Vanuit het Paleis van Woord en Kunst: Isolatie als Bron van Cognitieve Veerkracht

Jean-Pascal Salomez beschouwt isolatie niet als een negatieve ervaring, maar als een noodzakelijke voorwaarde voor intellectuele groei en creatie. In de ART-Galerie in Zonnebeke vindt hij een toevluchtsoord waar hij zich kan onttrekken aan de druk van een maatschappij die hij als zowel luid als doof ervaart. Zijn denkwijze, gekenmerkt door het blootleggen van patronen en structuren, leidt tot vervreemding, maar biedt ook kracht en inzicht.

Het centrale concept in zijn betoog is het vermogen om mentaal en emotioneel flexibel te blijven ondanks maatschappelijke druk en persoonlijke uitdagingen. Voor Salomez is afzondering een manier om de wereld beter te begrijpen en te herschrijven, eerder dan een vorm van eenzaamheid of stagnatie.

Zijn kunst en woordkunst zijn geen commerciële of academische uitingen, maar daden van verzet tegen conformisme. De ART-Galerie fungeert als een experimentele ruimte waarin kunst niet passief wordt bekeken, maar actief wordt ingezet als middel tot reflectie en intellectuele rebellie. De maatschappij ziet afwijking vaak als vreemd, maar Salomez stelt dat dit slechts een gebrek aan gewenning is. Zijn visie benadrukt dat ware vrijheid en creativiteit ontstaan in de moed om tegen de stroom in te denken en te creëren.

Lees Meer

De Starheid van Overtuigingen: Een Tijdloze Kritiek

In een wereld waar verandering constant is, blijft het hardnekkige vasthouden aan oude overtuigingen een opvallend fenomeen. Dit is een reflectie van een bredere maatschappelijke tendens waarin mensen, uit angst voor onzekerheid of gezichtsverlies, vasthouden aan verouderde dogma’s. Dit fenomeen leidt tot stagnatie, zowel persoonlijk als maatschappelijk. In plaats van nieuwe inzichten te omarmen, houden velen vast aan gedateerde ideeën die hen belemmeren vooruit te gaan.

De dadaïstische benadering kan helpen deze starheid te doorbreken door absurditeit, humor en een radicale afwijzing van conventionele logica. Deze aanpak moedigt mensen aan om de bestaande status quo in twijfel te trekken en ruimte te creëren voor nieuwe perspectieven. Dit proces is niet bedoeld om chaos te omarmen, maar om mensen wakker te schudden uit hun mentale verstarring.

De culturele reflectie over deze starheid blijkt niet alleen in de politieke en sociale structuren, maar ook in onze persoonlijke interacties. De weigering om onze overtuigingen te herzien heeft brede maatschappelijke gevolgen, zoals politieke polarisatie en desinformatie. In een wereld waar verandering noodzakelijk is, zoals op het gebied van milieu, technologie en sociale structuren, blijft het vasthouden aan oude denkpatronen gevaarlijk.

Kritische reflectie en bereidheid om overtuigingen te herzien zijn essentieel voor vooruitgang. Filosofie, kunst en literatuur spelen een cruciale rol in deze zelfreflectie. De moed om overtuigingen los te laten wanneer de werkelijkheid verandert, biedt de ruimte voor groei en vernieuwing.

De tekst gebruikt symboliek, zoals de beeldspraak van een fiets die tegen een boom staat en een gordijn dat stilhangt, om de concepten van stilstand en isolatie te onderzoeken. In deze context vertegenwoordigt stilstand niet een verlies van tijd, maar een ruimte van potentie en de kans op verandering. Het gordijn, als metafoor voor stilstand, verlangt naar de beweging die de verandering en groei mogelijk maakt.

In professionele omgevingen kan stilstand worden gezien als cognitieve inertie, waarin oude gewoonten en structuren verhinderen dat er nieuwe ideeën ontstaan. Dit belemmert innovatie, omdat er geen ruimte wordt gegeven voor vernieuwing. Het gordijn in dit geval symboliseert een belemmering voor verandering. Het openen van het gordijn en het verwelkomen van nieuwe ideeën kan organisaties helpen zich aan te passen aan veranderende omstandigheden en werkelijk te evolueren.

