Zwoordkunst Manifest Jean-Pascal Salomez, Voorzitter ART- vzw

Het Zwoordkunst Manifest is een scherpe en onverbloemde reflectie op de maatschappelijke onverschilligheid die zich uit in alledaagse situaties, zoals de nonchalance rond publieke ruimte in Zonnebeke.

Jean-Pascal Salomez analyseert hoe stilzwijgende goedkeuring van klein onrecht leidt tot een bredere verwaarlozing van sociale normen. Hij hekelt de passieve houding van burgers en beleidsmakers, die ongemak negeren en verantwoordelijkheid ontlopen. Toch erkent hij ook de positieve ontwikkelingen in Zonnebeke en begrijpt hij de complexiteit van gemeentelijk bestuur.

Het manifest pleit voor bewustwording, verantwoordelijkheid en een daadkrachtige visie op gedeelde ruimte en gemeenschap.

De Stilte van het Ongezegde

Ze zeggen dat we zwijgen,
Dat stilte de beste taal is,
Maar ik heb geen woorden
Die fluisteren in de schaduw,
Geen mond die zich past voegt in hun stilgelegde symfonie.
Ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen,
Die pijnlijke waarheid
Die recht door de muren van hun illusie snijdt.

Want er is geen stilte,
Alleen een ijle echo van wat er nooit werd gezegd,
En de stemmen in mijn hoofd roepen,
Roept de verloren geesten van de vergeten stad.
De stad van de dromen die we ruilden voor beton,
Waar bomen geen wortels meer vinden
En kinderen worden verkocht als de soldaten van hun oorlogen.

Ik ben de dichter van de gebroken wereld,
De schilder van wat ze niet zien willen.
Mijn kwast is gesmeerd in de olie van verzet,
Mijn inkt doordrenkt met het bloed van wat verloren ging.
De woorden die ik schrijf branden als een kaars
In de nacht van de collectieve slaap.

Er is geen vrede zonder strijd,
En geen kunst zonder de chaos van het onbekende.
Mijn pen is het wapen
Dat ze liever niet in handen hebben.
Maar ik blijf schrijven,
Tot de muren van hun vervormde waarheid
In een regen van as veranderen.
Want ik ben de dichter,
En ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen.

Lees Meer

Weeral een Dialoog Tussen Die Twee, Nietzsche en Dada: De Chaos van Creatie

De tegenstelling tussen Nietzsche en Dada, evenals tussen Kant en Dada, roept fundamentele vragen op over de aard van chaos, vrijheid en creatie. In mijn werk sluit ik me aan bij de Dadaïstische benadering, die chaos niet als een middel ziet om een hogere orde te bereiken, zoals Nietzsche doet met zijn concept van de “Übermensch”, maar juist chaos omarmt als het doel op zich. Voor Dada is chaos de ware vrijheid, een ruimte waar creatie niet wordt gedwongen door logica of structuur. Dit komt overeen met mijn streven om in mijn kunst de pure ervaring van het moment vast te leggen, zonder de grenzen van traditionele vormen of verwachtingen.

Wat betreft Kant en Dada, verwerpt Dada de rationele vrijheid die Kant voorstaat. Kant gelooft dat echte vrijheid alleen mogelijk is binnen de grenzen van de rede en structuur, maar Dada ziet deze structuren juist als belemmeringen voor ware vrijheid. In mijn werk zie ik de vrijheid die voortkomt uit het breken van rationele kaders en het omarmen van het absurde en irrationele als de ware bevrijding. Voor Dada is vrijheid geen gecontroleerde ruimte, maar een spontane, niet-geordende handeling die buiten de logica van het denken valt.

In de reflectie op mijn eigen werk en filosofie zoek ik geen hogere orde of controle, maar wil ik de chaos zelf omarmen als de bron van creatie en vrijheid. Mijn kunst komt voort uit de spontane, ongebonden ervaring van het absurde en niet-georganiseerde. Chaos is voor mij geen overgang naar iets beters, maar de essentie van creatie, een afwijzing van de maatschappelijke normen en verwachtingen. Dit biedt de ruimte om nieuwe betekenissen te ontdekken, zonder de druk van een rationele of logische ordening.

