruik van financiële middelen als instrument voor manipulatie en controle wordt zo een symbolische manifestatie van diepere, onbewuste machtsverhoudingen.
De vrouw die de familiale verwikkelingen orkestreert, suggereert dat het onbewuste een verborgen invloed heeft op menselijk gedrag. Deze aspecten tonen de verwrongen en vaak onlogische aard van de psychische processen. Dit psychologische mechanisme fungeert als een laboratorium voor verschillende psychologische mechanismen, zoals verdedigingsmechanismen en projectie. Deze mechanismen kunnen een rol spelen in het vormgeven van manipulatieve tactieken. Bijvoorbeeld, als een individu zich onbewust angstig voelt, kan hij of zij geneigd zijn tot manipulatie als een manier om macht te herwinnen.
In essentie biedt de rol van het onbewuste bij manipulatie en intriges een dieper begrip van de complexiteit van menselijk gedrag. Het suggereert dat zelfs de meest doordachte handelingen vaak geworteld zijn in onbewuste motivaties en emoties. Deze psychoanalytische benadering helpt de schijnbare irrationaliteit van bepaald gedrag te ontrafelen en werpt een helderder licht op de verborgen krachten die onze relaties sturen.
Deze interpretatie biedt ook een diepere kijk op de onderliggende dynamieken in deze complexe familiecontext. Het illustreert hoe onbewuste processen, symboolgebruik en diep ingebedde psychologische mechanismen de toneelstukken van het dagelijks leven kunnen sturen. In mijn onderzoek naar de psychoanalytische dimensies van menselijke relaties, met een speciale aandacht voor de verborgen machten en spanningen binnen familiale verbanden, heb ik de complexiteit van deze dynamieken blootgelegd. Geleid door Freudiaanse begrippen en andere pertinente psychoanalytische theorieën, is het doel een dieper begrip te verwerven van de latente drijfveren, conflicten en psychische processen die de interpersoonlijke relaties binnen families bepalen. In de schaduwzijde van familiebanden heeft de psychoanalytische menswetenschap mij een lantaarn aangereikt. De afsluiting van deze surrealistische tocht onderstreept het belang van bewustzijn en inzicht in het onbewuste. Te midden van de surrealiteit van menselijke gevoelens, blijkt de psychoanalyse een gids te zijn die de weg toont door het ingewikkelde labyrint van familiale spanningen.
Dit geleefde hoofdstuk is een autobiografisch verhaal dat de dynamieken laat zien die mijn leven hebben bepaald. Door de psychoanalytische lens kan ik begrijpen hoe onbewuste verlangens en conflicten een ingewikkeld web hebben gesponnen, waarin ik de hoofdrolspeler was. Mijn familie was het toneel van een duister machtsspel, geregisseerd door de vrouw van mijn broer. Zij manipuleerde de familiale intriges als een gladgestreken dirigent. Ik onthul de verborgen krachten die de complexiteit van menselijke relaties beïnvloeden, met een vleugje onwerkelijkheid. De broederlijke relatie, die ooit warm en hecht was, veranderde in een onverwachte rivaliteit. De psychoanalyse helpt me om de diepere spanningen te zien, die voortkwamen uit gedeelde jeugdervaringen en onopgeloste conflicten. De grens tussen realiteit en surreële emoties wordt vaag.
In dit werk heb ik mijn familiegeschiedenis onderzocht als een voorbeeld van de gelaagdheid en complexiteit van menselijke relaties. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen gebruikt om de psychoanalytische concepten en theorieën toe te passen op de analyse van familiale interacties. Eindigen doe ik met enkele suggesties voor de psychoanalytische praktijk, gebaseerd op mijn eigen verhaal. Ik stel voor dat de psychoanalytische menswetenschap een nuttig perspectief biedt om familiale relaties te begrijpen, zoals ik heb laten zien in mijn verhaal. Dit verhaal heeft geprobeerd de verborgen dynamiek van macht en conflicten in mijn familie te onthullen, en het belang van bewustzijn en inzicht in het onbewuste in familiale psychoanalyse te onderstrepen.
Mijn leven vervolgde zich als een boeiende saga, doordrongen van zowel bitterzoete herinneringen als nieuwe uitdagingen. De voorbije gebeurtenissen hadden ongetwijfeld diepe littekens achtergelaten, als onuitwisbare sporen van de tumultueuze reis die ik had doorgemaakt. De schaduw van mijn broer, als een ongewenste en sluwe aanwezigheid, bleef echter als een donkere wolk over mijn bestaan hangen.
Het leek wel alsof hij als een sluwe rat telkens weer opdook in mijn leven, zijn weg murwde naar mijn huishouden. Hij richtte zijn aandacht op verschillende aspecten van mijn leven en deed voorstellen tot verbeteringen, alsof hij een meester was in het vinden van zwakke plekken. Zijn infiltratie in mijn levensstijl was een voortdurende strijd tussen mijn verlangen naar eigenheid en zijn dwingende aanwezigheid.
Vastbesloten om niet toe te geven aan zijn manipulatieve spelletjes, begon ik diepgaand onderzoek te doen naar de psychologische mechanismen die mensen ertoe aanzetten om zich tot slaaf te maken van anderen. Mijn nieuwsgierigheid leidde me naar wetenschappelijke literatuur, waar ik me verdiepte in de complexe aard van menselijke relaties en de factoren die bijdragen aan onderwerping en manipulatie.
In mijn queeste naar begrip ontdekte ik dat psychologen en gedragswetenschappers verschillende theorieën hadden ontwikkeld om de dynamiek van machtsrelaties en onderdanigheid te verklaren. De aantrekkingskracht van dominante persoonlijkheden en de neiging van sommige individuen om zich ondergeschikt op te stellen, zelfs tegen hun eigen belang in, werden onderzocht.
Een gangbare theorie wees op de rol van diepgewortelde psychologische behoeften, zoals de drang naar goedkeuring, veiligheid en verbondenheid. Sommige mensen, om verschillende redenen, zochten deze behoeften buiten zichzelf en waren bereid zich te onderwerpen aan anderen om deze verlangens te vervullen. Deze gedragspatronen konden vaak worden teruggevoerd op vroege ervaringen en opvoeding.
Een andere benadering omvatte de studie van sociale invloed en autoriteit. Het fenomeen waarbij mensen zich laten leiden door figuren met gezag, zelfs als dat tegen hun eigen overtuigingen ingaat, werd zorgvuldig onderzocht. Psychologische mechanismen zoals conformiteit, gehoorzaamheid en de behoefte aan leiding werden ontrafeld in een poging om te begrijpen waarom sommige individuen vatbaar zijn voor manipulatie.
