Zwoordkunst Manifest Jean-Pascal Salomez, Voorzitter ART- vzw

Het Zwoordkunst Manifest is een scherpe en onverbloemde reflectie op de maatschappelijke onverschilligheid die zich uit in alledaagse situaties, zoals de nonchalance rond publieke ruimte in Zonnebeke.

Jean-Pascal Salomez analyseert hoe stilzwijgende goedkeuring van klein onrecht leidt tot een bredere verwaarlozing van sociale normen. Hij hekelt de passieve houding van burgers en beleidsmakers, die ongemak negeren en verantwoordelijkheid ontlopen. Toch erkent hij ook de positieve ontwikkelingen in Zonnebeke en begrijpt hij de complexiteit van gemeentelijk bestuur.

Het manifest pleit voor bewustwording, verantwoordelijkheid en een daadkrachtige visie op gedeelde ruimte en gemeenschap.

De Stilte van het Ongezegde

Ze zeggen dat we zwijgen,
Dat stilte de beste taal is,
Maar ik heb geen woorden
Die fluisteren in de schaduw,
Geen mond die zich past voegt in hun stilgelegde symfonie.
Ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen,
Die pijnlijke waarheid
Die recht door de muren van hun illusie snijdt.

Want er is geen stilte,
Alleen een ijle echo van wat er nooit werd gezegd,
En de stemmen in mijn hoofd roepen,
Roept de verloren geesten van de vergeten stad.
De stad van de dromen die we ruilden voor beton,
Waar bomen geen wortels meer vinden
En kinderen worden verkocht als de soldaten van hun oorlogen.

Ik ben de dichter van de gebroken wereld,
De schilder van wat ze niet zien willen.
Mijn kwast is gesmeerd in de olie van verzet,
Mijn inkt doordrenkt met het bloed van wat verloren ging.
De woorden die ik schrijf branden als een kaars
In de nacht van de collectieve slaap.

Er is geen vrede zonder strijd,
En geen kunst zonder de chaos van het onbekende.
Mijn pen is het wapen
Dat ze liever niet in handen hebben.
Maar ik blijf schrijven,
Tot de muren van hun vervormde waarheid
In een regen van as veranderen.
Want ik ben de dichter,
En ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen.

Lees Meer

Weeral een Dialoog Tussen Die Twee, Nietzsche en Dada: De Chaos van Creatie

De tegenstelling tussen Nietzsche en Dada, evenals tussen Kant en Dada, roept fundamentele vragen op over de aard van chaos, vrijheid en creatie. In mijn werk sluit ik me aan bij de Dadaïstische benadering, die chaos niet als een middel ziet om een hogere orde te bereiken, zoals Nietzsche doet met zijn concept van de “Übermensch”, maar juist chaos omarmt als het doel op zich. Voor Dada is chaos de ware vrijheid, een ruimte waar creatie niet wordt gedwongen door logica of structuur. Dit komt overeen met mijn streven om in mijn kunst de pure ervaring van het moment vast te leggen, zonder de grenzen van traditionele vormen of verwachtingen.

Wat betreft Kant en Dada, verwerpt Dada de rationele vrijheid die Kant voorstaat. Kant gelooft dat echte vrijheid alleen mogelijk is binnen de grenzen van de rede en structuur, maar Dada ziet deze structuren juist als belemmeringen voor ware vrijheid. In mijn werk zie ik de vrijheid die voortkomt uit het breken van rationele kaders en het omarmen van het absurde en irrationele als de ware bevrijding. Voor Dada is vrijheid geen gecontroleerde ruimte, maar een spontane, niet-geordende handeling die buiten de logica van het denken valt.

In de reflectie op mijn eigen werk en filosofie zoek ik geen hogere orde of controle, maar wil ik de chaos zelf omarmen als de bron van creatie en vrijheid. Mijn kunst komt voort uit de spontane, ongebonden ervaring van het absurde en niet-georganiseerde. Chaos is voor mij geen overgang naar iets beters, maar de essentie van creatie, een afwijzing van de maatschappelijke normen en verwachtingen. Dit biedt de ruimte om nieuwe betekenissen te ontdekken, zonder de druk van een rationele of logische ordening.

