Over het ego circus
De tekst begint met de constatering dat de mensheid zich vaak gedraagt als wolven tegenover elkaar, en dat er meer aandacht zou moeten zijn voor de goedheid die in stilte wordt verricht. Vervolgens wordt beschreven hoe de nadruk in de samenleving lijkt te liggen op egoïsme en agressieve concurrentie, terwijl solidariteit genetisch verankerd is in de mens. Er wordt gewezen op de kunst van verdubbelde schijn en de relatie tussen schijn en zijn, en hoe beslissingen worden genomen om tot harmonie te komen met de toeschouwers van verplichtingskringen. Het besluit suggereert dat mentale transformaties zich verre van de oorsprong traceren.
Lees MeerOpen brief
Als kunstenaar en organisator ben ik zeer actief. Met name de uitbouw van een kunsttuin, gelegen op privé terrein, waar ik contractueel aan verbonden ben, wordt door mij ingezet als instrument van communicatie. Niet iedereen kan waarderen wat ik doe en dat hoeft ook allerminst. Helaas zijn er mensen die menen om daartoe discussies en conflicten te moeten uitdragen en er vervolgens naar te gaan handelen door het uitvoeren …
Lees MeerOlijfbomen van Verleden en Strijd: Een Gedicht over het Gedeelde Land
In het gedicht verkent de tekst de complexe geschiedenis van het gebied dat ooit bekend stond als Kanaän, later als Palestina en nu als het strijdtoneel tussen Joden en Palestijnen. Het begint met een nostalgische blik op de oorsprong, waar diverse volkeren zoals Hebreeuwen, Feniciërs en Arabieren samenleefden. De tempelberg en Jeruzalem dienden als centrale elementen van gedeelde geschiedenis.
Na de verstrooiing van het Joodse volk, ontwaakt het zionisme en groeit het verlangen naar een eigen staat. Dit resulteert echter in een conflict met diepe wortels, waarin identiteiten, geschiedenissen en toekomsten met elkaar verweven zijn. De religieuze component komt naar voren als zowel een bindende als splijtende kracht tussen Joden en Palestijnen.
Het gedicht benadrukt de voortdurende dans van geschiedenis en de complexiteit van het huidige conflict. Olijfbomen fungeren als stille getuigen van eeuwenoude pijn, terwijl haakse neuzen symbool staan voor de scherpe tegenstellingen tussen beide gemeenschappen. Ondanks deze verdeeldheid eindigt het gedicht met de hoop dat de echo’s van het verleden uiteindelijk een brug kunnen slaan naar een vreedzamere toekomst.
Het leven, nog steeds zoals het is
Het gedicht van Jean Pascal Salomez verkent het idee dat het leven een zoektocht is vol uitdagingen, vragen en soms zelfs pijn. Het verleden kan ons nog altijd achtervolgen en onze ervaringen vormen ons, maar hoe we daarmee omgaan bepaalt onze toekomst. We willen allemaal betekenis geven aan ons bestaan, maar misschien ligt de essentie van het leven wel in het simpelweg zijn en genieten van het moment. Het gedicht moedigt ons aan om ons te omarmen met de schoonheid van het leven en ons te verbinden met alles om ons heen, want in die verbinding ligt ons menszijn besloten.
Lees Meer