• Jean-Pascal Salomez
• mei 30, 2014
• 3 minutes Read

Viva! Ik faal.

Het gedicht lijkt te gaan over het omarmen van de eigen falen en het omarmen van de schaamtevolle delen van onszelf die we vaak proberen te onderdrukken. De stem die schalt “Je moet je leven veranderen” lijkt te suggereren dat we ons leven moeten veranderen om onze ware aard te omarmen en te accepteren wie we zijn, inclusief onze perversiteiten en onvolkomenheden. Het gedicht lijkt ook te suggereren dat we deze aspecten van onszelf moeten omarmen door er woorden aan vuil te maken en ze te erkennen in plaats van ze te blijven onderdrukken.

• Jean-Pascal Salomez
• februari 25, 2014
• 3 minutes Read

De Dansende Neus van de Gele Bananenboom

Dit dadaïstische gedicht is een surrealistische reis door een bizar landschap, waarin de zintuigen worden overspoeld door absurde beelden en taal. De dansende neus van de gele bananenboom is het centrale beeld van het gedicht, dat de lezer meeneemt op een vreemde en onvoorspelbare reis.

In dit gedicht wordt de zinloosheid gevierd en het absurde omarmd. Het lijkt alsof er geen enkele coherentie is tussen de woorden, maar toch vloeien ze samen tot een surrealistisch geheel. Het gedicht roept op tot het loslaten van onze behoefte aan logica en betekenis, en het omarmen van de chaos en het onvoorspelbare.

• Jean-Pascal Salomez
• januari 7, 2014
• 1 minute Read

Fak!

Dit gedicht beschrijft de wanhoop van iemand die gestrand is en zichzelf vergelijkt met een plant. De persoon is nieuwsgierig en wil graag blijven leven, maar voelt zich gevangen in zijn huidige situatie. In zijn dromen kan hij gelukkig alles, maar wanneer hij wakker wordt, worden de herinneringen en kleine dingen die spreken hem teveel en stroomt hij over van emotie.

• Jean-Pascal Salomez
• januari 2, 2014
• 1 minute Read

Een Dans van Reflecties

**Titel: Een Dans van Reflecties – Samenvatting**

In de betoverende schemer van tijd en ruimte ontvouwt zich een poëtische reis in het gedicht. De nacht fungeert als het doek waarop de ziel haar weg vindt, omgeven door zachte cadansen van gedachten en dromen. De maan schildert verhalen op het nachtelijke doek, terwijl sterren geheimen fluisteren van liefde, verlies en het doorstaan van het leven. In de tuin van herinneringen bloeien betekenisvolle zinnen als bloemen, terwijl de wind melodieën van verlangen draagt. Het gedicht nodigt uit om te dwalen door de spiegels van de ziel, waar de tijd een kronkelig pad van vreugde en spijt weerspiegelt. De dans van reflecties brengt betekenis in elk moment, terwijl woorden als vlinders dansen in de stilte van de nacht, en poëzie haar weg vindt als een eeuwige aanwezigheid.

• Jean-Pascal Salomez
• december 11, 2013
• 3 minutes Read

H-eerlijk

De laatste versie van het gedicht is een dadaïstisch surrealistische interpretatie van de oorspronkelijke tekst. Het bevat verschillende woorden en zinnen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben en die elkaar soms tegenspreken. Het lijkt te suggereren dat traditionele begrippen van eerlijkheid en deugdzaamheid absurd en betekenisloos zijn in een wereld zonder logica en coherentie. Het benadrukt ook de rol van taal en woorden in het creëren van betekenis en het vermogen van taal om te desintegreren en te vervagen in betekenisloosheid.

• Jean-Pascal Salomez
• juli 19, 2013
• 2 minutes Read

Elvis van ’t ka…

In het gefluister van sommige roddels slaak ik een gil, Maar breken, dat lukt niet, ondanks woede en verdriet. Wij weten hoe het zit, een mens zonder pit. Het lied…

• Jean-Pascal Salomez
• juni 26, 2013
• 1 minute Read

De laatste snik

In dit gedicht wordt de pijnlijke realiteit beschreven van hoe de persoon in kwestie alles wordt ontnomen, inclusief hun naam, stem en tranen. Ondanks dat ze willen stoppen met denken aan hun verdriet, worden ze toch opgejaagd door sensatiezoekers die hen willen uitbuiten voor hun eigen doeleinden. De laatste zin van het gedicht suggereert dat de persoon in kwestie zichzelf gebroken voelt en geen hoop meer heeft. De titel “Geen Genade voor Verdriet” benadrukt het harde en meedogenloze karakter van de wereld waarin we leven, waarin het verdriet van anderen vaak wordt genegeerd en uitgebuit.

• Jean-Pascal Salomez
• juni 24, 2013
• 3 minutes Read

Ergens tussenin.

Het gedicht beschrijft de onzekerheid van het leven en de vraag wat er met ons zal gebeuren in de toekomst. Het suggereert dat we misschien slechts een klein fragment zijn van een groter universum dat geen zin of reden lijkt te hebben. Het gedicht speelt met de ideeën van absurditeit en het lot en beschrijft hoe we kunnen worden gezien als een grap in het grotere kosmische geheel. Het gedicht lijkt te suggereren dat het leven misschien geen logica heeft en dat we gewoon moeten accepteren wat er gebeurt.

• Jean-Pascal Salomez
• juni 18, 2013
• 1 minute Read

De Ochtendboom

**Samenvatting**

Het gedicht “De Ochtendboom” schildert een beeld van de natuur als stille, eeuwige toeschouwer van menselijke verlangens en herinneringen. De boom, symbolisch en majestueus, staat stevig geworteld als een wachter die in de ochtend de wereld begroet. Zijn takken zijn als heraldische wapenschilden, symbool van kracht en sereniteit in een chaotische wereld. De papavers, felrood tegen het vlakke Vlaamse land, roepen herinneringen op aan zowel schoonheid als vergankelijkheid, misschien zelfs aan de offers en dromen van het verleden. Ze staan daar als stille getuigen, hun kleur een visuele echo van vergeten idealen en koninklijke dromen.

Het gedicht brengt ook het thema van vergankelijkheid naar voren. De dauw verdampt zonder een spoor achter te laten, net zoals herinneringen en stemmen met de tijd vervagen, ondanks de diepe verlangens en emoties die ooit wortel schoten in de ziel. De boom daarentegen blijft onaangedaan door het voorbijgaan van mensen en gebeurtenissen, als een symbool van continuïteit en stilte.

Deze beelden roepen reflecties op over het menselijke streven en het contrast met de onveranderlijke natuur. De ochtendboom staat als een onverstoorbare metgezel van de tijd, die in zijn eenvoud een goede morgen wenst aan de voorbijgaande stervelingen. Het gedicht geeft een contemplatieve kijk op het leven, waarin kleine details uit de natuur ons herinneren aan de grootsheid van het bestaan en de rust die gevonden kan worden in een wereld die ons vaak haastig en vluchtig voorkomt.

• Jean-Pascal Salomez
• april 10, 2013
• 1 minute Read

Voor mijn Kind’ren

Jaren zijn nu reeds voorbij Spijt? Ja, natuurlijk, weleensvoor al wat mis, voor al wat fout is gegaan‘k Heb soms weleens iemand pijn gedaanmaar, dat was nooit mijn bedoeling Ik…