Deze benadering van chaos als vrijheid sluit aan bij mijn streven naar een samenleving waarin regels niet bepalend zijn voor creatie of vrijheid, maar waarin juist het ongebonden en absurde centraal staan. Dit vormt ook de basis van mijn visie op heerschappij, gemeenschapszin en de vrijheid die ik wil onderzoeken in mijn werk en in de themadagen die ik organiseer. De vraag is: moet chaos geordend worden om naar iets beters te leiden, of is chaos zelf het uiteindelijke doel, de ultieme vrijheid?

Lees Meer

Jadadda: Een Dadaïstische Ontmoeting

In Jadadda botsen en versmelten ideeën zonder compromissen of synthese. Dit dadaïstische spel van woorden en betekenissen ondergraaft de gevestigde orde en nodigt uit tot pure ervaring in plaats van begrip. Dadaïsme staat centraal als een viering van absurditeit, ontregeling en deconstructie van vaste concepten.

Het verleden fungeert als een speeltuin waarin oude ideeën niet als heilige waarheden worden beschouwd, maar als materiaal voor herinterpretatie en destructie. Nietzsche, met zijn hamerende filosofie, sluit hier perfect op aan. Hij doodverklaarde God en ontmaskerde moraal als een historisch construct, en stelde dat ware vernieuwing niet ontstaat door het verleden te negeren, maar door ermee te worstelen en het te overwinnen.

Nietzsche’s denken contrasteert met de dialectiek van Hegel, die streefde naar synthese. Nietzsche verwierp compromissen en pleitte in plaats daarvan voor transcendentie—een fundamentele metamorfose waarin oude ideeën worden overtroffen en iets radicaal nieuws ontstaat. Dit principe sluit nauw aan bij Dada, dat geen reconstructie nastreeft maar louter chaos, creatie en vernietiging in één adem laat bestaan.

Jadadda symboliseert deze dynamiek: een botsing van gedachten zonder verzoening, een explosie van betekenis waarin Nietzsche lacht, Dada danst en de lezer als een vonk tussen de letters en de leegte zijn eigen pad vindt. Geen reconstructie, geen compromis—enkel pure beweging.

Lees Meer

De Starheid van Overtuigingen: Een Tijdloze Kritiek

In een wereld waar verandering constant is, blijft het hardnekkige vasthouden aan oude overtuigingen een opvallend fenomeen. Dit is een reflectie van een bredere maatschappelijke tendens waarin mensen, uit angst voor onzekerheid of gezichtsverlies, vasthouden aan verouderde dogma’s. Dit fenomeen leidt tot stagnatie, zowel persoonlijk als maatschappelijk. In plaats van nieuwe inzichten te omarmen, houden velen vast aan gedateerde ideeën die hen belemmeren vooruit te gaan.

De dadaïstische benadering kan helpen deze starheid te doorbreken door absurditeit, humor en een radicale afwijzing van conventionele logica. Deze aanpak moedigt mensen aan om de bestaande status quo in twijfel te trekken en ruimte te creëren voor nieuwe perspectieven. Dit proces is niet bedoeld om chaos te omarmen, maar om mensen wakker te schudden uit hun mentale verstarring.

De culturele reflectie over deze starheid blijkt niet alleen in de politieke en sociale structuren, maar ook in onze persoonlijke interacties. De weigering om onze overtuigingen te herzien heeft brede maatschappelijke gevolgen, zoals politieke polarisatie en desinformatie. In een wereld waar verandering noodzakelijk is, zoals op het gebied van milieu, technologie en sociale structuren, blijft het vasthouden aan oude denkpatronen gevaarlijk.

Kritische reflectie en bereidheid om overtuigingen te herzien zijn essentieel voor vooruitgang. Filosofie, kunst en literatuur spelen een cruciale rol in deze zelfreflectie. De moed om overtuigingen los te laten wanneer de werkelijkheid verandert, biedt de ruimte voor groei en vernieuwing.

De tekst gebruikt symboliek, zoals de beeldspraak van een fiets die tegen een boom staat en een gordijn dat stilhangt, om de concepten van stilstand en isolatie te onderzoeken. In deze context vertegenwoordigt stilstand niet een verlies van tijd, maar een ruimte van potentie en de kans op verandering. Het gordijn, als metafoor voor stilstand, verlangt naar de beweging die de verandering en groei mogelijk maakt.