Gedreven door mijn eigen ervaringen en de drang om de complexiteit van menselijk gedrag te doorgronden, werd mijn zoektocht naar wetenschappelijke inzichten een persoonlijke missie. Ik begon te reflecteren op mijn eigen interacties met mijn broer, zijn vermogen om mijn leven binnen te dringen en de redenen waarom ik soms gevoelig was voor zijn voorstellen.
De wetenschappelijke benadering bood me niet alleen theoretische kaders, maar ook een praktisch begrip van de factoren die ten grondslag liggen aan manipulatie en onderwerping. Het werd een instrument waarmee ik mijn eigen weerbaarheid kon versterken en kon leren herkennen wanneer mijn eigen verlangens en eigenheid onder druk werden gezet.
In dit verhaal des levens nam mijn zoektocht naar wetenschappelijke inzichten me mee op een reis van zelfontdekking en empowerment. Terwijl de schaduw van mijn broer bleef bestaan, vond ik kracht in kennis en begrip. Mijn levensverhaal werd een voortdurende evolutie, doordrenkt met de wijsheid die voortkwam uit de combinatie van persoonlijke ervaringen.
Te midden van deze ontdekkingen en reflecties begon ik als individu dieper na te denken over mijn rol in deze complexe wereld. De schijnbare overheersing van het kwaad, zoals weerspiegeld in de actualiteiten, maakte het soms verwarrend, bijna verstikkend. In een tijd waarin lichtpuntjes schaars leken, stonden mijn kinderen als kostbare juwelen in het centrum van mijn bestaan. Terwijl ik worstelde met persoonlijke uitdagingen, keek de familie toe vanaf de zijlijn, genietend van het spektakel van mijn leven.
Verhalen, vaak doorspekt met geruchten, bereikten mijn oren. Verleidingen om toe te geven aan hopeloosheid waren talrijk, maar gelukkig wist ik, tot op de dag van vandaag, standvastig te blijven in mijn zoektocht naar een positief karma. Mijn kinderen, en Evy, mijn huidige partner, waren mijn licht in de duisternis. Zonder hen zou ik hier niet meer zijn. Reflecterend op het verleden besefte ik dat veel situaties anders hadden kunnen worden aangepakt, maar gedane zaken nemen geen keer. Het heden is waar ik me op richt.
Leana, mijn vierde kindje, bracht een frisse dynamiek van vreugde en onschuld in mijn leven. Als vader voelde ik de verantwoordelijkheid om haar een stabiel huishouden te bieden, een fundament waarop ze kon bouwen. Mijn eerdere ervaringen dienden als leidraad, niet alleen voor Leana, maar ook voor mijn oudste kinderen. In dit alles vond ik steun en begrip bij Evy, die al vele jaren aan mijn zijde stond. Haar liefde was een constante in mijn leven, een anker in woelige wateren.
Het is ontegenzeggelijk een uitdaging om mijn levensverhaal als partner te delen. De complexiteit van mijn ervaringen en de littekens die ze hebben achtergelaten, maken het niet altijd gemakkelijk. Maar Evy heeft met liefde en begrip gereageerd op de scherven van mijn verleden. Haar aanwezigheid en steun hebben me geholpen om te groeien en te evolueren, en samen hebben we een sfeer van begrip en geborgenheid gecreëerd.
Met de jaren die voorbijgaan, ben ik me bewust geworden van de waarde van het nu. Hoewel mijn verleden gevormd heeft wie ik ben, ben ik niet gebonden aan de fouten van gisteren. In plaats daarvan richt ik me op het vandaag en morgen. Leana, met haar jeugdige onschuld, herinnert me eraan dat het leven doorgaat, en ik heb de kans om haar en mijn andere kinderen te begeleiden op hun levenspad.
Te midden van de schoonheid en de vreugde die het leven kan brengen, blijft er altijd een schaduw hangen, een duisternis die de pracht van het geheel lijkt te omarmen. Het contrast tussen het licht en de schaduw weeft een complex en gelaagd patroon in het weefsel van mijn levensverhaal.
De donkere schaduw herinnert me aan de pijnlijke momenten, de obstakels die ik heb moeten overwinnen en de littekens die nog steeds voelbaar zijn. Het zijn de onzichtbare lasten die ik met me meedraag, de echo’s van voorbije strijd en verlies. Soms lijkt het alsof de schaduw probeert het licht te overschaduwen, maar ik weiger toe te geven aan de duisternis.
Toch draagt de schaduw ook een betekenis met zich mee. Het herinnert me aan de diepgang van het leven, aan de complexiteit en de dualiteit die inherent zijn aan ons mens-zijn. De donkere momenten hebben me gevormd en me geleerd waardering te hebben voor het licht. Ze hebben me laten groeien en sterker gemaakt.
En terwijl ik tussen grafstenen loop, mijn gedachten op drift drijvend tussen de herinneringen aan hen die zijn heengegaan, doemt plotseling een levendig beeld op in mijn geest. De zon werpt haar gouden stralen over de stille graven, en daar, als een sprankelend juweel in de zee van mijn gedachten, verschijnt Noel’s coiffeurszaak in Passendale.
Een zachte bries draagt de echo’s van mijn jeugdige gelach en de vrolijke begroetingen van Noel. Zijn buikje steekt over de deurdrempel, een vriendelijke uitnodiging om binnen te komen in de warmte van zijn salon. De racehelm met streepjeshokjes, mijn onoverwinnelijke schild, lijkt nog steeds in mijn handen te rusten.
Ik herinner me de opwinding als ik met mijn racewonder door de straten van Passendale scheurde, wetende dat Noel’s coiffeurszaak altijd open stond voor avontuurlijke verhalen en een kopje koffie. De geur van vers geknipt haar vermengt zich met de herinneringen aan vriendschap en de eenvoudige vreugde van die zorgeloze dagen.
Terwijl ik hier sta, omringd door stenen getuigenissen van het verleden, voelt het alsof Noel’s geest met me meewandelt tussen de graven. Zijn vrolijke lach weerkaatst in de stilte van de begraafplaats, en voor een moment lijkt het alsof de grens tussen heden en verleden vervaagt.
Deze onverwachte herinnering, als een onverwachte bloem die tussen de grafstenen opbloeit, brengt een glimlach op mijn gezicht. Het is een eerbetoon aan de vreugdevolle momenten die eens waren, nu opnieuw tot leven gewekt door de kracht van herinnering en de magie van het kerkhof, waar verleden en heden in een delicate dans samenkomen.
In de schaduw vind ik ook contrast en nuance, elementen die de rijkdom van mijn ervaringen versterken. Het nodigt me uit tot zelfreflectie en brengt diepgang in mijn zoektocht naar betekenis. Het herinnert me eraan dat het leven, hoewel soms gehuld in duisternis, ook ruimte biedt voor veerkracht, hoop en de mogelijkheid tot transformatie.