Deze benadering van chaos als vrijheid sluit aan bij mijn streven naar een samenleving waarin regels niet bepalend zijn voor creatie of vrijheid, maar waarin juist het ongebonden en absurde centraal staan. Dit vormt ook de basis van mijn visie op heerschappij, gemeenschapszin en de vrijheid die ik wil onderzoeken in mijn werk en in de themadagen die ik organiseer. De vraag is: moet chaos geordend worden om naar iets beters te leiden, of is chaos zelf het uiteindelijke doel, de ultieme vrijheid?

Lees Meer

Jadadda: Een Dadaïstische Ontmoeting

In Jadadda botsen en versmelten ideeën zonder compromissen of synthese. Dit dadaïstische spel van woorden en betekenissen ondergraaft de gevestigde orde en nodigt uit tot pure ervaring in plaats van begrip. Dadaïsme staat centraal als een viering van absurditeit, ontregeling en deconstructie van vaste concepten.

Het verleden fungeert als een speeltuin waarin oude ideeën niet als heilige waarheden worden beschouwd, maar als materiaal voor herinterpretatie en destructie. Nietzsche, met zijn hamerende filosofie, sluit hier perfect op aan. Hij doodverklaarde God en ontmaskerde moraal als een historisch construct, en stelde dat ware vernieuwing niet ontstaat door het verleden te negeren, maar door ermee te worstelen en het te overwinnen.

Nietzsche’s denken contrasteert met de dialectiek van Hegel, die streefde naar synthese. Nietzsche verwierp compromissen en pleitte in plaats daarvan voor transcendentie—een fundamentele metamorfose waarin oude ideeën worden overtroffen en iets radicaal nieuws ontstaat. Dit principe sluit nauw aan bij Dada, dat geen reconstructie nastreeft maar louter chaos, creatie en vernietiging in één adem laat bestaan.

Jadadda symboliseert deze dynamiek: een botsing van gedachten zonder verzoening, een explosie van betekenis waarin Nietzsche lacht, Dada danst en de lezer als een vonk tussen de letters en de leegte zijn eigen pad vindt. Geen reconstructie, geen compromis—enkel pure beweging.

Lees Meer

Wat is er nog over, wanneer alles wat ‘ogenschijnlijk’ is, wordt opgegeven? -Straffe Toebak in Zonnebeke

In een wereld waar verandering de enige constante is, blijft er een opvallend fenomeen bestaan: de hardnekkigheid waarmee mensen vasthouden aan hun overtuigingen, ongeacht de feiten of de veranderende context. Dit is geen nieuw probleem. Jaren geleden werd er al op gewezen dat de maatschappij gekenmerkt wordt door hypocrisie en een gebrek aan zelfreflectie. Vandaag de dag blijft deze vastgeroeste mentaliteit voortbestaan, ondanks de enorme toegang tot informatie en kennis.

Isolatie, geen vlucht, maar een reis,
naar de stilte, de diepste wijs.
Wat is er over, als alles vervalt,
de wereld die we kennen, die ons in de val haalt?

Vrijheid is niet te vinden in het schijn,
maar in het lege, waar ik mezelf laat zijn.
Geen regels, geen ruis, geen stem die dwingt,
maar innerlijke kracht die zichzelf uitvindt.

Het is geen afwijzing van het leven,
maar een terugkeer naar wat ons werd gegeven.
De stilte is vol, de leegte is rijk,
ik zoek geen goedkeuring, enkel mijn eigen gelijk.

Niet om te ontvluchten, maar te ontplooien,
de ware vrijheid komt van binnen, ongebonden, vrij van plooiën.
Isolatie is geen onrecht, geen angst, geen strijd,
maar de ruimte waarin de mens zichzelf bevrijdt.

Lees Meer

Vanuit het Paleis van Woord en Kunst: Isolatie als Bron van Cognitieve Veerkracht

Jean-Pascal Salomez beschouwt isolatie niet als een negatieve ervaring, maar als een noodzakelijke voorwaarde voor intellectuele groei en creatie. In de ART-Galerie in Zonnebeke vindt hij een toevluchtsoord waar hij zich kan onttrekken aan de druk van een maatschappij die hij als zowel luid als doof ervaart. Zijn denkwijze, gekenmerkt door het blootleggen van patronen en structuren, leidt tot vervreemding, maar biedt ook kracht en inzicht.