In professionele omgevingen kan stilstand worden gezien als cognitieve inertie, waarin oude gewoonten en structuren verhinderen dat er nieuwe ideeën ontstaan. Dit belemmert innovatie, omdat er geen ruimte wordt gegeven voor vernieuwing. Het gordijn in dit geval symboliseert een belemmering voor verandering. Het openen van het gordijn en het verwelkomen van nieuwe ideeën kan organisaties helpen zich aan te passen aan veranderende omstandigheden en werkelijk te evolueren.

De essentie van verandering ligt in het loslaten van verouderde overtuigingen en het creëren van ruimte voor vernieuwing. Door de vastgeroeste mentale structuren los te laten, kunnen individuen en organisaties vooruitgang boeken en zich ontwikkelen in een steeds veranderende wereld.

Lees Meer

De Zelfzuchtige Politiek van Zelfbedrog: Wie Leeft Echt Voor het Volk?

Een kritische analyse van het huidige politieke systeem, waarin politici vaak meer geïnteresseerd zijn in hun eigen macht en gewin dan in het werkelijke welzijn van de samenleving. Het stuk stelt dat de politiek gedomineerd wordt door gevestigde belangen, zoals vastgoedontwikkelaars en multinationals, die de behoeften van de burgers negeren. Dit creëert een maatschappij waarin de echte zorgen van de bevolking worden onderdrukt door een politiek die zichzelf in stand houdt door middel van manipulatie en zelfverrijking.

De auteur wijst erop dat echte verandering niet van de elite kan komen, omdat zij te veel gebonden zijn aan het systeem dat hen in stand houdt. In plaats daarvan is het de verantwoordelijkheid van de gemeenschap zelf om verandering teweeg te brengen. De nadruk ligt hierbij op het belang van solidariteit en samenwerking, waarbij het welzijn van de ander centraal staat in plaats van het persoonlijke gewin.

Politici die zich presenteren als voorvechters van sociale rechtvaardigheid, maar in werkelijkheid uit zijn op macht en bezit, worden scherp bekritiseerd. De oplossing ligt in een fundamentele verschuiving van waarden, waarbij de gemeenschap de leiding neemt en zich niet laat misleiden door valse beloften van de gevestigde orde. Het stuk pleit voor een samenleving waarin wederzijdse zorg, gemeenschapszin en gezamenlijke verantwoordelijkheid centraal staan, en waar de politiek niet langer een middel is voor persoonlijke verrijking.

Lees Meer

Een Verdediging van Subversie

Dit werk benadrukt de rol van subversie als een krachtige vorm van verzet tegen de gevestigde normen, autoriteit en maatschappelijke structuren. Subversie wordt gepresenteerd als een daad die de fundamenten van heersende ideologieën uitdaagt, of het nu gaat om religie, politiek of kunst. De kunst wordt niet gezien als een zoektocht naar erkenning, maar als een noodzakelijke expressie van autonomie en creativiteit die zich verzet tegen de onderdrukkende krachten in de samenleving.

Er wordt ingegaan op de manipulatie van religieuze en culturele normen, waarbij bijvoorbeeld de Bhagavad Gita wordt besproken en de manier waarop religieuze en politieke machten deze tekst vaak verdraaien. Dit levert kritiek op de rol van kerken en religieuze instellingen als machtsinstrumenten, die vaak de essentie van het geloof aanpassen om hun invloed te behouden. Subversie wordt in dit geval gepresenteerd als een oproep om terug te keren naar de ware betekenis van geloof, los van dogma’s.

Daarnaast wordt het belang van zelfkennis en persoonlijke strijd aangekaart. De auteur reflecteert op de dagelijkse innerlijke strijd die hij ervaart als chronisch pijnpatiënt, een thema dat eveneens in de Bhagavad Gita wordt aangesneden. De kunst fungeert als een manifestatie van deze persoonlijke strijd, waarbij het niet om medelijden gaat, maar om een authentieke expressie van de wil om door te gaan, ondanks fysieke beperkingen.

In het digitale tijdperk wordt het internet gepositioneerd als een platform voor subversie, waarbij het digitale medium wordt gezien als een krachtig middel van verzet tegen gevestigde media, politiek en de commerciële kunstwereld. Kunst wordt gezien als een manier om onderdrukte waarheden te onderzoeken en de heersende verwachtingen te doorbreken. Het digitale platform biedt de vrijheid van expressie, waardoor het werk met een breder publiek kan worden gedeeld zonder de censuur van traditionele instituties.