Dus, terwijl de schaduw onmiskenbaar aanwezig is, omarm ik het als een integraal onderdeel van mijn reis. Het voegt diepte toe aan het verhaal, maakt de pieken nog helderder en de dalen des te indrukwekkender. Mijn levensreis is een voortdurende dans tussen het licht en de schaduw, waarin ik steeds nieuwe betekenissen ontdek en blijf evolueren.
En onderwijl, in de stilte van het kerkhof, te Zonnebeke, waar de graven van mijn ouders en mijn broer rusten, ervaar ik de uitgedoofde band met mijn familie. Het lijkt alsof de emotionele verbinding die ooit bestond, nu is vervaagd tot een vage herinnering. Bloemstukken sieren de graven, elegant maar naamloos. Terwijl ik daar sta, mijn gedachten afdwalen naar het verleden, besef ik dat de betekenis achter deze bloemen verloren lijkt te zijn gegaan.
Mijn bezoeken aan het graf voelen als een ritueel, een moment van reflectie te midden van de stille getuigenissen van degenen die ik heb verloren. De graven vertellen het verhaal van mijn ouders en mijn broer, elk met hun eigen pad en uitdagingen.
Mijn broer rust daar, weggegleden uit het leven door de verstikkende greep van heroïne. Zijn graf is een stille getuige van de worstelingen die hij niet kon overwinnen. Een keuze, hoe tragisch ook, die zijn leven heeft bepaald. Terwijl ik sta bij de graven die eens een bron waren van troost en verbondenheid, voel ik nu de kloof die tussen ons is ontstaan.
De bloemen op de graven lijken hun eigen verhaal te vertellen, een verhaal van verlies en de onvoorspelbaarheid van het leven. Ze zijn sierlijk gearrangeerd, maar dragen geen namen. Het is alsof de symboliek van de bloemen zelfs de beperkingen van woorden overstijgt. In deze momenten van contemplatie besef ik dat sommige connecties, hoe diepgaand ze ook waren, vatbaar zijn voor vervaging en verlies.
Misschien is het de tijd die de scherpe randen van herinneringen afvlakt, waardoor alleen de essentie overblijft. Of misschien zijn het de keuzes die elk familielid heeft gemaakt, die een onoverbrugbare kloof hebben gecreëerd. Hoe dan ook, het grafsteenverhaal vertelt niet alleen over het verleden maar werpt ook een schaduw over het heden, waar de betekenis van familie complex en soms pijnlijk is.
Terwijl ik wegloop van de graven en mijn blik richt op het heden, dringt het besef door dat mogelijk andere broers en zussen in de tussentijd hun weg naar de eeuwigheid hebben gevonden. Een vreemde gedachte doordringt mijn geest terwijl ik het kerkhof achter me laat. Het is een mengeling van melancholie en verwondering die me begeleidt terwijl ik mijn weg vervolg naar een nieuw hoofdstuk van het leven.
De gedachte aan potentiële verliezen binnen mijn familie roept een zekere mate van reflectie op. Het leven is fragiel, en de tijd is als een ongrijpbare stroom die ons allemaal meesleurt. In die momenten van contemplatie voel ik de broosheid van het bestaan, het besef dat niemand immuun is voor het afscheid nemen van geliefden.
En toch, te midden van deze gedachten, overspoelt me een merkwaardig gevoel van opluchting zodra ik het kerkhof verlaat. Het is bijna ongepast om zo’n gevoel van bevrijding te ervaren op een plek die doordrenkt is van herinneringen aan verlies. Maar het is alsof elke stap die ik zet, elke voetstap op de weg naar mijn nieuwe leven, een last van het verleden achterlaat.
De zucht van verlichting is geen ontkenning van de waarde van wat voorbij is, maar eerder een erkenning dat het leven doorgaat, zelfs na de meest pijnlijke verliezen. Het is een bizar gevoel van bevrijding dat me begeleidt terwijl ik de sporen van het verleden achter me laat. Elke voetstap op de weg is een beweging vooruit, een stap in de richting van wat nog komt.
Het leven is een aaneenschakeling van momenten, sommige gehuld in verdriet en rouw, terwijl andere doordrenkt zijn van vreugde en hoop. En terwijl ik mijn weg vervolg, realiseer ik me dat het verleden altijd met me mee zal reizen, als een onzichtbare metgezel die mijn reis vormgeeft. Het kerkhof mag dan achter me liggen, maar de herinneringen en lessen die ik daar heb opgedaan, zullen deel blijven uitmaken van mijn ongewisse toekomst.
De donkere dagen lijken zich als schaduwen voor me uit te strekken, voorspelbaar in hun ongewisheid. Mijn zakelijke ondernemingen met de verstoten tak van mijn familie blijven als een knagende wond, een dagelijkse herinnering aan het onrecht dat me is aangedaan. Temidden van deze storm van tegenspoed blijf ik echter standhouden. Elke dag is een strijd, en hoewel ik enkele keren wankelde, en zelfs enkele slapeloze nachten doormaakte, houdt de gedachte aan Leana me overeind.
In die slapeloze nachten weerklinken de kinderlijke geluidjes van Leana als een bitterzoete symfonie. Haar onschuldige lach en speelse geluiden breken mijn hart, herinnerend aan wat had kunnen zijn als de familiebanden niet waren verbroken. Het onrecht en de pijn lijken ondraaglijk, maar te midden van die duisternis ontstaat er een nieuw soort moed.
Op een van die nachten, terwijl Leana’s geluidjes de stilte vulden, zag ik mijn partner op een manier die me hoop gaf. Het leek onmogelijk voor mij om ooit zo’n goede partner te hebben, en toch was ze daar, een baken van liefde en begrip in mijn leven. Het was een moment van helderheid te midden van de duisternis, een herinnering dat er, ondanks alle tegenslagen, nog steeds lichtpuntjes zijn.
Ik had dit geluk graag gedeeld met mijn andere familieleden, in de hoop op begrip en verzoening. Maar het lot besliste anders. Mijn kinderen groeiden op zonder enig familielid om hen heen. Familie werd een vreemd concept voor hen, begrijpelijk gezien de omstandigheden. Nu ze op een leeftijd zijn gekomen waarop ze vragen gaan stellen, voel ik de noodzaak om deze woorden op papier te zetten. Dit schrijven is mijn antwoord op hun groeiende nieuwsgierigheid, een poging om de leegte te vullen en hen te laten weten dat ze, ondanks alles, geliefd zijn.
