• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• november 1, 2024
• 2 minutes Read

De Wanorde Van Mijn Ziel

Dit gedicht verkent de thema’s van individualiteit, rebellie en de onrustige zoektocht naar vrijheid. Vanuit een anarchistische blik breekt het met traditionele structuren en verwachtingen. De spreker staat als een eenzame, vastberaden stem in de duisternis, een kracht die zich niet laat binden door regels, macht, of maatschappelijke normen. Met ironie en trots, worden symbolen zoals de “goedemorgenboom” en het “Vlaamsche vlakke land” tot beelden van verzet en spot, terwijl de spreker onverschrokken zijn eigen weg zoekt. Hier wordt liefde niet gezien als bezit, maar als een wilde, vrije kracht die niet geketend kan worden.

Ook de relatie tot anderen, zoals “de kinderen van de nacht,” wordt benadrukt als een band van aanwezigheid en kracht, zonder de conventionele verwachting van nabijheid of afhankelijkheid. Het gedicht suggereert dat ware verbondenheid niet hoeft te bestaan binnen traditionele kaders; in plaats daarvan worden kracht en steun op een subtiele, eigenzinnige manier geuit. De boodschap verwerpt het idee van “perfectie” en “pracht” als doelen in het leven en benadrukt in plaats daarvan de waarde van onafhankelijkheid en zelfontplooiing.

Met een vlaag van mysterie en melancholie roept het gedicht op tot een anarchistisch bestaan, een leven waarin de spreker zich niet vastklampt aan vastomlijnde idealen, maar vrijuit beweegt door chaos en wanorde, als een vonk in de duisternis. Het is een lofzang op een persoonlijke vrijheid, een uitdaging aan elk conventioneel pad, en een ode aan de kracht van zelfgekozen wegen en ongebaande paden.

• Jean-Pascal Salomez
• september 28, 2024
• 1 minute Read

Geraag Langs de Waterkant

Het filosofische debat over vrije wil en de noodzaak van kwaad is al eeuwenlang een centraal onderwerp in zowel de filosofie als de theologie. Het kernidee is dat echte keuzevrijheid alleen mogelijk is als individuen in staat zijn om zowel goed als kwaad te kiezen. Dit maakt morele verantwoordelijkheid mogelijk, aangezien moraliteit veronderstelt dat mensen bewust kunnen kiezen tussen tegengestelde opties.

Voorstanders van dit standpunt, zoals Augustinus en Thomas van Aquino, stellen dat zonder de mogelijkheid om kwaad te doen, er geen ware vrije wil bestaat. Het overwinnen van verleidingen en het weerstaan van kwaad wordt ook gezien als essentieel voor morele groei en de ontwikkeling van deugd.

In de theologie wordt dit argument vaak gebruikt om de aanwezigheid van kwaad in een door God geschapen wereld te verklaren. Het bestaan van vrije wil, inclusief de keuze om kwaad te doen, wordt gezien als noodzakelijk om ware liefde en goedheid te laten ontstaan.

Critici van dit standpunt, zoals John Stuart Mill en David Hume, wijzen echter op het bestaan van excessief kwaad, zoals genocide en natuurrampen, die moeilijk te verzoenen zijn met dit argument. Sommigen, zoals compatibilisten, betogen dat vrije wil ook zonder de noodzaak van kwaad kan bestaan, zolang mensen bewuste en betekenisvolle keuzes maken.

Het debat blijft een complex en intrigerend filosofisch vraagstuk, dat fundamentele aspecten van moraliteit, verantwoordelijkheid en de menselijke conditie raakt.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• Oorlog
• juli 23, 2024
• 2 minutes Read

Zunnebeke: Gedicht van Slyk en Dada

Het gedicht is een evocatieve reflectie op de gruwelen van oorlog, specifiek gericht op de Eerste Wereldoorlog en de beruchte Slag bij Passendale, die plaatsvond in de regio Zonnebeke, België. Het gedicht mengt surrealistische en dadaïstische elementen om de chaos, het lijden en de verwoesting van de oorlog weer te geven.