Het centrale concept in zijn betoog is het vermogen om mentaal en emotioneel flexibel te blijven ondanks maatschappelijke druk en persoonlijke uitdagingen. Voor Salomez is afzondering een manier om de wereld beter te begrijpen en te herschrijven, eerder dan een vorm van eenzaamheid of stagnatie.

Zijn kunst en woordkunst zijn geen commerciële of academische uitingen, maar daden van verzet tegen conformisme. De ART-Galerie fungeert als een experimentele ruimte waarin kunst niet passief wordt bekeken, maar actief wordt ingezet als middel tot reflectie en intellectuele rebellie. De maatschappij ziet afwijking vaak als vreemd, maar Salomez stelt dat dit slechts een gebrek aan gewenning is. Zijn visie benadrukt dat ware vrijheid en creativiteit ontstaan in de moed om tegen de stroom in te denken en te creëren.

Lees Meer

De Starheid van Overtuigingen: Een Tijdloze Kritiek

In een wereld waar verandering constant is, blijft het hardnekkige vasthouden aan oude overtuigingen een opvallend fenomeen. Dit is een reflectie van een bredere maatschappelijke tendens waarin mensen, uit angst voor onzekerheid of gezichtsverlies, vasthouden aan verouderde dogma’s. Dit fenomeen leidt tot stagnatie, zowel persoonlijk als maatschappelijk. In plaats van nieuwe inzichten te omarmen, houden velen vast aan gedateerde ideeën die hen belemmeren vooruit te gaan.

De dadaïstische benadering kan helpen deze starheid te doorbreken door absurditeit, humor en een radicale afwijzing van conventionele logica. Deze aanpak moedigt mensen aan om de bestaande status quo in twijfel te trekken en ruimte te creëren voor nieuwe perspectieven. Dit proces is niet bedoeld om chaos te omarmen, maar om mensen wakker te schudden uit hun mentale verstarring.

De culturele reflectie over deze starheid blijkt niet alleen in de politieke en sociale structuren, maar ook in onze persoonlijke interacties. De weigering om onze overtuigingen te herzien heeft brede maatschappelijke gevolgen, zoals politieke polarisatie en desinformatie. In een wereld waar verandering noodzakelijk is, zoals op het gebied van milieu, technologie en sociale structuren, blijft het vasthouden aan oude denkpatronen gevaarlijk.

Kritische reflectie en bereidheid om overtuigingen te herzien zijn essentieel voor vooruitgang. Filosofie, kunst en literatuur spelen een cruciale rol in deze zelfreflectie. De moed om overtuigingen los te laten wanneer de werkelijkheid verandert, biedt de ruimte voor groei en vernieuwing.

De tekst gebruikt symboliek, zoals de beeldspraak van een fiets die tegen een boom staat en een gordijn dat stilhangt, om de concepten van stilstand en isolatie te onderzoeken. In deze context vertegenwoordigt stilstand niet een verlies van tijd, maar een ruimte van potentie en de kans op verandering. Het gordijn, als metafoor voor stilstand, verlangt naar de beweging die de verandering en groei mogelijk maakt.

In professionele omgevingen kan stilstand worden gezien als cognitieve inertie, waarin oude gewoonten en structuren verhinderen dat er nieuwe ideeën ontstaan. Dit belemmert innovatie, omdat er geen ruimte wordt gegeven voor vernieuwing. Het gordijn in dit geval symboliseert een belemmering voor verandering. Het openen van het gordijn en het verwelkomen van nieuwe ideeën kan organisaties helpen zich aan te passen aan veranderende omstandigheden en werkelijk te evolueren.

De essentie van verandering ligt in het loslaten van verouderde overtuigingen en het creëren van ruimte voor vernieuwing. Door de vastgeroeste mentale structuren los te laten, kunnen individuen en organisaties vooruitgang boeken en zich ontwikkelen in een steeds veranderende wereld.

Lees Meer

Machiavelli’s De Heerser: Het Onveranderlijke Spel van Macht, Manipulatie en het Plebs

Het is een interessante en toch verontrustende observatie. De Heerser van Machiavelli is inderdaad een werk dat uitnodigt tot reflectie over macht, manipulatie en de complexiteit van heerschappij. Mijn visie is dat het boek een duidelijke overheersing van het plebs tentoonstelt en dat het de hedendaagse dictator nu al voorspelbaar maakt. Dit biedt voor mij een dieper inzicht in de mechanismen van machtsstructuren en hun onvermijdelijke herhaling in de geschiedenis.