Geliefd zijn ze, mijn kinderen, onwankelbaar verbonden met mij voor altijd en eeuwig. Het lijkt alsof niets deze band kan verbreken. Gewapend met onze gezamenlijke ervaringen voelen we weinig behoefte aan sociale contacten. Mijn aanwezigheid op het internet is inmiddels verleden tijd; hoewel ik daar ooit twintig jaar lang actief was, heb ik het nu achter me gelaten. Ik weet genoeg en vind mijn voldoening in het bijhouden van actualiteiten, schrijven en fotografie.
Vooral mijn drie oudste kinderen waren geliefde onderwerpen voor mijn lens. Duizenden foto’s legden kostbare herinneringen vast, maar helaas is ook dit weer een wond die gaapt. Die duizenden foto’s zijn verloren gegaan, het resultaat van de destructieve invloed van diezelfde familie. Het is een bittere realiteit waarvan men haast moedeloos zou worden. Toch blijf ik standhouden, gedreven door de onbreekbare liefde voor mijn kinderen en de onverzettelijke wil om hen een stabiel en liefdevol thuis te bieden.
Zo is het leven, vol wendingen en uitdagingen. Ik heb geleerd om te gaan met trauma’s, om herinneringen te omarmen en te laten vervagen in de tijd. Als golven die de kust raken en terugtrekken, komen en gaan de moeilijkheden. Ik sla de hinderlijke herinneringen van me af, lach moedig om wat is geweest, en sta hier nog steeds overeind, ondanks alles wat het leven op mijn pad heeft geworpen.
Mijn doel is duidelijk: die vele herinneringen laten slijten, zodat ik vooruit kan kijken. Mijn geschriften vorderen gestaag, en ik ben vastbesloten om mijn verhaal te delen, niet alleen als een persoonlijk catharsis maar ook als een boodschap van kracht en veerkracht. Ik blijf schrijven, blijf standvastig, en zie mezelf als degene die, tegen alle verwachtingen in, als overwinnaar uit deze situatie is gekomen.
Mijn gezin, dat verankerd is in liefde, helpt me om op het rechte pad te blijven. De beloningen van mijn inspanningen zijn tastbaar en dienen als bevestiging dat, zoals het gezegde gaat, wie goed doet, goed terugkrijgt. Ik geloof erin en ga met opgeheven hoofd verder, wetende dat elke stap voorwaarts een triomf is over het verleden.
En ondertussen. Schrijven is voor mij geen last meer, maar een leidraad geworden. Mijn pen is mijn wapen tegen onrecht, een instrument waarmee ik probeer te strijden. Het is wat me rest naast mijn activiteiten op het water en het huishouden. Ik heb ontdekt dat schrijven een krachtig middel kan zijn tegen onrecht. Het vervult me met voldoening te weten dat velen geïnteresseerd zijn in mijn geschriften.
Mijn creatieve schrijven stroomt als een golf uit me zodra mijn vingers het toetsenbord raken. Mettertijd ben ik erin geslaagd mijn boodschappen in de beste bewoordingen te verpakken. Veel leed heb ik beschreven, en er zal nog veel meer beschreven worden, hoe uitdagend dat ook mag lijken. Ik buig niet voor taboes of vooroordelen; in plaats daarvan laat ik me leiden door mijn innerlijke zelf. Ooit heb ik ervaren wat het betekent om naar anderen te luisteren.
Mijn schrijven is niet slechts een weerspiegeling van mijn ervaringen, maar ook een wegwijzer voor anderen. Het is een medium waarmee ik mijn stem verhef en een bijdrage lever aan het bespreekbaar maken van moeilijke onderwerpen. Terwijl ik mijn verhaal vervolg, zie ik mijn pen als een krachtig hulpmiddel om bewustwording te creëren, om te inspireren en misschien zelfs om verandering teweeg te brengen. Het is mijn manier om een betekenisvolle impact te hebben op de wereld om me heen.
Na jarenlang nadenken heb ik besloten om meer te delen over mijn ervaringen in een destructieve familie. Veel van wat ik binnen het gezin ben tegengekomen, blijkt nog steeds relevant in de hedendaagse samenleving. Binnen elke familie zijn er ongelooflijke verhalen van leed en ellende, en het lijkt erop dat de mensheid niet leert van haar fouten. In dat opzicht biedt het beschrijven en documenteren van deze problemen een waardevolle bijdrage aan de wetenschap en kan het dienen als een casestudy.
Het verhaal dat ik nu wil delen, gaat over de rustplaats van een andere broer. Hoewel ik het een rustplaats noem, is het de vraag of hij na een leven vol turbulentie werkelijk rust heeft gevonden. Hij was altijd een geliefde broer, totdat zijn omgeving hem langzaam maar zeker kapotmaakte. Het is verbazingwekkend hoeveel mensen zich voordoen als vrienden, maar uiteindelijk blijken ze geen echte vrienden te zijn. Dit fenomeen lijkt vreemd, maar het is helaas een al te menselijke eigenschap. Mensen presenteren zich gedurende hun hele leven anders dan ze werkelijk zijn, waardoor de strijd tegen het kwade traag vordert. De grote massa lijkt vaak onverschillig te staan tegenover het lot van hun medemens.
Deze verhalen zijn geen op zichzelf staande gevallen; ze weerspiegelen diepere problemen en patronen binnen families en de bredere samenleving. Het is mijn intentie om deze kwesties aan te kaarten en een bewustzijn te creëren rondom de destructieve krachten die kunnen heersen binnen de vertrouwde muren van een familie. De documentatie van deze ervaringen dient niet alleen als een persoonlijke uitlaatklep, maar ook als een bijdrage aan het begrijpen en aanpakken van problemen die anderen wellicht ook ervaren. In mijn voortdurende zoektocht naar betekenis en begrip blijf ik mijn pen hanteren als een instrument voor verandering en bewustwording.
Die andere broer, M., rust onder een sobere grafzerk in Zonnebeke. Terwijl ik tussen de graven slenter op weg naar zijn laatste rustplaats, blijven er vele bedenkingen in mijn gedachten hangen. Hij was niet oud, eerder jong van leeftijd. Het leven leek hem echter oud, getekend door pijn en lijden. Daarom koos ook hij het hazepad naar de eeuwige jachtvelden en ervoer onderweg een verschrikkelijke lijdensweg.
Het verdient vermelding dat tijdens zijn sterven weinig familieleden, laat staan vrienden, aanwezig waren. Toen ik mijn stem liet horen binnen de familie, werd het opnieuw dreigend en gevaarlijk voor mij. Bedreigingen waren aan de orde van de dag, en deze werden helaas werkelijkheid. Ik had geen recht van spreken, maar ironisch genoeg was ik degene die hem begeleidde bij zijn laatste momenten. Niemand anders was aanwezig. Ze lieten hem gaan zonder afscheid te nemen. Het is een harde realiteit die me nog steeds bijblijft. In combinatie met een andere werkelijkheid had ik mezelf weer in moeilijkheden gewerkt. Op dat moment had ik twee kinderen, en de relatie met hun moeder was ronduit verschrikkelijk. Ondanks de liefde die er was, waren er ook tal van problemen.