De essentie van verandering ligt in het loslaten van verouderde overtuigingen en het creëren van ruimte voor vernieuwing. Door de vastgeroeste mentale structuren los te laten, kunnen individuen en organisaties vooruitgang boeken en zich ontwikkelen in een steeds veranderende wereld.

Lees Meer

Machiavelli’s De Heerser: Het Onveranderlijke Spel van Macht, Manipulatie en het Plebs

Het is een interessante en toch verontrustende observatie. De Heerser van Machiavelli is inderdaad een werk dat uitnodigt tot reflectie over macht, manipulatie en de complexiteit van heerschappij. Mijn visie is dat het boek een duidelijke overheersing van het plebs tentoonstelt en dat het de hedendaagse dictator nu al voorspelbaar maakt. Dit biedt voor mij een dieper inzicht in de mechanismen van machtsstructuren en hun onvermijdelijke herhaling in de geschiedenis.

Machiavelli’s De Heerser was niet enkel bedoeld als advies voor machthebbers, maar eerder als een manier om zichzelf in de gunst te spelen bij de heersers van zijn tijd, vooral de Medici-familie. Hij schreef niet om hen te onderwijzen over de juiste manier van heersen, maar om zijn eigen positie te verbeteren en te overleven in een tijd van politieke onzekerheid. Dit maakt zijn werk voor mij eerder een vorm van vleierij dan een kritische analyse. Hij speelde met zijn eigen leven en hoopte door zijn lofdichten en strategische adviezen zijn welvaart en invloed te herstellen.

Dit zegt voor mij veel over de heersers zelf. Machiavelli’s benadering onthult de zwakte van machthebbers die handelen uit onzekerheid en gebrek aan vertrouwen in hun eigen kracht. Als zij werkelijk geloofden in hun eigen capaciteiten en principes, zouden ze niet afhankelijk zijn van vleiers zoals Machiavelli. In plaats daarvan zouden zij handelen vanuit een diepere, authentieke kennis van zichzelf en de wereld om hen heen. Het toont voor mij de fragiliteit van het machtsmechanisme en hoe degenen die het beheren vaak de meest complexe strategieën moeten bedenken om hun status te behouden. Het verlangen naar macht wordt dan voor mij niet gekarakteriseerd door overtuiging in eigen kunnen, maar door angst en onzekerheid over het verlies ervan. Machiavelli werd voor mij een product van die onzekerheid, niet slechts een criticus van het systeem, maar een speler erin.

De heersers geloofden Machiavelli, omdat hij hen precies vertelde wat ze wilden horen – niet de waarheid of morele wijsheid, maar de harde realiteit van hoe ze hun macht konden behouden. Zijn werk was dus voor mij geen abstracte filosofie, maar een praktische gids voor overleven en winnen in een politiek landschap vol geweld, bedrog en onzekerheid. Machiavelli begreep dat machthebbers niet gebaat waren bij idealistische theorieën, maar bij concrete strategieën die hen konden helpen om hun positie te verstevigen. Het feit dat zijn werk werd opgepikt door de machthebbers, wijst voor mij op een dieperliggende waarheid: ze waren bereid te luisteren naar iemand die hun eigen morele ambiguïteiten begreep en hen de middelen gaf om die ambiguïteit in hun voordeel te gebruiken.

Lees Meer

De Zelfzuchtige Politiek van Zelfbedrog: Wie Leeft Echt Voor het Volk?

Een kritische analyse van het huidige politieke systeem, waarin politici vaak meer geïnteresseerd zijn in hun eigen macht en gewin dan in het werkelijke welzijn van de samenleving. Het stuk stelt dat de politiek gedomineerd wordt door gevestigde belangen, zoals vastgoedontwikkelaars en multinationals, die de behoeften van de burgers negeren. Dit creëert een maatschappij waarin de echte zorgen van de bevolking worden onderdrukt door een politiek die zichzelf in stand houdt door middel van manipulatie en zelfverrijking.