Machiavelli’s De Heerser was niet enkel bedoeld als advies voor machthebbers, maar eerder als een manier om zichzelf in de gunst te spelen bij de heersers van zijn tijd, vooral de Medici-familie. Hij schreef niet om hen te onderwijzen over de juiste manier van heersen, maar om zijn eigen positie te verbeteren en te overleven in een tijd van politieke onzekerheid. Dit maakt zijn werk voor mij eerder een vorm van vleierij dan een kritische analyse. Hij speelde met zijn eigen leven en hoopte door zijn lofdichten en strategische adviezen zijn welvaart en invloed te herstellen.

Dit zegt voor mij veel over de heersers zelf. Machiavelli’s benadering onthult de zwakte van machthebbers die handelen uit onzekerheid en gebrek aan vertrouwen in hun eigen kracht. Als zij werkelijk geloofden in hun eigen capaciteiten en principes, zouden ze niet afhankelijk zijn van vleiers zoals Machiavelli. In plaats daarvan zouden zij handelen vanuit een diepere, authentieke kennis van zichzelf en de wereld om hen heen. Het toont voor mij de fragiliteit van het machtsmechanisme en hoe degenen die het beheren vaak de meest complexe strategieën moeten bedenken om hun status te behouden. Het verlangen naar macht wordt dan voor mij niet gekarakteriseerd door overtuiging in eigen kunnen, maar door angst en onzekerheid over het verlies ervan. Machiavelli werd voor mij een product van die onzekerheid, niet slechts een criticus van het systeem, maar een speler erin.

De heersers geloofden Machiavelli, omdat hij hen precies vertelde wat ze wilden horen – niet de waarheid of morele wijsheid, maar de harde realiteit van hoe ze hun macht konden behouden. Zijn werk was dus voor mij geen abstracte filosofie, maar een praktische gids voor overleven en winnen in een politiek landschap vol geweld, bedrog en onzekerheid. Machiavelli begreep dat machthebbers niet gebaat waren bij idealistische theorieën, maar bij concrete strategieën die hen konden helpen om hun positie te verstevigen. Het feit dat zijn werk werd opgepikt door de machthebbers, wijst voor mij op een dieperliggende waarheid: ze waren bereid te luisteren naar iemand die hun eigen morele ambiguïteiten begreep en hen de middelen gaf om die ambiguïteit in hun voordeel te gebruiken.

Lees Meer

STATEMENT: MIJN PALEIS VAN LICHT EN KUNST

Ik sluit de deuren van mijn ART-Galerie. Geen publieke ruimte meer, geen toevluchtsoord voor wie vrijblijvend consumeert en weer verdwijnt. Mijn wereld is geen etalage, mijn kunst geen spektakel voor oppervlakkige blikken. Wie mij wil spreken, moet een afspraak maken. Selectie is nu de norm. De massa, in haar lakse zelfgenoegzaamheid, walg ik van. Schijnbaar denken, herkauwen zonder diepgang, egocentrisme—ik heb er genoeg van.

Ik ben een zonderling geworden. Ik omarm het. Ooit stelde ik me open voor de gemeenschap, maar zij beantwoordde mijn handreiking met kilte. Handjesschudders maken een boog om mij heen, hun glimlach een façade, hun woorden een leugen. Ik vertrouw hen niet. Beter een eerlijke vijand dan een valse vriend. De maatschappij is verrot. Handelaren streven naar winst ten koste van integriteit. Mensen spreken met gespleten tong, roddel en achterklap zijn norm geworden. Achter vriendelijke woorden schuilt verraad. Vertrouwen verdwijnt, en met elk mes in mijn rug groeit mijn afkeer.

Ik verwerp de massa, de structuren van macht, de illusie van democratie. De burger is een pion, gevangen in een systeem dat onderdrukking in stand houdt. Bureaucratie is geen orde, maar ketenen. Regels die de vrijheid beknotten, verdienen geen gehoorzaamheid, maar verzet. Niet smeken, niet gehoorzamen—gewoon doen. De straat is van ons, de wereld geen eigendom van formulieren en instanties.