Toen M. stierf, was zij ook aanwezig. Ze was ooit bevriend geweest met M. en was verrassend genoeg de enige die afscheid nam. We moesten onze kinderen drie lange dagen en nachten missen. Tijdens de tweede nacht, waarin het gedrag van M. te wensen overliet, nam ik het advies van de dokters ter harte en koos ik ook voor het hazepad. Thuisgekomen was ik kwaad op mezelf. Ik voelde me schuldig omdat ik hem daadwerkelijk in de steek had gelaten. Maar waarom? Dat is de vraag die nu door mijn gedachten spookt.
Het was een tijd van verwarring en innerlijke strijd. Mijn broer M. lag op sterven, en ik stond voor een hartverscheurende keuze. De dokters raadden me aan om het hazepad te kiezen, om mijn eigen gezondheid te beschermen. Thuisgekomen voelde ik echter de zware last van schuld op mijn schouders drukken. Waarom had ik hem in de steek gelaten op het moment dat hij me het hardst nodig had?
Het antwoord op die vraag blijft complex. De relatie met mijn kinderen en hun moeder was op dat moment uiterst moeilijk. De spanningen en conflicten eisten hun tol, en ik stond voor een dilemma tussen mijn verantwoordelijkheden als vader en mijn eigen welzijn. De keuze om het hazepad te kiezen, gedreven door het medische advies, leidde tot innerlijke tweestrijd en zelfverwijt.
Nu, terugkijkend op die dagen, besef ik dat het leven soms onmogelijk te sturen is. Ik worstelde met de verwachtingen van anderen, de druk van familiebanden en mijn eigen emotionele tol. Het feit dat M. uiteindelijk zonder veel aanwezigen is heengegaan, maakt de herinnering des te pijnlijker. Familieleden, ogenschijnlijk onverschillig, lieten hem gaan zonder afscheid. De complexiteit van mijn familiedynamiek en de verstoorde relaties kwamen opnieuw scherp in beeld.
In de nasleep van M.’s overlijden en de complexe omstandigheden eromheen, probeerde ik mijn leven weer op te bouwen. Maar de herinnering aan die dagen en nachten van afscheid en de daaropvolgende emotionele strijd zou niet zomaar vervagen. Het was een last die ik met me mee droeg, een last die me vormde en mijn kijk op het leven beïnvloedde.
En nu, terwijl ik tussen de graven van mijn familie loop, denk ik aan mijn broer en zijn rusteloze leven. De vragen blijven knagen, maar de antwoorden lijken verder weg dan ooit. Wat als ik andere keuzes had gemaakt? Zou het resultaat anders zijn geweest? Deze onbeantwoorde vragen vormen een deel van mijn verhaal, een verhaal dat ik blijf schrijven in mijn zoektocht naar begrip en verlossing.
Het leven, als een complex en vaak tragisch toneelstuk, heeft me gevormd doorheen de vele beproevingen en verliezen die ik heb ervaren. Mijn verhaal tot nu toe weerspiegelt niet alleen persoonlijke worstelingen maar ook de onontkoombare schaduwen van anderen die als medespelers fungeerden in dit levensdrama.
De ontneming van mijn geliefden lijkt een thema dat als een rode draad door mijn verhaal loopt. De dood hangt als een donkere wolk boven het toneel, waarbij de omstandigheden onverbiddelijk levens wegnemen. Het lijkt erop dat ik, als hoofdrolspeler, een tragische rol heb vervuld waarbij het leed en het verlies centraal staan.
Nu, in deze fase van vergelding, wordt het duidelijk dat ik vastberaden ben om niet langer het slachtoffer te zijn. Het verleden heeft me boos en achterdochtig gemaakt, maar misschien heeft het me ook de kracht gegeven om op te staan en te streven naar rechtvaardigheid. Vergelding, hoewel vaak beladen met negatieve connotaties, kan voor sommigen een manier zijn om controle terug te krijgen, om de balans te herstellen in een wereld die hen onrecht heeft aangedaan.
Het weigeren van vergeving draagt een duidelijke boodschap van vastberadenheid. Het is alsof ik zeg: “Ik erken het leed, maar ik zal het niet vergeten, en ik zal niet buigen voor de druk van vergeving.” Deze houding, hoewel begrijpelijk gezien mijn geschiedenis, draagt ook het risico met zich mee van het vasthouden aan wrok en het laten voortduren van de schaduwen uit het verleden.
In mijn binnenste erken ik het leed dat als een schaduw over mijn verleden hangt. Het is een gewicht dat ik met me meedraag, een last die me vormt en tegelijkertijd uitdaagt. Ik weiger echter om het te vergeten, want ergens in die pijnlijke herinneringen schuilt een diep begrip dat mijn groei heeft beïnvloed.
Psychologisch gezien beschouw ik mijn keuze om het leed niet te vergeten als een teken van emotionele volwassenheid. Ik confronteer de pijn, sta oog in oog met mijn demonen en weiger te buigen. Het is geen ontkenning, maar eerder een moedige stap naar zelfontplooiing.
Deze weigering om te vergeten is ook een zoektocht naar persoonlijke groei. Elk stukje leed is een bouwsteen geworden voor mijn wijsheid en veerkracht. Ik gebruik mijn verleden als brandstof om sterker te worden, omarm de lessen en koester de littekens als bewijs van mijn doorzettingsvermogen.
Kortom, mijn weigering om het leed te vergeten is geen daad van wrok, maar eerder een krachtige verklaring van mijn vastberadenheid om te groeien, lief te hebben en te begrijpen, ondanks de duisternis die mijn verleden heeft gekend.
Maar ik ben me ook bewust van het belang van grenzen. Te diep graven in het verleden kan verstikkend zijn. Dus, terwijl ik het leed niet vergeet, bewaak ik mijn innerlijke vrede en zoek ik een evenwicht tussen herinneren en loslaten.
Empathie en compassie groeien in de schaduw van mijn herinneringen. Door mijn eigen leed niet te vergeten, ontstaat een diep begrip voor anderen in hun worstelingen. Mijn hart opent zich voor de pijn van anderen, en ik ontdek de kracht van mededogen als een brug tussen gebroken zielen.
Ik ben nog steeds bezig met het creëren van het script voor mijn leven, het verhaal wordt nog steeds gevormd.en ik heb de vrijheid om te kiezen welke personages en verhalen ik wil verkennen. De zoektocht naar vergelding kan een krachtig instrument zijn, maar het belangrijkste is om de balans te vinden tussen gerechtigheid en innerlijke vrede.
