Jean-Pascal Salomez- maart 25, 2011
- 2 minutes Read
Jean-Pascal SalomezMy daddy is a cyberlover
Malafide rukkende klootzakken
verheerlijken hun spuit
met kwijlend geil
met geilend kwijl
- Jean-Pascal Salomez
- maart 23, 2011
- 3 minutes Read
De lachende schurk
Het gedicht “De Lachende Schurk” beschrijft een crimineel die zichzelf als een clown vermomt om zijn daden te verhullen. Hij zet zijn slachtoffers op het verkeerde been door te lachen en te spelen, terwijl hij eigenlijk meedogenloos en gewelddadig is. Het gedicht verkent de thema’s van maskerade, bedrog en de donkere kanten van menselijk gedrag. Het taalgebruik is speels en absurdistisch, met zinnen die soms tegenstrijdig lijken, waardoor de lezer wordt uitgedaagd om de betekenis te interpreteren en te ontdekken.
Lees Meer
- Jean-Pascal Salomez
- Roeselare
- januari 8, 2011
- 1 minute Read
Triptychon met tri / Die zoekt, die vind.
Lees Meer
- Jean-Pascal Salomez
- december 13, 2010
- 3 minutes Read
Zielige potentaat
Het gedicht van Jean Pascal Salomez beschrijft het contrast tussen de dag en de nacht, waarbij de nacht wordt gepresenteerd als een tijd waarin duistere, vreemde gewaarwordingen de mens overvallen en waarin demonen vieren dat de dag is overwonnen. Het gedicht suggereert dat de nacht een tijd is waarin de menselijke geest meer openstaat voor verbeelding en dat dromen ons toestaan om onze diepste verlangens te verkennen en te verheerlijken. Er is ook een duidelijke seksuele ondertoon aan het gedicht, met een verwijzing naar de “diepste erectieve spuit” van de “potentaat”. Het gedicht creëert een mysterieuze en soms verontrustende sfeer, waarbij de grens tussen realiteit en verbeelding vervaagt.
Lees Meer
- Jean-Pascal Salomez
- december 2, 2010
- 3 minutes Read
Brakende schreeuwsels
Dit gedicht van Jean Pascal Salomez is een uitdrukking van persoonlijk lijden en het onvermogen om emoties in woorden uit te drukken. Het beschrijft intense gevoelens van pijn, angst, onmacht en onbegrip die zo overweldigend zijn dat ze uitgedrukt worden door middel van braken. De spreker richt zich op een specifieke persoon en suggereert dat hun pijn ooit de pijn van de spreker zelf was. Het gedicht eindigt met de spreker die lijkt te stikken in hun eigen braaksel, wat kan worden geïnterpreteerd als het verlies van controle over emoties. De surrealistische elementen in het gedicht benadrukken de onbegrijpelijke aard van emoties en het vermogen om verwoestend te zijn.
Lees Meer
