• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• oktober 19, 2016
• 3 minutes Read

Dans van de Dwaasheid: Een Manifest

Dit gedicht brengt een wereld tot leven waarin kwakzalverende kwartels kleurrijk kwaken, dansende dodo’s doelloos deinen en filosofische kwellingen schitteren in de ogen van pratende papegaaien. Het roept op tot een surrealistische ontdekking van de betekenis van chaos en onzin, waarbij de grenzen van het begrip op speelse wijze worden uitgedaagd

• Jean-Pascal Salomez
• juli 31, 2016
• 1 minute Read

Was mijn hoofd maar een hamer

Het gedicht lijkt een uiting van diepe emoties en frustraties te zijn, waarbij de spreker intense gevoelens van woede, pijn en teleurstelling uit. De vijfduimer fungeert als een krachtig symbool van de fysieke en emotionele doorbraak, waarbij de spreker het verleden en verdriet vrijelijk laat stromen in de bloedbaan van herinneringen.

De beschrijving van het verdriet dat langs voeten stroomt en wandelpaden doorkruist, suggereert een impact op anderen, mogelijk onbewust. De herhaling van de handeling van het nagelen met de vijfduimer duidt op vastberadenheid en de onvermijdelijkheid van deze uiting van emoties.

De vermelding van afgunst, dromen en ondankbaarheid als zaken die een prijs eisen, wijst op de gevolgen van dergelijke intense emoties. Het verlangen naar het hoofd als een hamer suggereert een wens om emoties te kanaliseren en mogelijk te transformeren, met de hoop op verlossing.

In het algemeen lijkt het gedicht een zoektocht naar uitdrukking te zijn van innerlijke strijd en een verlangen naar catharsis, waarbij de fysieke daad van het nagelen symbolisch staat voor het uiten en verwerken van diepgewortelde emoties.

• Jean-Pascal Salomez
• juni 9, 2016
• 3 minutes Read

Je slaapt, mijn lieve kind.

Dit gedicht beschrijft de existentiële en psychologische worstelingen van een ouder die zich bewust is van de complexiteit van het leven en de realiteit van hun relatie met hun kind. De ouder voelt de noodzaak om de waarheid te vertellen en te onthullen dat de wereld niet is zoals het lijkt, dat hun huis niet vol van geluk is. Ze erkennen dat ze vreemden voor elkaar lijken te worden en worstelen met de vraag wanneer deze afstand tussen hen begon. De ouder realiseert zich dat hun kind hun alles is en de reden dat ze blijven vechten, maar voelt dat ze de strijd hebben verloren. Desondanks blijft de ouder hopen dat hun kind in vrede kan slapen en dromen zonder de last van de realiteit te dragen. Dit gedicht drukt de angst en onzekerheid uit die gepaard gaan met het ouderschap en de complexiteit van menselijke relaties.

• Jean-Pascal Salomez
• mei 5, 2016
• 1 minute Read

Als water en vuur

Het gedicht “Eenzaam in de tijd” verkent een diep gevoel van isolatie en onvergetelijkheid. De beeldspraak van golvende bewegingen in de wind en het vallen als een deken suggereren een zekere melancholie. De avond wordt geïntroduceerd als een cruciaal moment, waarbij het de gedachten breekt en het geloof van de laatste dagen transformeert tot een soort ontmoetingsplaats voor de nacht.

De dichter brengt een geliefde naar voren als iemand die de eenzaamheid probeert te doorbreken. Het beeld van het schrijven van eenheid op een bebloede vlag roept complexe emoties op. Deze vlag, die sereen wappert in veranderende plooien van het zand, lijkt zowel een symbool van verbondenheid als van strijd te zijn. De herhaling van deze handeling versterkt de diepte van de relatie.

In de algehele toon van het gedicht resoneert een dualiteit tussen eenzaamheid en verbondenheid, waarbij de avond fungeert als een overgangsmoment tussen deze tegenstellingen. Het gedicht roept vragen op over vergankelijkheid, geloof en de betekenis van eenheid in de schijnbaar onverbiddelijke stroom van de tijd.