In mijn zoektocht naar rechtvaardigheid reken ik sterk op de wet van oorzaak en gevolg. Het geloof dat de keuzes die we maken en de acties die we ondernemen, uiteindelijk hun eigen gevolgen met zich meebrengen, vormt de basis van mijn overtuigingen.
Psychologisch gezien biedt deze wet me een gevoel van controle en verantwoordelijkheid. Door te erkennen dat mijn acties gevolgen hebben, word ik aangemoedigd om bewuste keuzes te maken en verantwoordelijkheid te nemen voor de richting die mijn leven opgaat. Het is een innerlijk kompas dat me helpt om ethische beslissingen te nemen en rekening te houden met de mogelijke uitkomsten.
Mijn vertrouwen in de wet van oorzaak en gevolg is ook geworteld in het streven naar gerechtigheid. Ik geloof dat, ongeacht hoe lang het ook mag duren, degenen die verantwoordelijk zijn voor onrecht uiteindelijk de gevolgen van hun daden zullen dragen. Het is een optimisme dat me voortstuwt in mijn streven.
Tegelijkertijd besef ik dat ook de wet van oorzaak en gevolg complex is en soms onvoorspelbaar. Het leven zit vol nuances, en niet alle gevolgen zijn direct zichtbaar. Het vergt geduld en doorzettingsvermogen om de vruchten van deze wet te zien, maar ik put kracht uit het geloof dat gerechtigheid uiteindelijk zal zegevieren.
Inderdaad, het geloof in de wet van oorzaak en gevolg is nauw verbonden met het concept van karma. Karma, afkomstig uit het Sanskriet, verwijst naar de universele wet van morele oorzaak en gevolg. Volgens deze leer beïnvloeden onze daden, intenties en keuzes de loop van ons leven en onze toekomstige ervaringen.
In de context van karma wordt aangenomen dat positieve handelingen positieve gevolgen met zich meebrengen, terwijl negatieve handelingen negatieve gevolgen teweegbrengen. Dit gaat hand in hand met het idee van gerechtigheid en het balanceren van het morele kompas in het universum.
Het geloof in karma biedt troost en richting aan velen, omdat het suggereert dat eerlijke, ethische acties uiteindelijk beloond zullen worden, zelfs als de beloning niet onmiddellijk zichtbaar is. Het moedigt ook aan tot zelfreflectie en verantwoordelijkheid voor onze keuzes, aangezien we geloven dat we de architecten zijn van ons eigen lot.
Terwijl sommigen karma zien vanuit een spiritueel of religieus perspectief, hebben anderen een meer seculiere kijk op de wet van oorzaak en gevolg, waarin ze de natuurlijke consequenties van menselijk gedrag benadrukken zonder noodzakelijkerwijs te verwijzen naar bovennatuurlijke krachten.
Kortom, of het nu wordt beschouwd als karma in een spirituele context of als de wet van oorzaak en gevolg in een meer seculiere zin, het idee dat onze acties consequenties hebben, vormt een krachtige leidraad in het streven naar een zinvol en rechtvaardig leven.
Ik sta op een punt in mijn leven waar ik de vrijheid heb om mijn eigen beslissingen te nemen, geleid door mijn persoonlijke overtuigingen en waarden. Mijn toewijding aan het succesvol opvoeden van mijn kinderen en het streven naar het beste voor mijn nieuwste gezinslid is een uitdrukking van mijn verantwoordelijkheid als ouder.
Binnen ons gezin hanteren we een beleid van open communicatie, waarin we geen onderwerpen uit de weg gaan. Ik geloof sterk in het bespreekbaar maken van zaken en het aangaan van uitdagingen met een positieve instelling. Dit vormt de kern van begrip en het vinden van oplossingen.
Ik schuif niets van me af en ben bereid om alle obstakels het hoofd te bieden die zich voordoen. Mijn overtuiging is dat een gezin dat gebouwd is op openheid en ondersteuning, een krachtige basis biedt om de complexiteit van het moderne leven aan te kunnen.
Het heden is doordrenkt met de valkuilen waarin jongeren van vandaag de dag verstrikt kunnen raken. De complexiteit van moderne uitdagingen, variërend van sociale druk tot de impact van digitale media, weegt zwaar op de schouders van de jeugd. Als ouder zie ik de noodzaak om deze kwesties openlijk te bespreken en een ondersteunende omgeving te bieden voor mijn kinderen.
Een van de grootste uitdagingen waarmee jongeren worden geconfronteerd, is de druk om aan onrealistische verwachtingen te voldoen, zowel op sociaal als academisch gebied. Het is belangrijk om te erkennen dat falen een natuurlijk onderdeel is van groei, en ik moedig mijn kinderen aan om hun eigen weg te vinden zonder zich te laten dicteren door externe verwachtingen.
Daarnaast is de digitale wereld een dubbelzijdig zwaard. Terwijl het toegang biedt tot een schat aan informatie en mogelijkheden, brengt het ook risico’s met zich mee, zoals cyberpesten en overmatig gebruik van sociale media. Het is cruciaal om een open dialoog te voeren over online veiligheid en het belang van een gezond evenwicht tussen schermtijd en persoonlijke interactie.
De verleidingen van verslavende substanties en riskant gedrag vormen ook reële bedreigingen voor jongeren. Het is van vitaal belang om hen bewust te maken van de consequenties van hun keuzes en hen de tools te geven om weerstand te bieden aan peer pressure.
Terwijl ik reflecteer op de uitdagingen waarmee jongeren vandaag worden geconfronteerd, dringt de vraag zich op: zijn de kinderen van nu meer geliefd of gewenst dan in mijn jeugd? De verschillen in problematiek tussen generaties zijn opvallend en vragen om een diepgaande analyse.
Mijn eigen jeugd werd getekend door een complex web van familiedynamiek, persoonlijke strubbelingen en maatschappelijke druk. Destijds waren er andere kwesties die de hoofden van jongeren vulden. Nu, in mijn rol als ouder, merk ik dat de uitdagingen voor mijn kinderen een andere kleur hebben gekregen.
De veranderende dynamiek van het moderne gezinsleven speelt een rol. Gezinnen lijken nu meer gericht op open communicatie en emotionele steun. Ouders zijn vaak bewuster van de impact van hun woorden en daden op het welzijn van hun kinderen. De nadruk op positieve opvoeding en emotionele intelligentie is toegenomen.
Tegelijkertijd is de wereld van vandaag complexer geworden. Technologische vooruitgang heeft nieuwe problemen geïntroduceerd, zoals de invloed van sociale media en de gevaren van digitale verbondenheid. Mijn kinderen groeien op in een tijdperk waarin informatie direct beschikbaar is, maar ook waar de druk om te voldoen aan opgelegde normen vaak intenser is.