De auteur wijst erop dat echte verandering niet van de elite kan komen, omdat zij te veel gebonden zijn aan het systeem dat hen in stand houdt. In plaats daarvan is het de verantwoordelijkheid van de gemeenschap zelf om verandering teweeg te brengen. De nadruk ligt hierbij op het belang van solidariteit en samenwerking, waarbij het welzijn van de ander centraal staat in plaats van het persoonlijke gewin.

Politici die zich presenteren als voorvechters van sociale rechtvaardigheid, maar in werkelijkheid uit zijn op macht en bezit, worden scherp bekritiseerd. De oplossing ligt in een fundamentele verschuiving van waarden, waarbij de gemeenschap de leiding neemt en zich niet laat misleiden door valse beloften van de gevestigde orde. Het stuk pleit voor een samenleving waarin wederzijdse zorg, gemeenschapszin en gezamenlijke verantwoordelijkheid centraal staan, en waar de politiek niet langer een middel is voor persoonlijke verrijking.

Lees Meer

De Dynamiek van Identiteit: Zelfbewustzijn en de Transformatie van het Zelf

De vraag “Ben ik?” is eenvoudig in formulering, maar raakt de essentie van ons bestaan, onze identiteit en zelfbewustzijn. De voortdurende veranderingen in ons lichaam, onze gedachten en de wereld om ons heen maken het moeilijk om te zeggen dat ons ‘zelf’ ooit vaststaat. Ons ‘zelf’ is geen statisch gegeven, maar een dynamisch proces van voortdurende transformatie, beïnvloed door onze ervaringen en interacties met de wereld. De zoektocht naar een ‘verloren zelf’ suggereert dat ons ‘zelf’ niet vastligt, maar juist steeds in beweging is.

In plaats van te zoeken naar een origineel of onveranderlijk zelf, zou ons ‘zelf’ kunnen worden gezien als een verhaal dat zich constant herschrijft. Elke ervaring en elk moment draagt bij aan wie we zijn, maar tegelijkertijd is niets van wat we waren definitief vastgelegd. In plaats van op zoek te gaan naar een verloren identiteit, kunnen we het proces van ‘worden’ omarmen als het eigenlijke wezen van ons bestaan. De vraag “Ben ik?” wordt dan niet slechts een zoektocht naar een vaststaand antwoord, maar een uitnodiging om deel te nemen aan het proces van worden, waarbij we onszelf in al zijn veranderlijkheid omarmen.

De relatie tussen denken en zijn is complex. Denken is niet alleen een reflectie van de werkelijkheid, maar creëert ons zelfbeeld. Het bewustzijn en denken zijn onlosmakelijk verbonden met de wereld. Descartes’ uitspraak “Cogito, ergo sum” stelt dat denken de basis van ons bestaan is, maar denken is vaak gekleurd door eerdere ervaringen en overtuigingen, en kan nooit de essentie van ons diepste ‘zijn’ vastleggen. Ons wezen ligt vaak buiten het denken om en wordt beter ervaren door los te komen van de dwang van onze gedachten.

De zoektocht naar het ‘verloren zelf’ kan worden opgevat als een herinnering van wat al was, een terugkeer naar een authentieke ervaring van ‘zijn’. Het ‘verloren zelf’ is wellicht nooit echt verloren, maar verborgen achter de lagen van gedachten en overtuigingen. In plaats van deze complexiteit te ontleden, kunnen we leren accepteren dat eenvoud gevonden kan worden in het omarmen van de complexiteit zelf.

In de stilte, buiten de grenzen van het denken, zou ons ‘zijn’ zich kunnen tonen als een open, veranderlijk proces, dat voorbijgaat aan elke definitie die we eraan geven.

Lees Meer

Laat de kerken weerklinken met waarheid, of laat ze zwijgen

Schrijven. De wereld liet geen andere keuze. Niet uit zwakte, maar uit noodzaak. Niet uit overgave, maar uit de keiharde confrontatie met een realiteit die mij voortdurend probeerde te breken.