De eerste strofen beschrijven het landschap van Zonnebeke, waar modder, bloed en poppies symbool staan voor de tragische schoonheid van een plek getekend door geweld. De schaduwen van Zonnebeke dansen over velden van rusteloze herinnering, wat de blijvende impact van de oorlog op de geest van de overlevenden benadrukt.

De introductie van dadaïstische elementen, zoals gaswolken en soldaten met maskers, schetst een surrealistisch beeld van de oorlog als een groteske voorstelling. Dit wordt versterkt door beelden van klinkers die schreeuwen naar de maan en klokken die huilen in ruïnes, wat de waanzin en de surrealiteit van het conflict benadrukt.

De referenties aan Passendale en poppies (klaprozen) roepen de herinnering op aan de talloze soldaten die stierven in de modderige slagvelden, met de rode bloemen als symbolen van zowel bloedvergieten als hoop op herstel. De beelden van een wereld waarin het leven langzaam zijn kleur herwint, suggereren een moeizaam proces van wederopbouw en verzoening.

De dadaïstische invloeden komen opnieuw naar voren in de beschrijvingen van de chaos, de dans van niet-zijn en de fragmentarische, grillige aard van de tijd en herinnering. Het gedicht eindigt met een erkenning van de blijvende impact van Zonnebeke, een plaats waar oorlog en vrede, pijn en vreugde, verweven zijn in een complexe, voortdurende dynamiek.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• juli 22, 2024
• 1 minute Read

Gedicht voor het Plagiaat ras

Kunstenaars zijn vaak vergeleken met apen en papegaaien, vooral als het gaat om plagiaat. Ze nemen ideeën over, herhalen woorden en creëren zo een echo van wat eerder is gedaan. Dit concept benadrukt het idee dat originaliteit in de kunstwereld soms een illusie is, een farce. Veel kunstenaars bouwen voort op het werk van anderen, en dit proces van lenen en herhalen is diepgeworteld in de creatieve wereld.

In de dadaïstische traditie wordt dit fenomeen gevierd en bekritiseerd tegelijk. Dadaïsten spelen met de chaos en herhaling, en zien de kunst van het plagiaat als een manier om de conventies uit te dagen. Ze breken vormen, vervormen lijnen en schreeuwen hun boodschap de wereld in, waarbij ze de grens tussen origineel en kopie vervagen.

Plagiaat wordt in dit licht gezien als een schreeuw zonder schroom, een herhaling die een nieuw licht werpt op oude ideeën. De wereld van de kunst wordt zo een spiegelzaal, waarin alles een echo is van iets dat eerder is geweest. Oorsprong en origineel worden betwist, en de creatie van kunst wordt een eindeloze herhaling, een dans van ideeën door de tijd.

Dit idee roept vragen op over de aard van creativiteit en de waarde van originaliteit. Als alles een herhaling is, wat betekent het dan om een kunstenaar te zijn? Door dit concept te omarmen, nodigen kunstenaars ons uit om de schoonheid en betekenis te vinden in de echo’s van het verleden, en om de voortdurende stroom van inspiratie te zien als een bron van oneindige mogelijkheden.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• juni 18, 2024
• 1 minute Read

Kleurenzee van Anarchie

In het gedicht verweeft de dichter de kracht van kunst met de roep om vrijheid en creativiteit. Door een visie te schilderen waarin spontane creativiteit de norm is en waar normen en structuren worden uitgedaagd, nodigt het gedicht de lezer uit om deel te nemen aan een revolutionaire beweging. De lampen op de hoofden van mensen stralen in alle kleuren van de regenboog, symbolisch voor een wereld waar geluk en expressie centraal staan.

Het gedicht omarmt het absurdisme als een bevrijdende kracht die de starheid van het dagelijks leven doorbreekt, en pleit voor een samenleving waarin kunstenaars vrijelijk kunnen dromen en scheppen zonder de beperkingen van geld en macht. Het roept op tot een herdefiniëring van waarde in kunst, weg van de commerciële meetlat, en tot een hernieuwde waardering voor de menselijke verbeeldingskracht.