In deze digitale revolutie, waar de poorten naar kennis wijd openstaan, heeft het internet een ware schat aan informatie onthuld. De impact op religie is opvallend, waarbij het christendom als eerste werd blootgesteld aan de gevolgen van deze informatiestroom. Het voorspelde een vergelijkbare ontwikkeling voor andere religies, maar deze verschuiving biedt eerder een hoopvol perspectief op een betere wereld.
Het internet heeft ons de mogelijkheid gegeven om diep in archeologische ontdekkingen te duiken en de mysteries van het verleden te ontrafelen. Het christendom, ooit dominant, voelt nu de afname van invloed doordat gelovigen worden geconfronteerd met informatie die haaks staat op religieuze dogma’s.
De vraag rijst of andere religies een vergelijkbaar pad zullen bewandelen. Zullen gelovigen hun overtuigingen toetsen aan wetenschap en geschiedenis? Te midden van deze veranderingen is het cruciaal te erkennen dat er krachten zijn die de mensheid in onwetendheid willen houden. In een snel evoluerende samenleving lijkt het alsof sommige krachten vasthouden aan een eeuwigdurende status quo.
De invloed van visionairs zoals Henry Ford, die de massaproductie van auto’s leidde maar beperkte visies had op technologische vooruitgang, roept vragen op over de rol van individuen en bedrijven in het vormgeven van de toekomst. Terwijl we geconfronteerd worden met uitdagingen zoals klimaatverandering, is het van belang lessen uit het verleden te trekken en samen te werken aan een duurzame en rechtvaardige wereld.
De mensheid staat op een kruispunt, en de keuzes die we nu maken, zullen de koers van de toekomst bepalen.
Het contrast tussen toen en nu lijkt als een kloof tussen twee verschillende werelden in mijn herinneringen. In mijn jeugd fietste ik zorgeloos door de straten van Passendale, me niet bewust van wat de toekomst zou brengen. Destijds waren de zorgen klein en leek de wereld beperkt tot het dorp waar ik opgroeide.
Nu, met het besef van hoe visionairs zoals Henry Ford en anderen de koers van de geschiedenis hebben beïnvloed, vraag ik me af over de impact van individuen en bedrijven op de toekomst. De keuzes die zij maken, blijken vaak de richting van de samenleving te sturen, soms met beperkte visies op technologische vooruitgang.
Toch wil ik optimistisch blijven en teruggaan naar dat andere moment in de tijd, naar het pittoreske Passendale. Het dorp waar de wereld nog heerlijk klein leek, en waar mijn jeugd een tijd van onbezorgdheid was. Te midden van die herinneringen aan het dorp dat aan mijn jeugd gekluisterd lijkt, zoek ik een bron van positiviteit.
Dat fietsje waar ik het eerder over had was mijn spektakel, mijn stoere symbool. Ik was geen kunstenaar toen, ook geen acrobaat, maar gewoon een stoer kapoentje dat rondzwierf op mijn tweewieler. Mijn kunst bestond uit het rondrijden, stiekem naar meisjes gluren en dan onderling stoere praatjes houden over hoe ik ze zou benaderen. Het waren eenvoudige, onschuldige tijden.
Fietsend op weg naar de boulevard deelde ik verhalen met vrienden over hoe we tussen de struiken gluurden naar de oudere broers die het buurmeisje het hof maakten. Passendale was mijn dorp vol ontdekkingen en verwondering, waar elke rit op mijn fiets een avontuur was. En de boulevard, dat was de plek waar het allemaal gebeurde.
De boulevard was meer dan zomaar een plek; het was een herinneringsmonument met haagjes en struikjes. Een eerbetoon aan de Engelsen, die hier hun stempel achterlieten. Mijn tijd in Passendale was een schone tijd, gevuld met speelse ontdekkingen en onvergetelijke momenten op mijn stoere fiets.
Met datzelfde fietsje trapte ik ook graag weg van mijn bekende wereld. Het was mijn ontsnapping, mijn manier om nieuwe plekken te ontdekken. Ik zwierf bijna doelloos rond, en kwam dan vaak te laat thuis, wat mijn ouders ongerust maakte. Het was mijn manier van weglopen, een vorm van rebellie tegen de grenzen van mijn wereld.
Later besefte ik dat weglopen niet altijd de oplossing was. Het was een levensles die ik al doende leerde. Het besef kwam dat het ontvluchten van mijn directe omgeving soms weliswaar bevrijdend kon voelen, maar volgens de toen geldende opvoedingsnormen niet de juiste weg was. Tijden zijn veranderd, en nu begrijp ik beter dat jongeren hun eigen levenspad verkennen op manieren waar wij, als volwassenen, misschien weinig van begrijpen.
Het besef dringt nu tot me door dat ik destijds vrijheid opeiste en mijn eigen pad wilde volgen. Er was altijd dat verlangen naar met rust gelaten worden, om mijn eigen weg te gaan. In deze herinneringen lijkt er een mogelijk verband te zijn met situaties van seksueel misbruik waaraan ik probeerde te ontsnappen. Het roept vragen op over hoe deze persoonlijke geschiedenis mijn zoektocht naar vrijheid en mijn reactie op bepaalde ervaringen heeft beïnvloed.
De jeugd bracht speelsheid, gelach en avonturen met zich mee, waardoor alles zo normaal leek. Echter, te midden van deze onschuldige momenten begonnen vreemde gebeurtenissen zich te ontvouwen, gebeurtenissen die ik niet kon plaatsen. Op twaalfjarige leeftijd keerde mijn broer JL na een leuke avond thuis met een storm van verwijten en dreigingen van zelfmoord. Wat normaal een gezellig huis was, gevuld met familie, werd plotseling overschaduwd door een onheilspellende sfeer.
De voortdurende mallemolen van problemen binnen onze familie legde een zware last op de schouders van mijn ouders. Als kind, gevangen in deze spiraal, voelde ik de wanhoop en het verdriet van mijn ouders. Ze waren voortdurend onderweg, op zoek naar manieren om mijn broers uit de problemen te halen. Dit drama herhaalde zich keer op keer, vooral tijdens de laatste fase van het leven van mijn ouders. Ze hadden veertien kinderen grootgebracht, waren alles kwijtgeraakt en moesten opnieuw beginnen. Ondanks al deze inspanningen waren al hun kinderen op de een of andere manier ontspoord, een trieste erfenis van wat ooit een liefdevol gezin was.
Het is verleidelijk om deze cyclus van problemen toe te schrijven aan de omstandigheden, maar naarmate ik ouder werd, begon ik te beseffen dat er diepere menswetenschappelijke verklaringen waren voor ons disfunctionele familieleven.