Subversie wordt gepresenteerd als een middel van bevrijding, niet door destructie, maar door het doorbreken van mentale en maatschappelijke grenzen die de vrijheid van individuen beperken. Kunst, in haar meest radicale vorm, is een kracht die mensen uitdaagt om buiten de gebaande paden te denken en te handelen. Het roept op tot vrijheid – de vrijheid om te zijn wie men werkelijk is, ongeacht de sociale beperkingen die opgelegd worden.

Het werk sluit af met de metaforische ‘genadeslag’ van woordkunst, als een subversieve daad die de heersende denkwijzen uitdaagt en ruimte maakt voor een nieuwe werkelijkheid. Waar waarheid niet langer als een vast bezit wordt beschouwd, maar als een dynamisch begrip. De schreeuw van de woordkunst wordt gepresenteerd als de laatste adem van verzet tegen de gevestigde orde, die de muren van traditie en norm doorbreekt en de weg vrijmaakt voor een transformatie van denken en zijn.

Lees Meer

HAHA en een Hak op de HakkETak

Mijn excuses voor de beknoptheid. “HAHA Hak op de HakkETak” is een werk dat de absurditeit van sociale structuren onderzoekt en de rol van eerlijkheid in organisaties reflecteert. Het gebruik van dadaïstische technieken benadrukt de tegenstrijdigheden in onze samenleving en stelt kritische vragen over macht en samenwerking. Vanuit een menswetenschappelijk perspectief stelt het werk de lezer wel in staat om na te denken over hoe persoonlijke authenticiteit zich verhoudt tot maatschappelijke verwachtingen en hoe waarheden in sociale systemen worden gevormd en gemanipuleerd.

In een kritische reflectie over de huidige staat van de Kerk van Zonnebeke en de bredere maatschappelijke context, wordt de rol van gevestigde structuren in vraag gesteld. De kerk, die ooit een symbool was van gemeenschap en traditie, wordt gezien als een overblijfsel van dogma’s en controle, die nu vooral kosten met zich meebrengt zonder waarde toe te voegen. Het argument wordt geponeerd dat, in plaats van belastinggeld in de restauratie van deze ‘ruïne’ te pompen, er behoefte is aan een herwaardering van wat werkelijk van betekenis is voor de gemeenschap.

In de bredere politieke context wordt het idee van verzet tegen starre systemen belicht, met een nadruk op anarchisme en dadaïsme. Het anarchistische perspectief benadrukt de noodzaak voor horizontale samenwerking en het doorbreken van hiërarchieën, terwijl het dadaïstische standpunt stelt dat de absurditeit van onze tijd ruimte moet geven aan nieuwe vormen van expressie. Samen bieden deze visies een oproep tot verandering, niet door het redden van verouderde structuren, maar door iets nieuws te creëren dat zichzelf staande houdt.

De gevestigde reacties op deze oproep tot vernieuwing worden echter snel afgedaan als louter bureaucratisch en conservatief. De kerk, volgens de Kerkfabriek en lokale politiek, wordt nog steeds beschouwd als erfgoed, ondanks dat het weinig functie meer vervult voor de gemeenschap. Dit duidt op een bredere passiviteit in de samenleving, waar mensen zich vaak niet geroepen voelen om zich tegen de gevestigde orde te verzetten. De vraag wordt gesteld of het nog wel de moeite is om een bevolking te helpen die zich zo weinig beweegt, en of het wellicht tijd is om verder te kijken dan wat er nu is en een radicaal andere toekomst te omarmen.

De tekst sluit af met een krachtige oproep om niet langer vast te houden aan verouderde structuren, zoals de kerk, en in plaats daarvan te bouwen aan iets nieuws, een revolutie die zich niet baseert op het behouden van wat was, maar op het creëren van wat kan zijn.

Lees Meer

Voilà: Een Persoonlijke Reflectie

In een wereld van competitie en ongelijkheid bouwt Jean-Pascal Salomez geen paleis van steen, maar een bastion van kunst en gedachtegoed. Zijn ART-Galerie is een arena waar anarchistische en dadaïstische overtuigingen elkaar ontmoeten als antwoord op sociale en morele stagnatie.

Anarchie wordt herijkt: geen chaos, maar een oproep tot autonomie en samenwerking. Het verzadigingspunt – de grens waarop maatschappelijke structuren hun grip verliezen – is het beginpunt van vernieuwing. Het weigeren van hiërarchieën en het herwaarderen van solidariteit zijn kernprincipes die een rechtvaardige samenleving kunnen herdefiniëren.