Met zijn ritmische en beeldende taal weeft het gedicht een betoverend landschap waarin anarchie geen chaos betekent, maar een nobele zoektocht naar persoonlijke en collectieve bevrijding. Het biedt een visie op een wereld waarin vrede en samenwerking worden bevorderd door vreedzame spelervaringen en waar educatie gericht is op vredesopvoeding en conflictbemiddeling.

“Kleurenzee van Anarchie” is meer dan een gedicht; het is een oproep tot actie, een uitnodiging om deel te nemen aan een beweging die streeft naar een nieuwe, creatieve en egalitaire wereldorde.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• juni 14, 2024
• 2 minutes Read

Dada Gaza: Een Schreeuw van Pijn

Het gedicht ” DaDa Gaza: Een Schreeuw van Pijn” schildert een schrijnend en indringend beeld van de gruwelijkheden en het lijden in Gaza. Het beschrijft de verwoestende impact van voortdurende conflicten, waarbij gebroken dromen en levens onder het puin liggen. Moeders schreeuwen om hun bedolven kinderen, terwijl bloed door de straten stroomt als een rivier van dood. Raketten doorklieven de nacht, en de angst weerspiegelt zich in de ogen van hongerige kinderen.

De wanhopige vaders, omringd door stof en puin, proberen te overleven in een landschap van haat. Politici in ivoren torens negeren het lijden van de mensen, terwijl miljarden worden verspild aan oorlog en wapens. Gaza is een open wond, bloeiend in pijn, een symfonie van lijden die de aarde doet kreunen. De bloedige dans tussen Israëli’s en Palestijnen laat geen helden zien, alleen slachtoffers van een absurde oorlog.

Het gedicht roept op tot bewustwording van de wrede realiteit waarin we leven. Het schildert een wereld waarin de hoop van kinderen wordt verpletterd, hun toekomst gestolen, terwijl de wereld blind blijft voor hun kreten en tranen. De tragische situatie in Gaza is een wrange herinnering aan onze gedeelde menselijkheid, een schreeuw om hulp die niet genegeerd mag worden.

In deze harde, pijnlijke realiteit worden we opgeroepen om te huilen, te voelen en nooit te vergeten. Het gedicht is een krachtige aanklacht tegen de absurditeit van oorlog en een oproep tot vrede en mededogen, terwijl het de onuitwisbare littekens van Gaza en haar inwoners blootlegt.

• Jean-Pascal Salomez
• criminaliteit
• juni 1, 2024
• 2 minutes Read

De Donkere Dans van Armoede en Criminaliteit

In het gedicht, de schrijnende realiteit van individuen die gevangen zitten in de vicieuze cirkel van armoede en criminaliteit. Het beschrijft de verstikkende omgeving waarin zij leven, gekenmerkt door uitzichtloosheid, honger en verlies van hoop. Ondanks hun verlangen naar een beter leven, worden ze gedreven tot criminele daden als een laatste poging tot overleving in een samenleving die hen vergeten lijkt te zijn. Het gedicht werpt een kritische blik op de structurele ongelijkheden die deze situatie voeden en vraagt ​​zich af wie verantwoordelijk is voor het doorbreken van deze cyclus van ellende. Met krachtige beelden en metaforen onderstreept het gedicht de noodzaak van empathie, begrip en collectieve actie om de diepgewortelde problemen van armoede en criminaliteit aan te pakken.

• Jean-Pascal Salomez
• april 30, 2024
• 1 minute Read

De Absurditeit van Staatsfalen

In mijn gedichtt verwoord ik mijn gevoelens van teleurstelling en machteloosheid ten opzichte van de Belgische staat. Ik beschrijf hoe ik, ondanks mijn inspanningen, geen enkele steun of zekerheid heb gekregen van de staat. Geconfronteerd met de kafkaëske bureaucratie en het gebrek aan erkenning voor mijn werk, voel ik me verloren en verward.