De opvoeding die we kregen, of eerder het gebrek daaraan, had een aanzienlijke impact op de vorming van onze gedragspatronen. In de chaos van een groot gezin ontbrak het vaak aan structuur en individuele aandacht. De omgevingsinvloeden, waaronder financiële moeilijkheden en beperkte educatieve kansen, droegen bij aan de uitdagingen waarmee we werden geconfronteerd.
Psychosociale factoren, zoals mentale gezondheidsproblemen en verslavingen, verschenen als schaduwen die over onze familie hingen. Het lijkt erop dat deze interne demonen, in combinatie met externe druk, hebben bijgedragen aan de reeks van problemen die we doormaakten.
De sleutel tot het doorbreken van deze vicieuze cirkel lijkt te liggen in gezinsinterventies, waarbij professionele hulpverleners ons begeleiden bij het begrijpen en aanpakken van diepgewortelde problemen. Het is cruciaal om niet alleen de symptomen, maar ook de oorsprong van onze moeilijkheden aan te pakken. Alleen dan kunnen we hopen op duurzame verandering en een nieuw hoofdstuk voor onze familie. Maar, het is belangrijk te beseffen dat deze mogelijkheden er toen niet waren. In die tijd overheerste repressie, en een gezin dat herhaaldelijk in aanraking kwam met het gerecht voor steeds ernstigere delicten, trok extra aandacht.
Er was destijds weinig begrip voor de dieperliggende problemen waarmee gezinnen zoals het onze te maken hadden. De maatschappij was minder geneigd om de complexiteit van sociale, emotionele en psychologische kwesties te erkennen en te behandelen. In plaats daarvan werden gezinnen vaak geconfronteerd met veroordeling en straf, wat de situatie alleen maar compliceerde.
Terugkijkend op die tijd besef ik dat er niet alleen een gebrek was aan hulpbronnen, maar ook aan een cultuur van begrip en empathie. Het was een tijd waarin weinig aandacht werd besteed aan de dieperliggende oorzaken van gedragsproblemen, waardoor gezinnen in een neerwaartse spiraal van problemen konden belanden zonder de juiste begeleiding en ondersteuning.
In die tijd, gedurende de jaren zeventig, bloeide de hippiecultuur op en zochten mijn broers vrijheid, expressie en rebellie tegen traditionele normen. De idealen van liefde, vrede en non-conformiteit werden echter niet omarmd in ons thuis. Terwijl sommigen de jaren zeventig herinneren als een periode van bevrijding, was het voor anderen, zoals mijn familie, een tijd van innerlijke strijd en sociale onrust. De kloof tussen generaties werd vergroot door uiteenlopende wereldbeelden en levenswijzen. Ondanks de roep om vrijheid en gelijkheid, worstelden sommige gezinnen met diepgewortelde problemen.
In deze paradoxale tijd nam de zoektocht naar vrijheid verschillende vormen aan, waaronder het gebruik van verdovende middelen, wat leidde tot ontwrichting van gezinsstructuren. De sociale en culturele omwentelingen boden mogelijkheden voor verandering, maar niet iedereen kon profiteren van deze verschuivingen in denkwijze en levensstijl. Mijn familie was een van degenen die de schaduwzijde van deze tijd ervoer.
De vraag rees waarom de wereld buiten onze thuishaven plotseling belangrijker leek voor mijn broers. Waarom koos de ene broer pas voor voldoening als de anderen hun noodlottige levenspad bewandelden? Ikzelf ben door veel gebeurtenissen binnen het gezin gegaan, onbekend bij onze ouders. Wat er met de anderen is gebeurd, blijft een mysterie. Ik ben onderworpen aan ouderlijk geweld, zij het op psychologisch vlak, soms van vaderlijke kant, onder invloed van drank. Gelukkig zijn deze ervaringen beperkt gebleven, en ik koester respect voor mijn ouders, die ik beschouw als onschuldige slachtoffers, net als de rest van ons gezin.
Heden ten dage is het heel moeilijk te begrijpen hoe een situatie als deze kon ontstaan. Niet alles is hier beschreven, en wat nog volgt, vertegenwoordigt ook niet elke denkgeest van de verhalen. Het is mijn kant van het verhaal, en ongetwijfeld zullen er andere verhalen de ronde doen binnen de familiedynamiek. Het is geenszins mijn bedoeling feiten te verfraaien; het is hoe ik het heb ervaren, en als men mij had aangesproken over de kwesties die ik jarenlang aankaartte, had ik mogelijk nu een andere mening. Existentialisme weeft door dit alles, de zoektocht naar betekenis en identiteit te midden van de onzekerheden blijft bestaan.
Het lijkt erop dat de tijden danig zijn veranderd, of misschien beoordeel ik zonder beter te weten. In het verleden werd ik geconfronteerd met jeugdrechterlijke problematiek binnen mijn gezin, en ik heb dat redelijk kunnen beheren. Mijn eerste contact met de jeugdrechtbank is eerder beschreven in deze biografie. Als ik terugdenk aan de impact die het destijds op het huishouden moet hebben gehad, voel ik een steek in mijn hart. Ondanks alles hielden mijn ouders ontzettend veel van ons. Ze zouden door het vuur gaan voor ons, tot ze volledig opgebrand waren.
In een wereld van onzekerheid en veranderingen, is het relaas van een individu vaak een lappendeken van ervaringen, uitdagingen en triomfen. Voor velen van ons is het levensverhaal een kroniek van persoonlijke groei, gevoed door de interactie tussen innerlijke strijd en externe invloeden.
Voor mij begon het relaas met de warme omhelzing van een liefdevolle familie, maar ook met de schaduw van economische tegenspoed en sociale ongelijkheid. Deze tegenstellingen vormden de basis van mijn vroege jaren, waarin ik leerde navigeren door de complexiteit van het leven.
Terwijl de tijd voortschreed, werden mijn keuzes en ervaringen gevormd door de kracht van zelfbeheersing en de veerkracht van sociale banden. Door mijn eigen zwakheden en uitdagingen te erkennen, ontdekte ik de waarde van innerlijke discipline en de kracht van verbondenheid met anderen.
Maar het relaas is geen rechtlijnige reis. Het is bezaaid met valkuilen en obstakels, waarvan sommige ik overwon en andere me naar beneden trokken. Toch bleef ik vasthouden aan de hoop op een betere toekomst, gedreven door de overtuiging dat verandering mogelijk is, zelfs in de moeilijkste tijden.
Nu, te midden van dit relaas, sta ik op een kruispunt van mogelijkheden en uitdagingen. Ik zie mijn verleden als een les en mijn toekomst als een avontuur dat nog steeds moet worden geschreven. En terwijl ik mijn weg vervolg, koester ik de waarheid dat ons relaas nooit volledig is, maar altijd in beweging blijft, gevormd door de interactie tussen onze innerlijke kracht en de krachten van de wereld om ons heen.