Het dadaïsme, geboren uit chaos, biedt een nieuw perspectief. Het herschept de absurditeit van het bestaan tot kunst en betekenis. Voor Salomez is elke creatieve daad een rebellie tegen een wereld die authenticiteit inruilt voor commercie. Kunst en woordkunst worden zo middelen om de maatschappelijke kaders te bevragen en nieuwe werelden voor te stellen.

De ART-Galerie fungeert als een platform voor deze idealen. Het is een plek waar woorden prikkelen, kunst verwart, en ideeën uitdagen. Hier ontmoeten oorlog en vrede elkaar, belichaamd in een zoektocht naar vrijheid en waarheid.

Deze galerie, bescheiden in omvang maar groots in visie, nodigt dromers en doeners uit om zich te verenigen in een daad van creatieve revolutie.

📧 Contact: ARTvzw@outlook.com
📍 Locatie: ART-Galerie, Langemarkstraat 6, Zonnebeke, België

Lees Meer

Waarom? Het Vragend Vlak in een Wereld van Macht

Jean-Pascal Salomez’s artikel “Waarom? Het Vragend Vlak in een Wereld van Macht” onderzoekt de paradoxen van macht en de eeuwige vraag “waarom”. Vanuit een dadaïstisch perspectief beschouwt Salomez figuren zoals Poetin niet als individuen, maar als symbolen van macht en manipulatie. Hij stelt vragen over het doel van macht en suggereert dat de energie die wordt gebruikt voor controle en chaos, in plaats daarvan kan worden ingezet voor creativiteit en liefde.

Salomez betoogt dat de vraag “waarom” geen rechtvaardiging voor macht zou moeten zijn, maar een kans voor transformatie. Hij ziet chaos niet als een vijand, maar als een mogelijkheid om iets nieuws en moois te creëren. Het artikel roept op tot een collectieve inspanning om de wereld opnieuw vorm te geven, weg van controle en richting een revolutie van schoonheid en creativiteit.

In essentie is Salomez’s stuk een filosofische en artistieke kritiek op macht, waarbij hij de lezers aanspoort om zich los te maken van de cyclus van controle en chaos te omarmen als een bron van vernieuwing en creatie.

Lees Meer

Zwartkaal Ademt

Mijn gedicht “Zwartkaal Ademt” schildert een wereld die zich onttrekt aan conventies en vastomlijnde regels. Het roept een visionaire plek op waar anarchistische en dadaïstische principes samensmelten tot een viering van vrijheid en creativiteit.

Zwartkaal is een stad zonder grenzen of wetten, waar structuren worden afgebroken en spontaniteit regeert. Hier zijn woorden als vogels: vrij, vluchtig en onbegrensd. De inwoners van Zwartkaal dansen op de as van verouderde systemen en herscheppen hun realiteit telkens opnieuw. Het heden wordt geëerd als enige werkelijkheid, terwijl de tijd – gesymboliseerd door gebroken klokken – zijn grip op de gemeenschap verliest.

De “raad” die het dorp bijeenhoudt, bestaat niet uit regels of leiders, maar uit de chaos zelf. In deze chaos vinden de inwoners niet alleen vrijheid, maar ook diepgaande wijsheid. Alledaagse objecten zoals spijkers of stenen krijgen symbolische waarde, en de wereld wordt opnieuw bekeken door een lens van eenvoud en spontaniteit.

Het gedicht benadrukt hoe anarchie en dadaïsme zich verweven in een gemeenschap die weigert betekenis op te leggen, maar juist betekenis in alles vindt. “Zwartkaal Ademt” is een lofzang op de kracht van wanorde en een oproep om los te breken van beperkende structuren, een wereld te scheppen waar ideeën en dromen grenzeloos kunnen bestaan. Het is een poëtische reis naar een plek die niet op de kaart staat, maar in de geest leeft van iedereen die vrijheid en absurditeit omarmt.

Lees Meer

Genoeg te zien van Jean Pascal Salomez

KKK

  • december 31, 2023

Triptiek Doornik

  • december 8, 2023

Kortrijk / Boezinge

  • april 26, 2023

Fotografie te Zonnebeke

  • april 3, 2023

Deze website maakt gebruik van cookies. Door deze site te gebruiken, accepteert u het gebruik van deze cookies.  Meer info