• Jean-Pascal Salomez
• april 10, 2016
• 1 minute Read

Dans met de draak

“Dans met de draak” beschrijft een duistere en intense ervaring. De dichter lijkt gebogen en vergeten te zijn, omringd door rokerige duisternis. De handen worden beschreven als stekelig, en de omgeving wordt doordrenkt met de geur van wijn. De ogen zijn steenhard en grijs, vol verlangen, maar ook verloren in schaduw. Er is een mix van bloederige tranen en scherpe tanden, met verwijzingen naar nachtelijke beelden en grafgeuren. De woorden zijn spichtig en draaien de geest binnenstebuiten. Het gedicht eindigt met een sombere toon, waarin het vooruitzicht beangstigend is, en de ooit aantrekkelijke passie lijkt te zijn vervaagd, achtergelaten in het holst van de nacht.

• Jean-Pascal Salomez
• Natuur
• maart 23, 2016
• 4 minutes Read

De vergeten relatie tussen mens en natuur

Dit gedicht benadrukt de relatie tussen mens en natuur, die door de moderne tijd vaak vergeten lijkt te zijn. Het beschrijft de natuur als een bron van wijsheid en leven, die door onze voorouders werd geëerd en gerespecteerd. Het gedicht roept op tot meer bewustzijn en actie om de natuur te beschermen en te behouden, zodat we kunnen blijven genieten van haar schoonheid en wijsheid. Het experimentele gebruik van de dadaïstische stijl geeft het gedicht een uniek en eigenzinnig karakter, waardoor het een beroep doet op de verbeelding van de lezer.

• Jean-Pascal Salomez
• december 1, 2015
• 2 minutes Read

Stille oceaan

Nieuw Calédoniehart van de Stille Oceaanblauwschakeringen, schoonheid, water en zandgesust door zachte passaatwindenschuivend begrip Als ik de dagen telmet schelpen in mijn handals een baken op het strand De oceaan…

• Jean-Pascal Salomez
• juli 23, 2015
• 3 minutes Read

Juist! Dat ben ik.

IHet gedicht van Jean Pascal Salomez is geschreven in een taal die hij liefheeft en die steeds meer in de verdrukking lijkt te komen in het digitale tijdperk van hapklare schrijfseltjes. Hij bekritiseert het feit dat vrienden heimwee hebben naar iemand die het woord “epigoon” kent en dat jonge mensen zich afvragen of hij niet te veel koketteert met moeilijke woorden. Hij volgt de discussie over het taalgebruik op de voet, maar wil geen taalpurist worden. Het gedicht heeft een absurdistische en dadaïstische inslag en is een kritische reflectie op de normen en waarden van de huidige maatschappij.

• Jean-Pascal Salomez
• april 5, 2015
• 3 minutes Read

Ik wil geen vrienden

Dit gedicht beschrijft de gevoelens van de dichter ten opzichte van vriendschap en sociale interacties. De dichter voelt zich benauwd en beklemmend door de verwachtingen van vrienden en vindt het moeilijk om zich open te stellen voor anderen. De dichter erkent zijn hooggevoeligheid en hoe deze subtiele informatie, vaak negatief, zijn onderbewustzijn bezighoudt. Het gedicht geeft een introspectieve kijk op de persoonlijke uitdagingen van de dichter in zijn relaties met anderen.

• Jean-Pascal Salomez
• december 15, 2014
• 3 minutes Read

Vermoeiend hart.

Dit gedicht van Jean Pascal Salomez is een persoonlijke reflectie over de rol van vaders in het leven en hoe ze soms over het hoofd worden gezien. Het begint met het vermelden van Venus van Pescara en groeit met liefde. Het doel van jaren was kwetsbaar en het was soms moeilijk, maar toch werd er rust gevonden in de familie. Er wordt gesproken over het ouder worden van de vader, maar zijn accent en handen spreken nog steeds echt. Het gedicht eindigt met een vraag aan zijn vader over wat er zou gebeuren als hij er niet meer was.