Mijn afzondering is geen zwakte, maar een bewuste keuze. Ik schrijf, ik observeer, ik registreer. Mijn verleden heeft mij gevormd, maar niet gebroken. Ik ken lijden, ik ken verraad, maar ik ben sterker dan ooit. Waar anderen buigen, richt ik mij op. Waar anderen breken, kom ik terug. Dit is geen eindpunt, maar een nieuw begin.

Lees Meer

De Politieke Stilstand en de Onzichtbare Verwaarlozing van Ouderen

Het artikel bespreekt de politieke stilstand en hoe dit leidt tot de verwaarlozing van ouderen in Zonnebeke, België. Hier zijn de belangrijkste punten samengevat:

1. Verwaarlozing van Ouderen: De behoeften van ouderen, zoals veilige trottoirs, rustpunten en zitbankjes, worden genegeerd. Dit beïnvloedt hun fysieke en mentale gezondheid en vergroot gevoelens van eenzaamheid en isolatie.

2. Gezondheidsrisico’s: Door het gebrek aan goede infrastructuur ervaren ouderen fysieke gezondheidsproblemen zoals valpartijen en verergerde chronische klachten. Dit verhoogt de kosten van de gezondheidszorg.

3. Symboliek van Politieke Stilstand: De passieve houding van lokale overheden weerspiegelt een bredere maatschappelijke ongeïnteresseerdheid voor kwetsbare groepen. Het artikel roept op tot daadkracht en empathie in de lokale besluitvorming.

4. Erfenis van de Geschiedenis, De gemeenschap herdenkt helden van wereldoorlogen, maar slaagt er niet in om deze erfenis om te zetten in acties die solidariteit en gemeenschap in het heden bevorderen.

5. Voorstel tot Verbetering, Er wordt gepleit voor eenvoudige verbeteringen in de openbare ruimte, zoals zitplekken en veilige paden, om de levenskwaliteit van ouderen te verbeteren. Dit vraagt om structurele aanpassingen en aandacht voor balans tussen mobiliteit, economie en welzijn.

Het artikel stelt dat de gemeente verantwoordelijkheid moet nemen om zowel de levenskwaliteit van ouderen te verbeteren als de langdurige gezondheidszorgkosten te reduceren. De tijd voor actie is nu, om een rechtvaardige en menselijke samenleving te bevorderen.

Lees Meer

DaDaDagboekske -De Kracht van Stilte en Kunst

In de tekst reflecteert de verteller over de kracht van kunst en de subtiele manier waarop het kan beïnvloeden. De ochtend begint ogenschijnlijk als elke andere, maar er is een lichte verandering in de sfeer. Terwijl de verteller in de ART-Galerie staat, observeert hij een vrouw die langs de kunstwerken glijdt, waarbij ze zelfs geen felgekleurde hoed draagt, wat een gevoel van mysterie oproept. Na een korte conversatie over de impact van kunst, komt de vrouw tot de conclusie dat kunst de wereld niet kan redden, maar wel emoties kan oproepen die het mogelijk maken de wereld anders te zien.

De verteller reflecteert op de rol van kunst in zijn eigen leven, waarbij het niet als wondermiddel wordt gezien, maar eerder als een subtiele verschuiving van perspectief die helpt om de zwaarte van de werkelijkheid te verlichten. Daarnaast overdenkt hij de cyclicaliteit van verzet en hoe kunst zich blijft aanpassen aan nieuwe generaties en ontwikkelingen, zonder een vastomlijnde revolutie te vereisen.

Er wordt ook kort verwezen naar filosofische werken van Machiavelli en Hegel, waarbij de verteller de kracht van macht en de dialectiek van verandering overdenkt. Uiteindelijk sluit hij af met het idee dat verzet altijd een nieuwe vorm vindt, zelfs als het in sommige gevallen lijkt te eindigen. Het schrijven zelf wordt gezien als een manier om de realiteit opnieuw te vormen en weerstand te bieden aan de zwaarte van het leven.

Lees Meer

Genoeg te zien van Jean Pascal Salomez

KKK

  • december 31, 2023

Triptiek Doornik

  • december 8, 2023

Kortrijk / Boezinge

  • april 26, 2023

Fotografie te Zonnebeke

  • april 3, 2023

Deze website maakt gebruik van cookies. Door deze site te gebruiken, accepteert u het gebruik van deze cookies.  Meer info