Het gedicht roept de absurditeit op van een systeem waarin geld en macht de boventoon voeren, terwijl de belangen van het volk worden vergeten. Ik beschrijf hoe ik, na jaren van hard werken, geen pensioen of enige vorm van zekerheid heb gekregen voor de toekomst.

Maar het gedicht gaat verder dan alleen mijn persoonlijke ervaringen. Het beschrijft ook de dreiging van oorlog en conflict, en hoe zelfs onze kinderen dreigen te worden gebruikt als pionnen in het spel van de machtigen der aarde.

Ondanks de sombere vooruitzichten weiger ik echter te zwijgen. Ik roep op tot verzet tegen de absurditeit van het Belgische beleid en tot strijd voor een rechtvaardiger en menselijker samenleving. Ik geloof dat we samen kunnen komen en verandering kunnen bewerkstelligen, en dat we een einde kunnen maken aan de absurditeit van staatsfalen.

• Jean-Pascal Salomez
• maart 27, 2024
• 1 minute Read

Draaikolk van onrust

In “De Draaikolk van Onrust” wordt de innerlijke strijd van een individu weerspiegeld te midden van een tumultueuze tijd, waarin boosheid en frustratie de overhand nemen. Op 61-jarige leeftijd wordt de protagonist plotseling geconfronteerd met een diepe zucht van onvrede tegenover het maatschappelijk bestel dat het vertrouwen lijkt te ontvluchten. Geleefd en ervaren, maar ook getekend door teleurstellingen, worstelt hij met de voortdurende confrontatie met onrecht en ongelijkheid die als een schaduw over zijn bestaan hangen. De botsing van generaties en verlies van traditionele waarden versterken het gevoel van verstoordheid in de samenleving, terwijl machteloosheid zwaar op hem drukt, als een afgrond van hopeloosheid.

Maar te midden van deze duisternis, deze innerlijke strijd, gloort geen sprankje hoop. Het gedicht roept op tot begrip, verbondenheid en verandering als antwoord op de overweldigende onrust. Hoewel de lasten van anderen niet altijd gedragen worden en erbarmen soms schaars lijkt, benadrukt het gedicht de kracht van collectieve actie en solidariteit. Het roept op tot samenwerking, niet alleen om te overleven, maar om te gedijen in een wereld die zijn beloften van vrijheid en rechtvaardigheid nakomt. “De Draaikolk van Onrust” is een emotioneel geladen uiting van de menselijke zoektocht naar betekenis te midden van chaos, en een pleidooi voor hoop te midden van duisternis.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• maart 14, 2024
• 1 minute Read

Fatanarchie

Het gedicht “Hiep hiep hoera slaakt de fatalist” portretteert een innerlijke strijd tussen pessimisme en optimisme. De fatalist, gehuld in somberheid en overtuigd van de onvermijdelijke ondergang van de wereld, ziet slechts duisternis en wanhoop om zich heen. Hij wordt echter geconfronteerd met een tegengesteld perspectief vertegenwoordigd door een kind, dat straalt van levenslust en geloof in een betere toekomst. Het kind biedt hoop en moed aan de fatalist, die aanvankelijk sceptisch is maar langzaam begint te twijfelen aan zijn pessimistische wereldbeeld.

Het gedicht onderstreept het contrast tussen de donkere visie van de fatalist en de schijnbare naïviteit van het kind, maar het toont ook de kracht van hoop en optimisme om zelfs de meest pessimistische harten te bereiken. Het symboliseert de eeuwige strijd tussen hoop en wanhoop, waarbij de menselijke geest voortdurend worstelt met de uitdagingen van het leven.

Uiteindelijk wordt de fatalist geconfronteerd met de mogelijkheid van verandering en groei, en begint hij te geloven dat er misschien toch een sprankje hoop is in de duisternis. Het gedicht eindigt met de implicatie dat de strijd tussen pessimisme en optimisme een voortdurend proces is, waarbij het belangrijk is om de moed niet te verliezen en vast te houden aan de hoop op een betere toekomst.