Mijn pad is er een van strijd—niet alleen tegen fysieke pijn, maar tegen een samenleving die betekenis uitholt, waarheid vervormt en rechtvaardigheid inruilt voor conformisme. Echte vrijheid ligt niet in meegaan met een systeem dat mij als overbodig ziet, maar in het forceren van mijn eigen weg, tegen alle weerstand in.

Pijn, beperkingen en ontberingen hebben mij niet klein gekregen, maar gevormd. Ik heb mezelf herschapen—niet als slachtoffer, maar als vechter. Mijn wapens zijn woorden en kunst, denken en doen, weigeren te zwijgen waar anderen de leugen als norm hanteren.

Ik ben hier omdat ik weiger te buigen. Mijn stem is geen echo, maar een oerkreet die trilt in de fundamenten van een wereld die liever niet luistert. En dus spreek ik. En dus schrijf ik. En dus besta ik—ondanks alles.

Lees Meer

08 april 2003.

Ik heb ervoor gekozen om geen interactie met mijn lezers aan te gaan. Lang geleden al. Reacties staan uit. Niet omdat ik geen dialoog wil, maar omdat sommige mensenreacties te pijnlijk zijn. Mijn woorden zijn geen uitnodiging tot discussie, maar een weerspiegeling van mijn beleving.

Tussen Staal en Woorden

Op 8 april 2003 sloot een stalen greep zich rond mijn bestaan. Eén moment, een schip, een touw – en een lot dat zich onverbiddelijk voltrok. Mijn benen braken zoals vertrouwen breekt in een machine die weigert te luisteren. De Bjarne V. was geen schip, maar een metgezel op een reis die abrupt eindigde.

Wat volgde, was pijn. Niet alleen fysiek, in een lichaam dat schreeuwde, maar ook mentaal, in een geest die al eerder breuken had gekend. De dood van mijn ouders, de sluimerende eenzaamheid – het waren slechts andere golven in een zee die geen rust kent.

Ik leerde leven tussen pijn en taal. Woorden werden touwen die mij overeind hielden, kunst een balsem voor zenuwen die nooit zwijgen. Mijn benen laten mij soms in de steek, maar mijn pen niet. Schrijven werd mijn ademhaling, een manier om verder te reiken dan mijn lichaam toelaat.

Pijn nestelt zich als een parasiet, weigert los te laten. De wetenschap noemt het nociplastische pijn, ik noem het een verstekeling aan boord. Toch blijf ik sturen. Ik bepaal de koers, zelfs als de zee ruw is.

Eenzaamheid dreigt, maar biedt ook ruimte. Een plek waar woorden groeien, waar pijn betekenis krijgt. Ik ben een maker, een vertaler van leed naar inzicht. Niet om te verdwijnen in het donker, maar om, ondanks alles, vuur brandend te houden. Want zolang ik schrijf, beweeg ik.

Lees Meer

De Slachting van het Groene Hart

De natuur in Zonnebeke ondergaat een stille maar genadeloze transformatie. Wat ooit een vrij groeiend landschap was, wordt nu systematisch beheerd, gesnoeid en gekapt onder het mom van vooruitgang. Bomen verdwijnen, struiken worden vermalen en hele stukken groen worden gereduceerd tot handelswaar – aarde in plastic zakjes, bestemd voor de consument, maar zonder blijvende vruchtbaarheid tenzij chemisch bijgestuurd.

Deze cyclus van vernietiging herhaalt zich keer op keer, een proces dat sterk doet denken aan hoe machtssystemen in het verleden groepen en ideeën onderdrukten. Net zoals volkeren eerst ontmenselijkt werden voordat ze uitgeroeid werden, zo wordt de natuur vandaag herleid tot een product, beheerst, gecontroleerd en uiteindelijk vernietigd.

Maar de natuur is geen eigendom, geen grondstof die eindeloos kan worden uitgebuit zonder gevolgen. Dit is geen beheer – dit is een ecologische slachting. Wanneer zelfs de bomen het zwijgen wordt opgelegd, wat blijft er dan nog over van onze verbondenheid met het land?

Het is tijd om in te grijpen, om te spreken namens datgene wat zelf geen stem heeft. Om de fluistering van de bladeren en de schreeuw van omgezaagde bomen te vertalen naar een stem die wél gehoord wordt. En misschien – heel binnenkort – zal die stem luider klinken dan ooit. Hou de golven in de gaten, want ART- komt tot leven. Niet alleen in woord en kunst, maar ook daar waar beelden spreken en echo’s van vrijheid niet langer genegeerd kunnen worden.🚨🔴

Lees Meer

Hoop! LaMeLacHE -ANnOTaaT 2025

Van Hoop naar Actie: De Filosofische Evolutie van Jean-Pascal Salomez

Waar hoop ooit een stille metgezel was, een innerlijk geloof in een betere toekomst, is zij nu geëvolueerd tot een wapen, een explosie van ideeën die de gevestigde orde uitdaagt. In 1998 werd hoop nog gekoesterd als een bron van troost, een fluistering van wat mogelijk zou kunnen zijn. Nu is het een dynamische kracht die niet alleen de wereld aanschouwt, maar haar vormgeeft.

Jean-Pascal Salomez heeft hoop ontdaan van haar passieve connotaties. Ze is geen afwachten, geen blinde verwachting, maar een daad van verzet. De transformatie van zijn denken weerspiegelt de evolutie van een individu dat zich niet langer neerlegt bij een opgelegde realiteit, maar deze herschrijft. Zijn filosofie leunt niet op nostalgie, maar op het ontbranden van nieuwe waarheden, een dadaïstisch ontwaken dat zich verzet tegen conformisme en de illusie van vooruitgang.

Waar hij ooit geloofde in een betere toekomst, weet hij nu dat die enkel ontstaat door onverschrokken handelen. Zijn hoop is een atoombom in woorden—een intellectuele opstand die geen compromis duldt. Niet als een verloren document in een aktetas, maar als een brandend manifest voor een nieuwe wereldorde.

Lees Meer

Voilà: Een Persoonlijke Reflectie

In een wereld van competitie en ongelijkheid bouwt Jean-Pascal Salomez geen paleis van steen, maar een bastion van kunst en gedachtegoed. Zijn ART-Galerie is een arena waar anarchistische en dadaïstische overtuigingen elkaar ontmoeten als antwoord op sociale en morele stagnatie.

Anarchie wordt herijkt: geen chaos, maar een oproep tot autonomie en samenwerking. Het verzadigingspunt – de grens waarop maatschappelijke structuren hun grip verliezen – is het beginpunt van vernieuwing. Het weigeren van hiërarchieën en het herwaarderen van solidariteit zijn kernprincipes die een rechtvaardige samenleving kunnen herdefiniëren.

Het dadaïsme, geboren uit chaos, biedt een nieuw perspectief. Het herschept de absurditeit van het bestaan tot kunst en betekenis. Voor Salomez is elke creatieve daad een rebellie tegen een wereld die authenticiteit inruilt voor commercie. Kunst en woordkunst worden zo middelen om de maatschappelijke kaders te bevragen en nieuwe werelden voor te stellen.

De ART-Galerie fungeert als een platform voor deze idealen. Het is een plek waar woorden prikkelen, kunst verwart, en ideeën uitdagen. Hier ontmoeten oorlog en vrede elkaar, belichaamd in een zoektocht naar vrijheid en waarheid.

Deze galerie, bescheiden in omvang maar groots in visie, nodigt dromers en doeners uit om zich te verenigen in een daad van creatieve revolutie.

📧 Contact: ARTvzw@outlook.com
📍 Locatie: ART-Galerie, Langemarkstraat 6, Zonnebeke, België

Lees Meer

Genoeg te zien van Jean Pascal Salomez

KKK

  • december 31, 2023

Triptiek Doornik

  • december 8, 2023

Kortrijk / Boezinge

  • april 26, 2023

Fotografie te Zonnebeke

  • april 3, 2023

Deze website maakt gebruik van cookies. Door deze site te gebruiken, accepteert u het gebruik van deze cookies.  Meer info